Λέμε ΟΧΙ στὴν «Βατικανοποίηση» τοῦ Φαναρίου!

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 3ῃ Ὀκτωβρίου 2019

Ὁ τρίτος πειρασμὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν διάβολο, ὁ πειρασμὸς τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς δυνάμεως: «ταῦτα πάντα σοὶ δώσω, ἐὰν πεσῶν προσκυνήσης μοι» (Ματθ. 4,10), (ἐὰν πέσεις καὶ μὲ προσκυνήσεις, θὰ σοῦ δώσω ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου), ἡ ἀρχομανία καὶ δοξομανία, ὑπῆρξε δυστυχῶς πειρασμὸς καὶ πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, στὴν δισχιλιετὴ ἱστορικὴ πορεία της. Ἡ «μέθη» καὶ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας αἰχμαλώτισε πολλοὺς Προκαθημένους καὶ Πατριάρχες τῆς Ὀρθοδοξίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ διάκονοι τοῦ Χριστοῦ (Πραξ. 20,24. Α΄ Κορ.3,5. Β΄ Τιμ.4,5. Ἀποκ.2,19. κ.α.), μεταβλήθηκαν σὲ κοσμικοὺς ἄρχοντες καὶ συχνὰ δυνάστες. Ἡ Ἐκκλησία, καθοδηγούμενη ἀπὸ τὸ πανάγιο Πνεῦμα, (Ἰωάν. 16,13), φρόντισε πολὺ νωρίς, ἀπὸ τὰ ἀποστολικὰ ἀκόμη χρόνια, νὰ βάλει φραγμοὺς σὲ τέτοια πτωτικὰ καὶ ἐκφυλιστικὰ...

φαινόμενα, καταργώντας τὶς ὅποιες προσωπικὲς φιλοδοξίες καὶ περιφρουρώντας τὸ διακονικὸ χαρακτήρα τῆς Ἱεροσύνης παντὸς βαθμοῦ. 

Ὡς ἕνα πρῶτο φραγμὸ καὶ ἀντίδοτο ἀπέναντι στὸ φοβερὸ αὐτὸ πάθος προβάλλει τὸ παράδειγμα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (Μάτθ.20,28). Ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ τελευταίου πασχαλίου δείπνου, (Ἰω. 13,1-20), (μία διακονία ποὺ ἀνῆκε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν τάξη τῶν δούλων καὶ τῶν ὑπηρετῶν), γιὰ νὰ διδάξει στοὺς μαθητές του καὶ στοὺς μετέπειτα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ἔμπρακτα τὸ παράδειγμα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς διακονίας. Καὶ ὅταν ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους Του, καθ’ ὁδὸν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα, διέκρινε σ’ αὐτοὺς ἐπιθυμίες γιὰ πρωτεῖα καὶ πρωτοκαθεδρίες, ἔριδες καὶ φιλονικίες, ἔσπευσε ἀμέσως νὰ θεραπεύσει τὸ καρκίνωμα τῆς ἀρχομανίας, δίδοντας τὸ κατάλληλο φάρμακο: «ὃς ἐὰν θέλη ἐν ὑμὶν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλη ἐν ὑμὶν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος», (Ματθ. 20, 26-27).

Ὡς ἕνα δεύτερο φραγμὸ καὶ ἀντίδοτο ἐθέσπισε καὶ καθιέρωσε τὸ Συνοδικὸ Σύστημα, ὡς τὸ μόνο πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐκκλησιαστικὲς Σύνοδοι ἀποτελοῦν στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας θεῖο θεσμό. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο: «Ἐκκλησία συστήματος καὶ συνόδου ἐστὶν ὄνομα». Ὁ θεσμὸς αὐτὸς ἀνάγει τὴν ἀρχή του στὸν ἴδιο τὸν Κύριο καὶ τοὺς Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι «θείω Πνεύματι κινούμενοι», συγκρότησαν τὴν ἀποστολικὴ Σύνοδο, (49 μ.Χ.), πραγματώνοντας ἔτσι ταυτόχρονα καὶ τὴν συνοδικὴ αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ἀποτελεῖ ἔκτοτε θεμελιῶδες γνώρισμα τῆς λειτουργίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, πρὸς ἐπίλυση καὶ ρύθμιση τῶν πάσης φύσεως ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων.

Περαιτέρω στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων νομοθετεῖται καὶ προβάλλεται σὲ ὅλους τούς τόνους, παντοῦ καὶ πάντοτε, τὸ Συνοδικὸ Σύστημα. Καθιερώνονται τὰ «πρεσβεία τιμῆς», (καὶ ὄχι ἐξουσίας), καὶ ἡ ἱεραρχικὴ τάξις τῶν τότε πέντε πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, (Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων) καὶ καθορίζονται τὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας ἑνὸς ἑκάστου ἐξ’ αὐτῶν μὲ Ἱεροὺς Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, (3ος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς, 28ος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς, κ.α.). Ἰδιαιτέρως τονίζεται ὅτι ὁ «πρῶτος» κάθε ἐπαρχιακῆς συνόδου εἶναι «πρῶτος μεταξὺ ἴσων», (βλ. ἐνδεικτικὰ 34ος Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων), δὲν δικαιοῦται νὰ αὐθαιρετεῖ, οὔτε νὰ ἐνεργεῖ ἐρήμην καὶ ἄνευ τῆς γνώμης τῶν ἄλλων ἐπισκόπων.  

Ὡστόσο κανένας ἀπὸ τοὺς παρὰ πάνω φραγμοὺς δὲν στάθηκε ἱκανὸς νὰ ἀναχαιτίσει πολλοὺς Πάπες τῆς Ρώμης, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν Πάπα Ἀνίκητο, (τέλη τοῦ 2ου αἰῶνος), ἀπὸ τὶς κατὰ καιροὺς παράλογες ἀξιώσεις καὶ διεκδικήσεις των γιὰ παγκόσμια, μοναρχικοῦ καὶ ἀπολυταρχικοῦ τύπου, κυριαρχία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ προϊόντος τοῦ χρόνου, (κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεσαίωνα), καὶ ἐπὶ ὅλων τῶν ἡγεμόνων τῆς γῆς. Τὸ καρκίνωμα τῆς ἀρχομανίας κορυφώθηκε μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ πατριαρχείου τῆς Δύσεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, (1009), οἱ ὁποῖοι θεσμοθέτησαν τὸ παπικὸ πρωτεῖο σὲ δόγμα πίστεως κατὰ τὴν Α΄ Βατικανὴ Σύνοδο, (1870).

Κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους, μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ, (1980), καὶ ἰδίως ἀπὸ τὸ 2007 καὶ ἐντεῦθεν, ὁπότε ἐτέθη πρὸς συζήτηση τὸ θέμα τοῦ «πρωτείου» τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, ἄρχισε νὰ καταβάλλεται προσπάθεια ἀπὸ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους κυρίως τοῦ Φαναρίου, ἀνοικοδομήσεως μίας μορφῆς «πρωτείου» μέσα στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀνάλογης μὲ τὸ παπικό, ἑδραζόμενο ὅμως ὄχι στὸ γνωστὸ «Πέτρειο δόγμα» τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλὰ στὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Συγκεκριμένα καλλιεργήθηκε μία καινοφανὴς θεωρία, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι δῆθεν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, κατὰ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν πρωτεργατῶν τῆς θεωρίας αὐτῆς, τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα, ἀποτελοῦν Σύνοδο καὶ ἐνεργοῦν συνοδικῶς μὲ πρόεδρο τῆς Συνόδου τὸν Πατέρα. Ὁ Πατέρας ὡς πρόεδρος τῆς Συνόδου κατέχει ἕνα εἶδος «πρωτείου», ἀφοῦ Αὐτὸς ὡς πηγὴ τῆς Θεότητος, διασφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγιοτριαδικῆς Συνόδου. Ἑπομένως, καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς εἰκὼν τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι μία διαρκῆς σύνοδος, λειτουργεῖ καὶ πρέπει νὰ λειτουργεῖ καὶ αὐτὴ συνοδικῶς καὶ γιὰ «θεολογικοὺς» λόγους ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ ἕναν «πρῶτον», καὶ μάλιστα παγκόσμιον. Ὁ «πρῶτος» αὐτός, (μετὰ τὴν ἀπόσχιση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρώμης), δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος παύει νὰ εἶναι πλέον «πρῶτος μεταξὺ ἴσων» καὶ καθίσταται «πρῶτος ἄνευ ἴσων». Ἡ νεοφανῆς καὶ κακόδοξη αὐτὴ οἰκουμενιστικὴ θεωρία τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» βρῆκε δυστυχῶς ἔδαφος σὲ πολλοὺς ἐπισκόπους του Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὄχι μόνον.

Ἕνας τέτοιος ἐκφραστὴς αὐτῆς τῆς θεωρίας, φαίνεται νὰ εἶναι καὶ ὁ νεωστὶ ἐκλεγεῖς Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Μακάριος. Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ Ἰστολόγιο «Κατάνυξη», ὁ κ. Μακάριος σὲ πρόσφατη ἐπίσκεψή του μὲ πλῆθος προσκυνητῶν ἀπὸ τὴν Αὐστραλία στὸ Φανάρι, διεκήρυξε μεταξὺ ἄλλων, προσφωνώντας τὸν παν. Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο τὰ ἑξῆς: «Ἰδιαιτέρως σήμερον, ζῶντες ἐντὸς ἑνὸς ἐκκλησιαστικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος – δυστυχῶς – συνεχῶς ‘σκοτεινιάζει’, τὸ Πατριαρχεῖον δοκιμάζεται καὶ ὑπὸ ὁμόδοξων, ὄχι ἕνεκα δογματικῶν, ἢ κανονικῶν διαφορῶν, ἀλλὰ δι΄ ἕνα καὶ μόνον, κατὰ τὴν ταπεινήν μου ἄποψιν, λόγον: δὲν ἔχουν κάποιοι τὸ πνευματικὸν σθένος καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν μεγαλωσύνην νὰ ἀποδεχθῶσιν ὅτι ἐν τῇ Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία ὑπάρχει Πρῶτος. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεῖζον πρόβλημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σήμερον. Τὰ κατὰ καιροὺς παρουσιαζόμενα ὡς μείζονα ἐκκλησιολογικὰ προβλήματα ἀπορρέουν ἐξ’ αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς στρεβλῆς ἀντιλήψεως περὶ τοῦ Πρώτου ἐν τῇ Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία. Προτείνουν, μάλιστα, ὁρισμένοι ἐκ τῶν ἀδελφῶν μας τὴν σύγκλησιν Πανορθοδόξου Συνόδου, διὰ νὰ μελετηθῶσι ζητήματα, τὰ ὁποῖα καθαρῶς διαχειρίζεται ἀνὰ τοὺς αἰώνας τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἀτυχῶς, ὅμως, εἰσηγοῦνται μίαν μορφὴν Συνόδου μὲ συντεχνιακὸν χαρακτήρα, μίαν Σύνοδον πολλῶν Πρώτων, ἡ ὁποία, δὲν λειτουργεῖ μὲ τὸν τρόπον τὸν ὁποῖον λειτουργοῦν αἳ Σύνοδοι τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν… Ἐντὸς λοιπόν, ἑνὸς ἐκκλησιαστικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος συνεχῶς ‘σκοτεινιάζει’, πρέπει νὰ καταβληθῆ κάθε προσπάθεια, ἐξ ἠμῶν τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Πανσέπτου Θρόνου, ὥστε νὰ διατηρηθεῖ τουλάχιστον ἡ ἐσωτερικὴ ἑνότης ἠμῶν τῶν τέκνων μετὰ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως».

Εἶναι ὁλοφάνερη ἡ προσπάθεια τοῦ κ. Μακαρίου στὰ λεγόμενά του νὰ παρουσιάσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ὄχι ὡς «πρῶτον μεταξὺ ἴσων», ἀλλὰ ὡς «πρῶτον ἄνευ ἴσων», δεδομένου ὅτι τὸν τοποθετεῖ ὑπεράνω καὶ αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀφοῦ, κατὰ τοὺς ἰσχυρισμούς του, ἡ πρόταση συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου (γιὰ τὴν ἐπίλυση προφανῶς τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος), εἶναι ἄστοχη καὶ θὰ ἔχει, ἐὰν συγκληθεῖ, «συντεχνιακὸν χαρακτήρα», θὰ εἶναι μία Σύνοδος «πολλῶν Πρώτων».

Θέλει νὰ λησμονεῖ ὅμως ὁ κ. Μακάριος, ὅτι ὁ Συνοδικὸς Θεσμὸς καὶ τὰ «πρεσβεία τιμῆς», (αὐτὸς εἶναι ὁ ὅρος ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν μεταγενέστερο ὄρο «πρωτεῖο» τῶν παπικῶν καὶ τὸν νεοφανῆ ὄρο «πρῶτον ἄνευ ἴσων» τῶν οἰκουμενιστῶν), εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ἐκφράζουν καὶ διασφαλίζουν τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πενταρχία τῶν πατριαρχικῶν θρόνων εἶναι ἡ μορφὴ διοικήσεως τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε στὰ πρεσβυγενὴ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία. Τὰ προνόμοια τοῦ πρώτου τῇ τάξει Πατριαρχείου, τὰ ὁποία ἀπορρέουν ἀπὸ τὰ πρεσβεία τιμῆς, εἶναι καρπὸς τῆς Συνοδικότητος, ἐνῶ ἡ παγκόσμια, ἀπολυταρχικοῦ τύπου, ἐξουσία ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε  ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ «πρωτείου» εἴτε ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» ὁδηγοῦν μοιραία σὲ στρέβλωση καὶ ἐν τέλει κατάλυση τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι τὰ μεγάλα προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὀφείλονται κατὰ κανόνα σὲ αὐθαιρεσίες ὑψηλῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καὶ σὲ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸ Συνοδικὸ Σύστημα. Κραυγαλέο παράδειγμα ἡ χορήγηση τῆς ἀκύρου Αὐτοκεφαλίας στοὺς σχισματικούς, ἀφορισμένους, καθηρημένους, αὐτοχειροτόνητους καὶ ἀχειροτόνητούς τοῦ Κιέβου, ποὺ συγκρότησαν ἄκυρη «Ἐκκλησία» μὲ τὴν λεγομένη «Ἑνωτικὴ Σύνοδο», ἡ ὁποία τώρα αὐτοδιαλύεται μὲ τὸν αὐτουργὸ τοῦ κανονικοῦ ἐγκλήματος μοναχοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο νὰ ἀποστασιοποιεῖται, ἐνεργοποιῶν τὸ «Πατριαρχεῖο Κιέβου», ὅπως τὸ αὐτοαποκαλεῖ. Σ’ αὐτὴν τὴν ἄκυρη «Ἐκκλησία» τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔδωσε τὴν Αὐτοκεφαλία ἐρήμην καὶ παρὰ τὴν ἀντίθετη γνώμη τῶν ἄλλων Πατριαρχείων καὶ τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐν λόγω Αὐτοκεφαλία ἀντὶ νὰ εἰρηνεύσει τὴν πολύπαθη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, δημιούργησε μία ἄνευ προηγουμένου ἔκρυθμη καὶ ἀνώμαλη κατάσταση καὶ τὸ χειρότερο: δημιούργησε μέγα σχίσμα μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς πολυπληθέστερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τοῦ Πατριαρχείου Ρωσίας, ὅπως ἐπισημάναμε σὲ πρόσφατη Ἡμερίδα, (18.5.2019), στὸ Στάδιο Εἰρήνης καὶ Φιλίας Πειραιῶς.

Ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα καὶ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες σέβονται ἀπόλυτα τὰ «δίκαια» καὶ τὰ προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως αὐτὰ θεσπίστηκαν ἀπὸ τὶς ἅγιες Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὅμως τὰ «πρεσβεία τιμῆς» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑφίστανται καὶ ἀσκοῦνται ἀποκλειστικὰ στὰ πλαίσια τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὄχι ἔξω καὶ πάνω ἀπὸ αὐτό. Συνίστανται κυρίως στὸν συντονισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σὲ κρίσιμα θέματα διορθοδόξου ἐνδιαφέροντος, στὴν προεδρία τῶν διορθοδόξων καὶ πανορθοδόξων συναντήσεων καὶ Συνόδων  καὶ στὴν ἔκφραση καὶ ὑλοποίηση τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἔχουν ληφθεῖ μετὰ ἀπὸ πανορθόδοξη διαβούλευση. Δυστυχῶς τὰ ὅσα περὶ «πρώτου» ἐδήλωσε ὁ Σεβασμιώτατος Αὐστραλίας δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὰ «πρεσβεία τιμῆς» καὶ τὰ προνόμοια τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, ἀλλὰ παραπέμπουν σαφῶς στὴν κακόδοξη οἰκουμενιστικὴ θεωρία τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων».

Δὲν μποροῦμε ἐπίσης νὰ συμμεριστοῦμε τὴν ἄποψη, ὅτι ἐὰν συγκληθεῖ, Πανορθόδοξη Σύνοδος γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, αὐτὴ θὰ ἔχει «συντεχνιακὸν χαρακτήρα», καὶ θὰ εἶναι μία Σύνοδος «πολλῶν Πρώτων». Ἐπίσης θεωροῦμε ἐσφαλμένο τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι σὲ περίπτωση συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ ζητήματος αὐτοῦ, ὑπονομεύονται «ζητήματα, τὰ ὁποῖα καθαρῶς διαχειρίζεται ἀνὰ τοὺς αἰώνας τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον». Κατ’ ἀρχὴν σὲ περίπτωση συγκλήσεως μιᾶς τέτοιας Συνόδου, καμία τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἀρνηθεῖ στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ ἀσκήσει τὸ προνόμοιο ποὺ τοῦ ἀνήκει, νὰ προεδρεύει τῆς Συνόδου καὶ νὰ εἶναι ὁ συντονιστὴς τῶν ἐργασιῶν της. Στὴν Σύνοδο αὐτὴ ὅμως θὰ πρέπει νὰ προεδρεύει ὡς «πρῶτος μεταξὺ ἴσων», ἀφοῦ ὅλοι οἱ συμμετέχοντες ἐπίσκοποι θὰ ἔχουν δικαίωμα ψήφου.

Ἐπίσης ἡ σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, οὔτε περιττὴ εἶναι, οὔτε ὑπονομεύει προνόμοια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα ἐπιβεβλημένη. Ὅποιος, καὶ τὸ λέμε μὲ ἀπόλυτη ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ εἰλικρίνεια, ἀγαπᾶ τὸν παν. Οἰκουμενικὸ πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐναντιοῦται στὴν φαλκίδευση τῶν κανονικῶν προβλέψεων ποὺ ἐπισύρουν τὴν διασάλευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ὑψίστου ἀγαθοῦ, καὶ τὸν μέγιστον κίνδυνον διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς σκεφθεῖ κάποιος τί θὰ συμβεῖ, ἐὰν ἡ ρωσικὴ ἀντίδραση πλημμυρίσει τὴν γείτονα χώρα, ἕδρα τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἢ τὴν πατρίδα μας μὲ ρώσους ἐπισκόπους. Θὰ εἶναι μία μὴ ἀναστρέψιμη τραγωδία καὶ ὁ παν. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἔχει μεταβληθεῖ σὲ ἐπίσκοπο μερικῶν περιοχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ ἀντιλαμβανόμεθα αὐτό;

Ἀσφαλῶς ναὶ μὲν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχωρήσεως Αὐτοκεφαλίας καὶ ἡ Ἐκκλησία κάθε ἔθνους ἔχει τὸ δικαίωμα ἀνυψώσεως σὲ Αὐτοκέφαλη, μόνον ὅμως ὑπὸ σαφεῖς καὶ αὐστηρὲς προϋποθέσεις τὶς ὁποῖες ἔχει θέσει ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση καὶ εἶναι συνεπεῖς μὲ τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ τὴν κανονικὴ Τάξη, οἱ ὁποῖες σαφῶς καὶ δὲν τηρήθηκαν στὴν παροῦσα περίπτωση τοῦ οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου. Τὸ γιατί δὲν τηρήθηκαν δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἀναπτύξουμε. Ἁπλῶς παραπέμπουμε ὅσους ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν τὸ γιατί, στὴν ἄριστη ἐπὶ τοῦ ζητήματος αὐτοῦ μελέτη τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ, ποὺ δημοσιεύθηκε πρόσφατα στὸ διαδίκτυο μὲ τίτλο «Τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα: Ἡ ἀληθὴς Κανονικὴ θεώρησις. Ἡ Διαπίστωσις. Ἡ Λύσις», καθὼς καὶ ἀνάλογη μελέτη μὲ τίτλο «Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα».

Κλείνοντας μὲ πόνο διαπιστώνουμε ὅτι ἡ κακόδοξη οἰκουμενιστικὴ θεωρία τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» προχωρεῖ καλπάζοντας καὶ βρίσκει ὅλο καὶ περισσότερο ἔδαφος σὲ πολλοὺς ἐπισκόπους, τόσο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσο καὶ ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι σήμερα δὲν φαίνονται δυστυχῶς πρόθυμοι νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ νὰ διασφαλίσουν τὴν ὁμαλὴ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος μέσα στὰ πλαίσια ποὺ καθόρισε ἡ Κανονικὴ Τάξη καὶ ἡ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἀντίθετα φαίνονται πρόθυμοι νὰ ἐξυψώσουν τοὺς Προκαθημένους τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ παραχωρήσουν σ’ αὐτοὺς προνόμοια καὶ ἐξουσίες, ποὺ δὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχουν, σκύβοντας σ’ αὐτοὺς δουλικὰ τὸ κεφάλι καὶ ἀποτασσόμενοι σὲ ὅ,τι ἐκεῖνοι ἀποφασίσουν. Ἡ προσπάθεια ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς αὐτῆς θεωρίας στὴν περίπτωση τοῦ οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου ἀναδεικνύει τὸν κίνδυνο βατικανοποιήσεως τοῦ Φαναρίου καὶ στρεβλώσεως τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος. Γι’ αὐτὸ καλοῦμε τοὺς ἐπισκόπους μας νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ πράξουν τὰ δέοντα πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν