Ἡ Νομικὴ Θέση τῆς ΝΙΚΗΣ περὶ «γάμου» ὁμοφυλοφίλων καὶ υἱοθεσίας ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους

Ἡ νομική θέση τοῦ κινήματος "ΝΙΚΗ" περὶ «γάμου» ὁμοφυλοφίλων καὶ υἱοθεσίας ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους 

1. Ἡ διαφορὰ φύλου εἶναι θεμελιώδης προϋπόθεση τέλεσης γάμου στὸ Δίκαιό μας. Ἡ ἔλλειψη διαφορᾶς φύλου καθιστᾶ τὸν γάμο ἀνυπόστατο καὶ ἀντισυνταγματικό. 

2. Εἶναι παραπλανητικὸς καὶ ψευδὴς ὁ δῆθεν διαχωρισμὸς «ναὶ στὸν γάμο – ὄχι στὶς υἱοθεσίες» ποὺ ἐπιχειρήθηκε ἐπικοινωνιακά. Ἡ τυχὸν ἐπέκταση τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου σὲ ὁμοφυλοφίλους, τοὺς ἀναγνωρίζει ταυτόχρονα καὶ τὸ δικαίωμα υἱοθεσίας, ὅπως πλέον ἔκδηλα ἀναφέρει καὶ τὸ νομοσχέδιο πρὸς διαβούλευση. 

3. Εἶναι ψευδὴς ἡ παραβίαση δῆθεν τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας, ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζεται γάμος ὁμοφυλοφίλων. Ἡ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας ἐφαρμόζεται σὲ πρόσωπα ὑπὸ τὶς ἴδιες συνθῆκες, δηλαδὴ ἄνδρας καὶ γυναῖκα. Ἐν προκειμένῳ πρόκειται γιὰ πρόσωπα ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ διαφορετικὲς... συνθῆκες, δηλαδὴ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου. 

Δὲν μᾶς ὑποχρεώνει τὸ δίκαιο τῆς ΕΕ νὰ ἐνσωματώσουμε τὶς ἀλλοδαπὲς ἔννομες τάξεις, οἱ ὁποῖες ἀναγνωρίζουν τὸ γάμο μεταξὺ ὀμoφυλοφίλων ζευγαριῶν. Ἀποτελεῖ καθαρὰ νομοθετικὴ ἐπιλογὴ τῆς χώρας μας. 

4. Τὸ ὑγιὲς πρότυπο τῶν ρόλων πατέρα καὶ μητέρας καὶ σχέσεων ἄνδρα καὶ γυναίκας εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ὁμαλὴ ψυχοσυναισθηματικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν 

5. Τὸ δίκαιό μας διαθέτει ἐναλλακτικοὺς μηχανισμοὺς προστασίας τοῦ τέκνου σὲ περίπτωση ποὺ ἀποβιώσει ὁ φυσικὸς γονέας. Δὲν ὑπάρχει κενὸ στὴ νομοθεσία ὅπως ψευδῶς ἰσχυρίζεται ἡ κυβέρνηση. 

Ἀναλυτικά: 

Τὸ νομοσχέδιο τοῦ Ὑπ. Ἐπικρατείας γιὰ τὴν «ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο, τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα καὶ ἄλλες διατάξεις» προβλέπει τὴν ἐπέκταση τῆς δυνατότητας σύναψης γάμου καὶ σὲ πρόσωπα τοῦ ἰδίου φύλου, τὴν υἱοθεσία, ὡς αὐτονόητη συνέπεια τῆς ἐπέκτασης τοῦ γάμου καὶ στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ἀλλὰ καὶ τὴν ἰσότητα στὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν. Τὸ νομοσχέδιο εἰσάγεται ἐσπευσμένα στὴ διαβούλευση ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση, χωρὶς κατάλληλη προετοιμασία, χωρὶς μελέτη σὲ βάθος τοῦ θέματος, χωρὶς δημόσιο διάλογο γιὰ ἕνα τόσο σοβαρὸ κοινωνικὸ ζήτημα ποὺ ἅπτεται τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς ὑπόστασης τῆς οἰκογένειας. 

Τὸ Σύνταγμα 

1.- Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγματος ἡ οἰκογένεια ὁρίζεται «ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους». Τo ἄρθρο 21 παρ. 1 Σύντ., καθιερώνει τὴν θεσμικὴ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους γιὰ τὴν προστασία τῆς οἰκογένειας, τοῦ γάμου, τῆς μητρότητας, τῆς παιδικότητας καὶ ἐντάσσει τὴν οἰκογένεια μέσα στὸ σκοπὸ συντηρήσεως καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους. Τὸ ἄρθρο 21 παρ. 1 Σύντ. δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοεῖ ἄλλου εἴδους οἰκογένεια ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ὅρισε ἀπὸ αἰῶνες ἡ φυσιολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὸ ὁποῖο ἀναπαράγεται καὶ πολλαπλασιάζεται μόνο μὲ τὴν ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ ποτὲ μὲ τὴν ἕνωση ἀνθρώπων ἰδίου φύλου. Ἄλλωστε, τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα ἀναφερόμενο στὴ μητρότητα ὡς οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς οἰκογένειας, δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ ἄλλες ἑρμηνεῖες τοῦ ὅρου οἰκογένεια, μὲ μορφὲς στὶς ὁποῖες ἀποκλείεται ἡ μητρότητα καὶ ἀναλογικὰ ἡ πατρότητα. 

Ἡ συνάρτηση τῆς οἰκογένειας μὲ τὸ Ἔθνος παραπέμπει στὴν ἱστορικότητα τῆς οἰκογένειας ὡς θεσμοῦ σταθερῆς ἑνώσεως ἄνδρα καὶ γυναίκας μέσα στὴν ἑλληνικὴ παράδοση, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐνεργοῦ κυττάρου διατηρήσεως τῶν ἠθικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἀλλὰ περαιτέρω καὶ δημογραφικῆς καὶ πολιτισμικῆς ἐπιβιώσεώς του μέσα ἀπὸ τὴν συμβολὴ τῆς οἰκογένειας στὴ γέννηση, ὑγιῆ καὶ ὁμαλὴ ἀνάπτυξη παιδιῶν. Ἐπιπλέον ἡ σύνδεση τῆς οἰκογένειας μὲ τὴν μητρότητα καὶ τὴν παιδικὴ ἡλικία ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ οἰκογένεια ὅπως τὴν ἐννοεῖ τὸ ἄρθρο 21 παρ. 1 Σύντ. ὡς σταθερὸ περιβάλλον ἀνατροφῆς παιδιῶν ὀφείλει νὰ ἐπιβεβαιώνει καὶ νὰ ἀναπαράγει τὰ κυρίαρχα πρότυπα ρόλων τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας καὶ σχέσεων τῶν δύο φύλων. Ὁ κοινὸς νομοθέτης δὲν μπορεῖ νὰ μεταβάλλει αὐτὰ τὰ θεμελιώδη χαρακτηριστικὰ τοῦ γάμου. Οὔτε μπορεῖ νὰ θεσπιστεῖ νομοθετικὰ ἄλλος γάμος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ προστατεύει τὸ Σύνταγμα στὸ ἄρθρο 21, διότι αὐτὸ θὰ ἦταν ἀντισυνταγματικό. 

Στὸ πλαίσιο αὐτὸ οἱ θεωρίες ὅτι δὲν ὑπάρχει φυσικὴ προέλευση τῶν δύο φύλων, ἀλλὰ εἶναι κοινωνικὲς κατασκευὲς ἡ ὅτι τὰ φῦλα δὲν εἶναι δύο, ἡ ὅτι ἀποτελεῖ ἀποκλεισμὸ ἡ ἀπαγόρευση γάμου μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιτρέπεται ἡ ἀνατροφὴ παιδιῶν χωρὶς πατέρα καὶ μητέρα, ἀλλὰ μὲ γονέα Ἂ καὶ γονέα Β, δὲν συμβιβάζονται μὲ τὸ ἄρθρο 21 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, οὔτε μὲ τὴν προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας μὲ τὴν παραπάνω ἔννοια τῆς παροχῆς φυλετικῶν καὶ κοινωνικῶν προτύπων ποὺ βοηθοῦν τὴν ψυχοσυναισθηματικὴ ἀνάπτυξη καὶ ὁμαλὴ κοινωνικὴ ἔνταξη τῶν παιδιῶν. Ἡ τελευταία, κατὰ τὶς μέχρι τώρα μακραίωνες παραδοχὲς τῆς πλειοψηφίας τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ τοῦ Ἕλληνα νομοθέτη, διασφαλίζεται μέσα ἀπὸ τὴν παροχὴ διακριτῶν προτύπων στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν φυλετικὸ καὶ κοινωνικὸ ρόλο τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας καὶ τῶν σχέσεών τους μέσα στὸν κοινὸ «οἶκο» καὶ τὴν εὐρύτερη κοινότητα. 

2.-Επιπρόσθετα ὁ ἀστικός μας κώδικας ἀντιλαμβάνεται τὸ γάμο μόνο μεταξὺ ἑτερόφυλων, ἀφοῦ θέτει τὴ διαφορὰ φύλου ὡς στοιχεῖο τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ γάμου. Κατὰ τὸν Ἄρειο Πάγο γιὰ τὸ στοιχεῖο τῆς διαφορᾶς τοῦ φύλου στὸ γάμο λαμβάνεται ὑπόψη ὁ κυρίαρχος ὁρισμὸς τοῦ Μοδεστίνου: "γάμος ἐστὶ ἕνωσις ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία". Δηλαδὴ ὁ γάμος εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας μὲ σκοπὸ τὴν κοινὴ πορεία καὶ τὸ μοίρασμα ὅλου τοῦ βίου, συγχρόνως δὲ ἡ κοινωνία τοῦ Θείου καὶ ἀνθρώπινου δικαίου. Μὲ βάση λοιπὸν τὸ ἐθνικό μας δίκαιο δὲν ἐπιτρέπεται ἡ τέλεση γάμου μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων προσώπων, ἀφοῦ ἡ διαφορὰ εἶναι θεμελιώδης προϋπόθεση τέλεσης γάμου, καὶ ἡ ἔλλειψή της καθιστᾶ τὸν γάμο ἀνυπόστατο καὶ ἀντισυνταγματικό. 

Ἡ ἰσότητα 

3.- Σὲ ὅσους ἐπικαλοῦνται ὅτι ἡ ὁ γάμος ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν ἐπιβάλλεται γιὰ λόγους ἰσότητας καὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τονίζεται ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς ἰσότητας, ποὺ καθιερώνεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο 4 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ἐπιβάλλει τὴν ὁμοιόμορφη μεταχείριση τῶν προσώπων, τὰ ὁποῖα βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὶς ἴδιες συνθῆκες καὶ δεσμεύει τὰ συντεταγμένα ὄργανα τῆς πολιτείας, καὶ τὸν κοινὸ νομοθέτη. Κατὰ συνέπεια, ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς εὐχέρειας τελέσεως γάμου μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων εἶναι δικαιολογημένη, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ πρόσωπα ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ διαφορετικὲς συνθῆκες, δηλαδὴ δὲν εἶναι ἄνδρας καὶ γυναῖκα, ἀλλὰ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου. 

Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ἀπὸ τὴν Εὐρωπαικὴ Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΣΔΑ) καὶ τὴ νομολογία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΔΔΑ) δὲν συνάγεται καμία γενικὴ ἀρχὴ ποὺ νὰ ἐπιβάλει στὰ κράτη μέρη τῆς Συμβάσεως νὰ ἀναγνωρίσουν ἔννομες συνέπειες ἰσότιμες μὲ τὸν γάμο στὴν ἐξώγαμη καὶ σταθερὴ συμβίωση ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, ὅπως καὶ δικαίωμα υἱοθεσίας παιδιῶν ὑπὲρ ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν. Τὸ ζήτημα αὐτὸ ἐπαφίεται στὴ διακριτικὴ εὐχέρεια τῶν κρατῶν μελῶν της καὶ στὴν ἐθνική τους νομοθεσία. Ἄλλωστε ἀρκετὲς Χῶρες τῆς ΕΕ ὅπως ἡ Ἰταλία, ἡ Πολωνία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμανία καὶ ἡ Κύπρος δὲν ἔχουν νομοθετήσει τὸ γάμο μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων. Συνεπῶς οὐδεμία ὑποχρέωση ὑπάρχει ἀπὸ τὴ Χώρα μας νὰ θεσμοθετήσει τὸ γάμο μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν. 

Ἡ υἱοθεσία 

4.- Ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι τὸ ἐπικείμενο νομοσχέδιο γιὰ τὸ γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων θὰ περιοριζόταν μόνο στὸ γάμο ἦταν προσχηματικός. Ἤδη τὸ νομοσχέδιο ἐπεκτείνεται καὶ στὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 1542 ἐπ. Ἀστικοῦ Κώδικα γιὰ τὴν υἱοθεσία, ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ὁποίων, περιλαμβανομένου του ἄρθρου 1562 Ἀστικοῦ Κώδικα γιὰ τὴν υἱοθεσία ἀπὸ τὸν ἕνα σύζυγο τοῦ τέκνου τοῦ ἄλλου, ἀποτελεῖ αὐτόθροη καὶ αὐτονόητη συνέπεια τῆς ἐπέκτασης τοῦ γάμου καὶ στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Ἀκόμη προβλέπεται καὶ ἡ δυνατότητα ἀναγνώρισης τῶν σχέσεων τοῦ γονέα ἡ τῶν γονέων καὶ τέκνων, ἀνεξαρτήτως τοῦ φύλου τους καὶ τοῦ τρόπου δημιουργίας της σὲ τρίτη χώρα. 

Στὴν πραγματικότητα, ἡ παροχὴ δυνατότητας σὲ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιά, συνιστᾶ οὐσιώδη καταστρατήγηση τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας, καθὼς στερεῖ ἀπὸ ὁρισμένα παιδιὰ τὸ δικαίωμα νὰ ἀνατρέφονται σὲ οἰκογένεια μὲ μητέρα καὶ πατέρα, λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν καθένα ὅσα πολύτιμα προσφέρουν καὶ ἡ μητρότητα καὶ ἡ πατρότητα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ψυχοσωματικὴ ἀνάπτυξή τους, τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ υἱοθετηθοῦν ἀπὸ ἑτερόφυλες οἰκογένειες, οἱ ὁποῖες περιμένουν κατὰ χιλιάδες ὑπομονετικὰ νὰ υἱοθετήσουν, ὥστε νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ υἱοθετημένα παιδιὰ τόσο τὴ μητρική, ὅσο καὶ τὴν πατρικὴ στοργή. Ἔτσι, μὲ τὴν ἀναγνώριση δικαιώματος υἱοθεσίας ἀπὸ ζεύγη ὁμοφυλοφίλων, δημιουργεῖται δυσμενὴς διάκριση εἰς βάρος τῶν παιδιῶν ποὺ υἱοθετοῦνται ἀπὸ τέτοια ζεύγη, ἐνῷ ἄλλα παιδιὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἀνατροφὴ σὲ μία οἰκογένεια μὲ τὸ πατρικὸ καὶ μητρικὸ πρότυπο. 

Ἡ νομικὴ ἀναγνώριση 

5.- Ὁ ἰσχυρισμὸς ποὺ προβάλλεται ἀπὸ τὴν κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ γιὰ τὴν ὑποχρέωση τῆς νομικῆς ἀναγνώρισης τῶν γάμων ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν, ποὺ συνήφθησαν στὸ ἐξωτερικό, εἶναι ἀβάσιμος, καθὼς γιὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ δὲν ὑπάρχει συναίνεση στὴν Εὐρώπη. Τὰ κράτη τῆς ΕΕ ἔχουν ἕνα εὐρὺ περιθώριο ἐκτίμησης, γιὰ τὸ ἂν θὰ καταχωριστοῦν ὡς γάμοι τέτοιοι γάμοι ποὺ ἔχουν συναφθεῖ στὸ ἐξωτερικό. Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ θεσπιστεῖ ἕνας ἐναλλακτικὸς τρόπος νομικὴ ἀναγνώρισης τῆς συμβίωσης αὐτῆς, χωρὶς νὰ εἶναι νομικὰ ἰσοδύναμος μὲ τὸ γάμο ἄντρα καὶ γυναίκας. Σὲ κάθε περίπτωση, δὲν εἶναι ὑποχρεωμένο τὸ ἑλληνικὸ κράτος οὔτε ἡ κοινωνία, νὰ ἀντιμετωπίζει αὐτὲς τὶς σχέσεις, ὡς οἰκογενειακές. Ἀκόμη περισσότερο, δὲν εἶναι ὑποχρεωμένη ἡ Χώρα μας νὰ ἐνσωματώνει ὅλες τὶς ἀλλοδαπὲς ἔννομες τάξεις. 

(Ἐξάλλου τὸ ἄρθρο 8 παρ. 2 τῆς ΕΣΔΑ παρέχει στὰ κράτη εὐρὺ περιθώριο: α) θεσπίσεως ἐξαιρέσεων καὶ στὰ δικαιώματα ἰδιωτικῆς ἡ οἰκογενειακῆς ζωῆς μὲ βάση τὶς κρατοῦσες ἠθικὲς ἀξιολογήσεις, δηλαδὴ τὶς κατὰ τόπους κοινωνικὲς ἰδιαιτερότητες στὴν ρύθμιση τοῦ γάμου καὶ β) τῆς ἀναγνωρίσεως ἐννόμων συνεπειῶν στὴν συμβίωση ζευγαριῶν μὲ ἀστικὴ ἕνωση.) 

6.- Ὅσον ἀφορᾶ στὴν υἱοθεσία, οἱ ΛΟΑΤΚΙ ἐκμεταλλεύονται τὸ νομικὸ «παράθυρο» τῆς υἱοθεσίας ἀπὸ ἕναν πολίτη (1543 ΑΚ) ὥστε νὰ υἱοθετεῖ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀναλαμβάνουν καὶ οἱ δύο ἐν τοῖς πράγμασι τὸ ρόλο τῶν γονέων, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζεται νομικὰ στὸ δεύτερο μέρος τοῦ ὁμόφυλου ζεύγους, ποὺ δὲν υἱοθέτησε στὸ ὄνομά του. Ὅταν, ὅμως, ἕνα παιδὶ υἱοθετεῖται ἀπὸ ἕναν μόνο ἄνθρωπο καὶ ὄχι ἀπὸ ζεῦγος, ἐξετάζεται μόνο ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο ἀποδίδεται ἡ υἱοθεσία καὶ ὄχι ὁ σύντροφός του ἢ οἱ μελλοντικοὶ σύντροφοί του. Ὁ αἰτῶν τὴν υἱοθεσία, περνάει ἀπὸ διαδικασία ἔγκρισης καὶ ἔκτοτε μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση εἶναι κατὰ πλάσμα δικαίου γονέας. Μὲ τὸ ἰσχῦον νομοθετικὸ πλαίσιο, ὁ ὁμόφυλος σύντροφός του, παρανόμως καὶ καταχρηστικῶς παριστάνει τὸν γονέα καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα στὸ παιδί, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει οὔτε φυσική, οὔτε τεχνητὴ γονικὴ μέριμνα. 

Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ἡ κατάργηση τῆς δυνατότητας υἱοθεσίας ἀπὸ ἕναν πολίτη καὶ ἡ αὐστηροποίηση τοῦ πλαισίου, ὥστε ἡ υἱοθεσία νὰ μπορεῖ νὰ αἰτηθεῖ ἀπὸ ἔγγαμο ζεῦγος ἑτεροφύλων. Ὅταν εἰσήχθη ὁ Ἀστικὸς Κώδικας στὴ δεκαετία τοῦ 1950, δὲν ὑπῆρχαν ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια. Ἡ δυνατότητα νὰ υἱοθετεῖ ἕνας ἄνθρωπος δόθηκε μὲ τὸ ἑξῆς σκεπτικό. Ὑπῆρχαν πολλὰ ὀρφανὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ παιδιὰ πολύτεκνων φτωχῶν οἰκογενειῶν ποὺ δὲν μποροῦσαν οἱ γονεῖς τους νὰ τὰ ἀναθρέψουν. Παράλληλα, ὑπῆρχαν πολλὲς γυναῖκες ποὺ μεγάλωσαν καὶ δὲν παντρεύτηκαν, καὶ θὰ ἤθελαν νὰ δώσουν τὴν ἀγάπη τους σὲ κάποιο ὀρφανὸ ἢ φτωχὸ παιδί. Πλέον δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀνάγκη καὶ μὲ δεδομένο ὅτι αὐτὴ ἡ νομικὴ δυνατότητα παρέχει τὸ δικαίωμα οὐσιαστικὰ σὲ ἕνα ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων νὰ μεγαλώνουν μαζὶ ἕνα παιδὶ ποὺ υἱοθέτησε ὁ ἕνας, θὰ πρέπει ἄμεσα νὰ ἀλλάξει τὸ νομικὸ πλαίσιο τῆς υἱοθεσίας, διευκολύνοντας καὶ συντομεύοντας παράλληλα τὶς διαδικασίες υἱοθεσίας ἀπὸ ἔγγαμα ἑτερόφυλα ζευγάρια. Ἂν ἁπλοποιηθοῦν οἱ διαδικασίες υἱοθεσίας, δὲν θὰ ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ υἱοθετοῦνται παιδιὰ ἀπὸ ἕναν πολίτη, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια. 

Τὸ ὑγιὲς πρότυπο 

8.- Ἡ Διεθνὴς Σύμβαση τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ τῆς 20.11.1989 (κυρώθηκε μὲ τὸν ν. 2101/1992, Α΄ 192) ὁρίζει ὅτι σὲ ὅλες τὶς ἀποφάσεις ποὺ ἀφοροῦν τὰ παιδιά, εἴτε αὐτὲς λαμβάνονται ἀπὸ δημόσιους ἡ ἰδιωτικοὺς ὀργανισμοὺς κοινωνικῆς προστασίας, εἴτε ἀπὸ τὰ δικαστήρια, πρέπει νὰ λαμβάνεται πρωτίστως ὑπ’ ὄψιν τὸ συμφέρον τοῦ παιδιοῦ. Ἔχει σαφῶς νομολογηθεῖ ἀπὸ τὸ ΕΔΔΑ ὅτι τὸ περιβάλλον ἀνατροφῆς ἑνὸς παιδιοῦ ἀπὸ ὁμόφυλο ζευγάρι, χωρὶς δηλαδὴ τὸ διπλό, πατρικὸ καὶ μητρικό, πρότυπο δὲν παρέχει τὰ ἐχέγγυα ἀσφαλοῦς καὶ ὑγιοῦς ἀναπτύξεώς του καὶ δὲν ἐξυπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τοῦ παιδιοῦ, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ τίθενται πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ δικαίωμα – ἐπιθυμία τοῦ ὁμοφυλόφιλου ἐνήλικα νὰ γίνει γονέας. 

Καὶ στὸ ἑλληνικὸ δίκαιο κυρίαρχη ἀρχὴ στὴν ρύθμιση τῆς γονικῆς μέριμνας ἡ ἐπιμέλειας τῶν παιδιῶν εἶναι τὸ συμφέρον τῶν παιδιῶν καὶ ὄχι τὸ συμφέρον ἡ τὰ δικαιώματα τῶν γονέων. Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ ἐπαναλαμβάνεται σὲ ὅλες τὶς διατάξεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα ποὺ ἀφοροῦν τὸ παιδὶ καὶ φυσικὰ στὸ ἄρθρο 1542 ΑΚ σχετικὰ μὲ τὸν θεσμὸ τῆς υἱοθεσίας: «Ἡ υἱοθεσία πρέπει νὰ ἀποβλέπει στὸ συμφέρον τοῦ υἱοθετουμένου». Ὑπενθυμίζεται ὅτι, μεταξὺ ἄλλων, δικαιοπολιτικὸς λόγος τῆς νομοθετήσεως πρὸ δύο ἐτῶν τῆς συνεπιμέλειας σὲ παιδιὰ μὲ διαζευγμένους ἡ ἐν διαστάσει γονεῖς ἦταν ἡ διαφύλαξη τοῦ πατρικοῦ καὶ μητρικοῦ ρόλου ὡς ὑγιοῦς περιβάλλοντος προτύπων γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ παρὰ τὴ διακοπὴ τῆς συμβιώσεως τῶν ἐγγάμων ἡ συνδεόμενων μὲ σύμφωνο συμβιώσεως γονέων του. 

Δὲν θὰ πρέπει νὰ παραβλέπουμε ὅτι μὲ τὸν θεσμὸ τῆς υἱοθεσίας ἡ Πολιτεία παρέχει μία οἰκογένεια στὸ πρὸς υἱοθεσία παιδὶ καὶ ὄχι τὸ ἀνάποδο, δὲν παρέχει παιδιὰ σὲ ζευγάρια. Ἡ γενικὴ αὐτὴ ἀρχὴ ἀποτελεῖ καὶ τὴν κατάλληλη ἀπάντηση στὴν ρητορικὴ τῶν ΛΟΑΤΚΙ+ περὶ ἀθέμιτου «ἀποκλεισμοῦ» τῶν ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν ἀπὸ τὸ δικαίωμά τους νὰ υἱοθετοῦν παιδιά. 

9.- Τέλος, ὁ ἰσχυρισμὸς ποὺ προβάλλεται ὅτι ἡ μὴ ἀναγνώριση τοῦ γάμου δημιουργεῖ πρακτικὰ προβλήματα στὰ παιδιά, στὴν κοινωνικοποίησή τους καὶ στὴν ἀσφάλειά ἡ ὅτι κινδυνεύουν νὰ καταλήξουν σὲ ἵδρυμα, ἂν ἀποβιώσει ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο, ἀποτελεῖ ψευδοδίλλημα, καθὼς στὴν ἔννομη τάξη μας ὑπάρχουν μηχανισμοὶ προστασίας τοῦ παιδιοῦ, ὅπως ἡ ἐπιτροπεία ἡ ἡ ἀναδοχή, ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ καταλήξει τόσο εὔκολα ἕνα παιδὶ στὸ Ἵδρυμα. Γιὰ τὰ παιδιὰ ὅμως, μεγαλύτερη σημασία ἔχει νὰ μὴν στεροῦνται πατρικὸ καὶ μητρικὸ πρότυπο καὶ τὸ κοινωνικὸ πρότυπα τῆς οἰκογένειας.