Βασίλισσα Ἐλισάβετ: Εἴθε νά λάβει συγχώρεση, ἄλλα τό αἷμα τῶν ἐθνομαρτύρων τῆς Κύπρου δέν συγχωρεῖ τή λησμονιά

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ ἔβαλε τήν «ὑπογραφή» της στά ἐγκλήματα κατά τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Κύπρου, καί ἡ ἱστορική μας μνήμη δέν χωρᾶ ἐφήμερες «ἁγιοποιήσεις»

Γνωρίζω ὅτι θά μέ κρεμάσετε. Ὅ,τι ἔκαμα τό ἔκαμα ὡς Ἕλλην Κύπριος ὅστις ζητεῖ τήν Ἐλευθερίαν του. Τίποτα ἄλλο. Θ΄ ἀκολουθήσω μέ θάρρος τή μοῖρα μου. Ἴσως αὐτό νά 'ναι τό τελευταῖο μου γράμμα. Μά πάλι δέν πειράζει. Δέν λυπᾶμαι γιά τίποτα. Ἄς χάσω τό κάθε τί. Μιά φορά κανείς πεθαίνει. Θά βαδίσω χαρούμενος στήν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα τί αὔριο; Ὅλοι... πεθαίνουν μιά μέρα. Εἶναι καλό πρᾶγμα νά πεθαίνει κανείς γιά τήν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιό ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιό ὄμορφη ὥρα. Μή ρωτᾶτε γιατί. Τούς χαιρετισμούς μοῦ εἰς ὅλους καί εὔχομαι σύντομα τήν ἐλευθερία τῆς Κύπρου».

Αὐτά ἦταν τά τελευταῖα λόγια ἑνός πραγματικοῦ ἐστεμμένου, τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ἑνός ἀτρόμητου ἀγωνιστῆ τῆς ΕΟΚΑ πού ἀξιώθηκε νά λάβει τό βασιλικό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, τό μόνο «στέμμα» πού εἶναι πραγματικά ἔνδοξο, ζηλευτό, ἄφθορο καί μέ αἰώνια ἀκτινοβολία.

Τήν Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, ἕνα κοσμικό βασιλικό στέμμα «ἔπεσε». Τέλος ἐποχῆς γιά τή Βρετανία, μέ τήν βασίλισσα Ἐλισάβετ νά ἀφήνει τήν τελευταία της πνοή σέ ἡλικία 96 ἐτῶν, ἔπειτα ἀπό 70 χρόνια στόν θρόνο. Ὁλόκληρη ἡ ὑφήλιος ἐξυμνεῖ τήν προσωπικότητα τῆς Ἐλισάβετ, τά ἀφιερώματα δίνουν καί παίρνουν, οἱ πολιτικοί ὑποβάλουν τά σέβη τους, καί πολλοί ἐγκωμιάζουν την θανοῦσα ὡς σύμβολο ἑνότητας καί ὁμοψυχίας.

Ὅμως ἡ ἱστορική μνήμη εἶναι ἀπείρως ἀνώτερη ἀπό τήν κοσμική ματαιότητα, τούς βασιλικούς τίτλους, τά «γαλάζια» αἵματα καί τίς φαντασμένες «μεγαλειότητες». Τά ἱστορικά ἐγκλήματα δέν διαγράφονται, τό αἷμα τῶν ἐθνομαρτύρων δέν ξεθυμαίνει καί δέν συγχωρεῖ τή λησμονιά. Τά Φυλακισμένα Μνήματα στή Λευκωσία μένουν βουβά καί μέ τήν ἐκκωφαντική σιωπή τους μαρτυροῦν τίς Βρετανικές βαρβαρότητες ἐναντίον τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἐκεῖ οἱ Ἄγγλοι κατακτητές, μέ τήν ἔγκριση τῆς Ἐλισάβετ, ἀπαγχόνισαν καί ἔθαψαν ἐννέα ἥρωες τῆς Κύπρου καί ἄλλους τέσσερεις πού σκοτώθηκαν σέ μάχες τῆς ἀντίστασης ἐναντίον τῶν Βρετανῶν. Βασανισθέντες καί δέσμιοι ὅσο ἦταν ζωντανοί, φυλακισμένοι ἀκόμα καί νεκροί σέ ἕνα ἀποκλεισμένο νεκροταφεῖο, γιατί οἱ ἔνδοξοι μάρτυρες πού δέν προσκύνησαν τόν κατακτητή, τρόμαζαν ἀκόμα περισσότερο τούς Βρετανούς.

Ἡ Ἐλισάβετ στέφθηκε βασίλισσα στίς 2 Ἰουνίου 1953 σέ ἡλικία 26 ἐτῶν. Μέ τήν ἄρνηση τῆς νά ἀπονείμει χάρη στούς Κύπριους ἀγωνιστές, Μιχαλάκη Καραολή, Ἀνδρέα Δημητρίου καί Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ἔδειξε ἀπό νωρίς τίς προθέσεις της γιά τόν τρόπο πού ἀντιλαμβανόταν τούς σκλαβωμένους λαούς τῆς βρετανικῆς Κοινοπολιτείας. Οἱ κατακτητές ἀπαγχόνιζαν τούς ἀγωνιστές τῆς πατριωτικῆς ὀργάνωσης ΕΟΚΑ, καί δέν παρέδιδαν κἄν τίς σωρούς στούς συγγενεῖς τους, γιά ταφή.

Τά ἱερά χώματα τῆς Κύπρου βοοῦν ἀκόμα τίς κτηνωδίες τῶν Βρετανῶν βασανιστῶν. Φρικτά βασανιστήρια Κύπριων ἀγωνιστῶν, μέ τίς εὐλογίες τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ. Στά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τή φυλακή καί τά ἀνακριτικά γραφεῖα, οἱ ξυλοδαρμοί, τά μαστιγώματα, τά ἠλεκτροσόκ, οἱ φάλαγγες, οἱ εἰκονικές ἐκτελέσεις, τά μαρτύρια τῆς σταγόνας καί ἄλλες ἀποτρόπαιες πράξεις, ἔγραφαν μέ ματωμένα γράμματα τίς πιό μαῦρες σελίδες τῆς βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας στήν Κύπρο.

Στήν ἐβδομηκονταετή παρουσία τῆς Ἐλισάβετ στόν βασιλικό θῶκο, τίποτε δέν μαρτυρεῖ ἑνότητα καί ὁμοψυχία, ἄλλα ἀντιθέτως ὑπῆρξε ἀπόλυτη σύμπλευση μέ τή δράση μιᾶς αὐτοκρατορίας βουτηγμένης σέ ποταμούς αἵματος ὑποδουλωμένων λαῶν, μέ ἀδιανόητα ἐγκλήματα σέ Ἰνδία, Πακιστάν, Ἀφρική καί ἀλλοῦ, πέρα ἀπό τά ἐγκλήματα τῆς Κύπρου.

Συγχώρεση ναί, ἄλλα ὄχι ἱστορική λήθη...

Ὡς χριστιανοί ἔχουμε χρέος νά εὐχηθοῦμε ὁ Θεός νά συγχωρήσει τά μεγάλα σφάλματα τῆς Ἐλισάβετ καί κάθε ἀνθρώπου πού ἀναχωρεῖ ἀπό τούτη τή ζωή, ὅπως καί ἄν ἔχει πορευτεῖ στόν χρόνο πού τοῦ χαρίστηκε ἀπό τόν Θεό. Ἄλλα ὡς Ἕλληνες ὀφείλουμε νά κρατοῦμε ζωντανές τίς μνῆμες τῶν δραμάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὄχι ἀπό ἐκδικητική διάθεση, ἄλλα ἀπό ἱερό χρέος πρός τούς εὐεργέτες μας, εἰδάλλως οἱ ἡρωικοί ἀγῶνες τους ἔγιναν γιά τό τίποτα. Ἐάν ξεχνοῦμε τίς θυσίες τους, αὐτοί δέν χάνουν τό παραμικρό ἀπό τήν αἰώνια δόξα πού ἀπολαμβάνουν, ἄλλα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καταδικάζουμε τούς ἑαυτούς μας στήν σκλαβιά τῆς λήθης.

Οἱ ἐφήμεροι τίτλοι καί οἱ κενόδοξες «ἀριστοκρατίες» εἶναι μάταια ἀνθρώπινα κατασκευάσματα πού τό ἀπατηλό τους κράτος φτάνει ἕως ἐκεῖ πού θά προσκυνήσουν τό παγωμένο μάρμαρο τοῦ τάφου. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ξεκινᾶ τό ἀπόρθητο κράτος τοῦ θανάτου, τοῦ μεγάλου «δημοκράτη» πού δέν κάνει καμία διάκριση ἀνάμεσα σέ πλούσιους καί φτωχούς, ἄσημους καί διάσημους, νέους καί ἡλικιωμένους. Στούς ἀσάλευτους νόμους αὐτοῦ τοῦ κράτους δέν μετράει ποιός πέθανε μέσα σέ τιμές καί ἀξιώματα, ἄλλα ποιός κράτησε ψηλά τό κεφάλι γιά τήν τιμή τῆς πίστης καί τῆς πατρίδας, ποιός ταξίδεψε ἐκεῖ μέ σύντροφο τήν μετάνοια καί τήν καθαρή καρδιά.

Γιά ρῖξτε μιά ματιά στούς λιτούς τάφους τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Κύπρου. Ἕνας λευκός σταυρός καί δυό μέτρα γῆς, σέ ἕνα περιτοιχισμένο προαύλιο φυλακῆς. Τίποτε ἄλλο. Κανένας δέν τούς ἔκλαψε ὅταν μπῆκαν στό χῶμα. Κανένας ἐπικήδειος δέν τούς διαβάστηκε. Κανένας ἀρχηγός κράτους δέν τούς ἀπέδωσε τιμές καί βαρύγδουπους ἀποχαιρετισμούς. Δέν εἶχαν βασιλικούς αὐλικούς γύρῳ,γύρω τους, γιά νά τούς παρηγορήσουν μπροστά στόν ἐρχομό τοῦ θανάτου. Δέν ἔζησαν σέ παλάτια, ἄλλα γιά τήν πατρίδα θυσίασαν τά νιᾶτα τους σέ ἀνήλιαγα μπουντρούμια.

Κι ὅμως, τί «ἀποσκευές» πῆραν μαζί τους αὐτοί οἱ μάρτυρες; Καί τί παίρνουν μαζί τους οἱ ἔνδοξοι τῆς γῆς; Ποιός ἔλαβε μόνο ἕνα σπουδαῖο ὄνομα στή γῆ, καί ποιός ἔλαβε ἀθάνατη μνήμη στήν αἰωνιότητα;

Οἱ ἀνδρειωμένοι, οἱ ἀδούλωτοι σέ δυνάστες καί δυναστεῖες καί πάθη, αὐτοί εἶναι πού ἀξίζουν τόν ἀπεριόριστο θαυμασμό μας, καί ὄχι τά παγκόσμια σύμβολα τῆς ματαιοδοξίας, πού διαφεντεύουν τόν κόσμο μέ τήν κενότητα τούς...

sportime