25 Οκτ 2018

Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Μητέρα τῆς Ἁγιότητος

Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος 
Διαβάζοντας τὸ προοίμιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στὸ βιβλίο «Συναξαριστὴς Νεομαρτύρων», ἐντυπωσιάζει ἡ διαχρονικότητα καὶ τὸ ἐπίκαιρο τῶν λόγων τοῦ ἁγίου. 
Ἀναφερόμενος στοὺς Νεομάρτυρες καὶ θέτοντας τὸ ἐρώτημα: γιατί ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ γίνονται μάρτυρες σ` ἐκείνους τοὺς χαλεποὺς καιροὺς τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπου ἐβασίλευε ἡ ἔλλειψη τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς, ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ γενικὰ ἡ αὔξηση τῆς ἀνομίας, διακρίνει πέντε λόγους:
Α΄. Γιὰ νὰ γίνει ἀνακαινισμὸς ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Β΄. Γιὰ νὰ μένουν ἀναπολόγητοι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως οἱ ἀλλόπιστοι.
Γ΄. Γιὰ νὰ εἶναι (οἱ Νεομάρτυρες) δόξα μὲν καὶ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δὲ καὶ καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων.
Δ΄. Γιὰ νὰ εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς σὲ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους...
Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τυραννοῦνται κάτω ἀπὸ τὸ βαρὺ ζυγὸ τῆς αἰχμαλωσίας.

Ε΄. δὲ καὶ τελευταῖο, γιὰ νὰ εἶναι θάρρος καὶ παρακίνηση στὸ νὰ μιμηθοῦν διὰ τοῦ ἔργου τὸ μαρτυρικό τους τέλους, καὶ ὅλοι μὲν οἱ Χριστιανοὶ οἱ κατὰ περίσταση ἀναγκαζόμενοι νὰ μαρτυρήσουν. Ἐξαιρετικὰ δὲ καὶ μάλιστα, ὅσοι ἔφθασαν νὰ ἀρνηθοῦν πρωτύτερα τὴν Ὀρθόδοξη πίστη…

Εἶναι ἐνδιαφέρουσα καὶ ἄξια ἰδιαίτερης προσοχῆς γιὰ τὰ σημερινὰ χρόνια ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου καὶ στοὺς πέντε λόγους ποὺ προβάλλει. Ἰδιαίτερα στὸν δεύτερο λόγο, καθότι ἐπλήθυναν σὲ ἀριθμὸ στὴν πατρίδα μας οἱ ἀλλόπιστοι καὶ ὑφέρπει καὶ παράκειται τὸ κακό. Περισσότερο ὅμως ἐνδιαφέρων καὶ ἐπείγων εἶναι ὁ τρίτος, αὐτὸς περὶ τῶν ἑτεροδόξων. Γνώριζε ὁ ἅγιος τὴν ἀλαζονικὴ στάση τῶν ἑτεροδόξων ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. (Ἂς διαβάσουμε ποιὰ ἦταν ἡ στάση τῶν Ἑλλήνων ἑτεροδόξων στὴν Ἐπανάσταση). Γι` αὐτό, θὰ παρουσιάσουμε συνοπτικὰ τὸν τρίτο λόγο, γιὰ νὰ δοῦμε μέσα ἀπ` αὐτὸν τὴν οὐσιώδη διαφορὰ τῆς πίστης μας ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἄλλους χριστιανοὺς (Παπικούς, Προτεστάντες κλπ), καὶ τὴν ἀντιπάθεια ποὺ τρέφουν πρὸς τὸ Ρωμαίικο, τοὺς ὁποίους ἀποκαλεῖ κακοδόξους. Γράφει ὁ Ἅγιος:

«Οἱ νέοι αὐτοὶ μάρτυρες εἶναι δόξα μὲν καὶ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δὲ τῶν κακοδόξων, διότι κοντὰ στὰ ἄλλα δύσφημα τὰ ὁποία ἐξέρασαν οἱ ἀντίπαλοι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, πρόσθεσαν κι αὐτὸ ἀκόμη, κατηγορώντας την ὅτι νέο Ἅγιο ἢ Μάρτυρα δὲν ἀπόκτησε. Ἂς καταντροπιαστοῦν λοιπὸν τὴν αἰώνια αἰσχύνη, καὶ ἂς ντραποῦν, τώρα ποὺ βλέπουν διὰ τοῦ παρόντος βιβλίου τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία πλουτισμένη καὶ γεμάτη ὄχι ἀπὸ ἕναν ἢ δύο ἢ τρεῖς νέους Μάρτυρες, ἀλλὰ ἀπὸ πλῆθος νέων Μαρτύρων…». Γνώριζε ὁ Ἅγιος γιὰ «τὰ δύσφημα ποὺ ξερνοῦσαν» καὶ ἔνιωθε πόνο γιὰ τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς κακόβουλες κινήσεις τους, σὲ καιροὺς φοβερὰ δύσκολους γιὰ τὸ Γένος, καθὼς τὰ ζοῦσε καὶ ὁ ἴδιος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη (1749-1809).

Συνεχίζει παρακάτω λέγοντας πὼς αὐτοί, οἱ Νεομάρτυρες, δὲν εἶναι κατώτεροι ὅλων τῶν ἄλλων παλαιῶν ἁγίων. Καὶ ἐξηγεῖ: «Ἐκεῖνοι ἀγωνίστηκαν κατὰ τῆς πολυθεΐας καὶ εἰδωλολατρίας, ἡ ὁποία εἶναι μία προφανὴς ἀσέβεια καὶ ἡ ὁποία δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀπατήσει ἕνα λογικὸ νοῦ, αὐτοὶ δὲ ἀγωνίστηκαν κατὰ τῆς μονοπροσώπου μονοθεΐας, ἡ ὁποία εἶναι μία κρυμμένη ἀσέβεια καὶ μπορεῖ εὔκολα νὰ ἀπατήσει τὸ νοῦ». Ἀκόμη, ὡς ἐργασθέντες στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου εἴτε παλαιοὶ εἴτε νέοι στοὺς χρόνους, ὁ Θεὸς τοὺς κατέταξε ἴσους, δηλαδή, τοὺς χάρισε τὸ στεφάνι τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς αἰώνιας βασιλείας.

Προφανῶς, λέγοντας μονοθεΐα, δὲν ἐννοεῖ μόνο τοὺς Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ἦταν κατακτητές, ἄρα καὶ φανεροὶ ἐχθροί, ἀλλὰ καὶ ὅλους τούς ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας κρυφοὺς ἐπίβουλους τυχοδιῶκτες «ἀδελφούς», αὐτοὺς ποὺ ἐπικαλοῦνταν τὸν «ἕνα Θεὸ» ἢ τὴν «συγγένεια ἐν Χριστῷ», γιὰ νὰ πλανέψουν τὸ πλήρωμα.

Ἔρχεται λοιπὸν στὴν κορύφωση τοῦ λόγου του, ἐκφράζοντας διὰ τοῦ στόματός του τὴ χαρὰ τῆς Ἐκκλησίας: «Ἔχει καύχημά της καὶ χαρά της ἡ Ἐκκλησία τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν νέων Μαρτύρων καὶ τὰ Ἅγια αἵματά τους καὶ χαίρεται ὅλο καὶ περισσότερο, ποὺ συνεχῶς αὐξάνει ὁ ἀριθμός τους», λέγει πολὺ χαριτωμένα καὶ συνεχίζει: «Καὶ ἀπὸ ἐδῶ βεβαιώνεται πώς, αὐτὴ ἡ κατηγορουμένη (ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία), ὡς στείρα καὶ ἔρημος, γέννησε ἀληθινὰ τώρα ἑπτά, ὅπως ἡ Ἄννα καὶ ἔγιναν πολλὰ τὰ παιδιὰ της, οἱ νέοι, λέω, Ἅγιοι καὶ Μάρτυρες΄ «στείρα ἔτεκεν ἑπτά, καὶ ἡ πολλὴ ἐν τέκνοις ἠσθένησε» (Α΄ Βάσ. Β,5) καὶ «πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα» (Ἤσ. 54,1).

Ὁ Ἅγιος κλείνει μὲ ἕνα παρήγορο μήνυμα, ἰδιαίτερα γιὰ τὶς ἡμέρες μας, ὅπου πάλι ἡ πίστη μας ἀποδυναμώθηκε, ἡ κακία περίσσεψε, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δὲν ἐφαρμόζεται καὶ ἡ Ὀρθοδοξία διακυβεύεται. Μᾶς ἐνθαρρύνει νὰ σταθοῦμε στέρεοι στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία:

«Λοιπόν, βεβαιότατα αὐτοὶ οἱ νέοι Μάρτυρες εἶναι ὁμολογουμένως καὶ ἀληθῶς Ἅγιοι καὶ εὐαρέστησαν τὸ Θεὸ καὶ δοξάστηκαν ἀπ` Αὐτόν, διὰ τῶν θαυμάτων τῆς θείας Χάριτος καὶ μάλιστα διὰ τῆς ἐπισκίασης τοῦ Θείου φωτός. Εἶναι δὲ αὐτοὶ τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὰ δόγματά της. Τώρα μποροῦν νὰ ἔλθουν καὶ τὰ μικρὰ παιδάρια νὰ βγάλουν τὸ συμπέρασμα καὶ νὰ ποῦν, ὅτι, ὅπως αὐτοὶ εἶναι Ἅγιοι καὶ εὐάρεστοι στὸ Θεό, ἔτσι καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τοὺς γέννησε πνευματικά, κατὰ συνέπεια εἶναι Ἁγία καὶ εὐάρεστη στὸ Θεὸ καὶ ταμειοῦχος τῆς θείας Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατὰ διπλὴ συνέπεια δὲ καὶ τὰ δόγματα αὐτῆς εἶναι ὀρθόδοξα καὶ εὐσεβέστατα. «Ὅποιου εἴδους εἶναι οἱ γιοί, τέτοια εἶναι καὶ ἡ μητέρα τους καὶ ὅποιου εἴδους εἶναι ὁ καρπός, τέτοιο εἶναι καὶ τὸ δέντρο καὶ ὅποιου εἴδους εἶναι τὰ ἀποτελέσματα, τέτοια εἶναι καὶ τὰ αἴτια, ποὺ τὰ προκάλεσαν. Καὶ γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι πολὺ περισσότερο ἰσχύει αὐτὸ γιὰ τὴ μεταφυσική».

Εἶναι καιρὸς νὰ πάρουν οἱ Νεομάρτυρες τὴ θέση ποὺ τοὺς πρέπει στὴν καρδιά μας καὶ στὴ ζωή μας. Ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς τιμᾶ, κυρίως σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο. Τὰ μαρτύριά τους, ὅμως, ἔχουν μέγιστη ἀπήχηση στὸ Ρωμαίικο ἀλλὰ καὶ Πανορθόδοξη καὶ ἡ ἁγιότητά τους, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια μὲ τῶν παλαιῶν ἁγίων.

Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 24-10-2016

1 σχόλιο:

  1. ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟ Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μητέρα της Αγιότητας.
    Καλό να τονιστεί το ΜΟΝΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.