Ἡ Ἑλένη εἶναι μιὰ ρωσίδα παντρεμένη μὲ τοῦρκο, κάτι πολὺ συνηθισμένο στὴν Ἀττάλεια, μιᾶς καὶ ὑπάρχουν 12.000 οἰκονομικοὶ μετανάστες, στὴν πλειοψηφία γυναῖκες. Οἱ πιὸ τυχερὲς ἔχουν σύζυγο τοῦρκο θρησκευτικὰ ἀδιάφορο/κοσμικό. Μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ οἱ ἴδιες τοῦ ἰδίου πνεύματος, ἀλλὰ μπορεῖ ἀντιθέτως οἱ ἴδιες νὰ εἶναι θρησκευόμενες, ὁπότε ἔχουν τὴν ἐλευθερία νὰ λατρεύουν τὸ Θεό τους, ἀρκεῖ νὰ μὴν προκαλοῦν μὲ τὴν ἔντονη θρησκευτικότητά τους.
Μερικὲς ἔχουν ἔρθει σὲ συναίσθηση καὶ μετὰ τὸν (πολιτικὸ) γάμο τους μὲ μουσουλμᾶνο ἀναζήτησαν τὴν πόρτα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἂν εἶχαν κάποια βιώματα ἀπὸ τὶς γιαγιάδες τους, καὶ φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία τὶς ἀντιμετώπισε μὲ ἀγάπη καὶ κατανόηση ἀσκῶντας ἄκρα οἰκονομία. Μερικὲς ἐξακολουθοῦν νὰ ζοῦν... κοσμικὴ ζωὴ καὶ νὰ θυμοῦνται (ἐξ ὅσων μποροῦμε νὰ ξέρουμε τουλάχιστον) τὴν Ἐκκλησία στὶς πολὺ μεγάλες γιορτές.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ μεγάλη κατηγορία γυναικῶν ποὺ ἔρχονται στὸ ναὸ κάτω ἀπὸ δύσκολες συνθῆκες, κρυφά, κάνοντας σκληρὰ «παζάρια» μὲ τὸ σύζυγό τους, παρακαλῶντας, κλαίοντας, ἱκετεύοντας, διαφεύγοντας, κινδυνεύοντας... Τὰ παιδιά τους δὲν μποροῦν νὰ τὰ βαφτίσουν, παρακαλοῦν τὸν ἱερέα νὰ τὸ κάνει κρυφά, ἀλλὰ ὅπως ξέρετε αὐτὸ δὲν γίνεται ὅταν εἶναι ἐν ζωῇ καὶ οἱ δύο γονεῖς. Ἀκόμα καὶ τὸ νὰ φέρουν στὸ ναὸ τὰ παιδάκια τους γιὰ νὰ γνωρίσουν τὸ χῶρο εἶναι μεγάλη εὐλογία γι’ αὐτές, πρᾶγμα ποὺ γίνεται πολὺ δύσκολα καὶ σπάνια.
Μὴ βιαστεῖτε νὰ πεῖτε «μὰ δὲν τὸ σκέφτηκαν πρὶν τὸν παντρευτοῦν;».
Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς πῆραν τὴ διαβεβαίωση «ἐσὺ τὴ θρησκεία σου κι ἐγὼ τὴ δική μου», πρᾶγμα ὅμως ποὺ δὲν ἐφαρμόστηκε στὴν πράξη. Ἄλλες εἶδαν ἕνα γάμο σὰν σανίδα σωτηρίας, ἄλλες ἐρωτεύτηκαν καὶ δὲν σκέφτηκαν τίποτα κι ἄλλες ἁπλὰ δὲν πολυσκέφτηκαν ἢ δὲν φαντάστηκαν τὶς συνέπειες ποὺ στὴ συνέχεια βρῆκαν μπροστά τους. Ὅπως κι ἂν εἶναι τὰ πράγματα, γιὰ μᾶς οἱ γυναῖκες αὐτὲς εἶναι παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας κι ἕνα μεγάλο κοινωνικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, ποὺ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ τὶς ἀνακουφίσει.
Κάθε Σάββατο βράδυ ὁ ἱερέας τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου στὴν Ἀττάλεια δέχεται πληθώρα ἐξομολογήσεων καὶ συχνὰ τὸ πετραχήλι του βρέχεται ἀπὸ καυτὰ δάκρια. Ὑπάρχει καὶ ἡ εὐλογημένη μερίδα – πολὺ μικρὴ θὰ ἔλεγα – ποὺ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔφεραν τὸ σύζυγό τους στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸν βοήθησαν νὰ λάβει τὸ ἅγιο Βάπτισμα, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο προσεύχονται καὶ οἱ ὑπόλοιπες.
Ἡ Ἑλένη ἐρωτεύτηκε τὸν ἄντρα της τόσο, ποὺ δέχτηκε ἀκόμα καὶ νὰ μιλήσει μὲ ἕναν ἰμάμη. Ὄχι ὅτι τῆς πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἀλλὰ νά, εἶπε ὅτι, ἂν τοῦ κάνει τὸ χατίρι νὰ πάει μαζί του στὸ τζαμὶ μιὰ φορά, θὰ σεβαστεῖ κι αὐτὸς τὴν πίστη της καὶ θὰ τὴν ἀφήνει νὰ ἔρχεται στὸ ναὸ τὶς Κυριακές. Ἄλλωστε ξέρει ὅτι οἱ μουσουλμᾶνοι σέβονται τὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ ἄντρας της θεώρησε ὅτι ἡ ἐπίσκεψη αὐτὴ στὸν ἰμάμη σημαίνει ἀποδοχὴ τοῦ Ἰσλὰμ κι ὅτι ἡ γυναῖκα του χρειάζεται ἁπλὰ λίγο χρόνο μέχρι νὰ συνηθίσει τὴ νέα θρησκεία.
Τὰ πράγματα ξεκαθάρισαν ὅταν ἡ Ἑλένη πῆγε ἕνα ταξίδι στὴ Ρωσία καὶ γύρισε στὴν Τουρκία ἐνισχυμένη πνευματικὰ καὶ μὲ ἕνα εἰκονάκι τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ κρεμασμένο στὸ λαιμό της. Ὁ ἄντρας της ἔγινε θηρίο ἀνήμερο ὅταν τὸ εἶδε, τὸ ἅρπαξε βίαια, τράβηξε τὸ ἀλυσιδάκι καὶ τὸ ἔσπασε καὶ κατέστρεψε τὸ εἰκονάκι λέγοντας: «Ἐσὺ εἶσαι μουσουλμάνα! Τί πράγματα εἶναι αὐτά; Ἄλλαξες θρησκεία;!!!????».
Ἡ Ἑλένη τοῦ ἀπάντησε ὅτι πάντα ἦταν ὀρθόδοξη, δὲν ἄλλαξε ποτὲ θρησκεία κι ὅτι ἡ κουβέντα της μὲ τὸν ἰμάμη δὲν σήμαινε ἀλλαγὴ θρησκεύματος!».
Ὁ καβγᾶς ἄναψε γιὰ τὰ καλά, ἡ Ἑλένη εἶδε μπροστά της ἕνα ἀπειλητικὸ σύζυγο καὶ χρειάστηκε οἱ γείτονες νὰ καλέσουν τὴν ἀστυνομία γιὰ νὰ τὴν γλυτώσουν ἀπὸ τὸ ξύλο ποὺ ἔφαγε ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Φιλοξενήθηκε προσωρινὰ σὲ μιὰ φίλη της, ἀλλὰ ὁ σύζυγός της τὴν ἐνοχλοῦσε τηλεφωνικὰ λέγοντάς την νὰ γυρίσει πίσω καὶ πρώτη τους δουλειὰ θὰ εἶναι νὰ πᾶνε μαζὶ στὸν ἰμάμη. Ἡ Ἑλένη ἀρνοῦνταν καὶ δὲν γύριζε πίσω, σὲ σημεῖο νὰ τὴν ἀπειλήσει ὅτι, ἂν δὲν τὸ κάνει, θὰ τὴ σκοτώσει.
