Ὁ πυρήνας τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς καὶ τῆς ἐξόδου τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὕας ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἦταν ἡ ἐμφάνιση τοῦ θανάτου. Σύμφωνα μὲ τὴν Παλαιοδιαθηκικὴ παράδοση ἡ Εὕα ἐπέλεξε νὰ...
ἔχει πολλὰ παιδιὰ καὶ θνητὰ κι ἔτσι καθορίσθηκε ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων νὰ εἶναι σύντομη καὶ τὶς περισσότερες φορὲς γεμάτη θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶπε μάλιστα ὅτι «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε». Ὡστόσο δὲν ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους ἀπαρηγόρητους καὶ συμπλήρωσε:· «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τόν κοσμον. (Ἰω. 16, 33). Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἰησοῦς ἔδωσε ὡς ἀντίδοτο στὶς θλίψεις καὶ στὶς συμφορὲς τοῦ ἀνθρώπινου βίου, τὴν ἐλπίδα τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν φθορὰ τὴν ὁποία ἐνεδύθῃ μὲ τοὺς «δερματίνους χιτῶνες» μὲ τὸ φθαρτὸ σῶμα ποὺ πῆρε ὡς ἐπίχειρο τῆς παρακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων.Μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς γεννιέται ξανὰ ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι μία κίνηση τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται κοντὰ στὴν πονεμένο ἄνθρωπο καὶ φέρνει τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, παρὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν φθαρτὴ φύση του, θὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γίνει κατὰ χάριν θεός, νὰ ἐνεργοποιήσει τὸ κατ’ εἰκόναν καὶ νὰ φθάσει στὸ καθ’ ὁμοίωσιν κερδίζοντας ξανὰ τὴν αἰώνια ζωή. «Αὐτὸς γάρ ἐνηνθρώπησε, ἴνα ἠμεῖς θεοποιηθῶμεν», μᾶς διδάσκει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. (Περὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου 54, PG 25, 192Β.)
Στὸ δὲ κατὰ Ἰωάννην 14:6, διαβάζουμε νὰ λέει ὁ Χριστός: «ἐγὼ εἰμί ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰμὴ δι' ἐμοῦ». Μὲ ἄλλα λόγια κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὴν θέωση ἀλλιῶς παρὰ μόνον διὰ μέσω τοῦ Θεανθρώπου ποὺ εἶναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή.
Στὴν προσμονὴ αὐτὴ τῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς πρωταρχικῆς τάξεως τῆς Κτίσης καὶ τὴν δυνατότητα θεώσεως καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀναφέρεται ἐπίσης καὶ τὸ 12ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὑπογραμμίζοντας ὅτι προσδοκοῦμε: «Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». Ὁ Χριστιανὸς λέγοντας τὴν κατακλείδα πρόταση τοῦ «Πιστεύω», δηλώνει ὅτι πιστεύει καὶ ἀναμένει τὴν σωτηρία καὶ τὴν αἰώνια ζωή, ἀπὸ τόν ζωοδότη Χριστό.
Ἡ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου, ἦλθε χάρη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς στὰ τρία ἔτη τῆς διδασκαλίας Του, ἔκανε πολλὰ θαύματα. Μάλιστα ἔδειξε ὅτι ἦταν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, στὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου. Καὶ ἡ λύτρωση γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἦλθε μὲ τὴν δική Του Ἀνάσταση. «Εἰ δέ Χριστος οὐκ ἐγήγερται, ματαῖα ἡ πίστις ὑμῶν». (Α' Κορ. 15, 17) κηρύττει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τότε ἡ πίστη μας εἶναι μάταια. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κορωνίδα καὶ ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ σωτηριώδους ἔργου Τοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Μὲ τὴν Ἐνσάρκωση, τὴν Σταυρικὴ Θυσία ποὺ ἔδωσε τὸν ἑαυτὸ Του λύτρον ἀντὶ πολλῶν καὶ τὴν ζωοφόρο Ἀνάστασή Του, ἕνωσε καὶ πάλι «τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα», τὴν γῆ μὲ τὸν οὐρανό, τὸν παραβάτη ἄνθρωπο μὲ τὸν Πανάγαθο Πλαστουργό του. Θεράπευσε μὲ τὴν ὑπέρτατη θυσία Του τὶς συνέπειες ποὺ προκλήθηκαν ἀπό τὴν παρακοὴ καὶ τὴν ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων κι ὁ ἄνθρωπος ἀπόκτησε καὶ πάλι τὴν δυνατότητα καὶ τὴν ἐλπίδα γιὰ τὴν αἰώνια Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο ἀπέκτησε τὴν δυνατότητα σωτηρίας καὶ «πάσα, ἡ, κτίσις», πού «συνστενάζει, καί, συνωδίνει, ἄχρι, τοῦ, νῦν» (Ρωμ. 8, 22), λόγῳ τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Μία πολὺ ὡραία ἀναφορὰ στὴν νίκη τῆς ζωῆς ἔναντι τοῦ θανάτου χάρη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, κάνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στὸν Κατηχητικὸ Λόγο του, ποὺ διαβάζει ὁ ἱερέας στὴν Ὡραία Πύλη, πρὸ τῆς Θείας Μεταλήψεως, τὴν Κυριακή τοῦ Πάσχα.
«Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.
Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, Άδη, τό νῖκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»
Στὸν Κατηχητικὸ Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τονίζεται ὅτι, ὁ Χριστὸς μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, καταλύει τὸν θάνατο. Παράλληλα ὁ Χριστὸς ἀνακαινίζει καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν σταυρικό Του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ἔλυσε τὴν κατάρα τοῦ Ἀδάμ. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ἀφάνισε τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου καὶ λύτρωσε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πλέον δὲν ἔχει καμία ἐξουσία πάνω στὸν χριστιανό. Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Ο Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ἀπὸ σύμβολο θανάτου, γίνεται μὲ τὸν Χριστό, σύμβολο τῆς Ζωῆς. Εἶναι πλέον φανερὸ ὅτι ὁ χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ κατατρύχεται ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, ἀλλὰ νὰ ἔχει μνήμη θανάτου. Νὰ ἀγωνιστεῖ στὸν ἐπίγειο βίο του τὸν «καλὸν ἀγώνα» μὲ στόχο νὰ λάβει τὸν «στέφανο τῆς δόξης» κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, διότι Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ κατέλυσε τὸ κράτος τοῦ Ἅδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου