Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ: "Οἱ κατά τόπους Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πλήν τριῶν, δέν κοινωνοῦν, ὀρθῶς καί εὐλόγως, μέ τήν ἀντικανονική «Ἐκκλησία» τῆς Οὐκρανίας"

«Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καί παράδοξον! οὐρανόν τό σπήλαιον· 

θρόνον Χερουβικόν, τήν Παρθένον· 

τήν φάτνην χωρίον· ἐν ᾧ ἀνεκλίθῃ ὁ ἀχώρητος, Χριστός ὁ Θεός· 

ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν» 

(Εἱρμός θ’ ᾠδῆς Χριστουγέννων)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Κοσμοχαρμόσυνο καί κοσμοσωτήριο τό θεῖο μήνυμα τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς «Μητροπόλεως πασῶν τῶν ἑορτῶν», κατά τόν χρυσορρήμονα ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον.

Μυστήριον ξένον καί παράδοξον διά τά δεδομένα τοῦ παρόντος κόσμου καί διά τήν ἀνθρώπινη λογική. Τό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ἀνεδείχθη οὐρανός, διότι ἐχώρησε «τόν ἀχώρητον παντί» Κύριον καί Θεόν μας, Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἔχει θρόνον τόν οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν. Ἡ σεμνή καί ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ Παρθένος Μαριάμ, «ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν» κατεστάθη χερουβικός θρόνος καί τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ. Ἡ ψυχρή καί πτωχική φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων ὑπῆρξε ὁ τόπος, ἡ ἀπέριττη βρεφική κλίνη, ὅπου ἀνεκλίθη τό Θεῖον Βρέφος, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, «ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».

Ἡ Ὑμνολογία, «ἡ ἱερή ποίησις καί ἡ μουσική τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ καλύτερη γλῶσσα τῆς Θεολογίας», γράφει ὁ ἀείμνηστος διαπρεπής Ἱεράρχης καί κήρυξ τοῦ...
Θείου Λόγου Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος. «Οἱ Ἐκκλησιαστικοί ὑμνογράφοι, συνεχίζει, ἀρχίζουν τό ἔργο τους ἀπό τό σημεῖο πού σταματᾶ ἡ Θεολογία νά ὁμιλῆ γιά τά γεγονότα τῆς πίστεως. Παίρνουν τόν λόγο τῆς Θεολογίας καί τόν κάνουν ὕμνο καί ἱερό τραγούδι. Τό ἀπόσταγμα τῆς Θεολογίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ὑμνογραφία τῶν ἱερῶν ποιητῶν. Ὅλη ἡ Πατερική Θεολογία ἔχει περάσει μέσα στήν ὀρθόδοξη ὑμνογραφία καί στό ὑμνολόγιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας. Σέ κάθε ὕμνο τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀνακαλύπτομε καί ἀκοῦμε τήν φωνή τῶν μεγάλων Πατέρων καί Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἡ ὑμνολογία κάθε ἐκκλησιαστικῆς ἑορτῆς εἶναι καί θεολογία καί κήρυγμα καί λατρεία, κι εἶναι ἴσως ἀρκετό κάθε φορά νά μένωμε σ’ αὐτήν καί νά ἀφήνωμε τόν ἑαυτό μας νά ψάλλη μαζί μέ τήν Ἐκκλησία τά θεῖα γεγονότα καί τά πρόσωπα τῆς πίστεως.

» Ἡ ὑμνολογία καί ἡ ψαλμῳδία εἶναι ἡ ζωντανή καί ἐσώψυχη συμμετοχή μας μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία στήν ἀγόμενη κάθε φορά ἑορτή, πού δέν εἶναι μία ἀναμνηστική ἐπέτειος, ἀλλά ἡ συνέχισις τοῦ ἑορταζομένου θείου γεγονότος καί ἡ ἀναστροφή μας μέ τά ἱερά πρόσωπα, πού πρωτοστατοῦν σ’ αὐτό. Ὅλα στήν Ἐκκλησία καί στή Θεία Λατρεία εἶναι ἕνα παρόν· τό παρελθόν καί τό μέλλον ἔρχονται καί συναντῶνται σ’ αὐτή τήν στιγμή, πού τώρα ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τόν Θεόν. Τά πρόσωπα καί τά γεγονότα εἶναι παρόντα, γιατί βέβαια ἡ Ἐκκλησία δέν ἑορτάζει ποτέ ἀφηρημένες ἔννοιες καί ἰδέες, ἀλλά πάντα πρόσωπα καί γεγονότα».

