Τὸ νὰ σταυρώσεις τὸν Κώστα Κυριακοῦ στὸ εὐρωψηφοδέλτιο εἶναι ρεαλισμὸς γιὰ ἕναν ἐσταυρωμένο τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Εἶναι σὰν νὰ βάζεις δίπλα στ’ ὄνομά του, τὸν σταυρὸ ποὺ κουβάλησε γιὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ ὅλη τὴ ζωή του.
Δὲν ξέρω, ἂν χωράει τ’ εὐρωκοινοβούλιο λιοντάρια· ἀληθινὰ βασανιστήρια· φυλακισμένους γιὰ τὴν Ἑλλάδα· ἕναν ἄνθρωπο ποὺ κι ἐγὼ καὶ τόσοι ἄλλοι τὸν γνωρίσαμε νὰ δουλεύει θυρωρὸς σὲ σχολεῖο κι ἀπορήσαμε, ὅταν τὸν εἴδαμε νὰ βγαίνει ἀπ’ τὸ κουβούκλιο τοῦ θυρωρείου καὶ δὲ χώραγε ὁ τόπος τὸ εἰδικὸ βάρος τ’ ἀνθρώπου καὶ πῶς τὸν χώραγε τὸ κουβούκλιο δὲν μπόρεσα νὰ καταλάβω.
Ἡ ὑποψηφιότητα τοῦ Κυριακοῦ γιὰ τὴν Εὐρωβουλὴ μὲ τὴ Νίκη εἶναι ἀπὸ τὶς ὡραιότερες καὶ πιὸ δίκαιες εἰδήσεις σ’ ἕναν τόπο ποὺ δὲν ἔχει οὔτε... δίκαιες οὔτε ὡραῖες εἰδήσεις.
Ἐκτός, ἂν εἶναι νὰ βγεῖ τίποτ’ ἄδικο πάλι· νὰ ἔλθει ὁ ἥρωας πέμπτος, ὄγδοος, δωδέκατος καὶ πρῶτοι πάλι οἱ ἄλλοι.
«Ἀνθ᾿ ἡμῶν, λοιπόν, βουλευτὴς ὁ κύριος...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου