Ἕνας γιατρὸς σχολιάζει τὸ ἐξώφυλλο τῆς Sportime

Γράφει ὁ  Αντώνιος Παπαγιάννης, ἰατρός, Πνευμονολόγος, Θεσ/νίκη

Τὸ 2020 ξεκίνησε μὲ ἕνα πρωτοσέλιδο ἀθλητικῆς ἐφημερίδας, τῆς Sportime , ἀφιερωμένο ὄχι σὲ ποδόσφαιρο ἢ μπάσκετ ἢ ἄλλο ἀγώνισμα, ἀλλὰ στὸ Ἀγέννητο Παιδί, μὲ τὸ σύνθημα ‘Ἀφῆστε μὲ νὰ ζήσω’. Ὁπωσδήποτε ἀπροσδόκητο, ἔγινε στόχος καυστικῶν ἐπικρίσεων καὶ σχολίων ἀπὸ ‘προοδευτικοὺς’ γραφεῖς καὶ Μέσα, ποὺ εἶδαν νὰ βάλλεται τὸ ‘δικαίωμα στὴν ἔκτρωση’ καὶ συνεπῶς ἡ χειραφέτηση τῆς γυναίκας (π.χ. ΕΔΩ). Ἔχω γράψει κατὰ καιροὺς γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ τὶς ὑφίστανται. Ἴσως πρέπει νὰ ἀποκαταστήσω τὴν ἰσορροπία. Θὰ τὸ ἐπιχειρήσω, ὄχι μὲ διάθεση πολεμικῆς, ἀλλὰ ὡς παράθεση κάποιων διαπιστώσεων καὶ ἐπισημάνσεων. Ἐπιγραμματικὰ (μία καὶ καθένα ἀπὸ τὰ ἐπιμέρους θέματα θὰ μποροῦσε νὰ ἁπλωθεῖ σὲ μεγάλη ἔκταση):
     - Ἡ χειραφέτηση (= σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση) συνεπάγεται, ἐκτὸς ἄλλων, ἔκθεση σὲ συνέπειες, ποὺ τὶς ὑφίσταται σχεδὸν ἀποκλειστικὰ ἡ γυναίκα. Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, σὲ ἕνα καθεστὼς ἐλευθέρων σεξουαλικῶν σχέσεων ἐκείνη ἐνδέχεται νὰ μείνει ἔγκυος καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα, ἐνῶ ὁ πατέρας μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμη καὶ τελείως ἄγνωστος. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ μεροληψία: ἄλλωστε, στὴν Ὀρθόδοξη ἠθικὴ ἡ ἁγνότητα (ἐκτὸς γάμου) καὶ ἡ σωφροσύνη (ἐντὸς γάμου) εἶναι ζητούμενο ὄχι μόνο ἀπὸ τὴ γυναίκα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ.... τὸν ἄνδρα.
     - Πολλὲς γυναῖκες σήμερα ἐπιδιώκουν νὰ κάνουν καριέρα καὶ νὰ ἐπιτύχουν ἐπαγγελματικὴ καταξίωση εἰ δυνατὸν ἴση μὲ τοὺς ἄνδρες. Αὐτὸ σημαίνει πολλὰ χρόνια προσπάθειας καὶ ἀποκλειστικῆς ἐνασχόλησης μὲ τὴ δουλειά τους καὶ ἀναβολὴ τοῦ γάμου καὶ τῆς τεκνογονίας. Ὅταν κάποια στιγμὴ ἀποφασίσουν νὰ κάνουν οἰκογένεια σὲ σχετικὰ προχωρημένη ἡλικία, εἴτε δὲν μποροῦν βιολογικὰ καὶ καταφεύγουν στὴν ἰατρικὴ ὑποβοήθηση (μὲ ἀνάλογους κινδύνους), εἴτε δὲν ἀντέχουν ψυχικὰ στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ ρόλου αὐτοῦ. Ἄξιες σεβασμοῦ οἱ γυναῖκες ποὺ μποροῦν νὰ ἰσορροποῦν τὴ μητρότητα (καὶ μάλιστα τὴν πολυτεκνία) μὲ τὴν σωστὴ ἐπαγγελματικὴ προσφορά. Ἀκόμη πιὸ ἄξιες ἐκεῖνες ποὺ ἐπιλέγουν νὰ βρίσκονται δίπλα στὰ παιδιὰ τοὺς ὅταν ποὺ αὐτὰ τὶς χρειάζονται ἀπὸ τὸ νὰ κυνηγοῦν κορυφὲς σταδιοδρομίας μειώνοντας ἀντίστοιχα τὴν παρουσία τους στὸ σπίτι.
     - Πολὺς λόγος γίνεται στὶς μέρες μας γιὰ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος. Δημογραφία ὅμως σημαίνει κυρίως ἀριθμὸ αὐτοχθόνων κατοίκων καὶ ὄχι εἰσαγόμενο πληθυσμό. Συνεπῶς αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι ἐνθάρρυνση τῆς τεκνογονίας καὶ ὄχι ἀποφυγὴ/ἀπόρριψή της. Τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι νὰ ἔχουμε ἀριθμὸ ἀνθρώπων ἐπαρκῆ γιὰ νὰ καλύπτει τὶς ἀσφαλιστικές μας ἀνάγκες, ὅπως συχνὰ λέγεται, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε Ἑλληνόπουλα. Αὐτὸ δὲν εἶναι ρατσισμός: ἂν δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἐπιβίωση τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, μποροῦμε νὰ γεμίσουμε τὴ χώρα μὲ ἀνθρώπους κάθε γένους, χρώματος καὶ γλώσσας πολὺ γρήγορα. Ἄλλωστε, τί νόημα ἔχει σὲ μία τέτοια περίπτωση ἡ προστασία τῶν συνόρων μας ἀπὸ τὶς μεταναστευτικὲς ροές;
     - Τέλος, ἀλλὰ ὄχι λιγότερο σημαντικό, εἶναι τὸ θέμα τῆς ἀπασχόλησης. Στὴν ἐποχὴ μᾶς βιώνουμε τὸ παράδοξο νὰ ἔχουμε διπλασιασμὸ τοῦ ὑποψήφιου γιὰ ἐργασία πληθυσμοῦ ἐνῶ παράλληλα ἡ τεχνολογία μειώνει τὶς διαθέσιμες θέσεις ἐργασίας. Μὲ τὸ νὰ ἀπαιτοῦμε πλήρη ἀπασχόληση γιὰ ὅλους θέλουμε ὄχι ἁπλῶς  «τὴν πίτα ὁλάκερη καὶ τὸν σκύλο χορτάτο», ἀλλὰ νὰ ταΐζουμε «σκύλο καὶ γάτα μαζὶ» (ἂν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπεκτείνουμε τὴν παροιμία, χωρὶς νὰ ὑποτιμοῦμε καὶ νὰ εὐτελίζουμε οὔτε τὸ θέμα οὔτε τοὺς ἀνθρώπους). Τὸ ἀδιέξοδο εἶναι προφανές.
     Ἴσως θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ βρεῖ καὶ ἄλλα σημεῖα ἄξια καταγραφῆς. Μὲ βάση τὰ παραπάνω, πιστεύω πὼς ἡ παραδοσιακὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καὶ κοινωνίας, μὲ σεβασμὸ στὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης καὶ στὸν διακριτὸ ρόλο ἀνδρῶν καὶ γυναικών, ξεπερνοῦσε τὰ προβλήματα αὐτὰ σὲ μεγάλο βαθμό. Χωρὶς νὰ προσθέσω κάτι περισσότερο, ἀφήνω τὶς διαπιστώσεις γιὰ σκέψη καὶ προβληματισμό.  

antonis