29 Ιουλ 2021

Πυθίες

Γράφει ὁ Θεόφιλος Πουταχίδης
Παρακολουθῶ τὸν τελευταῖο καιρὸ τὶς δημόσιες τοποθετήσεις τῶν ὑπέρμαχων τοῦ μαζικοῦ ἢ ἀκόμα καὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ κατὰ τοῦ κορονοϊοῦ καὶ διαπιστώνω ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς παραβιάζουν τὰ ὅρια τοῦ δημοκρατικοῦ ἤθους.
Εἴτε χονδροειδῶς καὶ ἄμεσα, εἴτε μὲ ρητορικὰ σχήματα εἰρωνείας καὶ σοφιστεῖες, ὁ καταγγελτικὸς λόγος ἔναντι αὐτῶν ποὺ ἐπιλέγουν νὰ μὴν ἐμβολιαστοῦν εἶναι ὀξύτατος.
Σὲ πολλὲς ἀνάλογες περιπτώσεις προσωπικὰ δὲν ἐνοχλοῦμαι ἀπὸ τὶς... ἀντιλογίες καὶ τὴν ἔντονη ἀνταλλαγὴ ἐπιχειρημάτων. Ἀντιθέτως, τὶς ἐπικροτῶ ὡς ἔνδειξη ζωντάνιας σὲ μία δημοκρατία. Αὐτή, ὅμως, δὲν εἶναι τέτοια περίπτωση. Ἀντιδρῶ, λοιπόν, ἐπειδὴ οἱ τοποθετήσεις αὐτές:

Προβάλλονται μονομερώς καὶ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης.

Ἀποτελοῦν τὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο τῆς ἐπίσημης ἔναρξης μίας νομοθετικῆς μεθόδευσης ποὺ στοχεύει στὸν καταναγκαστικὸ ἐμβολιασμὸ πολιτῶν μέσω ισχυρων ἐκβιαστικῶν διλλημάτων.

Ἐμφοροῦνται ἀπο εξουσιαστικὸ φρόνημα, ἀλαζονεία, προπέτεια, ὑποκριτικὸ ἠθικισμὸ καὶ ἀπολυτότητα

Ἐπιχειροῦν νὰ μονοπωλήσουν τὶς ἔννοιες τῆς κοινωνικῆς εὐθύνης, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, τῆς ἐπιστημοσύνης καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ κατηγορώντας παράλληλά τούς ἀντιφρονοῦντες ὡς κοινωνικὰ ἀνάλγητους, ἐγωπαθεῖς, μισερούς, ἁμαρτωλούς, ἀνήθικους, σκοταδιστὲς καὶ παράλογους ἕως καὶ διανοητικὰ καθυστερημένους.

Χρησιμοποιοῦν τὶς ἔννοιες τοῦ επικίνδυνου ἐξωτερικοῦ ἐχθροῦ (στὴν περίπτωσή μας ὁ ἰὸς) καὶ των εσωτερικῶν πρακτόρων καὶ συνεργατῶν του καὶ ἐχθρῶν τοῦ λαοὺ (στὴν περίπτωσή μας οἱ ἀνεμβολίαστοι), οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τοὺς τίτλους τῶν δύο πρώτων κεφαλαίων στὸ ἐγχειρίδιο ὁδηγιῶν γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς κάθε μορφῆς ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων.

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, λοιπόν, καὶ μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ὑπέρμαχου τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἐπιτρέψτε μου τώρα νὰ ἀνασκευάσω ὁλοκληρωτικὰ τὰ σαθρὰ ἐπιχειρήματά του.

Ὁ κάθε –μὰ ὁ κάθε!– συλλογισμὸς καὶ ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τοῦ μαζικοῦ ἢ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ (ὅπως κι ἂν διατυπώνεται, συγκροτεῖται καὶ ὁλοκληρώνεται) ἀναφύεται ἀπὸ μία συγκεκριμένη παραδοχή. Ἡ κάθε τοποθέτηση, ὅσα ρητορικὰ σχήματα, ὅσα παχιὰ λόγια, ὅσες εἰρωνεῖες, ὅσο πάθος, ὅσο συναισθηματισμό, ὅσο χιοῦμορ, ὅση πειθὼ κι ἂν μετέρχεται, ἔχει ἕνα ζωτικὸ θεμέλιο. Ἄνευ αὐτοῦ σβήνει, εἶναι ἄκυρη, στρεβλή, ἀστήρικτη, ψεύτικη κι ἐπικίνδυνη.

Ποιὰ εἶναι ἡ παραδοχή, ποιὸ τὸ θεμέλιο; Μὰ φυσικὰ τὸ ὅτι τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ συγκεκριμένου ἰοῦ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἀπόλυτα ἢ ἔστω τὴν ἐπαρκώς ικανοποιητικη λύση στὸ πρόβλημά μας.

Ἂν αὐτὸ τὸ ἀξίωμα δὲν ἰσχύει ὅ,τι ἔχει εἰπωθεῖ καὶ προτρέπει ἢ ἐξαναγκάζει τὸν κάθε πολίτη σὲ ἐμβολιασμὸ ἀντιστρέφεται πλήρως. Γιὰ παράδειγμα, ἐὰν ὁ πολίτης πιστεύει ὅτι τὸ ἐμβόλιο μπορεῖ νὰ θέσει τὴν ὑγεία του σὲ κίνδυνο, τότε τὸ εὔλογο εἶναι νὰ μὴν τὸ κάνει καὶ τὸ παράλογο νὰ τὸ κάνει. Ἐπίσης, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον του «ὡς σεαυτόν», θὰ εὐχόταν καὶ ὁ πλησίον του νὰ μὴν τὸ κάνει, γιὰ νὰ μὴν βλαφτεῖ.

Ἑπομένως, τὸ ποιὸς εἶναι ἀνεύθυνος, παράλογος, σκοταδιστής, ἐγωιστής, ψεκασμένος, ἁμαρτωλός, ἀνεγκέφαλος (καὶ ἄλλα τέτοια ἀνοίκεια καὶ φαιδρὰ ποὺ διατυπώνονται στὴν περίπτωση ποὺ ἐξετάζουμε) ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ καὶ μονοσήμαντα ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα: τὴν ἀποτελεσματικότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων.

Ἐὰν κάποιος ἀκολουθεῖ τὴ γενίκευση: Τὰ ἐμβόλια γενικῶς εἶναι εὐεργετικὰ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἄρα καὶ τὰ συγκεκριμένα ἐμβόλια εἶναι δῶρο Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο, βρίσκεται σὲ οἰκτρὴ πλάνη. Δεν εἶναι ὅλοι οἱ παθογόνοι ἰοὶ ἴδιοι. Στην βιολογικὴ-ἰατρικὴ ἔρευνα ἐργαζόμαστε βουτηγμένοι στὴν περιπλοκότητα καὶ τὶς λεπτομέρειες τῶν χιλιάδων παραμέτρων ποὺ ἐπηρεάζουν κάθε διαφορετικὸ παθογόνο αἴτιο καὶ κάθε διαφορετικὴ παθολογία, μὲ τὴν ἐπίγνωση καὶ τὴν ταπεινόφρονα παραδοχὴ τῆς ἄγνοιας ἑκατομμυρίων ἀκόμα τέτοιων παραμέτρων, τὶς ὁποῖες δὲν γνωρίζουμε ἀκόμα.

Εἶναι ἐγγενῶς παράλογο νὰ ἐξισώνει κανεὶς γενικεύοντας τὴν παγιωμένη ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια μὲ τὴν ἐπίπονη καὶ χρονοβόρα ἀναζήτησή της στὴ διαδικασία τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας αἰχμῆς.

Ἐπίσης, ἡ πρόταση ποὺ –δυστυχώς– διατυπώνεται καὶ ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἐπιστημονικοὺς τίτλους, ὅτι ἡ ἀσφάλεια τῶν ἐμβολίων κατὰ τοῦ συγκεκριμένου ἰοῦ ἔχει ἤδη ἀποδειχτεῖ ἀπὸ τὴ μέχρι τώρα χρήση τους, εἶναι ἀνεπίτρεπτη ὄχι μόνο ἐπιστημονικά, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς κοινῆς λογικῆς. Δὲν ξέρω ἂν ἀνακάλυψαν τὴν χρονομηχανὴ καὶ δὲν μᾶς τὸ λένε…

Πάντως, μὲ τὴν πρόταση αὐτὴ οὐσιαστικά απορρίπτουν ὡς ὑπερβολικὰ καὶ λανθασμένα τὰ χρονικὰ ὅρια ἐλέγχου τῶν δοκιμῶν ἀσφάλειας τῶν ἐμβολίων, ὅπως ἔχουν καθιερωθεῖ καὶ ἰσχύουν μέχρι σήμερα παγκοσμίως. Δὲν γνωρίζω ἂν ταυτόχρονα προτείνουν ὅτι τὰ συντομευμένα χρονικὰ ὅρια τῶν δοκιμῶν ἀσφάλειας ποὺ ἀποδέχονται αὐθαίρετα οἱ ἴδιοι γιὰ τὴν περίπτωση τῶν ἐμβολίων τοῦ κορονοϊοῦ θὰ πρέπει νὰ ἰσχύσουν γιὰ κάθε εἴδους ἐμβόλιο ποὺ θὰ ἀναπτυχθεῖ ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε στὸ μέλλον. Ἡ ὀρθὴ ἐρευνητικὴ μεθοδολογία δὲν περιλαμβάνει ἀντιλήψεις τοῦ τύπου «ποιῶ τὴν ἀνάγκη φιλοτιμία».

Προφανῶς ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων ποὺ λαμβάνουν ἕνα πειραματικὸ σκεύασμα δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὴν πάροδο τοῦ χρόνου σὲ μία κλινικὴ δοκιμή. Στὴν πραγματικότητα τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὴν πάροδο τοῦ χρόνου σὲ μία ἐρευνητικὴ διαδικασία. Ἴσως μόνο ἡ ἀλαζονεία ἤ… τὰ φύλλα τῆς δάφνης. Ἐπειδή, ὅμως, οὔτε ἡ ἀλαζονεία, οὔτε ἡ Πυθία ἔχουν σχέση μὲ τὴν κανονικὴ ἐπιστήμη, καλὸ θὰ εἶναι οἱ τόνοι νὰ χαμηλώσουν καὶ οἱ νομοθετημένες πιέσεις πρὸς ἐμβολιασμὸ νὰ ἀποσυρθοῦν.

Ὅσο προβλέψιμη καὶ βαρετὰ ἀναμενόμενη εἶναι ἡ παγιωμένη ἐπιστήμη, τόσο ἀναπάντεχη καὶ γεμάτη ἐκπλήξεις εἶναι ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα. Ἀλλὰ μήπως τέτοια δὲν εἲν’ κι ἡ ζωή. Ἄλλα περιμένεις κι ἄλλα σου ‘ρχονται…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.