«Καί αὐτή ἡ σελήνη ἡ ματωμένη καί μισή
πού μας τήν κουβαλήσατε!
Ἀλήθεια πέστε μου, μετρήσατε
πόσοι ἄλλοι πέρασαν ἀπ' τό νησί
πρίν ἀπό σας πανίσχυροι καί ἐπιφανεῖς
κι οὔτε γιά δεῖγμα δέν ἔμεινε κανείς»
Κώστας Μόντης, Κύπριος ποιητής
Ἴσως δέν εἶναι τυχαῖο πού ἡ σημαία τους εἶναι τό μισοφέγγαρο, τό σκοτάδι. Ὅπου πάτησε τό πόδι τους, σκοτάδια ἁπλώθηκαν. Ἔσβησαν πολιτισμοί πανάρχαιοι, ξεθεμελιώθηκαν ἀριστουργήματα, μνημεῖα ἀπαράμιλλης τέχνης σοβατίστηκαν, μάτωσαν.... ψυχές, χορτάρι δέν φύτρωνε. «Τοῦρκοι πέρασαν...»....
Νυχθημερόν ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας», μέ παραμορφωμένο, ἀπό τήν κακοποιό του μανία, πρόσωπο, ἀπειλεῖ. Σκυλί λυσσασμένο. «Μολῶν λαβέ» καί θά καταλάβει...
Τί νομίζει ὁ ὑπερφίαλος; Ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι Συρία ἤ Λιβύη; Ὅτι θά τόν ὑποδεχτοῦμε μέ σφενδόνες ἤ θά τρέχουμε ἀλαφιασμένοι, ὅταν ἐμφανιστοῦν στό πάτριον ἔδαφος; Χῶμα θά φᾶνε καί στόν πυθμένα τοῦ Αἰγαίου θά σαπίζουν τά κουφάρια τους. Καί ἀφοῦ θέλει πόλεμο εἶναι ὁ ...ἰδανικότερος ἐμψυχωτής μας. Ἀναπληρώνει τήν ἡττοπάθεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτικοῦ καί παραπολιτικοῦ κατεστημένου. Ἀφυπνίζει καί τούς ἐθελότυφλους, τους ἀνίατα εἰρηνιστές καί πάσης φύσεως «πορκουάδες».
Δέν ὑπάρχει πιστεύω νουνεχής Ἕλληνας πού δέν καπνίζουν τά μάτια του ἀπό ὀργή, ὅταν τόν ἀκούει νά μουγκρίζει στήν δύστροπη γλῶσσα του, ἐκτοξεύοντας παράνοιες.
«Θά ἔρθουμε ξαφνικά ἕνα βράδυ», ἐπαναλαμβάνει ὅπου βρεθεῖ. Τήν νύχτα ἐφορμοῦν οἱ ἐγκληματίες. Εἶναι βάρβαρος καί δειλός. Οἱ μεγάλοι ἡγέτες ἀλλιῶς σκέπτονται. Τό 331 πρό Χριστοῦ, λίγο πρίν ἀπό τήν μάχη στά Γαυγάμηλα, ὁ στρατηγός Παρμενίων, βλέποντας τό ἀμέτρητο στράτευμα, τήν ἀριθμητική ὑπεροχή τῶν Περσῶν, πρότεινε στόν Μέγα Ἀλέξανδρο νυκτερινή ἐπίθεση. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ὁ βασιλιᾶς τῆς Μακεδονίας. «Οὐ,Οὗ κλέπτω τήν νίκην» κατά τόν Πλούταρχο. «Αἰσχρόν εἶναι κλέψαι τήν νίκην», κατά τόν Ἀρριανό. Μέ τό φῶς τῆς ἡμέρας, ἀντικρίζοντας κατάματα τόν ἐχθρό, πολέμησε ὁ Ἀλέξανδρος καί γκρέμισε μιά ὁλόκληρη αὐτοκρατορία. Σύμφωνα μέ τόν Πλούταρχο 1.000.000 στρατό εἶχε ὁ Δαρεῖος μέ ἅρματα δρεπανηφόρα καί πολεμικούς ἐλέφαντες. 40.000 πεζούς καί 7.000 ἱππεῖς ὁ Ἀλέξανδρος. Δέν νίκησαν τά ἀμέτρητα ἀσιατικά κοπάδια. Νίκησε ἡ ἀνδρεία, ἡ καρδιά τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ποιότητα συνέτριψε τήν ποσότητα. Καί στό Εἰκοσιένα καί στούς Βαλκανικούς Πολέμους καί στό ἔνδοξο '40, λίγοι ἤμασταν καί «οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν κι ὅταν κάνουν αὐτείνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν», κατά τήν μνημειώδη ἀπάντηση τοῦ Μακρυγιάννη στόν Δεριγνύ, «γιατί εἶναι δυνατός ὁ Θεός ὁπού,ὁποῦ μᾶς προστατεύει». Ὅταν θά ἔλθει, βράδυ ἤ μέρα, θά θυμηθοῦν οἱ Ἕλληνες τίς ἀγέραστες παρακαταθῆκες τους: Πίστη καί πατρίδα. «Καί ὅποιος πολεμᾶ τό ἕνα, πολεμᾶ καί τ' ἄλλο, κι ἄς μήν ξεγελιέται. Ἡ μάνα μας ἡ πνευματική εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πού ποτίστηκε μέ πολύ κι ἁγιασμένο αἷμα. Κανένας λαός δέν ἔχυσε καί δέν χύνει ὡς τά σήμερα τό αἷμα του γιά τήν πίστη, ὅσο ὁ δικός μας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ὁ κρυμμένος θησαυρός κι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης πού λέγει ὁ Χριστός». (Φώτης Κόντογλου, «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»).
Ἐντοπίζει τόν λόγο του, αὐτός καί οἱ λοιποί ἀνισόρροποι λακέδες του, στό 1922, χρονιά πού μόνο ντροπή θά ἔπρεπε νά αἰσθάνεται. Ἀχνίζει ἀκόμη τό αἷμα τῶν ἀδικοχαμένων καί μιλᾶ καί ἐπαίρεται γιά νῖκες. Τότε διαπράχθηκαν οἱ χειρότερες κτηνωδίες στήν νεότερη ἱστορία τοῦ κόσμου. Βοᾶ καί σήμερα ἡ «Αἰολική Γῆ» ἀπό τό αἷμα τῶν ἀθώων. Καί τότε νύχτα ὁρμοῦσαν σάν λύκοι στά δύσμοιρα γυναικόπαιδα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, σφάζοντας ἀνελέητα.
«Σάν ποτάμι τό αἷμα ἐγίνη
Καί κυλάει στήν λαγκαδιά
Καί τό ἀθῶο χόρτο πίνη
Αἷμα ἀντίς γιά τήν δροσιά», μόνο μέ τούς μεγαλοφυεῖς στίχους ἑνός Σολωμοῦ μπορεῖς νά περιγράψεις τήν Γενοκτονία...
Ἀκόμη καί τό μαῦρο '22 δείξαμε ποιοί εἴμαστε. Ὄχι μόνο στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά καί στήν ἀνθρωπιά, λέξη πού σίγουρα δέν περιέχει ἡ τουρκική «δυσαρθρία». Στό περισπούδαστο βιβλίο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», (1962) τοῦ Χρήστου Ἀγγελομάτη διαβάζουμε τό πῶς φέρθηκαν οἱ Τοῦρκοι στούς αἰχμάλωτους Ἕλληνες στρατιῶτες καί πῶς ἐμεῖς στούς Τούρκους. (Στόν πρόλογο διαβάζω τά ἑξῆς, πού κανείς Ἕλληνας δέν πρέπει νά ἀγνοεῖ γιά τά αἴτια τῆς συμφορᾶς:
«Α) Ὅτι ὁ πρῶτος καί μέγας ἔνοχος εἶναι ἡ ἐθνική κατάρα: ἡ διχόνοια.
Β) 'Ὅτι εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν δέν ὑπῆρξε ἑλληνική στρατιωτική ἧττα, ἀλλά μία στρατιωτική ἀπεργία.
Ἀκόμη καί μέσα εἰς τήν δίνην τῆς συμφορᾶς ὁ Ἕλλην στρατιώτης ἔγραφεν ἐνδόξους, αἰωνίως, σελίδας. Τρία ὁλόκληρα χρόνια ἐχρειάσθησαν αἱ προπαγάνδαι διά νά παραπείσουν τόν μαχόμενον στρατιώτην ὅτι δέν πρόκειται νά μείνη εἰς Μ. Ἀσίαν, διότι ὅλοι ἦσαν ἐναντίον του»).
Στίς σελίδες 289-390 διαβάζουμε τό τί γράφει ὁ ἰατρός καί καθηγητής Πανεπιστημίου Καλογήρου, μαχητῆς τοῦ μικρασιατικοῦ μετώπου, ὅταν ἀντίκρισε στήν Κρήτη, Τούρκους αἰχμαλώτους, πού τούς συνόδεψε ἀπό τήν Ἑλλάδα στήν Μ. Ἀσία. «Ἔμεινα κατάπληκτος, ὅταν εἶδα τούς Τούρκους αὐτούς αἰχμαλώτους. Ἦσαν ὅλοι εὐτραφεῖς, ὑγιέστατοι τήν ὄψιν, καλοντυμένοι καί θρασύτατοι τήν συμπεριφοράν...».... Ὁ ἴδιος καθηγητής ὑποδέχτηκε τούς Ἕλληνες στρατιῶτες αἰχμαλώτους τῶν Τούρκων στό ἑλληνικό πλοῖο στήν Σμύρνη. « Αὐτό πού ἀντικρίσαμεν εἶναι κάτι πού δέν ἠμπορεῖ νά συλλάβει ἡ φαντασία. Ἀντί ἀνθρώπων εἴχαμεν πρό ὀφθαλμῶν, φαντάσματα. Δέν θέλω νά κάμω συγκρίσεις, ἀλλά τό ὑπογραμμίζω διά νά ἀντιληφθῆ ὁ καθείς τήν διαφοράν. Οἱ Τοῦρκοι στρατιῶται τούς ὁποίους παρεδώσαμεν ἦσαν καλύτερα ἀπό ἡμᾶς ντυμένοι. Οἱ αἰχμάλωτοι Ἕλληνες πού παρελάβαμεν ἦσαν σκιαί ἀνθρώπων... Οἱ περισσότεροι φοροῦσαν τσουβάλια, ἄλλοι ἡμίγυμνοι καί καταφανῶς ἄρρωστοι... Ὅλοι καθώς ἀνέβαιναν εἰς τό πλοῖον ἀνελύοντο εἰς δάκρυα, ἔπεφταν εἰς τό πάτωμα καί τό κατεφίλουν ἀνακράζοντες:
-Ἑλλάδα μας! Πατρίδα μας!!».
Αὐτή εἶναι ἡ ἀβυσσαλέα διαφορά μας. Ἐμεῖς καμαρώνουμε γιά τόν Σωκράτη, τόν Μέγα Βασίλειο, τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο καί τόν Κανάρη. Τί νά πρωτοπαινέψεις; Σοφία, ἁγιότητα, εὐγένεια, καλοσύνη; Καί αὐτοί δέν ἔχουν ἀφήσει ἐγκληματία καί σφαγέα τῆς ἱστορίας, Ἀττίλες, Ταμερλάνους καί Ἀμπντούλ Χαμίτηδες, ὅ,τι τερατῶδες ξέρασαν οἱ αἰῶνες, πού νά μήν τό κατατάξουν στά ἐθνικά τους καυχήματα. Ἴδιοι καί ἀπαράλλαχτοι καί οἱ τωρινοί, μέ χέρια αἱματοβαμμένα, μόνο ἡ γραβάτα τους παραλλάσσει ἀπό τούς προγόνους τους. Ἡ ἱστορία διδάσκει πώς κανείς σχεδόν τύραννος καί δικτάτορας δέν πέθανε ἀπό γεράματα. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄθλιοι ἔχουν ἄθλιο τέλος, αὐτό πού τούς ἀξίζει...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Ερχονται εκλογές, καί κανείς όπου απευθύνομαι δεν γνωρίζει ότι υπάρχει το ΝΙΚΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάντε κάτι!
Εκτός καί αν είναι άλλοι λόγοι πού κάνατε το ΝΙΚΗ, καί δεν ενδιαφέρεστε να "κλέψετε" ψήφους από τούς Δυνάστες!
ΝΙΚΗ, ΔΙΚΤΥΟ του ΠΑΥΛΟΥ, ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ, ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ επειγόντως ένα κόμα ! Αλλοιώς θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμες και ανάξιες λογου τιποτολογιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πού απάντησες σοβαρά καί υπεύθυνα στις ανησυχίες μας.
Διαγραφή