Πυρκαγιές: Ἕνας ψαλμὸς πάντα θὰ μᾶς λυτρώνει ἀπὸ τὰ ἀνείπωτα – Συγκίνηση μὲ τὴ λιτανεία στὴ Ζάκυνθο

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Ἄλλοι ἀγωνίζονται στὸ ἀνθρώπινο μέτρο καὶ ἄλλοι μάχονται σιωπηλὰ στὸ πνευματικό - Ἀνάγκη οἱ λιτανεῖες γιὰ τὴ δοκιμασία τῆς πατρίδας μας.

Ἡ Ἑλλάδα μας ἐξακολουθεῖ νὰ μετατρέπεται σὲ κάρβουνο, σταθερά, διεξοδικά, μὲ σχεδιασμένα χτυπήματα ποὺ γίνονται τὶς πιὸ ἐπίφοβες μέρες. Τὰ πυρομετεωρολογικὰ δελτία ἔχουν γίνει πλέον προαναγγελίες σίγουρων καταστροφῶν. Ἀχαΐα, Χίος, Ζάκυνθος, Πρέβεζα, Κεφαλλονιά, τόποι ποὺ σκέπασαν τὸν οὐρανὸ τῆς Ἑλλάδας μὲ στάχτη καὶ δυστυχία. 

Μαζὶ μὲ τὶς πληγὲς τοῦ ἐφιάλτη ποὺ δὲν προλαβαίνουν νὰ ἐπουλωθοῦν αὐτὸ τὸ καλοκαίρι, ἔρχονται συνάμα καὶ τὰ κελεύσματα μετάνοιας, εἰκόνες ταπεινὲς ποὺ κραυγάζουν... τὴν ἀνάγκη καταφυγῆς στὸν Θεό, γιὰ ἐκείνους τοὺς λίγους ποὺ ἔχουν ἀκόμα αὐτιὰ νὰ τὴν ἀκούσουν. 

Μέσα στὴ ζοφερὴ νύχτα τῆς Τρίτης (12/8) ὅπου ἡ μισὴ Ἑλλάδα καιγόταν ἀπὸ βορὰ ὡς νότο, ὁ ἱερέας τῆς Λιθακιὰς Ζακύνθου ξεχύθηκε στοὺς δρόμους μαζὶ μὲ μιὰ χούφτα χωριανούς. Μὲ ἱερὲς εἰκόνες, μὲ ἅγια λείψανα καὶ μὲ αἴνους στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, λίγοι πιστοὶ ἔκαναν λιτανεία γιὰ νὰ δεηθοῦν νὰ σταματήσει τὸ κακό. Ἡ εἰκόνα ἔμοιαζε βγαλμένη ἀπὸ πόλεμο. Τὸ βουνὸ πίσω τους λαμπαδιασμένο, ἔλαμπε κατακόκκινο στὸ σκοτάδι μὲ τὶς φλόγες νὰ ὑψώνονται στὸν οὐρανὸ σὰν θηρία ποὺ ζητοῦσαν νὰ καταπιοῦν τὸ χωριό. 

«Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν» 

Οἱ φωνὲς τῶν πιστῶν ἀνήσυχες στὸ ψάλσιμο τους, φορτωμένες μὲ θλίψη γιὰ τὴ συμφορὰ στὸν τόπο. Τὰ βλέμματα ἀκροβατοῦσαν μεταξὺ τῆς συντριβῆς καὶ τῆς θείας ἐλπίδας. Ζοῦμε σὲ ἐποχὲς ποὺ μένουν ἄλαλα τὰ χείλη καὶ τῶν εὐσεβῶν μὲ αὐτὴ τὴ λυσσαλέα ἐπίθεση ποὺ δέχεται ἡ πατρίδα μας. Δίπλα ἀπὸ τὸ μικρὸ ποίμνιο, περνοῦν ἀγροτικὰ ὀχήματα ποὺ τρέχουν γιὰ νὰ βοηθήσουν στὸ μέτωπο. Τρέχουν γιὰ νὰ κάνουν ὅσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ὁ λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου δέεται γιὰ νὰ ἐπέμβει καὶ ὁ Θεός, περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ τὸ λίγο – δυστυχῶς – ποὺ Τοῦ ἐπιτρέπουμε. 

Μιὰ σκηνὴ βιβλικὴ ποὺ ξυπνᾶ μνῆμες ἀπὸ μιὰ ἄλλη αὐγουστιάτικη λιτανεία ποὺ ἔμελλε νὰ εἰσακουστεῖ μὲ ἕνα καταπληκτικὸ θαῦμα. Ἦταν ἐκείνη ἡ λιτανεία ποὺ εἶχε γίνει στὸ Προκόπι Εὐβοίας τὸ 2021 ὅταν ἡ πύρινη κόλαση περικύκλωσε τὸν οἰκισμό. Μιὰ νεφέλη ποὺ ἐμφανίστηκε ἀπὸ τὸ πουθενὰ κόντρα σὲ ὅλα τὰ μετεωρολογικὰ προγνωστικά, ἄρδευσε τὸν τόπο μὲ σωτηρία καὶ ἔλεος Θεοῦ. 

Δυστυχῶς ὁ πολὺς κόσμος ποὺ διάβασε τὴν εἴδηση τότε, δὲν πίστεψε τὸ θαῦμα καὶ τὸ χλεύασε. Αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε ἡ ἱστορία ὅλων τῶν θαυμάτων τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σπορέας μοιράζει τὸν σπόρο παντοῦ, ἀλλὰ σὲ λίγες καρδιὲς βλασταίνει καὶ σὲ ἀκόμα λιγότερες ἀνθίζει. Τὰ θαύματα εἶναι πειστήρια ἐμφατικὰ μέν, ἀλλὰ φτιαγμένα ἔτσι στὴ σοφία τοῦ Θεοῦ ὥστε νὰ φιλτράρονται κατὰ τὴν προαίρεση τοῦ καθενός. Καὶ ἔτσι ὁ ἀρνητὴς νὰ μένει ἀναπολόγητος, γιατί πρὶν πεῖ τὸ «ὄχι» στὸ θαῦμα μὲ τὸ μυαλό του, τὸ ἔχει πεῖ πρωτύτερα μὲ τὴν καρδιά του. 

Ἔτσι καὶ τώρα, ἡ λιτανεία ποὺ ἔγινε στὴ Ζάκυνθο παρουσιάστηκε μὲ σκωπτικὰ σχόλια ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση μὲ περιέργεια φολκλορικοῦ ἐνδιαφέροντος. Ἀκόμα καὶ ἕνας γνωστὸς μετεωρολόγος σχολίασε τή... ματαιότητα τῶν λιτανειῶν στῆς πυρκαγιές, λέγοντας ὅτι βοηθοῦν μόνο ἀπὸ κοινωνιολογικὴ καὶ ψυχολογικὴ σκοπιά. Λὲς καὶ οἱ λιτανεῖες εἶναι group therapy γιὰ φαντασμένους. 

Ἀλλὰ τί νὰ πεῖς; Δυστυχῶς αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας. Κόψαμε τὸ μερίδιο τοῦ Θεοῦ στὶς ζωές μας, βασιστήκαμε ἐξολοκλήρου στὸν πραγματισμὸ καὶ τὴν ἐπιστήμη, γεμίσαμε μὲ τεχνολογία, χάρτες, προγνωστικὰ καὶ μετρήσεις, καὶ τί καταφέραμε τελικά; Νὰ ἀναλύουμε μὲ ἐξαιρετικὴ ἀκρίβεια τὴν καταστροφή μας. Νὰ γνωρίζουμε ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ χαμοῦ μας. Ἀπαρνιόμαστε τὸν Χορηγὸ τῆς ζωῆς καὶ γίναμε εἰδήμονες τοῦ θανάτου μας. Καταπληκτικὴ πρόοδος. 

Ἀλλὰ ἔστω, αὐτὲς οἱ λιγοστὲς ψυχὲς ποὺ ἀκόμα νιώθουν τὴ συνάφεια τῆς κοσμικῆς τάξης μὲ τοὺς πνευματικοὺς νόμους, συγκινοῦνται καὶ παρηγοροῦνται μυστικὰ ἀπὸ τέτοιες εἰκόνες. Ἀκόμα καλύτερα θὰ ἦταν ἂν φροντίζαμε ὀργανωμένα ὡς Ἐκκλησία νὰ ἔχουμε ἕνα πλέγμα λιτανειῶν σὲ ὅλους τοὺς τόπους ποὺ κατὰ καιροὺς δοκιμάζονται. 

Καὶ ἀκόμα καλύτερα θὰ ἦταν νὰ δείχναμε ὡς λαὸς μετάνοια, μετὰ ἀπὸ ἕξι καλοκαίρια ἀτελείωτων συμφορῶν. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φαίνεται ἀκόμα στὸν ὁρίζοντα κάτι τέτοιο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ οὐρανός μας παραμένει σκοτεινός, καπνισμένος καὶ πυρακτωμένος σὰν καμίνι ποὺ μᾶς χωνεύει. Ὄχι γιατί μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ γιατί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στρεφόμαστε μακριὰ ἀπὸ τὴ βοήθειά Του μὲ τὶς ἀνυποχώρητες ἀνταρσίες μας. 

Ἀλλὰ σὲ κάθε κακό, σὲ κάθε ταραχή, σὲ κάθε σκοτεινὴ ὥρα ποὺ στερεύουν τὰ λόγια, ἕνας ψαλμὸς θὰ μᾶς λυτρώνει ἀπὸ τὰ ἀνείπωτα. Μιὰ λιτανεία, μιὰ παράκληση, μιὰ γονυκλισία, ἕνα κομποσκοίνι, στιγμὲς ποὺ μυστικὰ ἀντιπαλεύουν τὴν ἀταξία. Στιγμὲς ποὺ πρέπει νὰ καταφεύγουμε συχνότερα γιὰ νὰ δοῦμε φωτεινὸ οὐρανὸ σὲ αὐτὴν καὶ τὴν ἄλλη ζωή... 

sportime