Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Θεολογίας ΑΠΘ
Ἀναμφίβολα, ὁ κορωνοϊος, ἀποτελεῖ ἕναν πανεθνικὸ λοιμό, ποὺ ἀπειλεῖ, ἀδιάκριτα, τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὡστόσο, ἀπέναντι σὲ μία τέτοια ἐθνικὴ ἀπειλή, σὲ ἕναν, ὅπως χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πολιτεία, «ἀόρατο πόλεμο», ἂν θέλαμε νὰ ἀμυνθοῦμε ἀποτελεσματικά, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ διαχρονικὴ ἐμπειρία καὶ παράδοση, θὰ ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὅλες οἱ συνήθεις διαθέσιμες δυνάμεις.
Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ χώρα μᾶς χρησιμοποίησε, ἐξ’ ἀρχῆς, μόνον τὰ ἀνθρώπινα καὶ ὀρθολογικὰ μέσα, ἐνῶ ἀπέκλεισε τὰ θεία καὶ πνευματικά, θεωρώντας τά, μάλιστα, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς χώρας, ὄχι μόνον ἀκατάλληλα καὶ ἀνίκανα νὰ συμβάλουν στὴν ἄμυνα κατὰ τοῦ ἰοῦ ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνα!
Δὲν ἀμφιβάλλει κανεὶς ὅτι ἡ συμβολὴ καὶ ἡ βοήθεια τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης, εἶναι σπουδαία καὶ ἀπαραίτητη. Ὅμως, γιὰ ποιὸν λόγο ἀποκλείστηκε καὶ ὑποτιμήθηκε, μεθοδευμένα καὶ προκλητικά, ἡ Θεία βοήθεια ἀπὸ τοὺς Ἰθύνοντες, τὴν Πολιτεία καὶ τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία;
Γιατί, ἐνῶ, σὲ ὅλες τὶς ἐθνικὲς πανδημίες, ὁ λαὸς μᾶς ἔσπευδε συλλογικὰ καὶ ζητοῦσε στὶς Ἐκκλησίες τοῦ τὴ θεία προστασία, δύναμη, βοήθεια καὶ σωτηρία του ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά, ἐκφράζοντας ἔτσι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα του στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ στοὺς Ἁγίους του, στὴν προκειμένη περίπτωση, δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ τὸ κάνει;
Ἡ ἐπίκληση τοῦ κινδύνου μετάδοσης τοῦ ἰοῦ σὲ ἐκκλησιαστικὲς συναθροίσεις ἀποτελεῖ προκλητική, ἀντιφατικὴ καὶ ἀδικαιολόγητη πρόφαση.
Διότι, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ βρίσκονται ὑγειονομικὲς λύσεις, γιὰ νὰ πηγαίνουν οἱ Ἕλληνες πολίτες στὰ καταστήματα ἀγορᾶς τροφίμων, στὶς Τράπεζες, στὰ φαρμακεία, σὲ ἀθλητικὲς δραστηριότητες, στὴν ἔξοδο τῶν κατοικίδιων ζώων τους καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ βρεθοῦν παρόμοιες ὑγειονομικὲς λύσεις, γιὰ νὰ μποροῦν οἱ πιστοὶ νὰ ἐκκλησιάζονται;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταργεῖ ἡ Πολιτεία, μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας, τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας, ποὺ κατοχυρώνει, ρητὰ καὶ κατηγορηματικά, τὸ δικαίωμα τῶν πιστῶν πολιτῶν, νὰ λατρεύουν τὸν Θεό τους, τηρώντας, φυσικά, τόσο τοὺς ὑγειονομικοὺς ὅρους ὅσο καὶ τοὺς κανόνες τῆς πίστεώς τους;
Ὅλοι, οἱ νοῦν ἔχοντες, ἀντιλαμβάνονται ὅτι δημιουργεῖται, δυστυχῶς γιὰ πρώτη φορά, τεράστιο ὀντολογικὸ θέμα στὸν ὀρθόδοξο λαὸ τῆς χώρας, ὅταν τοῦ ἀπαγορεύουν, στὸ ὄνομα ὁποιασδήποτε ἀνάγκης ἢ κινδύνου, χωρὶς νὰ ἀναζητεῖται μάλιστα λύση ἀναλογίας, νὰ λειτουργεῖ ὡς Ἐκκλησία, σύναξη, συνάθροιση.
Οὐσιαστικά, μὲ τὴν πρωτόγνωρη, γιὰ τὴν πίστη μας, ἀποδοχὴ ἑνὸς ἀναπόδεικτου κινδύνου, τῆς δῆθεν μετάδοσης τοῦ ἰοῦ, μέσω τῆς συμμετοχῆς τῶν πιστῶν στὴ Θ. Εὐχαριστία, ἀμφισβητεῖται ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας, ὡς μετοχῆς στὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πρὸς ἴαση τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.
Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στεροῦνται τὴ δύναμη ποὺ παίρνουν ἀπὸ τὴ Θεία Εὐχαριστία, τὴν κοινὴ προσευχή, τὴν κοινὴ ἔκφραση τῆς πίστεως, μέσω τῆς ὁποίας αἰτεῖται, ἐν τὴ ἐνώσει, καὶ λαμβάνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ κάθε ἀγαθό, στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ ρήση τοῦ Ἴδιου: «Πάλι σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι, ἐὰν δύο ἀπὸ σᾶς συμφωνήσουν μεταξύ τους, ο, τί ἀγαθὸ πράγμα καὶ ἂν ζητήσουν, διὰ τῆς προσευχῆς τους, θὰ τὸ λάβουν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου. Διότι, ὅπου δύο ἢ τρεῖς εἶναι συναθροισμένοι στὸ ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι καὶ ἐγώ, ἐν μέσω αὐτῶν» (Μάτθ. 18. 19-20).
Ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ ἀόρατος πόλεμος, ποὺ δεχόμαστε ἀπὸ τὸν Κορωνοϊό, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἔχει καὶ χαρακτηριστικὰ βιολογικοῦ πολέμου καί, ἑπομένως, ἀποτελεῖ μία δύσκολη συλλογικὴ δοκιμασία, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ὁποίας, εἶναι ἀνάγκη νὰ συνυπάρχει, μαζὶ μὲ τὰ ἐπιστημονικὰ ἰατρικὰ μέτρα καὶ μέσα τῆς σωματικῆς προστασίας καὶ θεραπείας, μία ἐπίσης δυνατὴ καὶ ἔντονη θεία παρέμβαση, ἡ ὁποία ὅμως, εἶναι ἀνάγκη, νὰ αἰτεῖται, γιὰ νὰ ἔρχεται, μέσα ἀπὸ συλλογικὴ ἐκκλησιαστικὴ προσευχὴ καὶ ἐπίκληση: «αἰτεῖτε καὶ δωθήσεται ὑμὶν» (Μάτθ. 7, 7).
Γὶ αὐτό, δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ διαφωνοῦν καὶ ἀντιστέκονται ὡς διωκόμενοι πιστοί, στὴν ἐξορία ποὺ ὑφίστανται, ἀπὸ τὰ πνευματικά τους καταφύγια, ποὺ εἶναι οἱ τοπικές τους Ἐκκλησίες.
Διότι, ἐὰν ὁ παρὼν λοιμὸς ἀποτελεῖ ἔργο τοῦ ἀρχέκακου διαβόλου, ὁ ὁποῖος, μέσω τοῦ ἰοῦ, καραδοκεῖ καὶ περιπατεῖ ὠρυόμενος, ζητώντας κάποιους εὐάλωτους γιὰ νὰ τοὺς κατασπαράξει, τότε, ἡ βίαιη ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν Χριστὸ τοῦ Ποτηρίου καὶ τὴν Ἐκκλησία τους, δὲν ἀποτελεῖ τὴ βέλτιστη λύση, ὅπως θεωρεῖται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὴν ἐπέβαλαν, σὲ ἀντίθεση, μάλιστα, μὲ αὐτὸ ποὺ ὁρίζει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὡς λύση, ποὺ εἶναι ἡ δυνατὴ πίστη.
Ὡς παράδειγμα, ἀναφέρουμε τὴ θεραπεία τοῦ δαιμονιζόμενου παιδιοῦ (Μάρκ. 9, 17-29), τοῦ ὁποίου ὁ πατέρας ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὸ παιδὶ τὸ κακὸ πνεῦμα, ἀλλὰ ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ πράξουν.
Ὅταν, ἔπειτα, ἀνέφερε ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ στὸν Χριστό, τὴν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ κάνουν τὸ θαῦμα, Ἐκεῖνος θεώρησε, ὡς αἰτία, τὴν ἔλλειψη πίστεως καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μαθητῶν καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ πατέρα, χαρακτηρίζοντάς τους ὡς «γενεὰ ἄπιστη».
Αὐτὸ διαπιστώνεται, στὴ συνέχεια, ὅταν ζητάει ὁ πατέρας ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ, ἂν μπορεῖ, νὰ τοὺς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει.
Ἐκεῖνος ἀντέστρεψε τὴν ἐρώτηση καὶ τοῦ ἀπάντησε: Ἐὰν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστέψεις, τότε ὅλα εἶναι κατορθωτὰ στὸν πιστεύοντα.
Τότε, ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ, μὲ δάκρυα στὰ μάτια, ἔκραξε καὶ εἶπε: Πιστεύω Κύριε, βοήθησέ μου νὰ ἀπελευθερωθῶ ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ νὰ ἀποκτήσω πιὸ ζωντανὴ πίστη.
Ἔτσι, ὁ Χριστὸς διέταξε τὰ δαιμόνια καὶ ἐξῆλθαν ἀμέσως ἀπὸ τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶ ἀπελευθερώθηκε καὶ θεραπεύτηκε.
Ὅταν, μετὰ τὸ θαῦμα, τὸν ρώτησαν, κὰτ ἰδίαν, οἱ Μαθητές, γιατί δὲν μπόρεσαν ἐκεῖνοι νὰ διώξουν τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Αὐτὸ τὸ γένος τῶν δαιμονίων, μὲ τίποτε ἄλλο δὲν φεύγει, παρὰ μόνον μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία», δηλαδὴ μὲ τὴ διαρκῆ καὶ ὀντολογικὴ σύνδεση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀποφυγὴ καὶ ἄρνηση τοῦ κακοῦ.
Ἄραγε, συνειδητοποιεῖται σήμερα ἀπὸ ὅλους μας ὅτι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, «τοῦτο τὸ γένος», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Χριστός, εἶναι τὰ κακὰ πνεύματα τῶν δαιμόνων, ποὺ μᾶς ἐμπνέουν, μᾶς προτείνουν καί, οὐσιαστικά, μᾶς ὁδηγοῦν στὸ κακὸ καί, συνεπῶς, ὅτι ἡ κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ μάχη, ὡς δαιμονικὸ ἔργο, εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ ἐπιστημονική, καὶ μία πνευματικὴ μάχη, ἡ ἔκβαση τῆς ὁποίας συνδέεται τόσο μὲ τὴν ἐπιστήμη ὅσο καὶ μὲ τὴν πίστη;
Μήπως, ἐθισμένοι, ὅπως εἴμαστε, νὰ ζοῦμε ὑλιστικά, ξεχνοῦμε ὅτι ἐπιστήμη καὶ πίστη, λογικὴ καὶ θρησκευτικότητα, δὲν ἀποτελοῦν ἀντίθετες καὶ ἐχθρικὲς περιοχές, ἀλλὰ δύο, ὁμόκεντρα λειτουργοῦσες συμμαχικὲς δυνάμεις τῆς ἀνθρώπινης ψυχοσωματικῆς ὀντότητας;
Μήπως εἶναι ἀνάγκη, μὲ ἀφορμὴ τὴν παροῦσα παγκόσμια πανδημία, νὰ σκεφτοῦμε, παράλληλα μὲ τὴν ἀναζήτηση τῶν θεραπευτικῶν ἐμβολίων τοῦ σώματος, τὴν ἀναζήτηση, ἐπίσης, τῶν πνευματικῶν θεραπευτικῶν ἐμβολίων τῆς ψυχῆς;
Μήπως ὁ Κορωνοϊὸς μπορεῖ νὰ λειτουργήσει καὶ ὡς θετικὴ εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἀνανήψουμε ἀπὸ τὴν πνευματική μας ἀοπλία, ραθυμία καὶ ἀπιστία, νὰ λειτουργήσουμε, ὡς κὰτ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ ὀντότητες, νὰ ἀλλάξουμε τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ νὰ βροῦμε, ὑπαρκτικά, τὴν ψυχοσωματική μας ἰσορροπία;
Ἄραγε, ἡ παροῦσα συμφορὰ θὰ μποροῦσε, ἐνδεχομένως, νὰ λειτουργήσει ὡς σειρήνα ἀφύπνισης καὶ ἀποδοχῆς τῶν θείων προτάσεων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ ἄσκηση τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας, ὡς μέσων ζωοδόχου ἀναφορᾶς καὶ σχέσεως μὲ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό μας καὶ ὡς ἀποτελεσματικῶν φαρμάκων καὶ ὅπλων ἐναντίον τῆς ἀσθένειας, ποῦ προκαλεῖται στὸν ἄνθρωπο, λόγω, ἀφενός, τῆς ἀποστασίας του ἀπὸ τὸν Θεὸ καί, ἀφετέρου, τῆς σύνδεσής του μὲ τὸν πονηρὸ ἐφευρέτη τῶν κακῶν;
Ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς, καθίσταται σαφὲς ὅτι, ἀπ’ ὅπου καὶ ἂν ξεκίνησε τὸ κακό της τωρινῆς πανδημίας, ἀποτελεῖ ἕναν, ὄντως ἀόρατο, καταστροφικό, μισάνθρωπο καὶ δαιμονικὸ πόλεμο.
Ἡ ἀποτελεσματική του ἀντιμετώπιση δὲν εἶναι, ἁπλῶς καὶ μόνον, θέμα ἀνακάλυψης τοῦ θεραπευτικοῦ φαρμάκου ἢ ἐμβολίου, ἀλλά, παράλληλα καὶ κυρίως, θέμα πίστεως καὶ παρακλήσεως στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Μόνο, πού, ἀποδεδειγμένα, μπορεῖ νὰ ἀποτρέπει καὶ νὰ νικᾶ τὴν αἰτία κάθε κακοῦ, λυτρώνοντας τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ μισάνθρωπη παρουσία τοῦ ἀρχέκακου διαβόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου