Ἡ μεγαλύτερη Θεομητορικὴ ἑορτὴ εἶναι ἡ τοῦ 15αύγουστου. Τιμᾶται ἡ κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κλείνει τὸν ἐπὶ τῆς γὴς κύκλο τῆς ζωῆς. Περνᾶ ἀπὸ τὰ γήινα μὲ τὶς θλίψεις καὶ τὶς δυσκολίες στὴν ἄφατο αἰώνια ζωὴ καὶ ἀγαλλίαση. Ἐπιτέλεσε μὲ ἄριστο τρόπο τὴν ἐπὶ τῆς γὴς ἀποστολή Της. «Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε δὶ ἢς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γὴς πρὸς οὐρανὸν» ψάλλομε στὸν ἀκάθιστο ὕμνο. Ἔγινε ἡ νέα Εὕα ποὺ...γέννησε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Κύησε ἐπὶ ἐννεάμηνο τὸν Σωτῆρα Χριστό. Δάνεισε τὰ παναγνὰ αἵματά Της γιὰ νὰ σαρκωθεῖ ὁ δημιουργός του κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὸ γάλα τῆς ἔθρεψε καὶ μεγάλωσε τὸν Θεάνθρωπο Κύριο. Τὸν σωματικὸ θάνατο τῆς Θεομήτορος ἑορτάζομε τὸν 15αύγουστο, τὴν κοίμησή Της, δηλαδὴ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ εἰς τὴν αἰώνιο Ζωή. Γιὰ αὐτὸ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ τὴν ἡμέρα αὐτὴ μὲ χαρὰ πανηγυρίζουν.
Βαθειὰ ριζωμένη εἰς τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν μητέρα του. Εἶναι τὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο πρῶτο ἀντικρίζει ὅταν ἔρχεται στὴ γήινη ζωὴ καὶ αὐτὴ πρώτη ἐπικαλεῖται σὲ κάθε δύσκολη κατάσταση. Τὴν μάνα μας ἀναζητοῦμε στὴ χαρὰ καὶ τὴ λύπη καὶ σὲ αὐτὴ βρίσκομε παρηγοριά, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη. Πολλὲς φορές, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς χριστιανός, ὅταν ἀντιμετωπίζει πειρασμούς, δυσκολίες, πίκρες, λῦπες καὶ ἀναζητᾶ χεῖρα βοηθείας ἀναφωνεῖ «Παναγιά μου». Τὴν αἰσθανόμαστε μάνα μας, φιλικὴ καὶ εὐπροσήγορη καὶ μὲ εὐήκοο οὖς. Εἶναι ἡ μάνα μας, ἀνεξάρτητα ἂν πολλὲς φορὲς τὴν πικραίνουμε καὶ τὴν στενοχωροῦμε. Εἶναι ἡ μάνα τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι καὶ δική μας μάνα. Εἶναι ἡ γλυκιὰ Παναγιὰ καὶ ἡ ἀκαταίσχυντος Δύναμις.
Ἡ Παναγία πληροφορήθηκε ἀπὸ Ἄγγελο τρεῖς ἡμέρες πρὶν γιὰ τὴν κοίμησή της. Πῆγε στὸ ὅρος Ἐλαιῶν καὶ προσευχήθηκε πρὸς τὸν υἱό της καὶ Θεό της. Μοίρασε τὰ ἐλάχιστα ἀντικείμενά της σὲ χῆρες γειτόνισσες. Ξάπλωσε στὸ κρεβάτι καὶ κοιμήθηκε. Οἱ Ἀπόστολοι βρίσκονταν στὰ πέρατα τῆς γὴς κηρύσσοντες τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεία πρόνοια φρόντισε νὰ ἁρπαγοῦν «ἐν νεφέλαις» καὶ νὰ εἶναι παρόντες στὴν κοίμησή της. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι, πλὴν ἑνός. Τοῦ Θωμά. Σὲ ὅλα τὰ πρόσωπα διακρίνεται ἡ θλίψη, ἀνάμικτη ὅμως μὲ τὴ γλυκιὰ ἐλπίδα. Εἶναι ἡ «χαρμολύπη», τὸ «χαροποιὸν πένθος», γνώρισμα τῶν πιστῶν ποὺ ζοῦν μὲ τὴν προσμονὴ τῆς ἀνάστασης. Τοῦτο βλέπουμε καὶ στὰ τροπάρια τῆς ἑορτῆς, ποὺ ἄλλοτε τονίζουν τὸν τρόμο καὶ τὸ δέος τῶν Ἀποστόλων, τοὺς ὁποίους παρουσιάζουν νὰ δακρύζουν καὶ ἄλλοτε τονίζουν τὴ χαρά τους, ποὺ τὴν ἐκδηλώνουν μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους. Κατὰ τὴ μεταφορὰ τοῦ λειψάνου της, πρὸς τὴ Γεθσημανή, φανατικοὶ Ἰουδαῖοι ἀποπειράθηκαν νὰ ἀνατρέψουν τὸ νεκροκρέβατό της, ἀλλὰ τυφλώθηκαν. Μόνο ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς κατόρθωσε νὰ τὸ ἀκουμπήσει, ἀλλὰ μία ἀόρατη ρομφαῖα τοῦ ἔκοψε τὰ χέρια.
Ὁ Θωμὰς ἔφθασε μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες καὶ πῆγε νὰ προσκυνήσει τὸν τάφο της. Μετὰ ἀπὸ παράκλησή του ἀνοίγουν οἱ ὑπόλοιποι ἀπόστολοι τὸν τάφο καὶ δὲν βρίσκουν τὸ θεοδόξαστο ἐκεῖνο σῶμα. Βλέπουν ὅμως τὴν Θεοτόκο νὰ ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ παραδίδει στὸν ἀπόστολο Θωμὰ τὴν Τιμία καὶ Ἁγία Της Ζώνη ὡς τεκμήριο τῆς μεταστάσεώς Της, κάτι ἀντίστοιχο ποὺ εἶχε γίνει καὶ μὲ τὴν ψηλάφηση τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν ἴδιο ἀπόστολο. Ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ ἦταν νὰ γίνει ὁ Θωμὰς ἀφορμὴ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ μετάσταση τῆς Παναγίας εἰς τοὺς οὐρανούς, δηλαδὴ ὅτι τὴν πῆρε κοντὰ του ὁ υἱός της καὶ Θεὸς της (μας) μὲ τὸ ἄχραντό της σῶμα. Ἀναλυτικότερα, ἡ Παναγία κοιμήθηκε, χωρίστηκε ἡ ψυχή της ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅμως, μετὰ τὴν ἀνέστησε ὁ Χριστός, ἑνώνοντας ψυχὴ καὶ σῶμα καὶ μετέστη, δηλαδὴ ἀναλήφθηκε στὰ οὐράνια.
Ἡ Θεομητορικὴ ἑορτὴ τοῦ 15αύγουστου εἶναι συνδεδεμένη μὲ αὐστηρὰ νηστεία ἀπὸ 1 ἕως 14 Αὐγούστου (ἑνωμένη μὲ αὐτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος). Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νηστείας αὐτῆς νηστεύεται τὸ λάδι ἐκτὸς Σαββάτου καὶ Κυριακῆς καὶ καταλύεται τὸ ψάρι τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου. Τὴν 15η Αὐγούστου ἔχουμε κατάλυση τῶν πάντων, ἐκτὸς ἂν εἶναι Τετάρτη ἢ Παρασκευὴ ὅποτε καὶ ἔχουμε κατάλυση ψαριοῦ.
Τὰ ἀπογεύματα τῶν ἡμερῶν τῆς νηστείας ψάλλονται ἐναλλάξ, ὁ “Μικρὸς καὶ ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον”, οἱ λεγόμενες “Παρακλήσεις”.
Σὲ πολλὲς περιοχὲς τῆς χώρας τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς στολίζουν ἐπιτάφιό της καὶ τὸν περιφέρουν, ὅπως τὸν ἐπιτάφιό τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἑορτάζεται μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ἡ κοίμησή της στὴν πατρίδα μας καὶ γιὰ αὐτὸ ὀνομάζεται καὶ «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ».
Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς πολλὲς φορὲς εἶδε τὴν Παναγία νὰ τὸν ἐμψυχώνει καὶ νὰ εὐλογεῖ τὶς προσπάθειές του γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας, τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ τώρα στὶς δύσκολες τοῦτες στιγμὲς μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὰ χειρότερα καὶ μεσιτεύει πρὸς τὸν υἱό της καὶ Θεὸ της (μας) γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσει. Ἂς προστρέξουμε ταπεινά, εἰλικρινὰ καὶ πραγματικὰ νὰ ἐξομολογηθοῦμε τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ μέγα ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριο.
Γένοιτο. Ἀμήν.
Ἀπολυτίκιον Ηχος ἃ΄
Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχᾶς ἠμῶν.
Κοντάκιον Ἦχος πλ. β’. Αὐτομελόν.
Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.
Μεγαλυνάριον
Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν, τοῦ Παμβασιλέως, ὡς Βασίλισσα τοῦ παντός, περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην, ἀρθεῖσα μετὰ δόξης, πρὸς τὰ οὐράνια.
Ὁ οἶκος
Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου· τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τὴν ἄχραντον Μητέρα σου, ἐν πύργῳ ρημάτων ἐνίσχυσον μέ, καὶ ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσον μέ· σὺ γὰρ βοᾶς τῶν αἰτούντων πιστῶς τὰς αἰτήσεις πληροῦν. Σὺ οὒν μοὶ δώρησαι γλώτταν, προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον· πάσα γὰρ δόσις ἐλλάμψεως παρά σου καταπέμπεται φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.
Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικὸς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου