Ὅταν ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης αἰσθάνθηκε στὴν προσευχὴ του δυσωδία γιὰ τὸν οἰκουμενισμό!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης», ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραὶμ», Κατουνάκια Ἁγίου Ὅρους

Συχνὰ ἔλεγε ὅτι ὁρισμένες βαριὲς ἁμαρτίες τὶς αἰσθανόταν σὰν δυσοσμία. «Ἡ ἁμαρτία ἔχει ἀποφορά». Ἔτσι διηγεῖτο ὅτι ὁ γερο-Ἰωσὴφ ὁ ἡσυχαστὴς εἶχε αἰσθανθεῖ δυσωδία, ὅταν τὸν πλησίασε κάποιος δαρβινιστής, καὶ μὲ τὴ συζήτηση ἀποδείχθηκε τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἀποροῦσε πῶς δὲν αἰσθάνεται ἀποφορὰ ἀπὸ κάποιον ποὺ δήλωνε βουδιστής. «Κάποια στιγμὴ ἐπίτηδες κάθισα δίπλα του. Πῶ! βρῶμα ποὺ αἰσθάνθηκα», ἔλεγε κάνοντας τὸν χειρότερο μορφασμό.
Ὅταν δὲ κάποιος ἐπίσκοπος τὸν ρώτησε μὲ κάποιον τρίτο γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, ἔκανε προσευχή, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσει ὁ Θεός. «Μία δυσωδία μὲ γεύση ξυνή, ἁλμυρή, πικρή… Νά! αὐτὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα», ἔλεγε μὲ ἀποτροπιασμό. 

Ἀπολυτίκιον, Κοντάκιον καὶ Μεγαλυνάρια,  

Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτου (+ 14/27 Φεβρουαρίου 1998)

Ποίημα: Γεωργίου Ἀποστολάκη, δικαστοῦ

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Τῇ ἀσκήσει σου, ἐν ταπεινώσει, γνῶσιν ἔλαβες, Φωτὸς Ἀκτίστου, ἐντυχὼν τῆς θεώσεως Ὅσιε· τοῦ Ἰωσὴφ ἑλκυσθεὶς γὰρ διδάγμασι, ὑπακοῆς τέκνον τέλειον γέγονας· μεθ’ οὗ πρέσβευε, Κυρίῳ Ἐφραὶμ μακάριε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸν ὁσιώτατον, Ἐφραὶμ ὑμνήσωμεν, ζωὴν ἰσάγγελον τὸν ἐπιδείξαντα, ὑπακοῆς τὸν ἀθλητήν, εὐχῆς τε μονολογίστου, ἄριστον διδάσκαλον, μοναστῶν τὸ ὑπόδειγμα, Σπηλαιώτου ἔκγονον, Ἰωσὴφ γνησιώτατον, πρὸς οὓς ἀναβοήσωμεν πάντες· χαίροις, δυὰς ἡ μακαρία.

Μεγαλυνάρια

Χαίροις, ἡσυχίας ὁ ἐραστής, χαίροις, τῶν δακρύων καὶ εὐχῆς ὁ καθηγητής· χαίροις, ὁ τηρήσας ὑπακοὴν καὶ νῆψιν, Ἐφραὶμ τῶν σὲ τιμώντων, ἀεὶ μνημόνευε.

Βίον σου, ὡς ἄγγελος ἐν σαρκί, ἔσχες ἐν ἀσκήσει, καθαρθείς τε καὶ θεωθείς· ὅθεν νῦν μετέχεις, τῆς ἄνω κληρουχίας, Ἐφραίμ Κατουνακίων, νέον ἀγλάϊσμα.