Ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει ἕνας συναγωνισμὸς γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πετύχει κάτι καλύτερο ἀπὸ τὸν ἄλλο. Συνήθως οἱ προθέσεις δὲν εἶναι ἁγνὲς καὶ καθαρές, γι’ αὐτὸ καὶ διαπιστώνουμε διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ τους. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ συναγωνισμὸς εἶναι μάταιος καὶ ἐμπαθής. Οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν τὴν ὑπεροχὴ γιὰ τὸν ἐντυπωσιασμὸ τῶν ἄλλων. Δὲν προκύπτει ἕνα κοινὸ ὄφελος, θὰ λέγαμε. Καὶ βέβαια δὲν εἶναι εὐγενὴς ἅμιλλα, δηλαδὴ συναγωνισμὸς χωρὶς ἀντιπαλότητα.
Τελικά, ὁ συναγωνισμὸς γίνεται ἀνταγωνισμὸς μὲ κίνητρο τὴ ζήλια καὶ τὸ φθόνο. Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τὴ δυσάρεστη αὐτὴ κατάσταση τὴν ἀποδίδουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Τὸ φαινόμενο τὸ βλέπουμε μεταξὺ γειτόνων. Ὑπάρχουν γιὰ παράδειγμα δύο ἀρχοντόσπιτα κοντὰ - κοντὰ καὶ οἱ ἰδιοκτῆτες τους καυχῶνται γι’ αὐτά. Ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι τὰ καλύτερα τῆς περιοχῆς. Μεταξύ τους ὅμως... ὑπάρχει ἄβυσσος μίσους. Ἢ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸ λαὸ «ὁ ἕνας δὲν θέλει νὰ δεῖ τὸν ἄλλο». Τὸ ἄθλιο «ἐγὼ» τοὺς ὁδηγεῖ σὲ ἀναμετρήσεις, σὲ συκοφαντίες καὶ σὲ ἀμοιβαίους διασυρμούς. Λατρεύουν μόνο τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση οὔτε μὲ τὸ «ἐμεῖς» οὔτε μὲ τὸ «ἐσεῖς». Ὁ ἐγωιστὴς εἶναι πάντα μονάδα καὶ ὅλα τὰ ἔργα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τὰ περιφρονεῖ. Ὡστόσο, ἐπιθυμεῖ τὸν καθολικὸ ἔπαινο, παρόλο ποὺ ὅλους τούς θεωρεῖ ἀσήμαντους! Ὁ παραλογισμὸς στὸ μεγαλεῖο του!
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ συναγωνίζονται καὶ ἀνταγωνίζονται μποροῦν νὰ διορθωθοῦν, ἂν προσέξουν καὶ τηρήσουν μία σπουδαία συμβουλὴ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, μὲ τὴν ὁποία στὴ θέση τοῦ πικροῦ ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐμφανιστεῖ ἡ εὐγενὴς ἅμιλλα, ποὺ θὰ εἶναι καὶ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο εὐεργετική. Λέει ὁ ἅγιός μας: «Ἂν θέλεις νὰ ζηλεύεις, δὲν σὲ ἐμποδίζω· ζήλευε, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ νὰ μιμηθεῖς ἐκεῖνον ποὺ προκόβει· ὄχι γιὰ νὰ τὸν μειώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσεις στὴν ἴδια κορυφή, γιὰ νὰ παρουσιάσεις τὴν ἴδια ἀρετή. Αὐτὴ εἶναι καλὴ ζήλεια, τὸ νὰ μιμεῖσαι καὶ νὰ μὴ μάχεσαι, τὸ νὰ μὴ στενοχωρεῖσαι γιὰ τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων».
Στὸ θέμα τοῦ ἁγνοῦ συναγωνισμοῦ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ καὶ οἱ κληρικοί. Οἱ φιλότιμες προσπάθειες τοῦ ἑνὸς στὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς ἐνορίας, δὲν πρέπει νὰ ὁδηγεῖ στὸ πάθος τῆς ζήλιας καὶ τοῦ φθόνου τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ τὸν παρακινοῦν σὲ παρόμοιες προσπάθειες. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν ἐπίσης τὸ δημόσιο ἔπαινο ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη καὶ ἄλλους φορεῖς. Τὰ πληθωρικὰ ὀφφίκια πρὸς τοὺς κληρικούς, στὴν ἐποχὴ μας ὑπηρετοῦν τὸ πάθος τῆς ματαιοδοξίας καὶ δὲν πιστοποιοῦν ὅτι ὑπῆρξε θεάρεστο ἔργο ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν τιμωμένων, ποὺ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πιστούς. Συχνὰ δίδονται ὀφφίκια σὲ κληρικοὺς ποὺ δὲν ἄρχισαν κἄν ποιμαντικὸ ἔργο! Συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ βραβεύοντια ἀπρόσεκτοι καὶ ἀνάξιοι κληρικοὶ γιὰ «σπουδαῖα ἔργα» ποὺ ἔχουν διαπράξει κι ἔχουν σκανδαλίσει τοὺς πιστοὺς καὶ οἱ Μητροπολίτες νὰ εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας!
Εἶναι χρήσιμο νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ δύο διαπιστώσεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, σχετικὲς μὲ τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ:
«Οἱ τιμὲς ὠφελοῦν τοὺς ἀξίους, ἐπαυξάνουν ὅμως τὴν τιμωρία σ’ ἐκείνους ποὺ τὶς ἀπολαμβάνουν χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζουν».
«Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουν τὴν ἴδια τιμή, καὶ ὅταν κάνουν παρακοὴ καὶ ὅταν δὲν κάνουν παρακοή, παιδαγωγοῦνται περισσότερο πρὸς τὴν πονηριὰ καὶ δὲν ἀπομακρύνονται εὔκολα ἀπὸ τὴν κακία».
Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων εἶναι θεάρεστα, ὅταν ὑπάρχουν καλὲς προθέσεις καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη.
Τελικά, ὁ συναγωνισμὸς γίνεται ἀνταγωνισμὸς μὲ κίνητρο τὴ ζήλια καὶ τὸ φθόνο. Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τὴ δυσάρεστη αὐτὴ κατάσταση τὴν ἀποδίδουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Τὸ φαινόμενο τὸ βλέπουμε μεταξὺ γειτόνων. Ὑπάρχουν γιὰ παράδειγμα δύο ἀρχοντόσπιτα κοντὰ - κοντὰ καὶ οἱ ἰδιοκτῆτες τους καυχῶνται γι’ αὐτά. Ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι τὰ καλύτερα τῆς περιοχῆς. Μεταξύ τους ὅμως... ὑπάρχει ἄβυσσος μίσους. Ἢ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸ λαὸ «ὁ ἕνας δὲν θέλει νὰ δεῖ τὸν ἄλλο». Τὸ ἄθλιο «ἐγὼ» τοὺς ὁδηγεῖ σὲ ἀναμετρήσεις, σὲ συκοφαντίες καὶ σὲ ἀμοιβαίους διασυρμούς. Λατρεύουν μόνο τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση οὔτε μὲ τὸ «ἐμεῖς» οὔτε μὲ τὸ «ἐσεῖς». Ὁ ἐγωιστὴς εἶναι πάντα μονάδα καὶ ὅλα τὰ ἔργα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τὰ περιφρονεῖ. Ὡστόσο, ἐπιθυμεῖ τὸν καθολικὸ ἔπαινο, παρόλο ποὺ ὅλους τούς θεωρεῖ ἀσήμαντους! Ὁ παραλογισμὸς στὸ μεγαλεῖο του!
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ συναγωνίζονται καὶ ἀνταγωνίζονται μποροῦν νὰ διορθωθοῦν, ἂν προσέξουν καὶ τηρήσουν μία σπουδαία συμβουλὴ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, μὲ τὴν ὁποία στὴ θέση τοῦ πικροῦ ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐμφανιστεῖ ἡ εὐγενὴς ἅμιλλα, ποὺ θὰ εἶναι καὶ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο εὐεργετική. Λέει ὁ ἅγιός μας: «Ἂν θέλεις νὰ ζηλεύεις, δὲν σὲ ἐμποδίζω· ζήλευε, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ νὰ μιμηθεῖς ἐκεῖνον ποὺ προκόβει· ὄχι γιὰ νὰ τὸν μειώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσεις στὴν ἴδια κορυφή, γιὰ νὰ παρουσιάσεις τὴν ἴδια ἀρετή. Αὐτὴ εἶναι καλὴ ζήλεια, τὸ νὰ μιμεῖσαι καὶ νὰ μὴ μάχεσαι, τὸ νὰ μὴ στενοχωρεῖσαι γιὰ τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων».
Στὸ θέμα τοῦ ἁγνοῦ συναγωνισμοῦ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ καὶ οἱ κληρικοί. Οἱ φιλότιμες προσπάθειες τοῦ ἑνὸς στὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς ἐνορίας, δὲν πρέπει νὰ ὁδηγεῖ στὸ πάθος τῆς ζήλιας καὶ τοῦ φθόνου τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ νὰ τὸν παρακινοῦν σὲ παρόμοιες προσπάθειες. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν ἐπίσης τὸ δημόσιο ἔπαινο ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη καὶ ἄλλους φορεῖς. Τὰ πληθωρικὰ ὀφφίκια πρὸς τοὺς κληρικούς, στὴν ἐποχὴ μας ὑπηρετοῦν τὸ πάθος τῆς ματαιοδοξίας καὶ δὲν πιστοποιοῦν ὅτι ὑπῆρξε θεάρεστο ἔργο ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν τιμωμένων, ποὺ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πιστούς. Συχνὰ δίδονται ὀφφίκια σὲ κληρικοὺς ποὺ δὲν ἄρχισαν κἄν ποιμαντικὸ ἔργο! Συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ βραβεύοντια ἀπρόσεκτοι καὶ ἀνάξιοι κληρικοὶ γιὰ «σπουδαῖα ἔργα» ποὺ ἔχουν διαπράξει κι ἔχουν σκανδαλίσει τοὺς πιστοὺς καὶ οἱ Μητροπολίτες νὰ εἶναι ἐκτὸς πραγματικότητας!
Εἶναι χρήσιμο νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ δύο διαπιστώσεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, σχετικὲς μὲ τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ:
«Οἱ τιμὲς ὠφελοῦν τοὺς ἀξίους, ἐπαυξάνουν ὅμως τὴν τιμωρία σ’ ἐκείνους ποὺ τὶς ἀπολαμβάνουν χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζουν».
«Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουν τὴν ἴδια τιμή, καὶ ὅταν κάνουν παρακοὴ καὶ ὅταν δὲν κάνουν παρακοή, παιδαγωγοῦνται περισσότερο πρὸς τὴν πονηριὰ καὶ δὲν ἀπομακρύνονται εὔκολα ἀπὸ τὴν κακία».
Τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων εἶναι θεάρεστα, ὅταν ὑπάρχουν καλὲς προθέσεις καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου