Κήρυγμα τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου τὴν Κυριακὴ 19η Ἰουλίου τοῦ 1998 σὲ mp3 - ἐδῶ
Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν, ποὺ μόλις ἀκούσαμε νὰ περιγράφεται ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, [εἶναι] γνωστὴ καὶ στὸ εἰδικότερο καὶ στὸ γενικότερο ἐπίπεδό της καὶ παράλληλη μὲ ἄλλα θαύματα τὰ ὁποῖα ἔκανε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει ἐνδιαφέρον, ἂν προσεγγίζουμε τὴν περικοπὴ ἑρμηνευτικά, εἶναι ἡ λεπτεπίλεπτες πτυχές της, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν ἰδιαιτερότητά της καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν ἰδιαιτερότητα μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς λειτουργεῖ αὐτὸ ἐδῶ τὸ συγκεκριμένο θαῦμα. Ὅλα τὰ θαύματα ἔχουν καινοὺς ὅρους καὶ κάποιες ἰδιαιτερότητες. Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ θαῦμα ἀποκαλύπτεται ἡ πολὺ βαθιὰ προσωπικὴ σχέση ποὺ... ἀνοίγει ὁ Χριστός, μαζὶ μὲ τοὺς τεθεραπευμένους.
Οἱ γραμμὲς εἶναι πολὺ ἁδρές, πολὺ λεπτές, - οἱ πινελιὲς ποὺ χαράσσει ὁ Ματθαῖος - καὶ ἀξίζει ἑρμηνευτικὰ νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε, γιατί μέσα ἀπὸ ἐκεῖ μποροῦμε νὰ καταξιωθοῦμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχουμε νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ κρυφή, μυστική, προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό.
Οἱ λέξεις ποὺ ἀνοίγονται εἶναι οἱ ἑξῆς:
Οἱ δυὸ τυφλοί, ὅσον ἀφορᾶ τὴ δική τους μεριά, λέει τὸ κείμενο, «κράζοντες καὶ λέγοντες». Αὐτὰ τὰ δύο ἔκαναν, «κράζοντες καὶ λέγοντες». Τὸ «κράζοντες καὶ λέγοντες» φαίνεται παράλογο καὶ ὅμως δὲν εἶναι.
Τὸ «κράζοντες» ἐκφράζει τὶς βαθιὲς προϋποθέσεις τους, ὅπως λέμε καὶ στὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ: «Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σέ». Καὶ λένε οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες ὅτι αὐτὸ τὸ «κράζοντες» εἶναι κάτι πολὺ μυστικό. Εἶναι «τα ἐκ βαθέων» τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταθέτει στὸν Θεό. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ τὸ «κράζοντες» εἶναι πέρα ἀπὸ κραυγή. Εἶναι ὁ βαθὺς ἀνακραγμὸς ποὺ κάνεις, καὶ τὸ βαθύ, ὅσο πιὸ βαθὺ μπορεῖς, ποὺ καταθέτεις μπρὸς στὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ «κράζοντες». Ὅ,τι βαθὺ μπορεῖς νὰ κάνεις, ἡ λέξη δὲν μπορεῖ ἀλλιῶς νὰ ἐκφραστεῖ.
Καὶ μετὰ ἔρχεται τὸ «λέγοντες». Αὐτὸ τὸ ὁποῖο λένε μὲ τὸ στόμα. Ἄρα καταθέτουμε στὸν Χριστό «τα ἐκ βαθέων μας». Δηλαδή, ὅσο μποροῦμε ἀφήνουμε τὰ πάντα σὲ Ἐκεῖνον. Καὶ μετὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε κάτι. Ἂν δὲν ἀφήσουμε τὰ πάντα σὲ Ἐκεῖνον, καὶ ἂν δὲν ξέρουμε ὅτι ὁ Ἐκεῖνος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ξεπεράσει τὰ πάντα, τότε ἁπλῶς θὰ λέμε. Καὶ θὰ εἶναι ὁ λόγος μας καὶ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστὸ ἐπιφανειακή, στὸ ἐπίπεδο μόνο τῶν ἤχων.
«Κράζοντες, λοιπόν, καὶ λέγοντες». Καὶ αὐτὸ τὸ «κράζοντες καὶ λέγοντες» συμπυκνώνεται στό «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαύῒδ». Βέβαια, τὸ ξέρετε αὐτὸ τό «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαὺῒδ» θυμίζει καὶ ἔχει μέσα αὐτὸ τὸ κύτταρο τῆς μονολέκτου εὐχῆς τῶν Ὀρθοδόξων. Τῆς εὐχῆς «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαύῒδ». Εἶναι παραλλαγή, ἀλλὰ εἶναι ἡ ρίζα της μέσα. Προσέξτε, αὐτὸ τὸ «ἐλέησον» πιὰ εἶναι καὶ λόγος καὶ κραυγή, ποὺ ἦταν ἡ σιωπή. Λέγεται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Δηλαδή, ἀναφέρεται ὁ πιστὸς καὶ μὲ τὸ λόγο του καὶ μὲ τὴ σιωπή του σὲ Ἐκεῖνον. Αὐτό. Ὅλα Του τὰ ἀναφέρει. Δηλαδή, ἡ προσευχή του, ποὺ εἶναι τόσο μαζεμένη, ἔχει ἕνα στόχο, λέει, «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαὺῒδ» καὶ εἶναι καὶ λόγος καὶ σιωπὴ καὶ μάλιστα ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἐδῶ, γιὰ τὰ μέτρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ βιώνουνε ἀκόμα οἱ τυφλοὶ εἶναι «υἱὲ Δαύῒδ», ἀλλὰ ἀναφέρεται σὲ Πρόσωπο. Δὲν εἶναι μιὰ ἀπρόσωπη προσευχή. Ἄρα ἀρχίζουν οἱ τυφλοὶ καὶ γνωρίζουν Πρόσωπο, στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται. Δὲν ὑπάρχει ἀπρόσωπη ἀναφορὰ στὸν Θεό. Δὲν ὑπάρχουν ἀπρόσωπες δυνάμεις στὶς ὁποῖες ἀναφέρεσαι.
Ἄρα ἡ πορεία μέχρι ἐδῶ χάραξε τὴ σιωπὴ καὶ τὸν λόγο τους, τὸ μαζεμένο τῶν δυνατοτήτων τους καὶ τὸ Πρόσωπο στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται. Καὶ ἀφοῦ ἀναφέρθηκαν σὲ Πρόσωπο, στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ἀρχίζει πιὰ αὐτὸ τὸ Πρόσωπο, ὁ Χριστός, γιὰ αὐτοὺς ὁ «Υἱὸς Δαβίδ», νὰ λειτουργεῖ τὴ δική τους θεραπεία καὶ νὰ ἀποκαλύπτει τὸ δικό Του μέρος, τὸ πῶς κινεῖται προσωπικὰ σὲ ἐμᾶς. Προσέξτε τώρα πῶς ὁ Χριστὸς καλλιεργεῖ τὴν προσωπικὴ σχέση ποὺ ἄνοιξαν οἱ τυφλοί [μαζί Του]. Τόσο ἤξεραν, τόσο μποροῦσαν, ἀλλὰ ἀξιοποίησαν τὶς δυνατότητες τους.
Δὲν κάνει ἀμέσως τὸ θαῦμα. Τὸ κείμενο λέει, καὶ θαρρεῖς ἡ λέξη εἶναι περαστική, ποὺ τὸν ἀκολούθησαν μέχρι τὸν οἶκο. Δηλαδή, ἄφησε ὁ Χριστὸς κάποια περίοδο ζυμώσεως [καὶ] προσωπικῆς γνωριμίας. Δηλαδή, ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ ἐπειδὴ εἶναι μιὰ ζύμωση, πάντοτε μιὰ ζύμωση, θέλει ἕναν χρόνο. Βλέπετε ἀκόμη κι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς πώς, ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τὴν ἐνανθρώπησή Του, ἄφησε χρόνο νὰ λειτουργήσει. Καὶ μὲ ἕνα βραδὺ τρόπο, μέσα ἀπὸ τὴν πορεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, λειτούργησε τὸ χρόνο τῆς βαθιᾶς γνωριμίας [μας μαζί Του]. Ἄρα χρειάζεται χρόνος, ὁ ὁποῖος θὰ καλλιεργήσει τὶς προϋποθέσεις τοῦ «κράζω καὶ λέγω». Ἀφήνει αὐτὸν τὸ χρόνο καὶ μετὰ τὸ χρόνο, καὶ πάλι, δὲν κάνει ἀμέσως τὸ θαῦμα. Ἀνοίγει διάλογο, λέει «ἂν πιστεύουν» ὅτι μπορεῖ Αὐτὸς νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ κάνει.
Ὁ διάλογος καλλιεργεῖ πιὸ πολὺ τώρα τὸ χρονικὸ στοιχεῖο. Τὸ σκέφτηκαν, ἀναλογίστηκαν ἂν μπορεῖ νὰ τοὺς κάνει καλὰ ἢ ὄχι. Μπορεῖ νὰ πάλεψαν μὲ τοὺς πειρασμούς, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα περνοῦμε ὅλοι. Ἐκεῖνος ἀνοίγει πιὰ λόγο καὶ λέει «πιστεύετε;» καὶ μᾶς βάζει προσωπικὰ νὰ σταθοῦμε μπροστά Του καὶ νὰ ποῦμε «Ναί, πιστεύουμε». Ὄχι ποὺ Ἐκεῖνος δὲν εἶναι καρδιογνώστης καὶ δὲν ξέρει ἂν πιστεύουμε ἢ ὄχι. Ἀλλὰ ἀφήνει σὲ ἐμᾶς νὰ λειτουργήσουμε τὸ λόγο, τὴν ἔκφραση, τὴν αἴσθηση, τὴν ματιά, τὸ κοίταγμα, τὰ πάντα, γιὰ νὰ γίνει ὅ,τι γίνει ὁλοκληρωτικὸ γιὰ ἐμᾶς. Τὸ θαῦμα Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὸ κάνει. Μπορεῖ νὰ θεραπεύσει ἕναν τυφλὸ ἢ δύο τυφλοὺς ἢ ὅλες τὶς ἀρρώστιες. Ἀλλὰ τὸ τί θὰ γίνει [εἶναι] πάνω μας.
Αὐτὸς ὁ χρόνος, εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ «ὅτι γίνεται πάνω μας». Καὶ ἀφήνουμε πιὰ μιά - μιὰ τὶς αἰσθήσεις, ἕνα - ἕνα τὸ κομμάτι τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς νὰ προσθέτει κάτι στὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ σημαίνει ἡ προσωπικὴ σχέση [μας] μὲ τὸν Χριστὸ νὰ γίνει ὁλοκληρωτική. Ἀλλὰ αὐτὸ γίνεται σιγά - σιγὰ ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦν γιὰ τὴν "κλίμακα", μιλοῦν γιὰ "τὴν φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων", ποὺ ἔχει προϋποθέσεις, ποὺ ἔχει δρόμο, ποὺ ἔχει πορεία.
Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ λόγο - διάλογο, προσωπικὴ σχέση, ὁ Χριστὸς κάνει τὸ θαῦμα, καὶ τὸ σφραγίζει μὲ τὴ γνωστὴ συνήθως ἀπαίτησή Του, νὰ μὴν ἀναφερθοῦν στὸ θαῦμα τὸ ὁποῖο ἔγινε. Αὐτοὶ ὅμως τὸ κάνουν. Κοιτᾶξτε τὸ μυστικὸ αὐτὸ τοῦ νὰ μὴν ἀναφερθοῦν δὲν κρύβει ἁπλῶς μέσα του τὴν ταπείνωση ποὺ ἔχει ὁ Χριστός, ποὺ δὲν θέλει νὰ καταξιωθεῖ ἀπὸ ἕνα χειροκρότημα. Καὶ ἂν ἀκόμα τὸν χειροκροτοῦσαν, ὁ Χριστὸς ταπεινὸς θὰ ἦταν. Μπορεῖ νὰ ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ ἐμᾶς, ἂν κάνουμε κάποιο καλὸ νὰ μὴν τὸ λέμε. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνα πιὸ κρυμμένο μυστικὸ σὲ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Χριστός. Θέλει νὰ πεῖ πώς, ὅσο καὶ νὰ περιγράψω σὲ κάποιον τὸ τί ἔζησα κοντὰ στὸ Χριστός, ἡ γεύση δὲν μεταδίδεται. Εἶναι μιὰ προσωπικὴ σχέση. Ποὺ ὅσο καὶ νὰ λὲς τί ἔκανε μέσα σου ὁ Χριστός, εἶναι ἀκατανόητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἂν δὲν περάσει ἀπὸ τὴν πορεία του "κράζω", "λέγω", "ἐλέησον με", προσωπικὴ σχέση, ζύμωμα, καὶ αὐτὸ δὲν μεταδίδεται. Ἡ ἐμπειρία πιὰ τῆς προσωπικῆς σχέσης δὲν μεταδίδεται. Βλέπετε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα, λειτουργεῖ ἐν σώματι. Ἀλλὰ ἡ ἐμπειρία ἡ προσωπικὴ δὲν μεταδίδεται. Εἶναι μιὰ γεύση ἡ ὁποία δὲν διαφημίζεται. Γι’ αὐτὸ «διαφήμιζαν τὸν λόγο», ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι αὐτὸς «ἐν τοὶς δαιμονίοις» κάνει τὸ θαῦμα. Εἶναι ἀκατανόητη ἡ γεύση. Γιατί ἡ Ὀρθοδοξία, μέσα ἀπὸ τὸ σῶμα τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἀναιρεῖται, μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν κοινὴ ἐμπειρία ζωῆς, δίδει στὸν κάθε πιστὸ αὐτὴ τὴν προσωπικὴ σχέση τῆς γεύσης. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ προσωπικὴ σχέση τῆς γεύσης τοῦ θαύματος, τότε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἦταν ἕνα γενικὸ σῶμα, κάτι ἀφηρημένο. Δὲν θὰ λειτουργοῦσε τὸ πρόσωπο καὶ τὴν προσωπική του σχέση [μὲ τὸν Χριστό]. Οὔτε τὸ σῶμα καταργεῖται, οὔτε ἡ προσωπικὴ σχέση καταργεῖται.
Καὶ τότε πιὰ κατανοοῦμε τὸ μυστήριο τοῦ θαύματος, ποὺ εἶναι μυστήριο ποὺ ἀλλάζει τὰ πάντα τόσο βαθιά, πολὺ βαθιὰ καί, τὴν ἴδια ὥρα, ἐνῷ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει τὰ πάντα, ἡ σχέση παραμένει προσωπικὴ καὶ ἀμεταβίβαστη, τελείως προσωπική.
Κι ἔτσι οἱ δύο τυφλοὶ γίνονται καλὰ καὶ μέσα πιὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεραπεία τους καὶ μέσα ἀπὸ τὸ ἀκατανόητο τῆς θεραπείας τους μέσα ἀπὸ τὴν πρόκληση «ἐν τοῖς δαιμονίοις θεραπεύει», λειτουργιέται πιὰ μέχρι τώρα ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.
Εἶναι τὸ σῶμα οἱ δύο οἱ τυφλοί, εἶναι ἡ προσωπικὴ σχέση, καὶ εἶναι ἡ πάντοτε μέχρι τὰ ἔσχατα ἐνυπάρχουσα -καὶ θὰ ὑπάρχει πάντοτε- κατάσταση προβληματισμοῦ «Γιατί αὐτός;». Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς συνεχίζει «καὶ περιάγει πάσας τὰς κώμας, καὶ θεραπεύει πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν», λέει τὸ κείμενο. Ὁ Χριστὸς συνεχίζει τὴν πορεία Του, ἀρκεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖς σὲ αὐτὸ τὸ ζύμωμα καὶ σὲ αὐτὰ τὰ σκαλοπάτια μέχρι νὰ φτάσει ἡ σχέση νὰ γίνει προσωπική.
Ὅλοι οἱ χριστιανοὶ θέλουν νὰ ἔχουν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται δὲν ἀντέχουν νὰ βάλουν τις προηγούμενες προϋποθέσεις μπροστά Του γιὰ νὰ γίνει ἡ προσωπικὴ σχέση. Μέσα ἀπὸ τὸ "ἔκραξα", "λέγω" καὶ ὅλα τὰ σχετικά.
Προχωρῆστε λοιπὸν αὐτὸ τὸ βηματισμὸ ποὺ ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ τὸν ἀξιοποιοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶς ἀνοίγουν τὴν πορεία τῆς προσωπικῆς μας πνευματικῆς ζωῆς χωρὶς νὰ καταργηθεῖ τὸ σῶμα. Καὶ τότε μὲ ἕνα μυστικὸ τρόπο, μὲ ἕνα τρόπο "ζυμωτικό", μὲ ἕνα τρόπο ποὺ μόνο Ἐκεῖνος τὸν ξέρει, θὰ ἀνακαλύπτετε τὴ σχέση σας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ταυτόχρονα πιά, θὰ ἀνακαλύπτετε πολὺ βαθιὰ τὴ σχέση σας μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ποὺ σημαίνει δὲν θὰ πτοηθεῖτε ἀπὸ τὴν πρόκληση «ὁ ἄρχων τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». Θὰ εἶστε στέρεοι λόγῳ τῆς γεύσεως τοῦ Χριστοῦ. Κανένας πειρασμός, κανένας σκανδαλισμός, κανένας θρυμματισμός, καμία δόνηση δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κλονίσει αὐτὴ τὴ γεύση. Βρεῖτε τὴ γεύση γιὰ νὰ δεῖτε τὸν Χριστό, γιὰ νὰ βρεῖτε τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ εἶναι γύρω σας.
Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν, ποὺ μόλις ἀκούσαμε νὰ περιγράφεται ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, [εἶναι] γνωστὴ καὶ στὸ εἰδικότερο καὶ στὸ γενικότερο ἐπίπεδό της καὶ παράλληλη μὲ ἄλλα θαύματα τὰ ὁποῖα ἔκανε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχει ἐνδιαφέρον, ἂν προσεγγίζουμε τὴν περικοπὴ ἑρμηνευτικά, εἶναι ἡ λεπτεπίλεπτες πτυχές της, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν ἰδιαιτερότητά της καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν ἰδιαιτερότητα μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς λειτουργεῖ αὐτὸ ἐδῶ τὸ συγκεκριμένο θαῦμα. Ὅλα τὰ θαύματα ἔχουν καινοὺς ὅρους καὶ κάποιες ἰδιαιτερότητες. Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ θαῦμα ἀποκαλύπτεται ἡ πολὺ βαθιὰ προσωπικὴ σχέση ποὺ... ἀνοίγει ὁ Χριστός, μαζὶ μὲ τοὺς τεθεραπευμένους.
Οἱ γραμμὲς εἶναι πολὺ ἁδρές, πολὺ λεπτές, - οἱ πινελιὲς ποὺ χαράσσει ὁ Ματθαῖος - καὶ ἀξίζει ἑρμηνευτικὰ νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε, γιατί μέσα ἀπὸ ἐκεῖ μποροῦμε νὰ καταξιωθοῦμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχουμε νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ κρυφή, μυστική, προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό.
Οἱ λέξεις ποὺ ἀνοίγονται εἶναι οἱ ἑξῆς:
Οἱ δυὸ τυφλοί, ὅσον ἀφορᾶ τὴ δική τους μεριά, λέει τὸ κείμενο, «κράζοντες καὶ λέγοντες». Αὐτὰ τὰ δύο ἔκαναν, «κράζοντες καὶ λέγοντες». Τὸ «κράζοντες καὶ λέγοντες» φαίνεται παράλογο καὶ ὅμως δὲν εἶναι.
Τὸ «κράζοντες» ἐκφράζει τὶς βαθιὲς προϋποθέσεις τους, ὅπως λέμε καὶ στὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ: «Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σέ». Καὶ λένε οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες ὅτι αὐτὸ τὸ «κράζοντες» εἶναι κάτι πολὺ μυστικό. Εἶναι «τα ἐκ βαθέων» τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταθέτει στὸν Θεό. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ τὸ «κράζοντες» εἶναι πέρα ἀπὸ κραυγή. Εἶναι ὁ βαθὺς ἀνακραγμὸς ποὺ κάνεις, καὶ τὸ βαθύ, ὅσο πιὸ βαθὺ μπορεῖς, ποὺ καταθέτεις μπρὸς στὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ «κράζοντες». Ὅ,τι βαθὺ μπορεῖς νὰ κάνεις, ἡ λέξη δὲν μπορεῖ ἀλλιῶς νὰ ἐκφραστεῖ.
Καὶ μετὰ ἔρχεται τὸ «λέγοντες». Αὐτὸ τὸ ὁποῖο λένε μὲ τὸ στόμα. Ἄρα καταθέτουμε στὸν Χριστό «τα ἐκ βαθέων μας». Δηλαδή, ὅσο μποροῦμε ἀφήνουμε τὰ πάντα σὲ Ἐκεῖνον. Καὶ μετὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε κάτι. Ἂν δὲν ἀφήσουμε τὰ πάντα σὲ Ἐκεῖνον, καὶ ἂν δὲν ξέρουμε ὅτι ὁ Ἐκεῖνος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ξεπεράσει τὰ πάντα, τότε ἁπλῶς θὰ λέμε. Καὶ θὰ εἶναι ὁ λόγος μας καὶ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστὸ ἐπιφανειακή, στὸ ἐπίπεδο μόνο τῶν ἤχων.
«Κράζοντες, λοιπόν, καὶ λέγοντες». Καὶ αὐτὸ τὸ «κράζοντες καὶ λέγοντες» συμπυκνώνεται στό «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαύῒδ». Βέβαια, τὸ ξέρετε αὐτὸ τό «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαὺῒδ» θυμίζει καὶ ἔχει μέσα αὐτὸ τὸ κύτταρο τῆς μονολέκτου εὐχῆς τῶν Ὀρθοδόξων. Τῆς εὐχῆς «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαύῒδ». Εἶναι παραλλαγή, ἀλλὰ εἶναι ἡ ρίζα της μέσα. Προσέξτε, αὐτὸ τὸ «ἐλέησον» πιὰ εἶναι καὶ λόγος καὶ κραυγή, ποὺ ἦταν ἡ σιωπή. Λέγεται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Δηλαδή, ἀναφέρεται ὁ πιστὸς καὶ μὲ τὸ λόγο του καὶ μὲ τὴ σιωπή του σὲ Ἐκεῖνον. Αὐτό. Ὅλα Του τὰ ἀναφέρει. Δηλαδή, ἡ προσευχή του, ποὺ εἶναι τόσο μαζεμένη, ἔχει ἕνα στόχο, λέει, «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαὺῒδ» καὶ εἶναι καὶ λόγος καὶ σιωπὴ καὶ μάλιστα ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἐδῶ, γιὰ τὰ μέτρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ βιώνουνε ἀκόμα οἱ τυφλοὶ εἶναι «υἱὲ Δαύῒδ», ἀλλὰ ἀναφέρεται σὲ Πρόσωπο. Δὲν εἶναι μιὰ ἀπρόσωπη προσευχή. Ἄρα ἀρχίζουν οἱ τυφλοὶ καὶ γνωρίζουν Πρόσωπο, στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται. Δὲν ὑπάρχει ἀπρόσωπη ἀναφορὰ στὸν Θεό. Δὲν ὑπάρχουν ἀπρόσωπες δυνάμεις στὶς ὁποῖες ἀναφέρεσαι.
Ἄρα ἡ πορεία μέχρι ἐδῶ χάραξε τὴ σιωπὴ καὶ τὸν λόγο τους, τὸ μαζεμένο τῶν δυνατοτήτων τους καὶ τὸ Πρόσωπο στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται. Καὶ ἀφοῦ ἀναφέρθηκαν σὲ Πρόσωπο, στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ἀρχίζει πιὰ αὐτὸ τὸ Πρόσωπο, ὁ Χριστός, γιὰ αὐτοὺς ὁ «Υἱὸς Δαβίδ», νὰ λειτουργεῖ τὴ δική τους θεραπεία καὶ νὰ ἀποκαλύπτει τὸ δικό Του μέρος, τὸ πῶς κινεῖται προσωπικὰ σὲ ἐμᾶς. Προσέξτε τώρα πῶς ὁ Χριστὸς καλλιεργεῖ τὴν προσωπικὴ σχέση ποὺ ἄνοιξαν οἱ τυφλοί [μαζί Του]. Τόσο ἤξεραν, τόσο μποροῦσαν, ἀλλὰ ἀξιοποίησαν τὶς δυνατότητες τους.
Δὲν κάνει ἀμέσως τὸ θαῦμα. Τὸ κείμενο λέει, καὶ θαρρεῖς ἡ λέξη εἶναι περαστική, ποὺ τὸν ἀκολούθησαν μέχρι τὸν οἶκο. Δηλαδή, ἄφησε ὁ Χριστὸς κάποια περίοδο ζυμώσεως [καὶ] προσωπικῆς γνωριμίας. Δηλαδή, ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ ἐπειδὴ εἶναι μιὰ ζύμωση, πάντοτε μιὰ ζύμωση, θέλει ἕναν χρόνο. Βλέπετε ἀκόμη κι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς πώς, ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τὴν ἐνανθρώπησή Του, ἄφησε χρόνο νὰ λειτουργήσει. Καὶ μὲ ἕνα βραδὺ τρόπο, μέσα ἀπὸ τὴν πορεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, λειτούργησε τὸ χρόνο τῆς βαθιᾶς γνωριμίας [μας μαζί Του]. Ἄρα χρειάζεται χρόνος, ὁ ὁποῖος θὰ καλλιεργήσει τὶς προϋποθέσεις τοῦ «κράζω καὶ λέγω». Ἀφήνει αὐτὸν τὸ χρόνο καὶ μετὰ τὸ χρόνο, καὶ πάλι, δὲν κάνει ἀμέσως τὸ θαῦμα. Ἀνοίγει διάλογο, λέει «ἂν πιστεύουν» ὅτι μπορεῖ Αὐτὸς νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ κάνει.
Ὁ διάλογος καλλιεργεῖ πιὸ πολὺ τώρα τὸ χρονικὸ στοιχεῖο. Τὸ σκέφτηκαν, ἀναλογίστηκαν ἂν μπορεῖ νὰ τοὺς κάνει καλὰ ἢ ὄχι. Μπορεῖ νὰ πάλεψαν μὲ τοὺς πειρασμούς, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα περνοῦμε ὅλοι. Ἐκεῖνος ἀνοίγει πιὰ λόγο καὶ λέει «πιστεύετε;» καὶ μᾶς βάζει προσωπικὰ νὰ σταθοῦμε μπροστά Του καὶ νὰ ποῦμε «Ναί, πιστεύουμε». Ὄχι ποὺ Ἐκεῖνος δὲν εἶναι καρδιογνώστης καὶ δὲν ξέρει ἂν πιστεύουμε ἢ ὄχι. Ἀλλὰ ἀφήνει σὲ ἐμᾶς νὰ λειτουργήσουμε τὸ λόγο, τὴν ἔκφραση, τὴν αἴσθηση, τὴν ματιά, τὸ κοίταγμα, τὰ πάντα, γιὰ νὰ γίνει ὅ,τι γίνει ὁλοκληρωτικὸ γιὰ ἐμᾶς. Τὸ θαῦμα Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὸ κάνει. Μπορεῖ νὰ θεραπεύσει ἕναν τυφλὸ ἢ δύο τυφλοὺς ἢ ὅλες τὶς ἀρρώστιες. Ἀλλὰ τὸ τί θὰ γίνει [εἶναι] πάνω μας.
Αὐτὸς ὁ χρόνος, εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ «ὅτι γίνεται πάνω μας». Καὶ ἀφήνουμε πιὰ μιά - μιὰ τὶς αἰσθήσεις, ἕνα - ἕνα τὸ κομμάτι τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς νὰ προσθέτει κάτι στὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ σημαίνει ἡ προσωπικὴ σχέση [μας] μὲ τὸν Χριστὸ νὰ γίνει ὁλοκληρωτική. Ἀλλὰ αὐτὸ γίνεται σιγά - σιγὰ ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦν γιὰ τὴν "κλίμακα", μιλοῦν γιὰ "τὴν φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων", ποὺ ἔχει προϋποθέσεις, ποὺ ἔχει δρόμο, ποὺ ἔχει πορεία.
Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ λόγο - διάλογο, προσωπικὴ σχέση, ὁ Χριστὸς κάνει τὸ θαῦμα, καὶ τὸ σφραγίζει μὲ τὴ γνωστὴ συνήθως ἀπαίτησή Του, νὰ μὴν ἀναφερθοῦν στὸ θαῦμα τὸ ὁποῖο ἔγινε. Αὐτοὶ ὅμως τὸ κάνουν. Κοιτᾶξτε τὸ μυστικὸ αὐτὸ τοῦ νὰ μὴν ἀναφερθοῦν δὲν κρύβει ἁπλῶς μέσα του τὴν ταπείνωση ποὺ ἔχει ὁ Χριστός, ποὺ δὲν θέλει νὰ καταξιωθεῖ ἀπὸ ἕνα χειροκρότημα. Καὶ ἂν ἀκόμα τὸν χειροκροτοῦσαν, ὁ Χριστὸς ταπεινὸς θὰ ἦταν. Μπορεῖ νὰ ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ ἐμᾶς, ἂν κάνουμε κάποιο καλὸ νὰ μὴν τὸ λέμε. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνα πιὸ κρυμμένο μυστικὸ σὲ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Χριστός. Θέλει νὰ πεῖ πώς, ὅσο καὶ νὰ περιγράψω σὲ κάποιον τὸ τί ἔζησα κοντὰ στὸ Χριστός, ἡ γεύση δὲν μεταδίδεται. Εἶναι μιὰ προσωπικὴ σχέση. Ποὺ ὅσο καὶ νὰ λὲς τί ἔκανε μέσα σου ὁ Χριστός, εἶναι ἀκατανόητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἂν δὲν περάσει ἀπὸ τὴν πορεία του "κράζω", "λέγω", "ἐλέησον με", προσωπικὴ σχέση, ζύμωμα, καὶ αὐτὸ δὲν μεταδίδεται. Ἡ ἐμπειρία πιὰ τῆς προσωπικῆς σχέσης δὲν μεταδίδεται. Βλέπετε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα, λειτουργεῖ ἐν σώματι. Ἀλλὰ ἡ ἐμπειρία ἡ προσωπικὴ δὲν μεταδίδεται. Εἶναι μιὰ γεύση ἡ ὁποία δὲν διαφημίζεται. Γι’ αὐτὸ «διαφήμιζαν τὸν λόγο», ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ἔλεγαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι αὐτὸς «ἐν τοὶς δαιμονίοις» κάνει τὸ θαῦμα. Εἶναι ἀκατανόητη ἡ γεύση. Γιατί ἡ Ὀρθοδοξία, μέσα ἀπὸ τὸ σῶμα τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἀναιρεῖται, μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν κοινὴ ἐμπειρία ζωῆς, δίδει στὸν κάθε πιστὸ αὐτὴ τὴν προσωπικὴ σχέση τῆς γεύσης. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ προσωπικὴ σχέση τῆς γεύσης τοῦ θαύματος, τότε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἦταν ἕνα γενικὸ σῶμα, κάτι ἀφηρημένο. Δὲν θὰ λειτουργοῦσε τὸ πρόσωπο καὶ τὴν προσωπική του σχέση [μὲ τὸν Χριστό]. Οὔτε τὸ σῶμα καταργεῖται, οὔτε ἡ προσωπικὴ σχέση καταργεῖται.
Καὶ τότε πιὰ κατανοοῦμε τὸ μυστήριο τοῦ θαύματος, ποὺ εἶναι μυστήριο ποὺ ἀλλάζει τὰ πάντα τόσο βαθιά, πολὺ βαθιὰ καί, τὴν ἴδια ὥρα, ἐνῷ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει τὰ πάντα, ἡ σχέση παραμένει προσωπικὴ καὶ ἀμεταβίβαστη, τελείως προσωπική.
Κι ἔτσι οἱ δύο τυφλοὶ γίνονται καλὰ καὶ μέσα πιὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεραπεία τους καὶ μέσα ἀπὸ τὸ ἀκατανόητο τῆς θεραπείας τους μέσα ἀπὸ τὴν πρόκληση «ἐν τοῖς δαιμονίοις θεραπεύει», λειτουργιέται πιὰ μέχρι τώρα ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.
Εἶναι τὸ σῶμα οἱ δύο οἱ τυφλοί, εἶναι ἡ προσωπικὴ σχέση, καὶ εἶναι ἡ πάντοτε μέχρι τὰ ἔσχατα ἐνυπάρχουσα -καὶ θὰ ὑπάρχει πάντοτε- κατάσταση προβληματισμοῦ «Γιατί αὐτός;». Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς συνεχίζει «καὶ περιάγει πάσας τὰς κώμας, καὶ θεραπεύει πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν», λέει τὸ κείμενο. Ὁ Χριστὸς συνεχίζει τὴν πορεία Του, ἀρκεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖς σὲ αὐτὸ τὸ ζύμωμα καὶ σὲ αὐτὰ τὰ σκαλοπάτια μέχρι νὰ φτάσει ἡ σχέση νὰ γίνει προσωπική.
Ὅλοι οἱ χριστιανοὶ θέλουν νὰ ἔχουν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἀλλὰ ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται δὲν ἀντέχουν νὰ βάλουν τις προηγούμενες προϋποθέσεις μπροστά Του γιὰ νὰ γίνει ἡ προσωπικὴ σχέση. Μέσα ἀπὸ τὸ "ἔκραξα", "λέγω" καὶ ὅλα τὰ σχετικά.
Προχωρῆστε λοιπὸν αὐτὸ τὸ βηματισμὸ ποὺ ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ τὸν ἀξιοποιοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶς ἀνοίγουν τὴν πορεία τῆς προσωπικῆς μας πνευματικῆς ζωῆς χωρὶς νὰ καταργηθεῖ τὸ σῶμα. Καὶ τότε μὲ ἕνα μυστικὸ τρόπο, μὲ ἕνα τρόπο "ζυμωτικό", μὲ ἕνα τρόπο ποὺ μόνο Ἐκεῖνος τὸν ξέρει, θὰ ἀνακαλύπτετε τὴ σχέση σας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ταυτόχρονα πιά, θὰ ἀνακαλύπτετε πολὺ βαθιὰ τὴ σχέση σας μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ποὺ σημαίνει δὲν θὰ πτοηθεῖτε ἀπὸ τὴν πρόκληση «ὁ ἄρχων τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». Θὰ εἶστε στέρεοι λόγῳ τῆς γεύσεως τοῦ Χριστοῦ. Κανένας πειρασμός, κανένας σκανδαλισμός, κανένας θρυμματισμός, καμία δόνηση δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κλονίσει αὐτὴ τὴ γεύση. Βρεῖτε τὴ γεύση γιὰ νὰ δεῖτε τὸν Χριστό, γιὰ νὰ βρεῖτε τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ εἶναι γύρω σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου