27 Νοε 2019

Μὲ ἀφορμὴ τὸ νέο διαθρησκειακὸ συνέδριο τῆς Ἀθήνας

Καὶ ὁ πρέσβυς τῶν ΗΠΑ στὴν Ἑλλάδα κ. Τζέφρυ Ρ. Πάιατ στὸ Διαθρησκειακὸ συνέδριο…
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Νοεμβρίου 2019

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Καὶ ἄλλες φορὲς στὸ παρελθὸν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ θέμα τῶν Διαθρησκειακῶν Συνεδρίων καὶ Διαλόγων σὲ ἄρθρα καὶ μελέτες μας, ὅπου τονίσαμε ὅτι οἱ διοργανώσεις των, ἐντάσσονται στὸ εὐρύτερο πλαίσιο τοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὶς ἀπαρχὲς τοῦ ἀνοίγματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε γύρω στὰ μέσα τοῦ 20ου αἰώνα, στὴν Α΄  Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς Ρόδου τὸ 1961. Ἕνα χρόνο ἀργότερα ἐπακολουθεῖ τὸ πρῶτο ἐπίσημο ἄνοιγμα τοῦ Παπισμοῦ πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες κατὰ τὴν Β΄  Βατικάνειο Σύνοδο, (1962-1965), μὲ τὴν γνωστὴ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο Nostra Aetate. Τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ ἀκολούθησε στὴν συνέχεια καὶ ὁ Προτεσταντισμός, ὁ ὁποῖος...
διὰ τοῦ Π.Σ.Ε., ἵδρυσε τὸ 1971 τὸ «Τμῆμα Διαλόγου μὲ τὶς ἄλλες Θρησκεῖες» καὶ πραγματοποίησε σειρὰ Διαθρησκειακῶν Συναντήσεων καὶ Συνεδρίων κυρίως μεταξὺ χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων, ἀνταποκρινόμενο στὰ αἰτήματα πολλῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν.        

Στὶς δεκαετίες ποὺ ἀκολούθησαν τὰ ἐν λόγω Συνέδρια κατέστησαν πλέον θεσμός. Προωθήθηκαν ἀπὸ θρησκευτικοὺς ἡγέτες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πολιτικούς, διότι θεωρήθηκαν ὡς μία ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ὄχι μόνον τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἄλλων ποικίλων κοινωνικῶν προβλημάτων, ποὺ μαστίζουν τὴν ἀνθρωπότητα: Γιὰ τὴν προώθηση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀδελφοσύνης μεταξὺ τῶν λαῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἐξυπηρετοῦν καὶ προωθοῦν τὰ σκοτεινὰ σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς, τὴν ὁμογενοποίηση ὅλων τῶν θρησκειῶν, προκειμένου ἔτσι νὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ νέο θρησκευτικὸ μοντέλο τῆς πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.    

Τὸ ἀπομειωτικὸ σ’ αὐτὴ τὴν ἱστορία εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Θεία Ἀποκάλυψη, ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας θεωρήθηκε ὡς θρησκευτικὸ καὶ πολιτιστικὸ μέγεθος, ὡς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Θεωρήθηκε συνυπεύθυνη γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς θρησκευτικῆς βίας καὶ ἐπιστρατεύθηκε μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, γιὰ νὰ ὑπηρετήσει ἐγκόσμιους ρόλους, ὥστε νὰ συμβάλλει καὶ αὐτὴ στὴν καταστολὴ  τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καὶ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη τῶν λαῶν. Ὅπως ἤδη ἔχουμε τονίσει σὲ προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατ’ ἀρχὴν δὲν εἶναι θρησκεία, «ἀλλὰ καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ.5,17), εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ καὶ ὄχι ἀνθρώπινη ἀνακάλυψη. Ὅσοι δὲ ἐσφαλμένα τὴν θεωροῦν ὡς θρησκεία, οὐσιαστικὰ τὴν ὑποβιβάζουν σὲ ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καὶ τὴν ἐξισώνουν μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες εὐθύνονται τὰ μέγιστα γιὰ τὴ διαχρονικὴ κακοδαιμονία τοῦ κόσμου, καθὼς καὶ γιὰ τὴ σύγχρονη φρίκη τῆς θρησκευτικῆς βίας.

Γιὰ τὴν θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας βαρυτάτη εὐθύνη φέρουν οἱ θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι δέχονται νὰ συμμετέχουν ὡς ἰσότιμα μέλη στὰ ἐν λόγω Διαθρησκειακὰ Συνέδρια. Μὲ τὴν συμμετοχὴ τους αὐτὴ χαράσσουν μία δική τους γραμμὴ καὶ πορεία πλεύσεως, ξένη πρὸς τὴν πατερική μας Παράδοση. Ὡστόσο στὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν αὐτοσχεδιάζουμε, οὔτε ἀκολουθοῦμε τὸν λογισμό μας, ἀλλὰ «ἐπόμεθα τοῖς θείοις Πατράσιν» (Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος), ὅπως καὶ ἐκεῖνοι ἤποντο τοῖς ἁγίοις Ἀποστόλοις καὶ Προφήταις, ἀφοῦ, ὅπως ὁμολογοῦμε, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων.

Θὰ πρέπει λοιπὸν καὶ στὸ θέμα τῶν Διαθρησκειακῶν Σχέσεων καὶ Συνεδρίων νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς ἁγίους Προφήτας, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες. Ὅπως διδάσκει καὶ ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος: «Ἀμήχανον ἄλλως τὴν ἀλήθειαν γνῶναι ἡ θεολογίας ἀπτεσθαι μὴ τοῖς ἁγίοις ἑπόμενον». Εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων ἦταν κήρυγμα ἀνενδότου καὶ ἀνυποχωρήτου ἀγῶνος ἐναντίον κάθε μορφῆς ἀναμίξεως, ἢ θρησκευτικοῦ συγχρωτισμοῦ, ἢ ὁποιασδήποτε μορφῆς συνεργασίας μὲ ἄλλες θρησκεῖες, (ἀκόμη καὶ μὲ τὸν Ἰουδαϊσμό), γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἐγκοσμίων στόχων, ὅπως οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης καὶ οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν ἐπίλυση παγκοσμίων κοινωνικῶν προβλημάτων, ὅπως συμβαίνει σήμερα στὰ Διαθρησκειακὰ Συνέδρια.

Γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τονίζουμε καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση: Συνεργασία σὲ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο μὲ βάση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες, οὔτε δυνατὴ εἶναι, οὔτε ἐπιτρεπτή. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συνεργαστοῦμε  μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ποὺ βρίσκονται στὸ σκότος τῆς πλάνης, χωρὶς νὰ προσκρούσωμε στὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου: «Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τὶς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνη καὶ ἀνομία; Τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» (Β΄  Κορ. 6,14). Ποιὰ ἐπικοινωνία, καὶ κατὰ συνέπεια, ποιᾶς μορφῆς συνεργασία, μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μεταξύ του φωτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ σκότους τῶν διαφόρων αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν; Ἀσφαλῶς καμία. Οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς δυστυχῶς, ἀγνοοῦντες καὶ διαγράφοντες θεληματικὰ τὶς παρὰ πάνω διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ τὴν ἰδίαν διδασκαλίαν «ζητοῦντες στῆσαι», τῷ θελήματι τοῦ Θεοῦ «οὒχ ὑπετάγησαν» (πρβλ. Ρωμ. 10,3).

Ὁραματίζονται μία κοσμικοῦ τύπου εἰρήνη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, στὴν ὁποία «τὸ νενοσηκῶς» σῶμα τῶν αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν δὲν θὰ «ἀποτέμνηται», οὔτε «τὸ στασιάζον» θὰ χωρίζεται, ἀλλὰ θὰ ἐναρμονίζεται μὲ τὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Διολισθήσαντες καὶ στερηθέντες τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ διακηρύσσουν καὶ προβάλλουν τὴν βλάσφημη καὶ ἀντιχριστῆ θεωρία, ὅτι οἱ τρεῖς μεγάλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό. Ἐστερημένοι τοῦ φωτὸς τῆς θείας Χάριτος, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ποτὲ δὲν καλλιέργησε μέσα στοὺς κόλπους τῆς τὸν θρησκευτικὸ φανατισμὸ καὶ ποτὲ δὲν ἐνεθάρρυνε τὰ μέλη της σὲ ἄσκηση σωματικῆς βίας σὲ αἱρετικούς, ἀλλοθρήσκους καὶ ἀθέους ἐξ’ αἰτίας τῆς ἀλλότριας πίστης τῶν.

Οὔτε ποτὲ βεβαίως ἀρνήθηκε τὴν συνύπαρξη καὶ συμβίωση μὲ ἀνθρώπους διαφορετικῶν πίστεων, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τῆς τὸν λόγον τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή, «εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (12,18). Κατ’ ἀντίθεση βέβαια μὲ ἄλλες θρησκεῖες, συμπεριλαμβανομένων τῶν τραγικῶν ἐκπτώσεων τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅπου ἔχουμε πάμπολλα συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικῆς βίας. Ἡ ἱστορική τους πορεία μέχρι σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἕνας ἀδιάκοπος ἀγώνας ἐπιβολῆς τῆς θρησκευτικῆς τῶν ἰδεολογίας ἀκόμη καὶ διὰ τῆς βίας. 

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ ἕνα ἀκόμη Διαθρησκειακὸ Συνέδριο, τὸ ὁποῖο πραγματοποιήθηκε, στὶς 11 καὶ 12 Νοεμβρίου στὴν Ἀθήνα, προφανῶς ὡς ἕνας ἀκόμα κρίκος τῶν ἀπανωτῶν τοιούτων συνεδρίων, τὰ ὁποία γίνονται σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέμα τοῦ συνεδρίου ἦταν «Ἡ Θρησκεία στὸν Σύγχρονο Κόσμο: Προκλήσεις καὶ Προοπτικὲς γιὰ τὸν Διάλογο καὶ τὴν Εἰρήνη». Διοργανωτὴς τὸ περιοδικὸ «Foreign Affairs The Hellenic Edition», σὲ συνεργασία μὲ τὸ Ἐθνικὸ καὶ Καποδιστριακὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καθὼς καὶ τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν της Ἑλλάδος. Ἀνέβηκαν στὸ βῆμα πολλοὶ εἰσηγητὲς καὶ συμμετεῖχαν ὑψηλὰ κυβερνητικὰ καὶ πολιτικὰ στελέχη, ἱεράρχες, διπλωμάτες καὶ μαζί τους ραβίνοι, μουλάδες καὶ ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν. Οἱ εἰσηγήσεις στράφηκαν γύρω ἀπὸ τὴν παγκόσμια εἰρήνη, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὴν κυρίαρχη ἀντίληψη τῶν ἐκπροσώπων της,  θὰ ἐπιτευχθεῖ (καὶ) μέσω   τῆς διαθρησκειακῆς συνεργασίας καὶ καταλλαγῆς. Τὸ Συνέδριο χαιρέτισαν μὲ μηνύματά τους ὁ παν. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Μάκ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Καμμία ἀνάλυσις τῆς παρούσης καταστάσεως δὲν εἶναι πλήρης, ἐὰν δὲν ὑπάρξη ἀναφορὰ καὶ εἰς τὴν ἐπιρροὴν τῆς θρησκείας. Εἰς τὴν σχετικὴν συζήτησιν τονίζονται αἳ ἑξῆς τέσσαρες σημαντικαὶ λειτουργίαι τῆς θρησκείας: Ἡ πρώτη ἔχει σχέσιν μὲ τὴν νοηματοδότησιν τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θρησκεία δίδει ζωτικᾶς ἀπαντήσεις εἰς τὰ βαθέα ὑπαρξιακά μας προβλήματα καὶ σταθερὸν προσανατολισμὸν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Δεύτερον, ἡ θρησκεία ἐξασφαλίζει ταυτότητα εἰς τοὺς λαοὺς καὶ τοὺς πολιτισμούς. Γνωρίζοντες, οὕτω, τὴν θρησκείαν τοῦ ἄλλου, ἔχομεν πρόσβασιν εἰς τὰ χαρακτηριστικά του πολιτισμοῦ του. Τρίτον, τὰ σημαντικώτερα πολιτισμικὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου, αἳ ὑψηλότεραι ἀξίαι του καὶ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τῆς διανοίας καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας του, συνδέονται μὲ τὴν θρησκείαν. Ἡ τετάρτη λειτουργία τῆς θρησκείας ἀναφέρεται εἰς τὴν συμβολὴν τῆς εἰς τὴν εἰρήνην. Ἡ εἰρήνη μεταξὺ τῶν θρησκειῶν εἶναι βασικὴ προϋπόθεσις τῆς εἰρήνης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν».

Ὁ οὐμανιστικὸς τρόπος σκέψεως καὶ θεωρήσεως τοῦ φαινομένου τῆς θρησκείας καὶ τῶν «λειτουργιῶν» τῆς εἶναι ἐμφανέστατος, θὰ λέγαμε κραυγαλέος. Ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι δῆθεν «Ἡ θρησκεία δίδει ζωτικᾶς ἀπαντήσεις εἰς τὰ βαθέα ὑπαρξιακά μας προβλήματα καὶ σταθερὸν προσανατολισμὸν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν», εἶναι ἐσφαλμένος καὶ μετέωρος, χωρὶς καμία βιβλική, ἢ πατερικὴ θεμελίωση. Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ποὺ βρίσκονται στὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τοῦ ψεύδους καὶ ἀποτελοῦν οὐσιαστικὰ μία ἀπάτη τῶν δαιμόνων, νὰ δίδουν «ζωτικᾶς ἀπαντήσεις εἰς τὰ βαθέα ὑπαρξιακά μας προβλήματα καὶ σταθερὸν προσανατολισμὸν εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν»; Παρὰ κάτω προσπαθεῖ νὰ καταξιώσει τὸν ρόλο τῶν θρησκειῶν μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι «τὰ σημαντικώτερα πολιτισμικὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου, αἳ ὑψηλότεραι ἀξίαι του καὶ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τῆς διανοίας καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας του, συνδέονται μὲ τὴν θρησκείαν».

Ἀποτελεῖ πολιτισμικὸ ἐπίτευγμα τὸ Κοράνιο, τὸ ὁποῖο ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ κηρύσσει τὸν «Ἱερὸ Πόλεμο» καὶ τὴ σφαγὴ τῶν ἀπίστων; Ἢ μήπως τὸ φρικῶδες Ταλμούδ, τὸ ὁποῖο εἶναι γεμάτο ἀπὸ ἀναφορὲς μίσους, ἐκδίκησης, δόλου, ἀπάτης καὶ καταστροφῆς κάθε μὴ Ἰουδαίου στὸ θρήσκευμα; Ἢ ἀκόμη οἱ φρικτὲς σταυροφορίες, οἱ γενοκτονίες καὶ οἱ ἱερὲς ἐξετάσεις τῶν παπικῶν, ποὺ ὁδήγησαν σὲ πικρὸ καὶ βίαιο θάνατο ἑκατομμύρια ἀθῶα θύματα; Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη ὑποθέσουμε ὅτι οἱ θρησκεῖες συνέβαλαν στὴ δημιουργία κάποιων «πολιτισμικῶν ἐπιτευγμάτων», ποιὰ ἀξία, ἢ ποιὰ σημασία ἔχει αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου; Τὸ μεγάλο καὶ καίριο ἐρώτημα εἶναι: Μποροῦν νὰ μὲ σώσουν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου; Μποροῦν νὰ μὲ λυτρώσουν ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο; Δὲν μποροῦν. Ἀφοῦ λοιπὸν δὲν μποροῦν, τί νὰ τὴν κάνω τὴν ὅποια συμβολὴ τῶν θρησκειῶν στὰ «πολιτισμικὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου»; Μοῦ εἶναι ἄχρηστη, δὲν ἔχει κανένα νόημα γιὰ μένα, ὅπως δὲν ἔχει κανένα νόημα καὶ γιὰ τὴν κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Διότι αὐτὸ ποὺ βαθιὰ-βαθιὰ ἐπιθυμεῖ καὶ ποθεῖ ἡ κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι  ἡ λύτρωσή της ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο.

Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ καμία θρησκεία δὲν μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο, παρασιωπεῖται στὰ ἐν λόγω Συνέδρια ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ μηνύματα καὶ τοὺς χαιρετισμοὺς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν. Ὅπως ἐπίσης παρασιωπεῖται καὶ ἡ ἄλλη μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ τοῦτο διότι ἁπλούστατα, ἂν διακηρυχθεῖ, αὐτόματα καταρρέουν ὡς χάρτινος πύργος ὅλα τὰ ἐν λόγω Συνέδρια καὶ Συναντήσεις καὶ κάθε μορφῆς συνεργασία μεταξὺ τῶν θρησκειῶν, ἀφοῦ κανένας θρησκευτικὸς ἡγέτης δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ, ὅτι ἡ δική του θρησκεία δὲν μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο. Ἂν δεχθεῖ κάτι τέτοιο, τότε θὰ πρέπει νὰ ἀπορρίψει τὴ θρησκεία στὴν ὁποία ἀνήκει, ἂν βέβαια θέλει νὰ εἶναι συνεπὴς μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ἀσπασθεῖ τὴν ὀρθοδοξία.

Ὅμως ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, παντοῦ καὶ πάντοτε, εἶναι βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας γιὰ κάθε πιστὸ καὶ Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη: «Πᾶς οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν του πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Μάτθ.10,32). Μελετώντας τοὺς βίους τῶν ἁγίων, ποὺ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ καὶ συζητήσεις μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, ὅπως ὁ ἅγιος Φώτιος, ὁ ἅγιος Κύριλλος, ἀπόστολος τῶν Σλάβων, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἱερὸς Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, κ.α. διαπιστώνουμε ὅτι ἐνῶ ἡ μουσουλμανικὴ πλημμυρίδα ἀπειλοῦσε τὸ Βυζάντιο, οἱ θεοφόροι αὐτοὶ ἄνδρες στὶς συζητήσεις τους μὲ τοὺς μουσουλμάνους ἐτόνιζαν, ὅτι ἀληθὴς Θεὸς εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός, ὅτι μόνος Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ψευδοπροφήτης. Τὶς ἀλήθειες αὐτὲς ὑπεστήριξαν, γιὰ νὰ μὴν ἀθετήσουν τὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ φανοῦν ἔνοχοι ἀρνήσεώς Του, ἀλλὰ καὶ ἐξ ἀγάπης πρὸς τοὺς μουσουλμάνους, μήπως τυχὸν πιστεύσουν στὸν Χριστὸ καὶ σωθοῦν. Δυστυχῶς ἡ ὁμολογιακὴ αὐτὴ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἀπουσιάζει κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τῶν ἐν λόγω Συνεδρίων ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν σήμερα.

Μετέωρος καὶ χωρὶς καμία βιβλικὴ ἢ πατερικὴ θεμελίωση εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ ἑπόμενος ἰσχυρισμός του, ὅτι «ἡ εἰρήνη τῶν θρησκειῶν εἶναι βασικὴ προϋπόθεση τῆς εἰρήνης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν», ὑπονοώντας προφανῶς, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν καθῆκον καὶ χρέος νὰ συνεργαστοῦν μεταξὺ τῶν γιὰ τὴν προώθηση μίας κοσμικοῦ τύπου παγκόσμιας εἰρήνης. Ἤδη πιὸ πάνω τονίσαμε, ὅτι συνεργασία ὁποιασδήποτε μορφῆς καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε σκοπὸ καὶ στόχο σὲ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο μὲ βάση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἁγίους πατέρες, οὔτε δυνατὴ εἶναι, οὔτε ἐπιτρεπτή. Ἐδῶ ἐπιπρόσθετα ἀναφέρουμε, ὅτι ἡ ρίζα τοῦ μίσους, τοῦ φανατισμοῦ καὶ κάθε μισάνθρωπης πρακτικῆς βρίσκεται στὰ «δόγματα» τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου!

Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναμένει κανεὶς εἰρήνη ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμό, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς «εὐαγγέλιο» τὸ φρικῶδες Ταλμούδ, ἢ ἀπὸ τὸ Κοράνιο, τὸ ὁποῖο κηρύσσει τὸν «Ἱερὸ Πόλεμο», ἢ ἀπὸ τοὺς Ἰνδουιστὲς καὶ τοὺς Σιχιστές, οἱ ὁποῖοι σφάζονται σὰν ἀρνιά, ἀκόμα καὶ μέσα στοὺς ναοὺς τῶν θρησκειῶν τους, ἢ  ἀπὸ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ οἱ ὁποῖοι ἀδημονοῦν νὰ γίνει ὁ Ἀρμαγεδώνας, ὅπου θὰ πλύνουν τὰ πόδια τους στὸ αἷμα τῶν «ἀπίστων»; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναμένει ὅτι οἱ θρησκεῖες μποροῦν νὰ «παύσουν νὰ δίδουν εὐπρόσδεκτα ἐπιχειρήματα» στὸ μίσος, τὸ φανατισμὸ καὶ τὴν ἐκδίκηση, ἀφοῦ αὐτὸ ἐπιτάσσουν τὰ «ἱερὰ» βιβλία τους; Ἐπειδὴ δὲ τὰ δόγματα τῶν θρησκειῶν δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν, ἡ παγκόσμια εἰρήνη δὲν πρόκειται νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ ἄλλο τρόπο παρὰ μόνο μὲ τὴν κατάργηση τῶν θρησκειῶν!!!

Προσθέτουμε ἀκόμη ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν δικαιοῦται καὶ δὲν δύναται νὰ κηρύξει ἄλλου εἴδους εἰρήνη, παρὰ μόνο τὴν ἐν Χριστῷ εἰρήνη, ἡ ὁποία διαφοροποιεῖται οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν κοσμικοῦ τύπου παγκόσμια εἰρήνη: «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμίν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμὶν» (Ἰω.14,27). Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες οὐδέποτε κατενόησαν τὴν ἀποστολή τους, ὅπως τὴν κατανοοῦν σήμερα οἱ ὀπαδοὶ τῶν Συνεδρίων. Οὐδέποτε διανοήθηκαν νὰ συμμαχήσουν καὶ νὰ συνεργαστοῦν μὲ ἄλλες θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν μία κοσμικοῦ τύπου παγκόσμια εἰρήνη, ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τοὺς παραπάνω  λόγους τοῦ Κυρίου.

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος κινεῖται καὶ ὁ χαιρετισμὸς τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος τόνισε: «Ἡ θρησκεία, ἀνέκαθεν, ἀποτελεῖ τὸν βασικὸ παράγοντα στὴ διαμόρφωση διακρατικῶν καὶ διανθρωπίνων σχέσεων. Εἶναι ἡ ἔκφραση πίστεως καὶ παραδόσεων ποὺ διαχρονικὰ προβάλλουν τρόπους ζωῆς καὶ διαδράσης μὲ τὸν συνάνθρωπο, περιβεβλημένων μὲ ἕνα ἰδιαίτερο ἠθικό, ἢ πνευματικὸ κώδικα» ἀνέφερε στὸ μήνυμά του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Ὁ Μακαριώτατος σημείωσε ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ χώρα ποὺ γέννησε ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα τὶς ἀξίες ἐκεῖνες, τὶς πανανθρώπινες, γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ Δημοκρατία.

Θὰ πρέπει λοιπὸν ἡ χώρα μας νὰ δημιουργήσει μία πολυεπίπεδη καὶ πολυδιάστατη πολιτική, νὰ ἐφεύρει καὶ νὰ καλλιεργήσει τρόπους γιὰ τὴν προστασία τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν- θρησκευτικῶν καὶ πολιτιστικῶν- στὶς διάφορες κοινότητες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὑπογράμμισε ὅτι μέσα σὲ ἕνα κόσμο ἀφιλίας, ἐγωκεντρισμοῦ καὶ φιλαυτίας, τρομοκρατίας καὶ μίσους, ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία κάνει λόγο γιὰ ἕνα διάλογο ἀλήθειας καὶ ἀγάπης ποὺ στόχο ἔχει τὴν ἄρση προσωπικῶν ἀγκυλώσεων, εἰρήνευσης καὶ συνύπαρξης λαῶν καὶ κρατῶν» (ὅπου ἀνωτ.)! Καὶ ὁ δικός του χαιρετισμὸς εἶχε οὐμανιστικὸ ὑπόβαθρο μὲ πολιτικὴ μάλιστα ἀπόχρωση.

Κατ’ ἀρχὴν καὶ ἐδῶ ἀπουσιάζει ἡ θεμελιώδης διακήρυξη, ποὺ ἀποτελεῖ βασικὴ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας, ὅτι δηλαδὴ καμία θρησκεία δὲν μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο παρὰ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία. Καὶ ἐδῶ παρασιωπεῖται τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν βία, τὴ μισαλλοδοξία, τὸν φανατισμό, τοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους, τὰ ἐγκλήματα ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, τὶς ἱερὲς ἐξετάσεις, τὶς γενοκτονίες κ.λ.π., ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ὅπως μνημονεύσαμε παρὰ πάνω.  Ἡ Ἑλλάδας μας, ἡ ὁποία πράγματι γέννησε  τὶς πανανθρώπινες ἀξίες, γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ Δημοκρατία, δεινοπάθησε ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ κύρια ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ, κάτι ποὺ δὲν εἶχε τὸ θάρρος νὰ ὁμολογήσει ὁ Μακαριώτατος.

Κλείνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας, θέλουμε νὰ τονίσουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ πὼς τὴν πραγματικὴ εἰρήνη στὸν κόσμο ἔφερε ὁ Χριστός, ἡ ἔνσαρκη Εἰρήνη, «ἡ εἰρήνη ἠμῶν» (Ἔφ.2,14) καὶ ὄχι οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Μόνον ὁ Χριστός, μέσω τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ ἑδραιώσει τὴν παγκόσμια εἰρήνη, ὄχι βέβαια τὴν κοσμική, ἀλλὰ τὴν πραγματική, ὅπως ὁ Ἴδιος διαβεβαίωσε «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμὶν» (Ἰωάν.14,27).

Καὶ ἑπομένως κάθε προσπάθεια ἑδραιώσεως τῆς παγκόσμιας εἰρήνης σὲ οὐμανιστικὸ ἐπίπεδο, μὲ ἀνθρώπινες μεθοδεύσεις, μέσω τῶν Διαθρησκειακῶν Συνεδρίων, εἶναι καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία. Μακάρι νὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια οἱ ἐκ τῶν ὀρθοδόξων συμμετέχοντες στὰ ἐν λόγω Συνέδρια καὶ νὰ παύσουν ἄμεσα τὴ συμμετοχὴ τοὺς σ’ αὐτά. Μακάρι ἐπίσης νὰ μποροῦσαν νὰ συνειδητοποιήσουν, ὅτι μὲ τὴν συμμετοχή τους δὲν ἐπιτυγχάνουν τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ προωθοῦν ἐκόντες, ἄκοντες, τοὺς στόχους τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ποὺ εἶναι ἡ δημιουργία τῆς ἐφιαλτικῆς Πανθρησκείας, καὶ ἡ νέα παγκόσμια κυβέρνηση τοῦ Ἀντιχρίστου!  

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.