Βάζει ὁ Ντοῦτσε τὴ στολή του
καὶ τὴ σκούφια τὴν ψηλή του
μ’ ὅλα τὰ φτερά.
Καὶ μία νύχτα μὲ φεγγάρι
τὴν Ἑλλάδα πάει νὰ πάρει
Βρέ, τὸν φουκαρά!
Ὤχ! Τὸν τσολιά μας τὸ λεβέντη
βρίσκει στὰ βουνὰ
καὶ ταράζει τὸν ἀφέντη
τὸν μακαρονά.
Ἄχ, Τσιάνο, θὰ τρελαθῶ Τσιάνο
μὲ τοὺς τσολιάδες ποιός μοῦ εἶπε νὰ τὰ βάνω...
Ξεκινάει τὴν ἄλλη μέρα
μὰ καὶ πάλι ἀκούει «Ἀέρα»
ἀπὸ τὸν τσολιά.
Δρόμο παίρνει καὶ δρομάκι
καὶ πηδάει τὸ ποταμάκι
ξέρει τὴ δουλειά.
Ὤχ! Τρώει τὶς σφαῖρες σὰ χαλάζι ἀπὸ τὸν τσολιὰ
κι ὅλο στρατηγοὺς ἀλλάζει γιὰ νὰ βρεῖ δουλειά.
«Ἄχ, Τσιάνο, θὰ τρελαθῶ Τσιάνο
καὶ στεῖλε γρήγορα τὰ μαῦρα μου νὰ βάνω».
Στέλνει ὁ νέος Ναπολέων
μεραρχίες πειναλέων
στὸ βουνὸ ψηλὰ
γιὰ νὰ βροῦν τὸν διάβολό τους
κι ὁ στρατός μας αἰχμαλώτους
τσοῦρμο κουβαλᾶ.
Ὤχ! Καὶ οἱ Κένταυροι οἱ καημένοι
βρὲ τί τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στὸ νερό.
«Ἄχ Γκράτσι, νὰ μὴ σὲ δῶ Γκράτσι
γιατὶ σὲ κάρβουνα ἀναμμένα ἔχω κάτσει.
Τρέχουν σὰν τρελοὶ στοὺς βράχους
κι ἀπὸ μᾶς κι ἀπ’ τοὺς συμμάχους
τρῶνε τὴ κλωτσιά.
Καὶ χωρὶς πολλὲς κουβέντες
μπῆκαν Ἕλληνες λεβέντες
μεσ’ τὴ Κορυτσά.
Ὤχ! Μέσα στ’ Ἀργυροκάστρο ἐμπῆκε τὸ χακὶ
καὶ σημαία κυματίζει τώρα Ἑλληνική.
«Ἄχ Τσιάνο, θὰ σκοτωθῶ Τσιάνο
γιατὶ σὲ λίγο καὶ τὰ Τίρανα τὰ χάνω».
Καὶ 'πάθαν οἱ καημένοι
μεγάλη συμφορὰ
κι ἡ Ρώμη περιμένει
κι ἐκείνη τὴ σειρά.
καὶ τὴ σκούφια τὴν ψηλή του
μ’ ὅλα τὰ φτερά.
Καὶ μία νύχτα μὲ φεγγάρι
τὴν Ἑλλάδα πάει νὰ πάρει
Βρέ, τὸν φουκαρά!
Ὤχ! Τὸν τσολιά μας τὸ λεβέντη
βρίσκει στὰ βουνὰ
καὶ ταράζει τὸν ἀφέντη
τὸν μακαρονά.
Ἄχ, Τσιάνο, θὰ τρελαθῶ Τσιάνο
μὲ τοὺς τσολιάδες ποιός μοῦ εἶπε νὰ τὰ βάνω...
Ξεκινάει τὴν ἄλλη μέρα
μὰ καὶ πάλι ἀκούει «Ἀέρα»
ἀπὸ τὸν τσολιά.
Δρόμο παίρνει καὶ δρομάκι
καὶ πηδάει τὸ ποταμάκι
ξέρει τὴ δουλειά.
Ὤχ! Τρώει τὶς σφαῖρες σὰ χαλάζι ἀπὸ τὸν τσολιὰ
κι ὅλο στρατηγοὺς ἀλλάζει γιὰ νὰ βρεῖ δουλειά.
«Ἄχ, Τσιάνο, θὰ τρελαθῶ Τσιάνο
καὶ στεῖλε γρήγορα τὰ μαῦρα μου νὰ βάνω».
Στέλνει ὁ νέος Ναπολέων
μεραρχίες πειναλέων
στὸ βουνὸ ψηλὰ
γιὰ νὰ βροῦν τὸν διάβολό τους
κι ὁ στρατός μας αἰχμαλώτους
τσοῦρμο κουβαλᾶ.
Ὤχ! Καὶ οἱ Κένταυροι οἱ καημένοι
βρὲ τί τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στὸ νερό.
«Ἄχ Γκράτσι, νὰ μὴ σὲ δῶ Γκράτσι
γιατὶ σὲ κάρβουνα ἀναμμένα ἔχω κάτσει.
Τρέχουν σὰν τρελοὶ στοὺς βράχους
κι ἀπὸ μᾶς κι ἀπ’ τοὺς συμμάχους
τρῶνε τὴ κλωτσιά.
Καὶ χωρὶς πολλὲς κουβέντες
μπῆκαν Ἕλληνες λεβέντες
μεσ’ τὴ Κορυτσά.
Ὤχ! Μέσα στ’ Ἀργυροκάστρο ἐμπῆκε τὸ χακὶ
καὶ σημαία κυματίζει τώρα Ἑλληνική.
«Ἄχ Τσιάνο, θὰ σκοτωθῶ Τσιάνο
γιατὶ σὲ λίγο καὶ τὰ Τίρανα τὰ χάνω».
Καὶ 'πάθαν οἱ καημένοι
μεγάλη συμφορὰ
κι ἡ Ρώμη περιμένει
κι ἐκείνη τὴ σειρά.
Παρωδία τοῦ Γιώργου Θίσβιου πάνω στὸ προπολεμικὸ τραγούδι «Πλέκει ἡ Βάσω τὰ προικιά της» τοῦ Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1940 ἀνέβηκε στὸ θέατρο «Μοντιὰλ» ἡ «Πολεμικὴ ἐπιθεώρηση», τῆς ὁποίας οἱ παραστάσεις κράτησαν ὣς τὸν Γενάρη τοῦ ᾽41. Στὸν θίασο ἀνῆκαν οἱ ἀδελφὲς Καλουτᾶ, ὁ Μίμης Κοκκίνης, ἡ Σοφία Βέμπο, ἡ Λίτσα Λαζαρίδου, ἡ Ντιριντάουα, ὁ Μητσάρας, ἡ Δίττη Λίντα, ἡ Γεωργία Βασιλειάδου, ἡ Ρένα Βλαχοπούλου, τὸ Τρίο Βάμπαρη καὶ ὁ Μίμης Τραϊφόρος. Σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιθεώρηση ἡ Βέμπο τραγουδοῦσε τὸ «Βάζει ὁ Ντοῦτσε τὴ στολή του», τὸ «Στὸν πόλεμο βγαίνει ὁ Ἰταλὸς» καὶ τὸ «Παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος παιδιὰ» καὶ ἡ Ρένα Βλαχοπούλου τὸ «Πατρίδα, πατρίδα» καὶ τὸ «Κορόιδο Μουσολίνι». Τὸν Γενάρη τοῦ 1941 ἀνέβηκε στὸ «Μοντιὰλ» ἡ «Μπέλλα Γκρέτσια» τῶν Μ. Λαουτάρη – Σπ. Χαρίτου - Θ. Παπαδόπουλου καὶ λόγω τῆς ἐπιτυχίας τῶν τραγουδιῶν τὰ τραγουδοῦσαν καὶ ἐκεῖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου