Ὁ κόλακας ὅσο ἔχει τὴν μπουκιὰ στὸ στόμα του, κολακεύει, θαυμάζει, εὐλογεῖ. Μόλις ὅμως σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ τραπέζι καὶ φύγει, ἐκσφενδονίζει τὶς βλαστήμιες σὰν τὶς πέτρες, γιὰ ἐκεῖνο ποὺ λίγο πρίν, χὰριν τοῦ στομαχιοῦ καὶ τῆς κοιλιᾶς, προσκυνοῦσε σὰν Θεό. Ὁ κόλακας ἁρπάζει ὅτι ἀνήκει στὸν ἅλλο. Ἐνῶ εὐλογεῖ τὸ πρωὶ μὲ μεγαλοστομίες τὸν φίλο του, τὸ βράδυ τὸν καταριέται καί μὲ ὠφέλιμα καὶ καλὰ λόγια μπορεῑ να τοῦ πάρει, τρόπον τινά καί τὰ ροῦχα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου