Ἡ Ἀναστασία εἶπε ὅ,τι ἔπρεπε νὰ ἔχει εἰπωθεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Πὼς οἱ δολοφόνοι κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι. Πὼς τὸ αἷμα χύθηκε, ἀλλὰ δικαιοσύνη... δὲν ἀποδόθηκε ποτέ. Πὼς οἱ ἴδιοι οἱ μηχανισμοὶ τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας προσαρμόστηκαν στὸ ψεύτικο ἀφήγημα τῆς «λύσης», ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ σταδιακὴ ἀποδοχὴ τῆς κατοχῆς.
Καὶ τί ἀκολούθησε; Σιωπή. Σιωπὴ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, ἀπὸ τοὺς θεσμούς, ἀπὸ τοὺς δημοσιολογοῦντες τῶν καναλιῶν. Ὄχι ἀπὸ ἀδιαφορία – ἀπὸ ἀμηχανία. Γιατί αὐτὴ ἡ φωνή, ἡ καθαρὴ καὶ δίκαιη, ξεσκεπάζει τὴ συνθηκολόγηση δεκαετιῶν μιᾶς πολιτικῆς ποὺ δίδαξε στὸν λαὸ πὼς ἡ διπλωματία εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴ μνήμη, πὼς ἡ ὑποχώρηση εἶναι ρεαλισμὸς καὶ πὼς ἡ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια εἶναι ἐμπόδιο στὴν «πρόοδο».
Ἡ Ἀναστασία Ἰσαάκ, μὲ λόγο σταρᾶτο, θύμισε πὼς χιλιάδες διέρχονται καθημερινὰ ἀπὸ τὴ νεκρὴ ζώνη, ἐκεῖ ποὺ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ πατέρας της, γιὰ νὰ ἀγοράσουν φθηνὰ τσιγάρα καὶ μιὰ ψευδαίσθηση πολυτέλειας. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἡ λήθη ἔγινε στάση ζωῆς. Ἡ μνήμη ἔγινε βάρος.
Τὸ πολιτικὸ σύστημα στὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλει φωνὲς σὰν τῆς Ἀναστασίας. Θέλει ἥρωες σιωπηλούς, μετατρεπόμενους σὲ ἀγάλματα. Μνημεῖα μὲ τυποποιημένες καταθέσεις στεφάνων. Ὄχι φωνὲς ποὺ ἀπαιτοῦν κάθαρση, τιμωρία καὶ ἐθνικὴ ἀνάταση. Ὄχι φωνὲς ποὺ θυμίζουν ὅτι κάποιοι δολοφονήθηκαν ἀπὸ τὸν κατακτητή, καὶ ὁ κατακτητὴς σήμερα ἀντιμετωπίζεται σὰν συνομιλητής.
Πόσοι τόλμησαν νὰ ποῦν πὼς ἡ ὑποστήριξη τοῦ «διαλόγου» μὲ τὴν Ἄγκυρα εἶναι πολιτικὴ μειοδοσία ὅταν δὲν συνοδεύεται ἀπὸ στοιχειώδεις ὅρους δικαιοσύνης; Πόσοι θύμισαν πὼς οἱ περιουσίες τῶν ἐκτοπισμένων ξεπουλιοῦνται μεθοδικά, ἐνῷ οἱ πραγματικοὶ ἰδιοκτῆτες σωπαίνουν ἢ κουράστηκαν; Πόσοι ὑπενθυμίζουν πὼς ἡ λεγόμενη «λύση» τῆς διζωνικῆς δικοινοτικῆς ὁμοσπονδίας ἰσοδυναμεῖ μὲ θεσμοποίηση τῆς κατοχῆς καὶ ἐπισημοποίηση τῆς ἐθνικῆς ταπείνωσης;
Ἡ Ἀναστασία Ἰσαὰκ δὲν ζήτησε ἐκδίκηση. Ζήτησε τὸ αὐτονόητο: νὰ ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη, νὰ συλληφθοῦν οἱ ὑπεύθυνοι, νὰ πάψει ἡ λήθη νὰ εἶναι κρατικὴ πολιτική. Καί, τελικά, νὰ ἀνοίξει ξανὰ ὁ δρόμος τῆς ἐλευθερίας – ὄχι ὡς σύνθημα, ἀλλὰ ὡς στόχος.
Ἡ φωνή της δὲν ἦταν μιὰ «συγκινητικὴ παρέμβαση». Ἦταν πολιτικὴ πράξη ἀντίστασης. Ἦταν κόλαφος γιὰ τοὺς προσκυνημένους, γιὰ ὅσους ἀποκαλοῦν «ρεαλισμὸ» τὴν ὑποταγή, γιὰ ὅσους νομιμοποιοῦν μὲ τὶς πράξεις ἢ τὶς παραλείψεις τους τον «Ἀττίλα».
Ἡ πατρίδα δὲν εἶναι διπλωματικὸ πεδίο συναλλαγῶν. Εἶναι γῆ ποτισμένη μὲ αἷμα. Καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα, ὅπως τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Σολωμοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχαστεῖ. Δὲν μπορεῖ νὰ παρακαμφθεῖ στὸ ὄνομα τῆς «πολιτικῆς ὡριμότητας». Δὲν μπορεῖ νὰ συγκαλυφθεῖ πίσω ἀπὸ σχέδια συμβίωσης ποὺ ἀκυρώνουν τὸ αὐτονόητο: ὅτι ὑπάρχει κατοχὴ καὶ ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι δὲν ἔχουν ποτὲ τιμωρηθεῖ.
Καθῆκον ὅλων εἶναι νὰ σταθοῦμε ξεκάθαρα στὸ πλευρὸ ὅσων δὲν ξεχνοῦν, δὲν παραδίδονται, δὲν συμβιβάζονται. Μὲ τὴν Ἀναστασία. Μὲ τὴν ἀλήθεια. Μὲ τὴν πατρίδα ποὺ ἀκόμη περιμένει τὴ δικαίωσή της, ὄχι στὰ χαρτιά, ἀλλὰ στὴν πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου