Οἱ ἄνθρωποι συνήθως δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι ἀπὸ τήν ζωή τους, ἐξαιτίας τῶν προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουν καὶ τῶν πολλῶν δεινῶν ποὺ ὑποφέρουν. Πρῶτα κοιτάζουν τὸν ἑαυτό τους, μετὰ τὴν οἰκογένειά τους, τὸ στενὸ περίγυρο, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐρύτερη κοινωνία. Πληγώνονται ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν πορεία τῆς πατρίδας πρὸς κρημνὸν μᾶλλον καὶ ὄχι πρὸς εὐημερίαν. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο πολλῶν ἀνθρώπων ἔχει βελτιωθεῖ, χωρὶς αὐτὸ νὰ συνεπάγεται καὶ ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου τους. Δυστυχῶς ἔχουμε πρόοδο τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀλλὰ καὶ καθίζηση τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων! Προφανῶς αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάτι σημαντικὸ λείπει ἀπὸ τὴ ζωή τους, τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ μειώσει τὰ προβλήματα καὶ συνάμα νὰ ὑποδείξει τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν δεινῶν, ποὺ ἀναπόφευκτα ἔρχονται στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Χωρὶς κανένα δισταγμὸ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔχουμε... λησμονήσει τὸ Θεὸ κι ἔχουμε παντελῶς περιφρονήσει τὶς ἐντολές Του. Ζοῦμε χωρὶς φῶς καὶ προσανατολισμό. Μιλοῦμε μόνο γιὰ δικαιώματα καὶ εἴμαστε ἀδιάφοροι στὶς ὑποχρεώσεις μας. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι παντοῦ νὰ ὑπάρχει ἁμαρτία, ἀδικία, παραβατικότητα, ἐγκλήματα, ὅλα δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ δημιουργοῦν προβλήματα, δυσάρεστες καταστάσεις καὶ ἀνυπόφορα δεινά.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ δὲν τὴ δέχονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας καὶ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συνεννοηθεῖ κανεὶς μαζί τους. Δέχονται μόνο τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους καὶ δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ καταπολέμησή τους καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα. Ἔχουν καταλήξει σὲ ἐσφαλμένα συμπεράσματα γιὰ τὴ ζωή, παρόλο ποὺ ἡ πραγματικότητα συνεχῶς τοὺς διαψεύδει.
Ἡ τραγικὴ αὐτὴ κατάσταση δὲν εἶναι ὑπόθεση μεμονωμένων προσώπων, ἀλλὰ τῆς πλειονότητας τῶν ἀνθρώπων. Συχνὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες τῶν λαῶν κινοῦνται ἀπὸ τὶς ἴδιες προϋποθέσεις καὶ ὅλα τὰ μέτρα ποὺ νομοθετοῦν καὶ ἐφαρμόζουν ἔχουν σχεδὸν μηδενικὰ ἀποτελέσματα στὴν προσωπικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐνῶ διαπιστώνουν τὴν ἀποτυχία τους, συνεχίζουν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν καλῶς καὶ ἡ βελτίωση τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν εἶναι συνεχὴς καὶ κάποτε θὰ πετύχουν τὴ σταθερὴ εὐημερία τους!
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, πάντα ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Γιατί ἡ Εὐρώπη περιέπεσε στὶς μέρες μας σὲ τόσα δεινά, σὲ τόσα ἀδιέξοδα; Εἶναι ἐπειδὴ ἀπέρριψε τὸν Χριστό, ἀπέρριψε τὸ ἱερό του Εὐαγγέλιο, ἀπέρριψε τὸ ἀνίκητο ὅπλο Ἐκεῖνος: τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Τὰ ἀπέρριψε καὶ ζητᾶ νὰ λύσει ὅλα της τὰ προβλήματα χωρὶς τὸν Χριστό. Μὰ ὅποιος μάχεται τὸν Χριστὸ καὶ Θεό, ἐκεῖνος γίνεται σύντροφος τῶν δαιμόνων. Καὶ τί εἶναι αὐτὸ πού ἀπομένει ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πόλεμο; Πτῶμα! Μονάχα πτῶμα!»[1].
Καὶ γιὰ τὶς ἐπιλογὲς τῶν ἀνθρώπων στὴ ζωὴ τοὺς τόνιζε: «Σοφὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο. Γιατί ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται πάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου»[2].
Εἰδικότερα, «ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μὲ τὸ Θεό, τότε γίνεται παιχνίδι τοῦ διαβόλου καὶ ὁ διάβολος παίζει μαζί του. Τὴ μιά τοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ ἀκάθαρτους λογισμούς, τὴν ἄλλη τοῦ βομβαρδίζει τὴν καρδιὰ μὲ κακὲς ἐπιθυμίες, ἄλλοτε πάλι πυρώνει τὴ γλώσσα του μὲ βρισιὲς καὶ ἄλλοτε τὸν παρακινεῖ σὲ συκοφαντία, σὲ καταλαλιά, σὲ κλοπή, σὲ ἀσωτία καὶ σὲ κάθε ἄλλη κακὴ πράξη»[3], ἀνέφερε ὁ ἅγιος.
Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὴ χώρα μας, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴ δυστυχία. Δὲν πρέπει νὰ ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς «εὐτυχίας» μερικῶν ἀναπτυγμένων χωρῶν. Οἱ πολιτικοὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων ἐμφανίζονται ὅτι γνωρίζουν τὶς αἰτίες τῶν προβλημάτων τοῦ λαοῦ κι ἔχουν εὔκολες λύσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως μεταξύ τους δὲν συμφωνοῦν. Ἄραγε πόσες ὀρθὲς καὶ ἀποτελεσματικὲς λύσεις ὑπάρχουν γιὰ ἕνα πρόβλημα; Μήπως κανένας πολιτικὸς δὲν ἔχει καθαρὴ ἐπιθυμία νὰ λαμβάνονται μέτρα, ποὺ θὰ περιορίζουν ἢ καὶ θὰ ἐξαλείφουν δυσάρεστες καταστάσεις; Μήπως ἀγνοοῦν τὴν ἀλήθεια ὅτι καὶ οἱ καλύτεροι νόμοι, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἦθος στοὺς ἐκτελεστές, μένουν χωρὶς ἀποτέλεσμα; Ἀλλὰ ποιὸς τολμᾶ νὰ μιλήσει στὴν ἐποχή μας γιὰ χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἠθικὲς ἀρχές;
Σημειώσεις:
1. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Θεόσοφες διδαχὲς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἁγιοπατερικῆς ζωῆς, Θεσ/νίκη 2021, σελ. 44.
2. Ὅπ. παρ., σελ. 46.
3. Ὅπ. παρ, σελ. 47-48.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ δὲν τὴ δέχονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας καὶ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ συνεννοηθεῖ κανεὶς μαζί τους. Δέχονται μόνο τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους καὶ δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ καταπολέμησή τους καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα. Ἔχουν καταλήξει σὲ ἐσφαλμένα συμπεράσματα γιὰ τὴ ζωή, παρόλο ποὺ ἡ πραγματικότητα συνεχῶς τοὺς διαψεύδει.
Ἡ τραγικὴ αὐτὴ κατάσταση δὲν εἶναι ὑπόθεση μεμονωμένων προσώπων, ἀλλὰ τῆς πλειονότητας τῶν ἀνθρώπων. Συχνὰ καὶ οἱ κυβερνῆτες τῶν λαῶν κινοῦνται ἀπὸ τὶς ἴδιες προϋποθέσεις καὶ ὅλα τὰ μέτρα ποὺ νομοθετοῦν καὶ ἐφαρμόζουν ἔχουν σχεδὸν μηδενικὰ ἀποτελέσματα στὴν προσωπικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐνῶ διαπιστώνουν τὴν ἀποτυχία τους, συνεχίζουν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν καλῶς καὶ ἡ βελτίωση τῆς ποιότητας τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν εἶναι συνεχὴς καὶ κάποτε θὰ πετύχουν τὴ σταθερὴ εὐημερία τους!
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, πάντα ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Γιατί ἡ Εὐρώπη περιέπεσε στὶς μέρες μας σὲ τόσα δεινά, σὲ τόσα ἀδιέξοδα; Εἶναι ἐπειδὴ ἀπέρριψε τὸν Χριστό, ἀπέρριψε τὸ ἱερό του Εὐαγγέλιο, ἀπέρριψε τὸ ἀνίκητο ὅπλο Ἐκεῖνος: τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Τὰ ἀπέρριψε καὶ ζητᾶ νὰ λύσει ὅλα της τὰ προβλήματα χωρὶς τὸν Χριστό. Μὰ ὅποιος μάχεται τὸν Χριστὸ καὶ Θεό, ἐκεῖνος γίνεται σύντροφος τῶν δαιμόνων. Καὶ τί εἶναι αὐτὸ πού ἀπομένει ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πόλεμο; Πτῶμα! Μονάχα πτῶμα!»[1].
Καὶ γιὰ τὶς ἐπιλογὲς τῶν ἀνθρώπων στὴ ζωὴ τοὺς τόνιζε: «Σοφὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο. Γιατί ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται πάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου»[2].
Εἰδικότερα, «ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μὲ τὸ Θεό, τότε γίνεται παιχνίδι τοῦ διαβόλου καὶ ὁ διάβολος παίζει μαζί του. Τὴ μιά τοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ ἀκάθαρτους λογισμούς, τὴν ἄλλη τοῦ βομβαρδίζει τὴν καρδιὰ μὲ κακὲς ἐπιθυμίες, ἄλλοτε πάλι πυρώνει τὴ γλώσσα του μὲ βρισιὲς καὶ ἄλλοτε τὸν παρακινεῖ σὲ συκοφαντία, σὲ καταλαλιά, σὲ κλοπή, σὲ ἀσωτία καὶ σὲ κάθε ἄλλη κακὴ πράξη»[3], ἀνέφερε ὁ ἅγιος.
Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὴ χώρα μας, ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴ δυστυχία. Δὲν πρέπει νὰ ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς «εὐτυχίας» μερικῶν ἀναπτυγμένων χωρῶν. Οἱ πολιτικοὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων ἐμφανίζονται ὅτι γνωρίζουν τὶς αἰτίες τῶν προβλημάτων τοῦ λαοῦ κι ἔχουν εὔκολες λύσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως μεταξύ τους δὲν συμφωνοῦν. Ἄραγε πόσες ὀρθὲς καὶ ἀποτελεσματικὲς λύσεις ὑπάρχουν γιὰ ἕνα πρόβλημα; Μήπως κανένας πολιτικὸς δὲν ἔχει καθαρὴ ἐπιθυμία νὰ λαμβάνονται μέτρα, ποὺ θὰ περιορίζουν ἢ καὶ θὰ ἐξαλείφουν δυσάρεστες καταστάσεις; Μήπως ἀγνοοῦν τὴν ἀλήθεια ὅτι καὶ οἱ καλύτεροι νόμοι, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἦθος στοὺς ἐκτελεστές, μένουν χωρὶς ἀποτέλεσμα; Ἀλλὰ ποιὸς τολμᾶ νὰ μιλήσει στὴν ἐποχή μας γιὰ χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἠθικὲς ἀρχές;
Σημειώσεις:
1. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Θεόσοφες διδαχὲς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἁγιοπατερικῆς ζωῆς, Θεσ/νίκη 2021, σελ. 44.
2. Ὅπ. παρ., σελ. 46.
3. Ὅπ. παρ, σελ. 47-48.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου