Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου
«ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ»
«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ· Ἀκολούθει μοί. καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. 9,9).
Ἐάν, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἐὰν κάποιος σᾶς πεῖ, ὅτι ἕνα κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, ὅτι ἕνα σκουλήκι ἔγινε ἀετός, ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, θὰ τὸ πιστέψετε; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι τὸ κάρβουνο, ὅπως βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γής, μένει κάρβουνο, τὸ σκουλήκι μένει σκουλήκι καὶ ὁ λύκος μένει λύκος. Δὲν ἀλλάζει ἡ φύση τους.
Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ δὲν παρατηρεῖται στὸν φυσικὸ κόσμο, γίνεται στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τῆς θείας χάριτος. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο γίνονται...ἠθικὲς μεταβολὲς ποὺ προκαλοῦν κατάπληξη. Τὸ βλέπουμε στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ματθαίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ποὺ τὴ μνήμη τοῦ γιορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.
Τί ἦταν ὁ Ματθαῖος προτοῦ νὰ γίνει μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν ἕνας ἁμαρτωλός, σὰν τὸ κάρβουνο ποὺ εἶναι ὅλο μαυρίλα. Ἦταν σὰν τὸ σκουλήκι ποὺ κυλιέται μέσα στὴ λάσπη καὶ στὴ βρωμιά. Ἦταν σὰν τὸ λύκο ποὺ κατασπαράζει τ’ ἀρνιά. Καὶ νὰ τώρα ἡ μεγάλη μεταβολή του. Τὸ κάρβουνο αὐτὸ ἔγινε διαμάντι ἀκτινοβόλο. Τὸ σκουλήκι αὐτὸ ἔγινε ἀετός, χρυσάετος, ποὺ πετάει στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. O λύκος αὐτὸς ἔγινε ἀρνὶ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἁμαρτωλὸς ἅγιος. Πῶς; Ἂς προσέξουμε τὸ εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς τὸ λέει.
Τί ἐπάγγελμα εἶχε ὁ Ματθαῖος ὁ Λευΐς, ὅπως λεγόταν πρῶτα; Ὑπάρχουν ἐπαγγέλματα ποὺ δὲν μπορεῖ κανένας νὰ τὰ κατηγορήσει, εὐλογημένα, ὅπως εἶναι τοῦ γεωργοῦ, τοῦ βοσκοῦ, τοῦ ψαρά, τοῦ τεχνίτη. Αὐτοὶ μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου τοὺς βγάζουν τὸ ψωμί τους. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἐπαγγέλματα, ποὺ λόγω τῆς φύσεώς τους εἶναι τελείως ἁμαρτωλὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ τὰ ἐξασκεῖ κανείς, καὶ οὔτε ἐπαγγέλματα θὰ ἔπρεπε νὰ λέγονται, ὅπως εἶναι τὸ νὰ δουλεύει κανεὶς σὲ ἁμαρτωλὰ νυχτερινὰ κέντρα, τὰ λεγόμενα «σκυλάδικα». Ὑπάρχουν δὲ καὶ ἐπαγγέλματα μὲ πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἁμαρτία, κι ἂν δὲν προσέξει κανεὶς δουλεύοντας σ’ αὐτὰ μπορεῖ νὰ βλάψει τὴν κοινωνία καὶ ὁ ἴδιος νὰ καταστραφεῖ.
O Ματθαῖος ἦταν τελώνης. Τελώνης ὄχι ὅπως οἱ φτωχοὶ ὑπάλληλοι τοῦ τελωνείου μας, ποὺ εἰσπράττουν γιὰ λογαριασμὸ τοῦ κράτους τοὺς φόρους. Καὶ αὐτοὶ βέβαια, ἂν δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ συνείδηση, μποροῦν εὔκολα νὰ πέσουν στὸν πειρασμὸ τοῦ χρήματος καὶ νὰ κάνουν κατάχρηση τῆς ἰδιότητός τους.
Μὰ ὁ τελώνης στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ διέφερε πολὺ ἀπὸ τὸν σημερινὸ τελώνη. Νοικίαζε τοὺς φόρους τοῦ δημοσίου καὶ αὐτὸς κατόπιν εἶχε τὴν εὐχέρεια νὰ εἰσπράττει ὅ,τι ἤθελε, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἁπλότητα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔτρεμαν τὴ Ρωμαϊκὴ ἐξουσία. Παραδείγματος χάριν, ἀντὶ 100 δραχμὲς εἰσέπρατταν 200, 300, 500 δραχμές! Ἔτσι φιλάργυροι, πλεονέκτες καὶ ἀσυνείδητοι ἄνθρωποι οἱ τελῶνες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, σὰν βδέλλες ρουφοῦσαν τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ, μάζευαν χρήματα πολλά, πλούτιζαν καὶ θησαύριζαν. Πόσοι τέτοιοι ἐκμεταλλευταί, λησταὶ πραγματικοί, ὑπάρχουν καὶ στὴν κοινωνία μας!…
O Ματθαῖος ἦταν τελώνης. O κόσμος τὸν μισοῦσε καὶ τὸν ἀποστρεφόταν. Ἀλλ’ ἕνας δὲν τὸν μίσησε καὶ δὲν τὸν ἀποστράφηκε ὡς ἄνθρωπο. Ἦταν ὁ Χριστός. O Χριστός, ὡς Θεὸς ποὺ ἦταν, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὸ ἐξωτερικό του ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσωτερικό. O Χριστός, καρδιογνώστης, ἔβλεπε καὶ βλέπει τὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. στὴν περίπτωση τοῦ Ματθαίου ἔβλεπε, ὅτι στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του, κάτω ἀπὸ τὸ παχὺ στρῶμα τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ὑπῆρχε κάποια καλὴ διάθεση, ποὺ σὰν σπίθα περίμενε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ ν’ ἀνάψει καὶ νὰ γίνει μία ἅγια πυρκαγιά, ποὺ θὰ ἔκαιγε ὅλο τὸ κακό.
Καὶ ἡ κατάλληλη στιγμὴ ἦρθε. Μία στιγμὴ εὐλογημένη, ποὺ ἀξίζει αἰωνιότητα. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς εἶδε τὸ Ματθαῖο νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὸ τελωνεῖο, ἕτοιμος σὰν ἀράχνη ν’ ἁρπάξει τὰ θύματά του. O Χριστὸς ἔρριξε μία ματιὰ καὶ διέκρινε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μποροῦσε νὰ μεταβληθεῖ ριζικά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸ Ματθαῖο καὶ τοῦ λέει· «Ἀκολούθει μοὶ» (Μάτθ. 9,9). Δηλαδή· Ματθαῖε, ἄφησε τὸ τελωνεῖο καὶ ἔλα μαζί μου νὰ γίνεις μαθητής μου. Καὶ ὁ Ματθαῖος, χωρὶς ἀντίρρηση, χωρὶς δισταγμό, χωρὶς χρονοτριβῆ, ἐγκατέλειψε τὸ τελωνεῖο καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό. Ἄφησε τὸν χρυσό, καὶ ἀγάπησε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό.
H ἡμέρα ποὺ ὁ Ματθαῖος ἀποφάσισε ν’ ἀκολουθήσει τὸ Χριστό, ἦταν ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Ἄλλοι ἂς ἔχουν γιὰ εὐτυχέστερες ἡμέρες τῆς ζωῆς τοὺς τὶς ἡμέρες ποὺ τοὺς συνέβησαν διάφορα εὐχάριστα γεγονότα. Γιὰ τὸ Ματθαῖο, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πιστό, ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς τοῦ εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γνωρίσει τὸ Χριστό. Νὰ τὸν γνωρίσει ὄχι τυπικά, ἀλλὰ οὐσιαστικά, πνευματικά, νὰ τὸν πιστέψει γιὰ Σωτήρα τῆς ψυχῆς του.
O Ματθαῖος, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ χαρά του, ἔκανε τραπέζι. Κάλεσε τὸ Χριστό. Πολλοὶ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοὶ παρεκάθησαν.
O Χριστὸς μαζὶ μὲ τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς! Αὐτὸ σκανδάλισε τοὺς φαρισαίους, ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἅγιο. Ἀλλ’ ὁ Χριστὸς ἀπάντησε. Τὰ λόγια του εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς φαρισαίους καὶ συγχρόνως παρηγοριὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς κάθε ἐποχές. Νὰ τί εἶπε ὁ Χριστός· «Δὲν ἔχουν ἀνάγκη γιατροῦ αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἅγιο, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν θεωροῦν ἁμαρτωλό». Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (ἐ.α. 9,12-13).
Ἀπὸ τότε ὁ Ματθαῖος ἀκολουθοῦσε τὸ Χριστὸ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητᾶς. Ἦταν στὸ ὑπερῶο, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀναστημένος ἦρθε καὶ εἶπε τὸ «Εἰρήνη ὑμὶν» (Λούκ. 24,36). Ἦταν τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς οὐρανούς. Ἦταν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ φώτισε τοὺς μαθητᾶς.
O Ματθαῖος, γεμάτος πίστι, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, βγῆκε καὶ αὐτὸς σὲ ἀποστολικὴ περιοδεία. Πῆγε σὲ πολλὰ μέρη, ἔφτασε μέχρι τὴν Αἰθιοπία. Κήρυξε φλογερὰ τὸ Χριστό, προσείλκυσε μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά του πλήθη λαοῦ. Καὶ τέλος δέχτηκε μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔκανε τὸ ὄνομά του γνωστὸ σ’ ὅλους τούς αἰῶνες εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἔγραψε, πρῶτο στὴ σειρὰ τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων. Μέσα στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὑπάρχει καὶ ἡ φοβερὰ περικοπὴ τῆς μελλούσης κρίσεως (βλ. Μάτθ. 25,31-46).
Ἀγαπητοί μου! Σήμερα ποὺ γιορτάζεται ἡ ἱερὴ μνήμη τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἂς ἀκούσουμε κ’ ἐμεῖς τὴ σωτήρια πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ· «Ἀκολούθει μοί». Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ψυχές, ποὺ ἀκοῦνε τὴ φωνὴ αὐτὴ καὶ μὲ αὐταπάρνηση ἀκολουθοῦν τὸν Ἐσταυρωμένο. Εἶναι τὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, ποὺ βρίσκονται σκορπισμένα σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ συνεχίζουν τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλους γενικά τους Χριστιανοὺς ἀπευθύνεται τὸ «Ἀκολούθει μοί». Αὐτοὺς ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς καλεῖ νὰ πᾶνε στὰ ἄγρια μέρη τῆς ζούγκλας νὰ τὸν κηρύξουν. Τοὺς καλεῖ ν’ ἀφήσουν τὰ ἁμαρτωλά τους πάθη καὶ ν’ ἀκολουθήσουν τὸν ἀνηφορικὸ καὶ δύσκολο δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς.
Ἔτσι ὅλοι, κατὰ διαφόρους βαθμούς, μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Ματθαῖο.
«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ· Ἀκολούθει μοί. καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. 9,9).
Ἐάν, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἐὰν κάποιος σᾶς πεῖ, ὅτι ἕνα κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, ὅτι ἕνα σκουλήκι ἔγινε ἀετός, ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, θὰ τὸ πιστέψετε; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι τὸ κάρβουνο, ὅπως βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γής, μένει κάρβουνο, τὸ σκουλήκι μένει σκουλήκι καὶ ὁ λύκος μένει λύκος. Δὲν ἀλλάζει ἡ φύση τους.
Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ δὲν παρατηρεῖται στὸν φυσικὸ κόσμο, γίνεται στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τῆς θείας χάριτος. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο γίνονται...ἠθικὲς μεταβολὲς ποὺ προκαλοῦν κατάπληξη. Τὸ βλέπουμε στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ματθαίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ποὺ τὴ μνήμη τοῦ γιορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.
Τί ἦταν ὁ Ματθαῖος προτοῦ νὰ γίνει μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν ἕνας ἁμαρτωλός, σὰν τὸ κάρβουνο ποὺ εἶναι ὅλο μαυρίλα. Ἦταν σὰν τὸ σκουλήκι ποὺ κυλιέται μέσα στὴ λάσπη καὶ στὴ βρωμιά. Ἦταν σὰν τὸ λύκο ποὺ κατασπαράζει τ’ ἀρνιά. Καὶ νὰ τώρα ἡ μεγάλη μεταβολή του. Τὸ κάρβουνο αὐτὸ ἔγινε διαμάντι ἀκτινοβόλο. Τὸ σκουλήκι αὐτὸ ἔγινε ἀετός, χρυσάετος, ποὺ πετάει στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. O λύκος αὐτὸς ἔγινε ἀρνὶ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἁμαρτωλὸς ἅγιος. Πῶς; Ἂς προσέξουμε τὸ εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς τὸ λέει.
Τί ἐπάγγελμα εἶχε ὁ Ματθαῖος ὁ Λευΐς, ὅπως λεγόταν πρῶτα; Ὑπάρχουν ἐπαγγέλματα ποὺ δὲν μπορεῖ κανένας νὰ τὰ κατηγορήσει, εὐλογημένα, ὅπως εἶναι τοῦ γεωργοῦ, τοῦ βοσκοῦ, τοῦ ψαρά, τοῦ τεχνίτη. Αὐτοὶ μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου τοὺς βγάζουν τὸ ψωμί τους. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἐπαγγέλματα, ποὺ λόγω τῆς φύσεώς τους εἶναι τελείως ἁμαρτωλὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ τὰ ἐξασκεῖ κανείς, καὶ οὔτε ἐπαγγέλματα θὰ ἔπρεπε νὰ λέγονται, ὅπως εἶναι τὸ νὰ δουλεύει κανεὶς σὲ ἁμαρτωλὰ νυχτερινὰ κέντρα, τὰ λεγόμενα «σκυλάδικα». Ὑπάρχουν δὲ καὶ ἐπαγγέλματα μὲ πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἁμαρτία, κι ἂν δὲν προσέξει κανεὶς δουλεύοντας σ’ αὐτὰ μπορεῖ νὰ βλάψει τὴν κοινωνία καὶ ὁ ἴδιος νὰ καταστραφεῖ.
O Ματθαῖος ἦταν τελώνης. Τελώνης ὄχι ὅπως οἱ φτωχοὶ ὑπάλληλοι τοῦ τελωνείου μας, ποὺ εἰσπράττουν γιὰ λογαριασμὸ τοῦ κράτους τοὺς φόρους. Καὶ αὐτοὶ βέβαια, ἂν δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ συνείδηση, μποροῦν εὔκολα νὰ πέσουν στὸν πειρασμὸ τοῦ χρήματος καὶ νὰ κάνουν κατάχρηση τῆς ἰδιότητός τους.
Μὰ ὁ τελώνης στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ διέφερε πολὺ ἀπὸ τὸν σημερινὸ τελώνη. Νοικίαζε τοὺς φόρους τοῦ δημοσίου καὶ αὐτὸς κατόπιν εἶχε τὴν εὐχέρεια νὰ εἰσπράττει ὅ,τι ἤθελε, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἁπλότητα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔτρεμαν τὴ Ρωμαϊκὴ ἐξουσία. Παραδείγματος χάριν, ἀντὶ 100 δραχμὲς εἰσέπρατταν 200, 300, 500 δραχμές! Ἔτσι φιλάργυροι, πλεονέκτες καὶ ἀσυνείδητοι ἄνθρωποι οἱ τελῶνες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, σὰν βδέλλες ρουφοῦσαν τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ, μάζευαν χρήματα πολλά, πλούτιζαν καὶ θησαύριζαν. Πόσοι τέτοιοι ἐκμεταλλευταί, λησταὶ πραγματικοί, ὑπάρχουν καὶ στὴν κοινωνία μας!…
O Ματθαῖος ἦταν τελώνης. O κόσμος τὸν μισοῦσε καὶ τὸν ἀποστρεφόταν. Ἀλλ’ ἕνας δὲν τὸν μίσησε καὶ δὲν τὸν ἀποστράφηκε ὡς ἄνθρωπο. Ἦταν ὁ Χριστός. O Χριστός, ὡς Θεὸς ποὺ ἦταν, ἔβλεπε ὄχι μόνο τὸ ἐξωτερικό του ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσωτερικό. O Χριστός, καρδιογνώστης, ἔβλεπε καὶ βλέπει τὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. στὴν περίπτωση τοῦ Ματθαίου ἔβλεπε, ὅτι στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του, κάτω ἀπὸ τὸ παχὺ στρῶμα τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ὑπῆρχε κάποια καλὴ διάθεση, ποὺ σὰν σπίθα περίμενε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ ν’ ἀνάψει καὶ νὰ γίνει μία ἅγια πυρκαγιά, ποὺ θὰ ἔκαιγε ὅλο τὸ κακό.
Καὶ ἡ κατάλληλη στιγμὴ ἦρθε. Μία στιγμὴ εὐλογημένη, ποὺ ἀξίζει αἰωνιότητα. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς εἶδε τὸ Ματθαῖο νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὸ τελωνεῖο, ἕτοιμος σὰν ἀράχνη ν’ ἁρπάξει τὰ θύματά του. O Χριστὸς ἔρριξε μία ματιὰ καὶ διέκρινε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς μποροῦσε νὰ μεταβληθεῖ ριζικά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸ Ματθαῖο καὶ τοῦ λέει· «Ἀκολούθει μοὶ» (Μάτθ. 9,9). Δηλαδή· Ματθαῖε, ἄφησε τὸ τελωνεῖο καὶ ἔλα μαζί μου νὰ γίνεις μαθητής μου. Καὶ ὁ Ματθαῖος, χωρὶς ἀντίρρηση, χωρὶς δισταγμό, χωρὶς χρονοτριβῆ, ἐγκατέλειψε τὸ τελωνεῖο καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό. Ἄφησε τὸν χρυσό, καὶ ἀγάπησε καὶ ἀκολούθησε τὸ Χριστό.
H ἡμέρα ποὺ ὁ Ματθαῖος ἀποφάσισε ν’ ἀκολουθήσει τὸ Χριστό, ἦταν ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Ἄλλοι ἂς ἔχουν γιὰ εὐτυχέστερες ἡμέρες τῆς ζωῆς τοὺς τὶς ἡμέρες ποὺ τοὺς συνέβησαν διάφορα εὐχάριστα γεγονότα. Γιὰ τὸ Ματθαῖο, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πιστό, ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς τοῦ εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γνωρίσει τὸ Χριστό. Νὰ τὸν γνωρίσει ὄχι τυπικά, ἀλλὰ οὐσιαστικά, πνευματικά, νὰ τὸν πιστέψει γιὰ Σωτήρα τῆς ψυχῆς του.
O Ματθαῖος, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ χαρά του, ἔκανε τραπέζι. Κάλεσε τὸ Χριστό. Πολλοὶ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοὶ παρεκάθησαν.
O Χριστὸς μαζὶ μὲ τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς! Αὐτὸ σκανδάλισε τοὺς φαρισαίους, ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἅγιο. Ἀλλ’ ὁ Χριστὸς ἀπάντησε. Τὰ λόγια του εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς φαρισαίους καὶ συγχρόνως παρηγοριὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς κάθε ἐποχές. Νὰ τί εἶπε ὁ Χριστός· «Δὲν ἔχουν ἀνάγκη γιατροῦ αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἅγιο, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν θεωροῦν ἁμαρτωλό». Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (ἐ.α. 9,12-13).
Ἀπὸ τότε ὁ Ματθαῖος ἀκολουθοῦσε τὸ Χριστὸ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητᾶς. Ἦταν στὸ ὑπερῶο, ὅταν ὁ Χριστὸς ἀναστημένος ἦρθε καὶ εἶπε τὸ «Εἰρήνη ὑμὶν» (Λούκ. 24,36). Ἦταν τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς οὐρανούς. Ἦταν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ φώτισε τοὺς μαθητᾶς.
O Ματθαῖος, γεμάτος πίστι, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, βγῆκε καὶ αὐτὸς σὲ ἀποστολικὴ περιοδεία. Πῆγε σὲ πολλὰ μέρη, ἔφτασε μέχρι τὴν Αἰθιοπία. Κήρυξε φλογερὰ τὸ Χριστό, προσείλκυσε μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά του πλήθη λαοῦ. Καὶ τέλος δέχτηκε μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔκανε τὸ ὄνομά του γνωστὸ σ’ ὅλους τούς αἰῶνες εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἔγραψε, πρῶτο στὴ σειρὰ τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων. Μέσα στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὑπάρχει καὶ ἡ φοβερὰ περικοπὴ τῆς μελλούσης κρίσεως (βλ. Μάτθ. 25,31-46).
Ἀγαπητοί μου! Σήμερα ποὺ γιορτάζεται ἡ ἱερὴ μνήμη τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ἂς ἀκούσουμε κ’ ἐμεῖς τὴ σωτήρια πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ· «Ἀκολούθει μοί». Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ψυχές, ποὺ ἀκοῦνε τὴ φωνὴ αὐτὴ καὶ μὲ αὐταπάρνηση ἀκολουθοῦν τὸν Ἐσταυρωμένο. Εἶναι τὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, ποὺ βρίσκονται σκορπισμένα σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ συνεχίζουν τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλους γενικά τους Χριστιανοὺς ἀπευθύνεται τὸ «Ἀκολούθει μοί». Αὐτοὺς ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς καλεῖ νὰ πᾶνε στὰ ἄγρια μέρη τῆς ζούγκλας νὰ τὸν κηρύξουν. Τοὺς καλεῖ ν’ ἀφήσουν τὰ ἁμαρτωλά τους πάθη καὶ ν’ ἀκολουθήσουν τὸν ἀνηφορικὸ καὶ δύσκολο δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς.
Ἔτσι ὅλοι, κατὰ διαφόρους βαθμούς, μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Ματθαῖο.
† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου ληφθεῖσα ἀπὸ τὴν A΄ ἔκδοση τοῦ βιβλίου "Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν (Ἀθῆναι 1982)". Μικρὰ συμπλήρωσις 16-11-2002.
Το βιβλίο "Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν (Ἀθῆναι 1982) είναι εκδόσεις της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Αδελφότητας "Ο Σταυρός".
ΑπάντησηΔιαγραφή