Μονὴ Σινᾶ καὶ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου

Γράφει ὁ Χαράλαμπος Ἄνδραλης, δικηγόρος 

Ἡ δικαστικὴ δήμευση τῆς Μονῆς Σινᾶ ἀπὸ τὸ κράτος τῆς Αἰγύπτου, δικαίως προκάλεσε πολλὲς ἀντιδράσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό. Ἡ ἀπόφαση τοῦ αἰγυπτιακοῦ δικαστηρίου μετατρέπει τοὺς Σιναΐτες μοναχοὺς σὲ φιλοξενούμενους στὸ σπίτι τους καὶ δίνει οὐσιαστικὰ τὴ δυνατότητα στὸ ἑκάστοτε αἰγυπτιακὸ καθεστὼς νὰ μπορεῖ νὰ τοὺς ἀποβάλει, ἀνὰ πᾶσα στιγμή, μὲ ὁποιαδήποτε πρόφαση.
Ἡ ἰδιοκτησία δὲν καταργεῖται ἀπὸ τὸ ὁποιοδήποτε δικαίωμα χρήσης καὶ ὁ ἰδιοκτήτης ἔχει τὸν κύριο λόγο πάνω στὴν ἰδιοκτησία του. Ὅσο οἱ ἴδιες οἱ μονὲς ὡς νομικὰ πρόσωπα, δὲν ἔχουν τὴν πλήρη κυριότητα τῶν μοναστηριακῶν συγκροτημάτων, ἀλλὰ μόνο τὴ χρήση, θὰ ὑφίσταται ἡ ἀπειλὴ τῆς ἔξωσης, μὲ τὴ... συνοδεία τῶν σχετικῶν ἐκβιασμῶν.
Εἰδικότερα, ἡ ἔλλειψη ἰδιοκτησιακῆς κατοχύρωσης τῆς Μονῆς Σινᾶ, βασίζεται ἐν πολλοῖς στὴν ἀμφισβήτηση τῆς νομικῆς ἰσχύος τῶν χρυσοβούλων, τὴν ὁποία ἰσχὺ ἐντελῶς ἀνεύθυνα ξεκίνησε νὰ ἀμφισβητεῖ μεγάλο μέρος τοῦ δημοσιογραφικοῦ καὶ πολιτικοῦ κόσμου τῆς Ἑλλάδας, συνεπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, ὁ καθένας γιὰ τοὺς δικούς του λόγους, ὅταν τὴν ἐπικαιρότητα μονοπωλοῦσε τὸ δῆθεν σκάνδαλο τοῦ Βατοπεδίου. 

Ἡ ἔλλειψη ἰδιοκτησιακῆς κατοχύρωσης τῆς Μονῆς Σινᾶ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπιθετικότητα τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας, ὅσο καὶ μὲ τὶς γενικότερες γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις, ἐντείνουν δικαιολογημένα τὶς ἀνησυχίες γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῆς ἱστορικῆς Μονῆς. Ἀκόμα καὶ ἂν κατοχυρώνεται ἡ θρησκευτικὴ λειτουργία της, ποιός ἐγγυᾶται ὅτι τὸ καθεστὼς δὲν θὰ παραδώσει τὴ Μονὴ σὲ μοναχοὺς ἄλλου χριστιανικοῦ δόγματος ἢ ἀμφιβόλου κανονικότητας, ὅπως συμβαίνει στὴν Οὐκρανία;
Διότι πολλὰ μοναστήρια καὶ ναοὶ τῆς Οὐκρανίας, ποὺ εἶχαν δημευθεῖ ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ περίοδο καὶ παρέμειναν στὴν ἰδιοκτησία τοῦ οὐκρανικοῦ κράτους μετὰ τὴν πτώση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος, μὲ δικαίωμα χρήσης τῶν μοναχῶν, ἀντιμετωπίζουν σήμερα τὸ ἴδιο πρόβλημα.
Στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τὸ ἱστορικότερο μοναστήρι ὅλου τοῦ σλαβικοῦ κόσμου μὲ ἑκατοντάδες ἄφθορα σκηνώματα Ἁγίων Πατέρων, τὸ οὐκρανικὸ κράτος ἔδιωξε μὲ βίαιο τρόπο τοὺς μοναχοὺς τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν «ἰδιοκτησία» του καὶ παρέδωσε τὰ προσκυνήματα στὴ λεγόμενη αὐτοκέφαλη ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, μέλη τῆς ὁποίας πρωτοστατοῦν στὶς βιαιότητες κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Οὐκρανῶν.
Ὅσο ἐνθαρρυντικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς κινητοποίησης ἐκκλησιαστικῶν καὶ ἄλλων παραγόντων γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Μονῆς Σινᾶ, ἄλλο τόσο ἀπογοητευτικὴ εἶναι ἡ προκλητικὴ ἀδιαφορία τῶν ἑλληνόφωνων Ἐκκλησιῶν γιὰ τὰ μοναστήρια καὶ τοὺς ναοὺς τῆς Οὐκρανίας.