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…». Εἶναι τά ἴδια λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μέ τά ὁποῖα ἀρχίζει τόν λόγο του εἰς τά Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. «Τοῦτο ἑορτάζομεν σήμερον, ἐπιδημίαν Θεοῦ πρός ἀνθρώπους, ἵνα πρός Θεόν ἐνδημήσωμεν ἤ ἐπανέλθωμεν· οὕτω γάρ εἰπεῖν οἰκειότερον» ἐπισημαίνει ὁ ἱερός Γρηγόριος, ὁ ὑψιπέτης ἀετός τῆς Θεολογίας. Δηλαδή, τονίζει ὁ Θεολόγος αὐτός Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τό γεγονός ἑορτάζομε σήμερα, τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, γιά νά πᾶμε ἐμεῖς πρός τόν Θεόν, ἤ, γιά νά τό ποῦμε καλύτερα, γιά νά ξαναγυρίσουμε ἐμεῖς στόν Θεό.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διά τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου σημειώνει χαρακτηριστικά : «Αὐτός (ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας) ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν· καί αὐτός ἐφανέρωσεν ἑαυτόν, ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρός ἔννοιαν λάβωμεν», δηλ. ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνωμε ἐμεῖς θεοί (κατά χάριν) καί ἐφανέρωσε τόν ἑαυτό του γιά νά σχηματίσωμε ἐμεῖς· ἔννοια γιά τόν ἀόρατο Πατέρα. Σχολιάζοντας δέ ὁ ἱερός Πατήρ τήν στάσιν τῶν ἀνθρώπων μπροστά στό ἱερό μυστήριο τῆς Θείας Ἐπιφανείας τοῦ Θεανθρώπου εἰς τόν κόσμον, λέγει : «ἥν Ἰουδαῖοι μέν διαβάλλουσιν, Ἕλληνες δέ χλευάζουσιν, ἡμεῖς δέ προσκυνοῦμεν».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον!».Τό μέγα τοῦτο καί ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ θεῖος καί ἀπόρρητος τρόπος τῆς κοινωνίας καί καταλλαγῆς τοῦ Τρισαγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας μέ τήν πεσοῦσα καί ἀποστατήσασα ἀπό τό Θεῖο θέλημα ἀνθρωπότητα. «Χριστός γεννᾶται, τήν πρίν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα». «Ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν».

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται «ἐν δούλου μορφῇ» ὡς ταπεινός ἄνθρωπος, μέ τίς πιό ἁπλές καί ταπεινωτικές συνθῆκες, παρακινούμενος ἀπό τήν ἀπέραντη ἀγάπη καί τήν ἄμετρη φιλανθρωπία του πρός τό ἀνθρώπινο γένος, διά νά σώση τόν κόσμον καί νά λυτρώση τήν ἀνθρώπινη φύσι ἀπό τήν δουλεία καί ὑποδούλωσι εἰς τόν ἀρχέκακο διάβολο καί τά πονηρά πνεύματα,. «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς, ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν, Ἀνατολή ἀνατολῶν, καί οἱ ἐν σκότει καί σκιᾷ, εὕρομεν τήν ἀλήθειαν· καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος».

Ἡ θεοποίησίς μας, κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο, καί ἡ ἐνδημία καί ἐπάνοδός μας πρός τόν Θεόν, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἐπιτυγχάνονται, ἀδελφοί μου, ἐν τῷ Χριστῷ καί μέσα εἰς τούς κόλπους τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό ἅγιον Σῶμα τοῦ σαρκί νηπιάσαντος Θείου Λυτρωτοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἐν Χριστῷ ἀλλοίωσις καί μεταμόρφωσις τοῦ κόσμου, ἡ πνευματική ἀναγέννησις καί ἀνακαίνισις τῆς ἀνθρωπότητος κατορθώνονται μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας μέσα εἰς τήν Κιβωτόν τῆς σωτηρίας μας, τό θερμοκήπιο τῆς Θείας Χάριτος, τό πνευματικό Ἰατρεῖο καί Θεραπευτήριο, τήν ἁγία Μάνδρα τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Θεοΐδρυτος Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, Κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου.

Δέν θά βιώσωμε τό «ξένον καί παράδοξον Μυστήριον» τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἄν δέν εἴμεθα ἄρρηκτα καί ὀργανικά ἑνωμένοι μέ τόν Ἀρχηγό τῆς Πίστεως καί τῆς σωτηρίας μας Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης Ἁγία Του Ὀρθόδοξο Καθολική Ἐκκλησία. Ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης, κατά τό πρότυπον τῆς ἰδεώδους καί ἀπαραμίλλου ἑνότητος τῶν Θείων Προσώπων τῆς Ἁγίας, Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, περιθριγκώνεται καί διαφυλάσσεται ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ μέ τήν τήρησι τοῦ Θείου Νόμου τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς γενικώτερα, μέ τόν σεβασμό τῆς Δογματικῆς Διδασκαλίας, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως (τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων) τῆς Μίας καί Μόνης Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μας καί μέ τήν προσήλωσι καί τήν ἐφαρμογή τῆς Ἀποστολικῆς καί Ἱεροκανονικῆς ἀρχῆς τῆς Συνοδικότητος ἐν Αὐτῇ.

Δυστυχῶς, πρέπει νά τό ὁμολογήσωμε ὅτι, ἐπειδή δέν ἐτηρήθησαν οἱ τρεῖς αὐτοί ἀπαραίτητοι ὅροι – προϋποθέσεις διά τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀντικανονικῶς δοθείσης «Αὐτοκεφαλίας» σέ μή κανονικῶς ἀποκατασταθέντας σχισματικούς, ἀναθεματισμένους καί ἀχειροτονήτους τῆς Οὐκρανίας, οἱ κατά τόπους Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πλήν τριῶν, μή δυνάμενες διά σοβαρούς κανονικούς καί ἐκκλησιολογικούς λόγους νά ἀποδεχθοῦν τό γενόμενον, δέν κοινωνοῦν, ὀρθῶς καί εὐλόγως, μέ τήν ἀντικανονική αὐτή «Ἐκκλησία» καί μέ τόν τρόπο αὐτό διασαλεύεται ἡ ἑνότης τῶν Τοπικῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἀδελφοί μου,

Εἶναι λυπηρά ἡ διαπίστωσις αὐτή, ἀλλά ἐπισημαίνεται κατά τήν μεγάλην αὐτήν ἡμέραν καί ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων, τήν κατ’ ἐξοχήν ἑορτήν τῆς κατά Χριστόν εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης, ὄχι διά νά ἀποδοθοῦν εὐθύνες, ἀλλά διά νά ἐπιτευχθῆ μέ τήν Χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντος ἐκ τῶν Οὐρανῶν καί σαρκωθέντος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ πανορθόδοξος συστράτευσις προσευχῆς, Ποιμένων καί ποιμαινομένων, διά νά ἀποκατασταθῆ ἡ Κανονική Τάξις εἰς τήν Ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν καί τοιουτοτρόπως νά ἀποσοβηθοῦν οἱ διαρκῶς διογκούμενες δεινές συνέπειες ἀπό τήν «ἀναγνώρισιν» τῶν σχισματικῶν, καθῃρημένων καί ἀχειροτονήτων. Αὐτά τά τραύματα δέν τά «γιατρεύει» ὁ χρόνος, ἀλλά ἡ σπουδή, ἐγρήγορσις καί φιλειρηνική καί ἑνοποιός μέριμνα πασῶν τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ (κατά τόπους) Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅταν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συγκληθῆ Πανορθόδοξος Σύνοδος.

Εὐχόμενος διαπύρως νά ἐπισκιάση ὅλους μας Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ Χάρις, ἡ δύναμις καί ἡ εὐλογία «τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος», δι’ ἄκραν ταπείνωσιν, Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ καί φωτίση τούς ἁγίους Προκαθημένους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἰς ταχεῖαν, εἰρηνικήν, ἀλλά καί κανονικήν λύσιν τοῦ ἀνακύψαντος περιπλόκου Οὐκρανικοῦ ζητήματος, διατελῶ

Μετά πατρικῆς ἀγάπης καί ἑορτίων εὐχῶν

Ὁ Μητροπολίτης 

† Ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