Λίγες μέρες μετά, ἕνα πρωὶ ἡ Ἑλένη ξύπνησε τὴ φίλη της ποὺ τὴν φιλοξενοῦσε γιὰ νὰ τῆς διηγηθεῖ ἕνα ὑπέροχο ὄνειρο ποὺ εἶχε δεῖ: ἦταν μόνη της μπροστὰ σὲ μιὰ ἀπέραντη γαλάζια θάλασσα, μπροστά της ὑπῆρχε ἕνα ἀπίστευτα ὄμορφο τοπίο καὶ στὴν ψυχή της ἐπικρατοῦσε βαθιὰ εἰρήνη. Μιὰ φωτεινὴ παρουσία τὴν πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τῆς ἔδειξε ἀπερίγραπτες ὀμορφιὲς ποὺ δὲν ἐκφράζονται μὲ λόγια. Μετὰ τῆς εἶπε: «Παιδί μου, ἐσὺ νὰ ἀκολουθήσεις τὸ δικό μου δρόμο». Ἡ Ἔλενα ἤξερε ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστός. Ὅταν ξύπνησε ἦταν τόσο εὐτυχισμένη ὅσο ποτὲ στὴ ζωή της. Δὲν ὑπῆρχε καμιὰ ταλάντευση μέσα της. Ξύπνησε τὴ φίλη της καὶ τῆς τα διηγήθηκε πολὺ ἔντονα ὅλα γεμάτη γαλήνη. Μετὰ τῆς εἶπε ὅτι θὰ πάει στὸ σπίτι τοῦ ἄντρα της νὰ πάρει τὰ πράγματά της καὶ ὅτι θὰ χωρίσει γιὰ νὰ ζήσει σωστὴ πνευματικὴ ζωή. Ἡ φίλη της τῆς εἶπε νὰ μὴν πάει γιατί ὁ ἄντρας της τὴν εἶχε ἀπειλήσει ὅτι θὰ τὴ σκοτώσει. Ἐκείνη ὅμως ἦταν ἀποφασισμένη νὰ ζήσει μὲ τὸ Χριστό. Ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς φίλης της καὶ κανένας δὲν τὴν ξαναεῖδε ζωντανή. Δὲν ξέρουμε ποιός ἦταν ὁ διάλογος ποὺ ἔγινε μὲ τὸν ἄντρα της, ἀλλὰ μάθαμε ὅτι τὴν σκότωσε, ὅπως τῆς εἶχε πεῖ ὅτι θὰ κάνει ἂν ἐξακολουθήσει νὰ ζεῖ ὡς χριστιανή.
Ἡ μάρτυς Ἑλένη εἶναι ἡ πρώτη νεομάρτυρας τῆς σύγχρονης ἐκκλησίας της Ἀττάλειας. Τὴν εὐχή της νὰ ἔχουμε.
Τὸν περασμένο Ἰούλιο μιὰ μικρὴ ὁμάδα μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο, ἀφοῦ ἀκούσαμε τὴν διήγηση γιὰ τὴν Ἑλένη, ψάλαμε ἕνα τρισάγιο γιὰ τὴν ψυχή της, κοντὰ στὴν θάλασσα, κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα, μέσα στὰ χαλάσματα ἑνὸς παλαιοχριστιανικοῦ ναοῦ μὲ ὡραῖα ψηφιδωτὰ ποὺ μόλις τὰ σκουπίσαμε καὶ τὰ θαυμάσαμε.
Ὅλα τὰ Μικρασιατικὰ παράλια μαρτυροῦν ζωὴ αἰώνων μὲ τὴν δική μας πίστη καὶ γλῶσσα. Ἐκεῖ ἡ φίλη της Ἄννα μᾶς διηγήθηκε τὶς τελευταῖες ἡμέρες της. Ἀργότερα ὁ ἱερέας πρόσθεσε καὶ αὐτὸς τὴν μαρτυρία του. Ἂς ἀποτελέσει ἡ σύντομη διήγησή τους τὸ Μνημόσυνο ποὺ ὀφείλουμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Ἑλένη.
Ἡ Ἑλένη Μαχάνκοβα γεννήθηκε στὴν μεγαλούπολη Μπαρναούλ τῆς Σιβηρίας στὶς 18 Αὐγούστου τοῦ 1977. Πῆγε στὴν νότια Τουρκία νὰ ἐργασθεῖ, ὅπως πολλοὶ συμπατριῶτες της, στὶς τουριστικὲς ἐγκαταστάσεις ποὺ ἑκατομμύρια ρῶσοι ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο. Ἦταν λογίστρια καὶ ὄμορφη. Ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ ἕναν ντόπιο, ποὺ τὴν παντρεύτηκε, κατὰ τὰ μουσουλμανικὰ ἔθιμα, στὸ τζαμί.
Ἡ οἰκογένειά της, στὴν Ρωσία, ἦταν ἄθεη. Ὁ ἄντρας της κατόπιν τὴν λογάριαζε μουσουλμάνα καὶ ἦταν ὑπερήφανος γι' αὐτήν, ἐνῷ ἐκείνη τὸν ἀποστρεφόταν, ὅταν αὐτὸς χαιρόταν ἀκούγοντας ὅτι μουσουλμᾶνοι φονεύουν Χριστιανοὺς στὴν Συρία.
Πολλὲς φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικὰ στὴν μοναδικὴ Ἐκκλησία ποὺ λειτουργεῖ στὴν νότια Μικρασία, στὴν μεγάλη γειτονική τους πόλη. Ἡ Ἄννα, μάλιστα, διευθύνει ἐκεῖ τὴν χορωδία. Ἄρχισε λοιπὸν νὰ ἐκκλησιάζεται ἡ Ἑλένη, ζητῶντας νὰ μάθει πῶς νὰ προσεύχεται καὶ τί συμβαίνει κατὰ τὴν θεία Λειτουργία.
Τότε, στὶς 6 Ἰανουαρίου τοῦ 2013, ὁ ἄνδρας της τὴν κτύπησε σοβαρὰ καὶ ἐκείνη ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πῆγε καὶ ἔμεινε στὴν Ἄννα. Μαζὶ πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία καὶ τότε ἔνοιωσε μιὰ ἀλλαγὴ μέσα της, ἐνῷ στεναχωριόταν ποὺ δὲν ἦταν βαπτισμένη. Θαύμαζε τὴν ἀγάπη ποὺ τῆς ἔδειχναν ὁ ἱερέας καὶ οἱ ἐνορῖτες. Ἔβλεπε πιὰ διαφορετικὰ ὅσους δὲν ἦταν χριστιανοί, χωρὶς νὰ τοὺς μισεῖ.
Ἡ Ἄννα τῆς πρότεινε νὰ βαπτισθεῖ καὶ τὸ δέχθηκε. Ὁ ἱερέας τῆς ἔδωσε ὁδηγίες γιὰ τὸ πῶς νὰ ἐκκλησιάζεται, πῶς νὰ προσεύχεται καὶ τῆς ὅρισε νὰ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Μὲ τὶς φιλενάδες της συζητοῦσαν πολὺ γιὰ τὴν πίστη, τοὺς ἅγιους μάρτυρες, καὶ τὰ ἄκουγε ὅλα προσεκτικά.
Μετὰ ταξίδεψε στὴν Ρωσία, ὅπου ἔμεινε δύο ἑβδομάδες στὴν οἰκογένειά της. Πήγαινε καὶ ἐκεῖ στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ ὅπου ἀγόρασε καὶ ἔφερε μαζί της μικρὲς εἰκόνες. Παραπονέθηκε στοὺς γονεῖς της γιατί δὲν τὴν βάπτισαν. Ἡ μητέρα της τῆς εἶπε ὅτι αὐτοὶ ἔζησαν ὡς ἄθεοι, ἀλλὰ ἐκείνη νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ τὸ θέλει. Μάλιστα τῆς ἔδωσε ἕνα μενταγιὸν μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ.
Στὶς 8 Μαρτίου τοῦ 2013 ἐπέστρεψε καὶ ἔμεινε στὸ σπίτι τῆς Ἄννας. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα πηγαίνοντας στὴν δουλειὰ συνάντησε τὸν ἄνδρα της. Εἶδε τὸ μενταγιὸν καὶ τὴν ρώτησε: "Ἄλλαξες τὴν πίστη σου;" Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε: "Ναί". Αὐτὸς ἄρχισε τότε νὰ τὴν προσβάλλει καὶ νὰ βλασφημεῖ ἐπειδὴ πρόδωσε τὸν Ἀλλάχ. Τὸ εἶπε στοὺς φίλους του καὶ ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν: "Νομίζεις ὅτι ἕνας γάμος στὸ τζαμὶ τὴν ἔκανε μουσουλμάνα;".
Ὁ ἄντρας της ἄρχισε νὰ τὴν συναντᾶ κάθε ἡμέρα μετὰ τὴν δουλειά, ἢ νὰ τῆς τηλεφωνεῖ, καὶ νὰ ἀπειλεῖ ὅτι θὰ τὴν σκοτώσει. Ἡ Ἄννα τῆς ἐξέφρασε τὴν χαρά της ποὺ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό, ἀλλὰ τῆς εἶπε ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνο.
Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες διάβαζε τὸν βίο τῆς ἁγίας Ματρόνας καὶ μαζὶ μὲ τὴν Ἄννα ἔπιναν κάθε πρωὶ ἁγιασμό. Ἔβλεπε τακτικὰ τὸν ἱερέα, ἦταν ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς καὶ ἐπρόκειτο νὰ βαπτισθεῖ τὸ Πάσχα.
Τὸ πρωὶ τῆς 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στὴν Ἄννα τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδε τὴν νύκτα: Πίσω ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἀνοικτὸ παράθυρο στεκόταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ πολὺ ἀγαθὸ καὶ ὄμορφο βλέμμα. Πλησίασε ἡ Ἑλένη καὶ εἶδε πλάϊ του πολλὰ ὄμορφα ζῶα καὶ πίσω τὴν θάλασσα. Τῆς εἶπε ὅτι ὅλα αὐτά τοῦ ἀνήκουν καὶ αὐτὸς τὰ δημιούργησε. Στὴν συνέχεια ἄνοιξε τὰ χέρια του λέγοντάς της: "Ἔλα σὲ μένα, κόρη μου". Τὴν ἀγκάλιασε καὶ τῆς ἔδωσε τὴν εἰρήνη του καὶ ἐκείνη ἡσύχασε, γιατί ὁ ἄνδρας της τὴν εἶχε ἀπειλήσει τὸ βράδυ στὸ τηλέφωνο καὶ φοβόταν νὰ πάει στὴν δουλειά της.
Ἡ Ἄννα μᾶς διηγήθηκε ὅτι προσευχήθηκαν, ἤπιαν ἁγιασμὸ καὶ ἡ Ἑλένη ἔφυγε κάνοντας τὸν Σταυρό της. Στὶς 03.00 τηλεφώνησε στὴν Ἄννα ὅτι ὁ ἄνδρας της τῆς ἔστειλε ἕνα μήνυμα σὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτε. Ἀργότερα στὴν ἀνηψιὰ τοῦ ἄνδρα της εἶπε ὅτι ἐκεῖνος τῆς ζήτησε νὰ συναντηθοῦν καὶ πηγαίνει νὰ τὸν συναντήσει. "Ὅ,τι εἶναι νὰ γίνει ἂς γίνει" εἶπε. Αὐτὰ ἦταν τὰ τελευταῖα της λόγια. Ἐκεῖνος τὴν δέχθηκε στὸ σπίτι καὶ μὲ ἕνα μαχαίρι τὴν ἔσφαξε. Στὴν ἀστυνομία δήλωσε: "Αὐτὸ εἶχα νὰ προσφέρω στὸν Ἀλλάχ".
Ἡ Ἑλένη ἐτάφη στὴν γενέτειρά της, στὴν Ρωσία. Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Νεομάρτυρες.
Πηγή: Μιχάλης Σπυρίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου