Συχνὰ βλέπουμε φωτογραφίες μητροπολιτῶν καὶ ἱερέων νὰ παρακολουθοῦν ἀγῶνες στὰ γήπεδα καὶ νὰ ὑποστηρίζουν τὴν ὁμάδα τους, νὰ συμμετέχουν σὲ κοσμικὲς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ εὐλογοῦν ἀθλητὲς καὶ τραγουδιστές, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπισκέπτονται τὰ «στέκια» τῶν νέων, προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸ ποίμνιό τους καὶ νὰ τὸ προσελκύσουν στὴν Ἐκκλησία. Θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν ἀκολουθώντας τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἀποτελεσματικός. Τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς παρακολουθοῦν δὲν στρέφονται πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ εἶναι βέβαιο ὅτι ἀμβλύνεται τὸ ἠθικὸ κριτήριό τους καὶ δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὅλες οἱ συνήθειές τους εἶναι ἀνθρώπινες καὶ ἀθῶες. Καὶ φυσικὰ καὶ εὐλογημένες!
Λησμονοῦν οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ νέοι κληρικοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπηρεάζονται μόνο ἀπὸ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Μόνο τότε πείθουν καὶ προσελκύουν. Οὔτε τὰ... γλαφυρὰ καὶ ρητορικά τους κηρύγματα ἀποδίδουν πνευματικοὺς καρπούς, ὅταν λείπει ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν. Οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις γρήγορα διαλύονται καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς. Χρειάζεται ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, γιὰ νὰ εἶναι ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ γιὰ νὰ τὸ πετύχουν αὐτὸ ἂς στοχάζονται τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ χαρακτήριζε τὸν ἑαυτὸ του ταλαίπωρο: «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν· ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας»[1].
Δηλαδή, «εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μὲ ἔσωσε διὰ μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ὅτι ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νοῦ μου δουλεύω στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ μέλη ὅμως τῆς σάρκας μου δουλεύω στὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας»[2].
Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρὸ τῆς χειροτονίας τους ἐργάζονταν στὰ πληκτικὰ γραφεῖα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἢ στὰ πανεπιστήμια ὅπου μονίμως ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ στὶς θεολογικὲς σχολές, δὲν ἀλλάζουν μετά. Εἶναι δύσκολη ἡ μετάνοιά τους, γιατί δὲν ἔχουν πνευματικὰ βιώματα, οὔτε καὶ ἐπικοινώνησαν ποτὲ μὲ ἐνάρετους γέροντες, γιὰ νὰ σταθεροποιηθοῦν στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὡστόσο, ἔχουν τὴ λαμπρὴ ἐμφάνιση μὲ τὰ ἐγκόλπια, τὶς ράβδους καὶ τὰ ἐντυπωσιακὰ ἄμφια καὶ πιστεύουν ὅτι ἔτσι ποιμαίνουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ!
Ὁ Χριστὸς ἔλεγε στὰ πλήθη ὅτι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἶναι διπρόσωποι καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντί τους: «Ὅσα σᾶς λένε νὰ τηρεῖτε, νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴν κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν»[3].
Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ σὲ μερικοὺς σύγχρονους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν τηροῦν αὐτὰ ποὺ διδάσκουν στοὺς ἄλλους. Κάποτε προχωροῦν καὶ πιὸ πέρα. Διαστρέφουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς προσαρμόζουν μὲ τὶς ἀνήθικες πράξεις τους. Τὶς ἐξηγοῦν «θεολογικῶς», γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἔνοχο ἑαυτό τους καὶ νὰ ἐμφανίζονται προοδευτικοὶ στοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους μὲ τὴν πίστη στὸ Θεό.
Σημειώσεις:
1. Ρωμ ζ΄ 25,
Λησμονοῦν οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ νέοι κληρικοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπηρεάζονται μόνο ἀπὸ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Μόνο τότε πείθουν καὶ προσελκύουν. Οὔτε τὰ... γλαφυρὰ καὶ ρητορικά τους κηρύγματα ἀποδίδουν πνευματικοὺς καρπούς, ὅταν λείπει ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν. Οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις γρήγορα διαλύονται καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς. Χρειάζεται ἀδιάκοπος πνευματικὸς ἀγώνας, γιὰ νὰ εἶναι ἄξιοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ γιὰ νὰ τὸ πετύχουν αὐτὸ ἂς στοχάζονται τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ χαρακτήριζε τὸν ἑαυτὸ του ταλαίπωρο: «Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν· ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοΐ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας»[1].
Δηλαδή, «εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μὲ ἔσωσε διὰ μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ὅτι ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νοῦ μου δουλεύω στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ μέλη ὅμως τῆς σάρκας μου δουλεύω στὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας»[2].
Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι πρὸ τῆς χειροτονίας τους ἐργάζονταν στὰ πληκτικὰ γραφεῖα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἢ στὰ πανεπιστήμια ὅπου μονίμως ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ στὶς θεολογικὲς σχολές, δὲν ἀλλάζουν μετά. Εἶναι δύσκολη ἡ μετάνοιά τους, γιατί δὲν ἔχουν πνευματικὰ βιώματα, οὔτε καὶ ἐπικοινώνησαν ποτὲ μὲ ἐνάρετους γέροντες, γιὰ νὰ σταθεροποιηθοῦν στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὡστόσο, ἔχουν τὴ λαμπρὴ ἐμφάνιση μὲ τὰ ἐγκόλπια, τὶς ράβδους καὶ τὰ ἐντυπωσιακὰ ἄμφια καὶ πιστεύουν ὅτι ἔτσι ποιμαίνουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ!
Ὁ Χριστὸς ἔλεγε στὰ πλήθη ὅτι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἶναι διπρόσωποι καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέναντί τους: «Ὅσα σᾶς λένε νὰ τηρεῖτε, νὰ τὰ τηρεῖτε καὶ νὰ τὰ πράττετε· νὰ μὴν κάνετε ὅμως κατὰ τὰ ἔργα τους, γιατί λένε μόνο καὶ δὲν πράττουν»[3].
Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ σὲ μερικοὺς σύγχρονους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν τηροῦν αὐτὰ ποὺ διδάσκουν στοὺς ἄλλους. Κάποτε προχωροῦν καὶ πιὸ πέρα. Διαστρέφουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς προσαρμόζουν μὲ τὶς ἀνήθικες πράξεις τους. Τὶς ἐξηγοῦν «θεολογικῶς», γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἔνοχο ἑαυτό τους καὶ νὰ ἐμφανίζονται προοδευτικοὶ στοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους μὲ τὴν πίστη στὸ Θεό.
Σημειώσεις:
1. Ρωμ ζ΄ 25,
2. Ἡ Καινὴ Διαθήκη, μὲ σύντομη ἑρμηνεία, Π.Ν. Τρεμπέλα, Ἀθήνα 2011, σελ. 669.
3. Ματθ. κγ΄ 3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου