Τοῦ Θ. Ι. Ρηγινιώτη
Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα σκάνδαλα, πού κινεῖ πολλούς ἐνάντια στήν Ἐκκλησία (ἀκόμη καί πιστούς ὀρθόδοξους χριστιανούς), εἶναι ἡ ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ ἀδελφοί μας πού αὐτοκτονοῦν (αὐτόχειρες) δέν πρέπει νά κηδεύονται, ἀλλά νά θάβονται χωρίς κηδεία.
Δυστυχῶς, δέν ξέρω οὔτε μία περίπτωση, πού οἱ ἐξοργισμένοι κατά τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι νά σκέφτονται πώς ἡ ψυχή τοῦ αὐτόχειρα ἀδελφοῦ τους χρειάζεται τήν τελετή τῆς κηδείας (πού εἶναι μία τελετή προσευχῆς) γιά τήν ἀνάπαυσή της, πώς ἡ κηδεία θά τήν ὠφελήσει στό ταξίδι της πρός τόν ἄλλο κόσμο. Αὐτό δέ φαίνεται νά τούς ἀπασχολεῖ καθόλου – ἴσως νά μήν πιστεύουν καν ὅτι ὑπάρχει αἰώνια ζωή ἤ νά ἰσχυρίζονται πώς «δέν ξέρουμε» τί ὑπάρχει μετά τό θάνατο, ἀγνοώντας πώς καί ὁ Χριστός ἔχει πεῖ πολλά γι’ αὐτό τό θέμα, ἀλλά καί οἱ ἅγιοι ἔχουν καταθέσει τίς δικές τους γνώσεις καί ἐμπειρίες, ὡς ἑνωμένοι πού εἶναι μέ τόν Τριαδικό Θεό καί μέ ὅλα τά πλάσματα [βλ. τά ἄρθρα: α) Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τή μετά θάνατον ζωή τῶν ψυχῶν, β) Τά πνεύματα τῶν νεκρῶν καί ἐμεῖς].
Πάντα ἡ ἐπίθεση ἐνάντια στούς «παπάδες» ἔχει ὡς αἰτία ὅτι....
πληγώνονται οἱ συγγενεῖς ἤ «προσβάλλεται ἡ μνήμη τοῦ νεκροῦ» μπροστά στήν κοινωνία – καμιά ἀνησυχία γιά τή μεταθανάτια ὠφέλειά του. Αὐτό ὅμως φανερώνει ἐπιπολαιότητα καί ἐγωισμό, πού μαζί μέ τήν ἐπιθετικότητα (πού μερικές φορές φτάνει τά ὅρια τῆς βαρβαρότητας), τούς κάνει νά χάνουν τό δίκιο τους, ἀκόμη κι ἄν πιστέψουμε πώς ἔχουν δίκιο.
Ποιά εἶναι ὅμως ἡ αἰτία ποῦ ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιθυμεῖ νά κηδεύονται οἱ αὐτόχειρες;
Εἶναι ἀστεῖο νά ὑποθέτει κάποιος (ἀκόμη κι ἄν εἶναι «ἄθεος» – καί τότε εἶναι διπλά ἀστεῖο) πώς ὁ ἕνας ἤ ὁ ἄλλος ἰδιώτης ἀγαπάει περισσότερο τό νεκρό φίλο ἤ συγγενῆ του ἀπ’ ὅ,τι τόν ἀγαποῦν οἱ ὀρθόδοξοι ἅγιοι Πατέρες, πού ἔδωσαν τά πάντα γιά τό συνάνθρωπο καί πού θέσπισαν τό τί κάνει ἡ Ἐκκλησία σέ κάθε περίπτωση. Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία εἶναι γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου (ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ οἰκονομικά ὁ ἱερέας – ἄλλωστε ἄν ἀρνηθεῖ μία κηδεία… χάνει λεφτά, ὅποτε κάτι ἄλλο συμβαίνει) καί καλό εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά τό ψάχνει καί νά ρωτάει, ἀλλά ὄχι νά παριστάνει πώς «ἐπαναστατεῖ» καί «καταγγέλλει» τή δῆθεν «σκληρότητα» καί «ὑποκρισία» τῶν παπάδων, νομίζοντας πώς τά ξέρει ὅλα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἔχει μεσάνυχτα γιά τά πιό πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.
Συνήθως προβάλλεται ὡς αἰτία πού, ἄν αὐτοκτονήσω (μή γένοιτο), δέ θά μέ κηδέψουν, ὅτι ἀρνήθηκα τό χριστιανισμό καί συνεπῶς δέ μπορῶ νά συμμετάσχω σέ μία χριστιανική τελετή. Ἡ ἴδια ἡ πράξη τῆς αὐτοκτονίας εἶναι ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ εἶναι πράξη ἀπελπισίας, ἐνῶ ὁ χριστιανός πάντα ἐλπίζει. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰούδας (τό λέω παρεμπιπτόντως) δέ σώθηκε, γιατί αὐτοκτόνησε ἀπό ἀπελπισία (βλέποντας τό σκοτάδι πού τόν εἶχε κυριεύσει), ὄχι ἀπό μετάνοια. Ἄν μετανοοῦσε, σίγουρα θά εἶχε σωθεῖ (ὅτι ὁ Ἰούδας δέν σώθηκε, τό ἔχει προφητέψει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στό Μάτθ. 26, 24).
Ἡ παραπάνω σκέψη (ὅτι αὐτόχειρας = μή χριστιανός) εἶναι εὔλογη. Τό ἴδιο καί ὅτι αὐτό συμβαίνει ὡς παράδειγμα πρός ἀποφυγήν, γιά νά τό βλέπουν οἱ ζωντανοί καί ἔστω κάποιοι νά ἀποφεύγουν τήν αὐτοκτονία!… Ὅμως ὑπάρχει κάτι πολύ πιό σοβαρό, πού τόν αὐτόχειρα τόν ἀγκαλιάζει ὡς ἀδελφό χριστιανό, δέν τόν «πετάει ἔξω» ὡς ἀρνησίθρησκο.
Ἡ τελετή τῆς κηδείας, ἐκτός ἀπό προσευχή, εἶναι μία ἀπόδοση τιμῆς στό νεκρό. Στερώντας ἡ Ἐκκλησία ἀπ’ αὐτή τήν τιμή τόν ἄνθρωπο πού αὐτοκτόνησε, προσπαθεῖ νά τοῦ δώσει ἕνα πλεονέκτημα στό ταξίδι τῆς ψυχῆς του: ἐμεῖς ἐδῶ δέν τόν τιμᾶμε, γιά νά τόν τιμήσει ὁ Θεός – Τοῦ τόν στέλνουμε ὅπως εἶναι, γιά νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἄδεια ἀπό τιμές καί νά μπορέσει ἴσως Ἐκεῖνος νά τοῦ ἐλαφρώσει τό φορτίο τοῦ σκοταδιοῦ, πού ἔχει μαζέψει μέσα του μέ τήν πράξη του. Ἐλπίζουμε ἔτσι ὅτι τουλάχιστον ἡ κόλαση, πού θά ζήσει, θά εἶναι κάπως ἐλαφρύτερη ἀπό ὅ,τι θά ἦταν κανονικά [ἡ κόλαση, ὅπως ξέρουμε ἀπό τούς ἁγίους διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τό ἴδιο τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, πού τό βιώνουν ὡς πῦρ ἐκεῖνοι πού τό βλέπουν μέσα ἀπό τήν παραμόρφωση τοῦ ἐγωισμοῦ – βλ. καί τό ἄρθρο τοῦ π. Γ. Μεταλληνού «Παράδεισος καί κόλαση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση» ].
Ἄς σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ὁ αὐτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πώς πάει γιά τήν κόλαση, γιατί πράγματι ἔχει κλωτσήσει τό Θεό ἀπό τήν καρδιά του. Ἄν δέν Τόν κλωτσοῦσε, δέ θά εἶχε ἀπελπιστεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς κόλασής του (ὅτι ὁ ἴδιος ἐδίωξε τό Θεό καί ἡ κόλαση εἶναι ἡ χωρίς Θεό αἰωνιότητα, ὅπου τό θεῖο Φῶς τό βλέπει κάποιος ὡς πῦρ) καί ὄχι «νομικές αἰτίες», ὅπως ὅτι «ἀρνήθηκε τό θεῖο δῶρο τῆς ζωῆς» ἤ ὅτι «διέπραξε φόνο» (τό δικό του) «καί δέν πρόλαβε νά μετανοήσει» κ.τ.λ. Ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στήν κόλαση μόνος του, μέ αὐτά πού ἔχει στήν καρδιά του, ἐνῶ ἡ πόρτα τοῦ παραδείσου εἶναι ἀνοιχτή γιά ὅλους.
(Ἀλλάζει τό πράγμα ὅταν ὁ ἄνθρωπος πάσχει ἀπό ψυχικά προβλήματα τόσο, ὥστε νά μήν ἔχει τή συναίσθηση τῶν πράξεών του).
Σημειωτέον, ὅτι δέ δίνουμε τό ὄνομά του γιά μνημόνευση στή λειτουργία ἤ σέ σαρανταλείτουργο, δεδομένου ὅτι ὁ ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης ἔφαγε χαστούκι ἀπό ἄγγελο μέσα στό Ἱερό, ὅταν μνημόνευε τό ὄνομα ἑνός αὐτόχειρα στήν πρόθεση (ἀναφέρεται στή βιογραφία του, πού ἔχει συντάξει ὁ π. Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης).
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
Ἄν ἔχεις κάποιον δικό σου ἤ γνωστό σου πού ἀντιμετωπίζει προβλήματα, ἄρρωστο, ἀπελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησε τόν πρίν εἶναι ἀργά. Ἕνας λόγος ἀγάπης, μία ἐπίσκεψη ἤ μία προσευχή μπορεῖ νά σώσουν τή ζωή του καί τήν ψυχή του!
Μπορεῖ νά σώσουν καί τή δική σου ψυχή, γιατί ὅλοι ἔχουμε εὐθύνη ὅταν ἕνας ἄνθρωπος αὐτοκτονεῖ. Ὁ Θεός νά μέ συγχωρέσει, κι ἐγώ ἔχω εὐθύνη γιά ἄλλους, γνωστούς ἤ συγγενεῖς μου, πού αὐτοκτόνησαν καί εὔχομαι νά ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή τους.
Ἄν ἔχεις κάποιον δικό σου ἤ γνωστό σου, ποῦ ἔδωσε τέρμα στή ζωή του, σέ ρωτῶ: θέλεις νά σωθεῖ ἡ ψυχή του; Ἄν ναί, παράτα τήν ἐγωιστική ἐπίθεση κατά «τῶν παπάδων» (πού ἴσως γίνεται γιά ν’ ἀποκοιμίσεις τή συνείδησή σου, ἄν δέν προσπάθησες νά σώσεις τή ζωή του) καί ἄκου τί ἔχει νά σού πεῖ «ἕνας παπάς».
Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην ἄθεος καί μελετητής τῆς ἀνατολικῆς φιλοσοφίας καί τοῦ ζέν, καί τελικά ὀρθόδοξος ἱερομόναχος καί συγγραφέας στά δάση τῆς Καλιφόρνιας, μᾶς προσφέρει μία σημαντική ἀναφορά, ἀπό τή διδασκαλία καί τόν ἀγώνα δύο μεγάλων ἁγίων γυναικών τῆς ὀρθόδοξης Ρωσίας.
Ἡ ἁγία Ἀναστασία (Ἀθανασία) Λονγκάτσεβα, πού ἀσκήτεψε νέα στά ρωσικά δάση καί ἀναδείχτηκε σέ μεγάλη δασκάλα τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, εἶχε ἕναν ἀδελφό πού τόν ἔλεγαν Παῦλο, ὁ ὁποῖος κρεμάστηκε σέ στιγμή μέθης. Ἡ Ἀναστασία, θέλοντας νά προσευχηθεῖ γι’ αὐτόν, ζήτησε τή συμβουλή μίας ἄλλης μεγάλης ἀσκήτριας, τῆς ἁγίας Πελαγίας Ἰβάνοβνας, τῆς διά Χριστόν σαλής. Ἐκείνη τῆς εἶπε νά κλειστεῖ στό κελί τῆς σαράντα μέρες, νά νηστέψει καί νά προσευχηθεῖ γιά τόν ἀδελφό της καί κάθε μέρα νά λέει ἑκατόν πενήντα φορές: «Ὑπεραγία Θεοτόκε, ἀναπαυσον τόν δοῦλο σου».
Τό σαρανταήμερο αὐτό, μέ νηστεία καί προσευχή, ἐπαναλήφθηκε τρεῖς φορές. Κάθε φορᾶ ἡ ἁγία ἔβλεπε σέ ὅραμα ἕνα αἱμάτινο βράχο πάνω ἀπό μία ἄβυσσο καί πάνω κείτονταν δύο ἄντρες μέ ἁλυσίδες στό λαιμό τους. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ Παῦλος. Τή δεύτερη φορά ὁ Παῦλος, ἄν καί ἀκόμα ἁλυσοδεμένος, ἐνῶ τήν τρίτη φορά δέν ἦταν πιά στό βράχο. Ὁ ἄλλος ἄντρας ἀκούστηκε νά λέει: «Εἶσαι τυχερός ἐσύ, ἔχεις πολύ ἰσχυρούς μεσίτες στή γῆ».
Ὅταν ἀνέφερε τό ὅραμά της στήν ἁγία Πελαγία, ἐκείνη ἀπάντησε: «Ὁ ἀδελφός σου λυτρώθηκε ἀπό τά βάσανα. Δέ μπῆκε ὅμως στή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Ἡ ψυχή μετά τό θάνατο – Οἱ μεταθανάτιες ἐμπειρίες στό φῶς τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, 12η ἔκδ., Μυριόβιβλος 2008, σέλ. 292-293· ἀναφέρεται καί στό Ὁσία Ἀθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Ἀθήνα 1998, σέλ. 69-73).
Ὁ π. Σεραφείμ προσθέτει: «Πολλά παρόμοια περιστατικά ἀναφέρονται σέ Βίους Ὀρθοδόξων Ἁγίων καί ἀσκητῶν. Σέ περίπτωση πού κάποιος ἔχει τήν τάση νά ἑρμηνεύει κατά γράμμα τέτοια ὁράματα, ἴσως θά πρέπει νά παρατηρήσουμε ὅτι βεβαίως οἱ εἰκόνες, μέ τίς ὁποῖες ἐμφανίζονται τέτοια ὁράματα, συνήθως σέ ὄνειρα, δέ “φωτογραφίζουν” κατ’ ἀνάγκην τόν τρόπο ὕπαρξης τῆς ψυχῆς μετά τό θάνατο· πρόκειται περισσότερο γιά εἰκόνες, οἱ ὁποῖες μεταβιβάζουν τήν πνευματική ἀλήθεια τῆς βελτίωσης τῆς κατάστασης τῆς ψυχῆς στόν ἄλλο κόσμο χάρη στίς προσευχές ἐκείνων πού παραμένουν στόν κόσμο τοῦτο».
Ὁ ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος Σαριδάκης, πού ἀφιέρωσε τή ζωή του στήν ὑπηρεσία τῶν λεπρῶν καί ἄλλων βαριά ἀσθενῶν, στό νοσοκομεῖο λοιμωδῶν νοσημάτων, στήν Ἁγία Βαρβάρα Ἀθηνῶν, καί πού προσευχόταν στό Χριστό νά σώσει «ὅλους τους καθολικούς καί ὅλους τους προτεστάντες καί τούς μουσουλμάνους καί τούς ἄθεους καί τούς ἀνθρώπους ἀπ’ ὅλες τίς θρησκεῖες…», ἄρχισε νά προσεύχεται γιά τή σωτηρία ἑνός ὑπαλλήλου τοῦ νοσοκομείου πού αὐτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεῖα του, μικρό ὄνομα Μιχάλης) καί τόν ὁποῖο ἔβλεπε γιά 40 μέρες ν’ ἀνεβαίνει μ’ ἕνα πήδημα στόν τροῦλο τῆς ἐκκλησίας καί νά κατρακυλάει κάτω κάνοντας τοῦμπες, μετά νά ξανανεβαίνει κ.ο.κ.
Καί παρακαλοῦσε τό Χριστό λέγοντας: «Νά τόν πᾶς ὑποχρεωτικά (=ὁπωσδήποτε) στόν παράδεισο. Δέ μπορῶ νά τόν βλέπω ἄλλο. Κι αὐτόν καί ὅλους ὅσοι θά πεθάνουν μέχρι τό τέλος τοῦ αἰῶνος, νά τούς πᾶς ὅλους στόν παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχοῦ, π. Εὐμένιος, Ὁ κρυφός ἅγιος της ἐποχῆς μας, Ἀθήνα 2010, σέλ. 276-278, βλ. & 133-134).
Ἴσως, ἐπειδή τούς ἁγίους τους φανταζόμαστε ἐσφαλμένα σάν ὑπερφυσικά ὄντα, κάποιος σκεφτεῖ: «Καλά, καί περίμενε ὁ ἅγιος αὐτός νά τρομάξει ἀπ’ τό ὅραμα γιά ν’ ἀρχίσει νά προσεύχεται γιά κείνη τήν ψυχή;». Ὅμως ἴσως τό ὅραμα νά τοῦ δόθηκε ἀπ’ τό Θεό, ἀκριβῶς γιά ν’ ἀρχίσει νά προσεύχεται γιά κείνη τήν ψυχή, ὥστε νά σωθεῖ!
Δέν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Γέροντας ἔλαβε κάποια πληροφορία γιά τήν τύχη τοῦ αὐτόχειρα. Εὔχεστε καί γι’ αὐτόν, ἀδελφοί.
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος κάνει μία συγκλονιστική ἀναφορά:
«…Ἀλλά ἐμεῖς πρέπει νά κάνουμε πολλή προσευχή γιά ὅσους αὐτοκτονοῦν, γιά νά κάνη κάτι ὁ Καλός Θεός καί γι’ αὐτούς, γιατί δέν ξέρουμε πώς ἔγινε καί αὐτοκτόνησαν, οὔτε σέ τί κατάσταση βρέθηκαν τήν τελευταία στιγμή. Μπορεῖ, τήν ὥρα πού ξεψυχοῦσαν, νά μετανoιωσαν, νά ζήτησαν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό καί νά ἔγινε δεκτή ἡ μετάνοιά τους, ὅποτε τήν ψυχή τους νά τήν παρέλαβε Ἄγγελος Κυρίου.
Εἶχα ἀκούσει ὅτι ἕνα κοριτσάκι σέ ἕνα χωριό πῆγε νά βοσκήση τήν κατσίκα τους.
»Τήν ἔδεσε στό λιβάδι καί πῆγε πιό πέρα νά παίξη. Ξεχάστηκε ὅμως στό παιχνίδι καί ἡ κατσίκα λύθηκε καί ἔφυγε. Ἔψαξε, ἀλλά δέν τήν βρῆκε καί γύρισε στό σπίτι χωρίς τήν κατσίκα. Ὁ πατέρας τοῦ θύμωσε πολύ, τό ἔδειρε καί τό ἐδίωξε ἀπό τό σπίτι. “Να πᾶς νά βρής τήν κατσίκα, τοῦ εἶπε. Ἄν δέν τήν βρής, νά πᾶς νά κρεμασθής”.
»Ξεκίνησε τό ταλαίπωρο νά πάη νά ψάξη. Βραδίασε καί αὐτό ἀκόμη δέν εἶχε γυρίσει στό σπίτι. Οἱ γονεῖς, βλέποντας ὅτι νύχτωσε, βγῆκαν ἀνήσυχοι νά βροῦν τό παιδί. Ἔψαξαν καί τό βρῆκαν κρεμασμένο σέ ἕνα δένδρο. Εἶχε δέσει στόν λαιμό τοῦ τό σχοινί τῆς κατσίκας καί κρεμάστηκε στό δένδρο. Τό κακόμοιρο εἶχε φιλότιμο καί πῆρε κατά γράμμα αὐτό πού τοῦ εἶπε ὁ πατέρας του. Τό ἔθαψαν μετά ἔξω ἀπό τό κοιμητήρι.
»Ἡ Ἐκκλησία φυσικά καλά ἔκανε καί τό ἔθαψε ἀπ’ ἔξω, γιά νά φρενάρη ὅσους αὐτοκτονοῦν γιά τό παραμικρό, ἀλλά καί ὁ Χριστός καλά θά κάνη, ἄν τό βάλη μέσα στόν Παράδεισο» (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμ. Δ΄).
ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ
Πλέον σέ πάρα πολλές περιπτώσεις, ἴσως στίς περισσότερες, οἱ ἱερεῖς ὑποχωροῦν καί κηδεύουν τόν αὐτόχειρα. Πολλές φορές δέν ἀναφέρουν καν τό ἐνδεχόμενο νά θαφτεῖ χωρίς κηδεία, παρακάμπτοντας τή θλίψη τῆς σύγκρουσης μέ τούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι ὅμως, ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή, ἐλάχιστα ἔχουν στό μυαλό τούς τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του καί πιό πολύ τήν κοινωνική κατακραυγή. Ἐπίσης μπορεῖ ὁ ἱερέας νά ἀρνεῖται νά τελέσει τήν κηδεία καί οἱ συγγενεῖς νά προσφεύγουν στόν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος δίνει ἐντολή νά κηδευτεῖ.
Ὅπως θεωρῶ πώς ἡ Ἐκκλησία ἀπό σοφή φιλανθρωπία θέσπισε τήν ἄρνηση τῆς κηδείας στόν αὐτόχειρα, ἔτσι δέ μπορῶ νά κρίνω καί τήν ἀπόφαση ἑνός παπᾶ ἤ ἐπισκόπου νά τελέσει τήν κηδεία. Ἄν ἔτσι κρίνει πώς θά βοηθηθοῦν οἱ συγγενεῖς στή δική τους σωτηρία, καλά κάνει. Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄκαμπτοι νόμοι, ἀλλά θεραπευτικές συνταγές, πού ὁ ἁρμόδιος γιατρός (ὁ παπάς ἤ –περισσότερο ἀκόμη– ὁ ἐπίσκοπος) μπορεῖ νά τίς μεταβάλλει ὅπως νομίζει πώς θά ὠφελήσει περισσότερο τό λαό του, ἀρκεῖ ὅλα νά γίνονται ἀπό σύνεση καί ἀγάπη, ὄχι ἀπό ἐγωισμό ἤ μικροψυχία. Αὐτό ἰσχύει βέβαια ὄχι μόνο γιά τούς ἱερεῖς, ἀλλά καί γιά τό λαό, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ τά ἀπαιτεῖ ὅλα ἀπό τούς ὀρθόδοξους ἱερεῖς, δέν εἶναι διατεθειμένος νά ὑποχωρήσει σέ τίποτα προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τίς ἀπαιτήσεις του, ὅποιες κι ἄν εἶναι…
Ὁ Θεός νά ἀναπαύσει ὅλους τους ἀδελφούς μας, καί ἰδιαίτερά τους αὐτόχειρες.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, ἀναπαυσον τούς δούλους σου.
Ἀμήν.
ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!
Ἄν σου περνάει ἀπ’ τό μυαλό νά βάλεις τέρμα στή ζωή σου, ἀδελφέ μου, ἀδελφή μου, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Εἶναι μία σκέψη-παγίδα, πού σου τήν ἔχει ρίξει ὁ διάβολος, γιά νά σέ καταδικάσει αἰώνια.
Ὅ,τι προβλήματα κι ἄν ἔχεις, δέ θά λυθοῦν ἔτσι. Ἀντίθετα, θά γίνουν ἀπείρως χειρότερα, γιατί δέν ὑπάρχει θάνατος καί ΔΕΝ πρόκειται νά ξεφύγεις ἀπό πουθενά. Θά πᾶς στήν αἰώνια ζωή, ἀλλά αὐτή ἡ ζωή θά εἶναι γιά σένα ἡ κόλαση.
Ὁ Χριστός σέ περιμένει νά Τοῦ ἁπλώσεις τό χέρι καί νά σέ βοηθήσει νά σηκώσεις τό σταυρό σου, ὅπως κι Ἐκεῖνος σήκωσε τό δικό Του σταυρό γιά σένα.
Ἄν εἶσαι συνεχῶς θλιμμένος, ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗ ΝΤΡΑΠΕΙΣ νά ζητήσεις βοήθεια ἀπό ἕναν εἰδικό!!! Ἄν εἶσαι μόνος, ἄν ἔχεις καταστραφεῖ οἰκονομικά, ἄν ἔχεις κάνει μεγάλα καί τρομερά λάθη στή ζωή σου, ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ. Προσευχήσου στό Χριστό, στήν Παναγία καί στόν ἅγιό του ὀνόματός σου ἤ στόν ἅγιό της ἐκκλησίας τῆς περιοχῆς σου. Ἄνοιξε τήν Καινή Διαθήκη καί διάβασε κάτι ἀπό τό Εὐαγγέλιο ἤ τίς Πράξεις τῶν ἀποστόλων. Πήγαινε σ’ ἕνα χριστιανικό βιβλιοπωλεῖο ἤ ψάξε στό Ἴντερνετ καί πάρε τήν παράκληση & τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας (ἤ τό βιβλίο Θησαυρός Ἁγίων, ἔκδ. Βάσ. Ρηγόπουλου, πού περιέχει προσευχές σέ πολλούς ἁγίους, ὀνομαστικά). Ἄρχισε κάθε μέρα νά διαβάζεις κι ἀπό μία, ἤ τήν ἴδια, ξανά καί ξανά – ἔτσι ἡ καρδιά σου θά στραφεῖ πρός τό Χριστό, ὅπως τό ἡλιοτρόπιο πρός τόν ἥλιο. Ἀναζήτησε τόν παπά τῆς ἐνορίας σου καί ἐξομολογήσου σ’ αὐτόν. ΑΓΩΝΙΣΟΥ. Συγχώρεσε τούς ἐχθρούς σου – καί, ἄν δέ μπορεῖς, ζήτα ἀπ’ τό Χριστό τή δύναμη, νά σέ βοηθήσει νά συγχωρέσεις. Κι ἔτσι θά μπορεῖς νά Τοῦ ζητήσεις νά σέ συγχωρέσει κι Ἐκεῖνος γιά ὅλα τά λάθη ἤ τίς παραλείψεις σου. Θά χρειαστεῖς ἀγώνα, ἀλλά ΘΑ ΔΩΘΕΙ ΛΥΣΗ!
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΘΑΡΡΟΣ, ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ.
Δυστυχῶς, δέν ξέρω οὔτε μία περίπτωση, πού οἱ ἐξοργισμένοι κατά τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι νά σκέφτονται πώς ἡ ψυχή τοῦ αὐτόχειρα ἀδελφοῦ τους χρειάζεται τήν τελετή τῆς κηδείας (πού εἶναι μία τελετή προσευχῆς) γιά τήν ἀνάπαυσή της, πώς ἡ κηδεία θά τήν ὠφελήσει στό ταξίδι της πρός τόν ἄλλο κόσμο. Αὐτό δέ φαίνεται νά τούς ἀπασχολεῖ καθόλου – ἴσως νά μήν πιστεύουν καν ὅτι ὑπάρχει αἰώνια ζωή ἤ νά ἰσχυρίζονται πώς «δέν ξέρουμε» τί ὑπάρχει μετά τό θάνατο, ἀγνοώντας πώς καί ὁ Χριστός ἔχει πεῖ πολλά γι’ αὐτό τό θέμα, ἀλλά καί οἱ ἅγιοι ἔχουν καταθέσει τίς δικές τους γνώσεις καί ἐμπειρίες, ὡς ἑνωμένοι πού εἶναι μέ τόν Τριαδικό Θεό καί μέ ὅλα τά πλάσματα [βλ. τά ἄρθρα: α) Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τή μετά θάνατον ζωή τῶν ψυχῶν, β) Τά πνεύματα τῶν νεκρῶν καί ἐμεῖς].
Πάντα ἡ ἐπίθεση ἐνάντια στούς «παπάδες» ἔχει ὡς αἰτία ὅτι....
πληγώνονται οἱ συγγενεῖς ἤ «προσβάλλεται ἡ μνήμη τοῦ νεκροῦ» μπροστά στήν κοινωνία – καμιά ἀνησυχία γιά τή μεταθανάτια ὠφέλειά του. Αὐτό ὅμως φανερώνει ἐπιπολαιότητα καί ἐγωισμό, πού μαζί μέ τήν ἐπιθετικότητα (πού μερικές φορές φτάνει τά ὅρια τῆς βαρβαρότητας), τούς κάνει νά χάνουν τό δίκιο τους, ἀκόμη κι ἄν πιστέψουμε πώς ἔχουν δίκιο.
Ποιά εἶναι ὅμως ἡ αἰτία ποῦ ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιθυμεῖ νά κηδεύονται οἱ αὐτόχειρες;
Εἶναι ἀστεῖο νά ὑποθέτει κάποιος (ἀκόμη κι ἄν εἶναι «ἄθεος» – καί τότε εἶναι διπλά ἀστεῖο) πώς ὁ ἕνας ἤ ὁ ἄλλος ἰδιώτης ἀγαπάει περισσότερο τό νεκρό φίλο ἤ συγγενῆ του ἀπ’ ὅ,τι τόν ἀγαποῦν οἱ ὀρθόδοξοι ἅγιοι Πατέρες, πού ἔδωσαν τά πάντα γιά τό συνάνθρωπο καί πού θέσπισαν τό τί κάνει ἡ Ἐκκλησία σέ κάθε περίπτωση. Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία εἶναι γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου (ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ οἰκονομικά ὁ ἱερέας – ἄλλωστε ἄν ἀρνηθεῖ μία κηδεία… χάνει λεφτά, ὅποτε κάτι ἄλλο συμβαίνει) καί καλό εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά τό ψάχνει καί νά ρωτάει, ἀλλά ὄχι νά παριστάνει πώς «ἐπαναστατεῖ» καί «καταγγέλλει» τή δῆθεν «σκληρότητα» καί «ὑποκρισία» τῶν παπάδων, νομίζοντας πώς τά ξέρει ὅλα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἔχει μεσάνυχτα γιά τά πιό πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.
Συνήθως προβάλλεται ὡς αἰτία πού, ἄν αὐτοκτονήσω (μή γένοιτο), δέ θά μέ κηδέψουν, ὅτι ἀρνήθηκα τό χριστιανισμό καί συνεπῶς δέ μπορῶ νά συμμετάσχω σέ μία χριστιανική τελετή. Ἡ ἴδια ἡ πράξη τῆς αὐτοκτονίας εἶναι ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ εἶναι πράξη ἀπελπισίας, ἐνῶ ὁ χριστιανός πάντα ἐλπίζει. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰούδας (τό λέω παρεμπιπτόντως) δέ σώθηκε, γιατί αὐτοκτόνησε ἀπό ἀπελπισία (βλέποντας τό σκοτάδι πού τόν εἶχε κυριεύσει), ὄχι ἀπό μετάνοια. Ἄν μετανοοῦσε, σίγουρα θά εἶχε σωθεῖ (ὅτι ὁ Ἰούδας δέν σώθηκε, τό ἔχει προφητέψει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στό Μάτθ. 26, 24).
Ἡ παραπάνω σκέψη (ὅτι αὐτόχειρας = μή χριστιανός) εἶναι εὔλογη. Τό ἴδιο καί ὅτι αὐτό συμβαίνει ὡς παράδειγμα πρός ἀποφυγήν, γιά νά τό βλέπουν οἱ ζωντανοί καί ἔστω κάποιοι νά ἀποφεύγουν τήν αὐτοκτονία!… Ὅμως ὑπάρχει κάτι πολύ πιό σοβαρό, πού τόν αὐτόχειρα τόν ἀγκαλιάζει ὡς ἀδελφό χριστιανό, δέν τόν «πετάει ἔξω» ὡς ἀρνησίθρησκο.
Ἡ τελετή τῆς κηδείας, ἐκτός ἀπό προσευχή, εἶναι μία ἀπόδοση τιμῆς στό νεκρό. Στερώντας ἡ Ἐκκλησία ἀπ’ αὐτή τήν τιμή τόν ἄνθρωπο πού αὐτοκτόνησε, προσπαθεῖ νά τοῦ δώσει ἕνα πλεονέκτημα στό ταξίδι τῆς ψυχῆς του: ἐμεῖς ἐδῶ δέν τόν τιμᾶμε, γιά νά τόν τιμήσει ὁ Θεός – Τοῦ τόν στέλνουμε ὅπως εἶναι, γιά νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἄδεια ἀπό τιμές καί νά μπορέσει ἴσως Ἐκεῖνος νά τοῦ ἐλαφρώσει τό φορτίο τοῦ σκοταδιοῦ, πού ἔχει μαζέψει μέσα του μέ τήν πράξη του. Ἐλπίζουμε ἔτσι ὅτι τουλάχιστον ἡ κόλαση, πού θά ζήσει, θά εἶναι κάπως ἐλαφρύτερη ἀπό ὅ,τι θά ἦταν κανονικά [ἡ κόλαση, ὅπως ξέρουμε ἀπό τούς ἁγίους διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τό ἴδιο τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, πού τό βιώνουν ὡς πῦρ ἐκεῖνοι πού τό βλέπουν μέσα ἀπό τήν παραμόρφωση τοῦ ἐγωισμοῦ – βλ. καί τό ἄρθρο τοῦ π. Γ. Μεταλληνού «Παράδεισος καί κόλαση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση» ].
Ἄς σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ὁ αὐτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πώς πάει γιά τήν κόλαση, γιατί πράγματι ἔχει κλωτσήσει τό Θεό ἀπό τήν καρδιά του. Ἄν δέν Τόν κλωτσοῦσε, δέ θά εἶχε ἀπελπιστεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς κόλασής του (ὅτι ὁ ἴδιος ἐδίωξε τό Θεό καί ἡ κόλαση εἶναι ἡ χωρίς Θεό αἰωνιότητα, ὅπου τό θεῖο Φῶς τό βλέπει κάποιος ὡς πῦρ) καί ὄχι «νομικές αἰτίες», ὅπως ὅτι «ἀρνήθηκε τό θεῖο δῶρο τῆς ζωῆς» ἤ ὅτι «διέπραξε φόνο» (τό δικό του) «καί δέν πρόλαβε νά μετανοήσει» κ.τ.λ. Ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στήν κόλαση μόνος του, μέ αὐτά πού ἔχει στήν καρδιά του, ἐνῶ ἡ πόρτα τοῦ παραδείσου εἶναι ἀνοιχτή γιά ὅλους.
(Ἀλλάζει τό πράγμα ὅταν ὁ ἄνθρωπος πάσχει ἀπό ψυχικά προβλήματα τόσο, ὥστε νά μήν ἔχει τή συναίσθηση τῶν πράξεών του).
Σημειωτέον, ὅτι δέ δίνουμε τό ὄνομά του γιά μνημόνευση στή λειτουργία ἤ σέ σαρανταλείτουργο, δεδομένου ὅτι ὁ ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης ἔφαγε χαστούκι ἀπό ἄγγελο μέσα στό Ἱερό, ὅταν μνημόνευε τό ὄνομα ἑνός αὐτόχειρα στήν πρόθεση (ἀναφέρεται στή βιογραφία του, πού ἔχει συντάξει ὁ π. Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης).
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
Ἄν ἔχεις κάποιον δικό σου ἤ γνωστό σου πού ἀντιμετωπίζει προβλήματα, ἄρρωστο, ἀπελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησε τόν πρίν εἶναι ἀργά. Ἕνας λόγος ἀγάπης, μία ἐπίσκεψη ἤ μία προσευχή μπορεῖ νά σώσουν τή ζωή του καί τήν ψυχή του!
Μπορεῖ νά σώσουν καί τή δική σου ψυχή, γιατί ὅλοι ἔχουμε εὐθύνη ὅταν ἕνας ἄνθρωπος αὐτοκτονεῖ. Ὁ Θεός νά μέ συγχωρέσει, κι ἐγώ ἔχω εὐθύνη γιά ἄλλους, γνωστούς ἤ συγγενεῖς μου, πού αὐτοκτόνησαν καί εὔχομαι νά ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή τους.
Ἄν ἔχεις κάποιον δικό σου ἤ γνωστό σου, ποῦ ἔδωσε τέρμα στή ζωή του, σέ ρωτῶ: θέλεις νά σωθεῖ ἡ ψυχή του; Ἄν ναί, παράτα τήν ἐγωιστική ἐπίθεση κατά «τῶν παπάδων» (πού ἴσως γίνεται γιά ν’ ἀποκοιμίσεις τή συνείδησή σου, ἄν δέν προσπάθησες νά σώσεις τή ζωή του) καί ἄκου τί ἔχει νά σού πεῖ «ἕνας παπάς».
Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην ἄθεος καί μελετητής τῆς ἀνατολικῆς φιλοσοφίας καί τοῦ ζέν, καί τελικά ὀρθόδοξος ἱερομόναχος καί συγγραφέας στά δάση τῆς Καλιφόρνιας, μᾶς προσφέρει μία σημαντική ἀναφορά, ἀπό τή διδασκαλία καί τόν ἀγώνα δύο μεγάλων ἁγίων γυναικών τῆς ὀρθόδοξης Ρωσίας.
Ἡ ἁγία Ἀναστασία (Ἀθανασία) Λονγκάτσεβα, πού ἀσκήτεψε νέα στά ρωσικά δάση καί ἀναδείχτηκε σέ μεγάλη δασκάλα τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, εἶχε ἕναν ἀδελφό πού τόν ἔλεγαν Παῦλο, ὁ ὁποῖος κρεμάστηκε σέ στιγμή μέθης. Ἡ Ἀναστασία, θέλοντας νά προσευχηθεῖ γι’ αὐτόν, ζήτησε τή συμβουλή μίας ἄλλης μεγάλης ἀσκήτριας, τῆς ἁγίας Πελαγίας Ἰβάνοβνας, τῆς διά Χριστόν σαλής. Ἐκείνη τῆς εἶπε νά κλειστεῖ στό κελί τῆς σαράντα μέρες, νά νηστέψει καί νά προσευχηθεῖ γιά τόν ἀδελφό της καί κάθε μέρα νά λέει ἑκατόν πενήντα φορές: «Ὑπεραγία Θεοτόκε, ἀναπαυσον τόν δοῦλο σου».
Τό σαρανταήμερο αὐτό, μέ νηστεία καί προσευχή, ἐπαναλήφθηκε τρεῖς φορές. Κάθε φορᾶ ἡ ἁγία ἔβλεπε σέ ὅραμα ἕνα αἱμάτινο βράχο πάνω ἀπό μία ἄβυσσο καί πάνω κείτονταν δύο ἄντρες μέ ἁλυσίδες στό λαιμό τους. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ Παῦλος. Τή δεύτερη φορά ὁ Παῦλος, ἄν καί ἀκόμα ἁλυσοδεμένος, ἐνῶ τήν τρίτη φορά δέν ἦταν πιά στό βράχο. Ὁ ἄλλος ἄντρας ἀκούστηκε νά λέει: «Εἶσαι τυχερός ἐσύ, ἔχεις πολύ ἰσχυρούς μεσίτες στή γῆ».
Ὅταν ἀνέφερε τό ὅραμά της στήν ἁγία Πελαγία, ἐκείνη ἀπάντησε: «Ὁ ἀδελφός σου λυτρώθηκε ἀπό τά βάσανα. Δέ μπῆκε ὅμως στή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Ἡ ψυχή μετά τό θάνατο – Οἱ μεταθανάτιες ἐμπειρίες στό φῶς τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, 12η ἔκδ., Μυριόβιβλος 2008, σέλ. 292-293· ἀναφέρεται καί στό Ὁσία Ἀθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Ἀθήνα 1998, σέλ. 69-73).
Ὁ π. Σεραφείμ προσθέτει: «Πολλά παρόμοια περιστατικά ἀναφέρονται σέ Βίους Ὀρθοδόξων Ἁγίων καί ἀσκητῶν. Σέ περίπτωση πού κάποιος ἔχει τήν τάση νά ἑρμηνεύει κατά γράμμα τέτοια ὁράματα, ἴσως θά πρέπει νά παρατηρήσουμε ὅτι βεβαίως οἱ εἰκόνες, μέ τίς ὁποῖες ἐμφανίζονται τέτοια ὁράματα, συνήθως σέ ὄνειρα, δέ “φωτογραφίζουν” κατ’ ἀνάγκην τόν τρόπο ὕπαρξης τῆς ψυχῆς μετά τό θάνατο· πρόκειται περισσότερο γιά εἰκόνες, οἱ ὁποῖες μεταβιβάζουν τήν πνευματική ἀλήθεια τῆς βελτίωσης τῆς κατάστασης τῆς ψυχῆς στόν ἄλλο κόσμο χάρη στίς προσευχές ἐκείνων πού παραμένουν στόν κόσμο τοῦτο».
Ὁ ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος Σαριδάκης, πού ἀφιέρωσε τή ζωή του στήν ὑπηρεσία τῶν λεπρῶν καί ἄλλων βαριά ἀσθενῶν, στό νοσοκομεῖο λοιμωδῶν νοσημάτων, στήν Ἁγία Βαρβάρα Ἀθηνῶν, καί πού προσευχόταν στό Χριστό νά σώσει «ὅλους τους καθολικούς καί ὅλους τους προτεστάντες καί τούς μουσουλμάνους καί τούς ἄθεους καί τούς ἀνθρώπους ἀπ’ ὅλες τίς θρησκεῖες…», ἄρχισε νά προσεύχεται γιά τή σωτηρία ἑνός ὑπαλλήλου τοῦ νοσοκομείου πού αὐτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεῖα του, μικρό ὄνομα Μιχάλης) καί τόν ὁποῖο ἔβλεπε γιά 40 μέρες ν’ ἀνεβαίνει μ’ ἕνα πήδημα στόν τροῦλο τῆς ἐκκλησίας καί νά κατρακυλάει κάτω κάνοντας τοῦμπες, μετά νά ξανανεβαίνει κ.ο.κ.
Καί παρακαλοῦσε τό Χριστό λέγοντας: «Νά τόν πᾶς ὑποχρεωτικά (=ὁπωσδήποτε) στόν παράδεισο. Δέ μπορῶ νά τόν βλέπω ἄλλο. Κι αὐτόν καί ὅλους ὅσοι θά πεθάνουν μέχρι τό τέλος τοῦ αἰῶνος, νά τούς πᾶς ὅλους στόν παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχοῦ, π. Εὐμένιος, Ὁ κρυφός ἅγιος της ἐποχῆς μας, Ἀθήνα 2010, σέλ. 276-278, βλ. & 133-134).
Ἴσως, ἐπειδή τούς ἁγίους τους φανταζόμαστε ἐσφαλμένα σάν ὑπερφυσικά ὄντα, κάποιος σκεφτεῖ: «Καλά, καί περίμενε ὁ ἅγιος αὐτός νά τρομάξει ἀπ’ τό ὅραμα γιά ν’ ἀρχίσει νά προσεύχεται γιά κείνη τήν ψυχή;». Ὅμως ἴσως τό ὅραμα νά τοῦ δόθηκε ἀπ’ τό Θεό, ἀκριβῶς γιά ν’ ἀρχίσει νά προσεύχεται γιά κείνη τήν ψυχή, ὥστε νά σωθεῖ!
Δέν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Γέροντας ἔλαβε κάποια πληροφορία γιά τήν τύχη τοῦ αὐτόχειρα. Εὔχεστε καί γι’ αὐτόν, ἀδελφοί.
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος κάνει μία συγκλονιστική ἀναφορά:
«…Ἀλλά ἐμεῖς πρέπει νά κάνουμε πολλή προσευχή γιά ὅσους αὐτοκτονοῦν, γιά νά κάνη κάτι ὁ Καλός Θεός καί γι’ αὐτούς, γιατί δέν ξέρουμε πώς ἔγινε καί αὐτοκτόνησαν, οὔτε σέ τί κατάσταση βρέθηκαν τήν τελευταία στιγμή. Μπορεῖ, τήν ὥρα πού ξεψυχοῦσαν, νά μετανoιωσαν, νά ζήτησαν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό καί νά ἔγινε δεκτή ἡ μετάνοιά τους, ὅποτε τήν ψυχή τους νά τήν παρέλαβε Ἄγγελος Κυρίου.
Εἶχα ἀκούσει ὅτι ἕνα κοριτσάκι σέ ἕνα χωριό πῆγε νά βοσκήση τήν κατσίκα τους.
»Τήν ἔδεσε στό λιβάδι καί πῆγε πιό πέρα νά παίξη. Ξεχάστηκε ὅμως στό παιχνίδι καί ἡ κατσίκα λύθηκε καί ἔφυγε. Ἔψαξε, ἀλλά δέν τήν βρῆκε καί γύρισε στό σπίτι χωρίς τήν κατσίκα. Ὁ πατέρας τοῦ θύμωσε πολύ, τό ἔδειρε καί τό ἐδίωξε ἀπό τό σπίτι. “Να πᾶς νά βρής τήν κατσίκα, τοῦ εἶπε. Ἄν δέν τήν βρής, νά πᾶς νά κρεμασθής”.
»Ξεκίνησε τό ταλαίπωρο νά πάη νά ψάξη. Βραδίασε καί αὐτό ἀκόμη δέν εἶχε γυρίσει στό σπίτι. Οἱ γονεῖς, βλέποντας ὅτι νύχτωσε, βγῆκαν ἀνήσυχοι νά βροῦν τό παιδί. Ἔψαξαν καί τό βρῆκαν κρεμασμένο σέ ἕνα δένδρο. Εἶχε δέσει στόν λαιμό τοῦ τό σχοινί τῆς κατσίκας καί κρεμάστηκε στό δένδρο. Τό κακόμοιρο εἶχε φιλότιμο καί πῆρε κατά γράμμα αὐτό πού τοῦ εἶπε ὁ πατέρας του. Τό ἔθαψαν μετά ἔξω ἀπό τό κοιμητήρι.
»Ἡ Ἐκκλησία φυσικά καλά ἔκανε καί τό ἔθαψε ἀπ’ ἔξω, γιά νά φρενάρη ὅσους αὐτοκτονοῦν γιά τό παραμικρό, ἀλλά καί ὁ Χριστός καλά θά κάνη, ἄν τό βάλη μέσα στόν Παράδεισο» (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμ. Δ΄).
ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ
Πλέον σέ πάρα πολλές περιπτώσεις, ἴσως στίς περισσότερες, οἱ ἱερεῖς ὑποχωροῦν καί κηδεύουν τόν αὐτόχειρα. Πολλές φορές δέν ἀναφέρουν καν τό ἐνδεχόμενο νά θαφτεῖ χωρίς κηδεία, παρακάμπτοντας τή θλίψη τῆς σύγκρουσης μέ τούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι ὅμως, ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή, ἐλάχιστα ἔχουν στό μυαλό τούς τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του καί πιό πολύ τήν κοινωνική κατακραυγή. Ἐπίσης μπορεῖ ὁ ἱερέας νά ἀρνεῖται νά τελέσει τήν κηδεία καί οἱ συγγενεῖς νά προσφεύγουν στόν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος δίνει ἐντολή νά κηδευτεῖ.
Ὅπως θεωρῶ πώς ἡ Ἐκκλησία ἀπό σοφή φιλανθρωπία θέσπισε τήν ἄρνηση τῆς κηδείας στόν αὐτόχειρα, ἔτσι δέ μπορῶ νά κρίνω καί τήν ἀπόφαση ἑνός παπᾶ ἤ ἐπισκόπου νά τελέσει τήν κηδεία. Ἄν ἔτσι κρίνει πώς θά βοηθηθοῦν οἱ συγγενεῖς στή δική τους σωτηρία, καλά κάνει. Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄκαμπτοι νόμοι, ἀλλά θεραπευτικές συνταγές, πού ὁ ἁρμόδιος γιατρός (ὁ παπάς ἤ –περισσότερο ἀκόμη– ὁ ἐπίσκοπος) μπορεῖ νά τίς μεταβάλλει ὅπως νομίζει πώς θά ὠφελήσει περισσότερο τό λαό του, ἀρκεῖ ὅλα νά γίνονται ἀπό σύνεση καί ἀγάπη, ὄχι ἀπό ἐγωισμό ἤ μικροψυχία. Αὐτό ἰσχύει βέβαια ὄχι μόνο γιά τούς ἱερεῖς, ἀλλά καί γιά τό λαό, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ τά ἀπαιτεῖ ὅλα ἀπό τούς ὀρθόδοξους ἱερεῖς, δέν εἶναι διατεθειμένος νά ὑποχωρήσει σέ τίποτα προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τίς ἀπαιτήσεις του, ὅποιες κι ἄν εἶναι…
Ὁ Θεός νά ἀναπαύσει ὅλους τους ἀδελφούς μας, καί ἰδιαίτερά τους αὐτόχειρες.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, ἀναπαυσον τούς δούλους σου.
Ἀμήν.
ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!
Ἄν σου περνάει ἀπ’ τό μυαλό νά βάλεις τέρμα στή ζωή σου, ἀδελφέ μου, ἀδελφή μου, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Εἶναι μία σκέψη-παγίδα, πού σου τήν ἔχει ρίξει ὁ διάβολος, γιά νά σέ καταδικάσει αἰώνια.
Ὅ,τι προβλήματα κι ἄν ἔχεις, δέ θά λυθοῦν ἔτσι. Ἀντίθετα, θά γίνουν ἀπείρως χειρότερα, γιατί δέν ὑπάρχει θάνατος καί ΔΕΝ πρόκειται νά ξεφύγεις ἀπό πουθενά. Θά πᾶς στήν αἰώνια ζωή, ἀλλά αὐτή ἡ ζωή θά εἶναι γιά σένα ἡ κόλαση.
Ὁ Χριστός σέ περιμένει νά Τοῦ ἁπλώσεις τό χέρι καί νά σέ βοηθήσει νά σηκώσεις τό σταυρό σου, ὅπως κι Ἐκεῖνος σήκωσε τό δικό Του σταυρό γιά σένα.
Ἄν εἶσαι συνεχῶς θλιμμένος, ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗ ΝΤΡΑΠΕΙΣ νά ζητήσεις βοήθεια ἀπό ἕναν εἰδικό!!! Ἄν εἶσαι μόνος, ἄν ἔχεις καταστραφεῖ οἰκονομικά, ἄν ἔχεις κάνει μεγάλα καί τρομερά λάθη στή ζωή σου, ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ. Προσευχήσου στό Χριστό, στήν Παναγία καί στόν ἅγιό του ὀνόματός σου ἤ στόν ἅγιό της ἐκκλησίας τῆς περιοχῆς σου. Ἄνοιξε τήν Καινή Διαθήκη καί διάβασε κάτι ἀπό τό Εὐαγγέλιο ἤ τίς Πράξεις τῶν ἀποστόλων. Πήγαινε σ’ ἕνα χριστιανικό βιβλιοπωλεῖο ἤ ψάξε στό Ἴντερνετ καί πάρε τήν παράκληση & τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας (ἤ τό βιβλίο Θησαυρός Ἁγίων, ἔκδ. Βάσ. Ρηγόπουλου, πού περιέχει προσευχές σέ πολλούς ἁγίους, ὀνομαστικά). Ἄρχισε κάθε μέρα νά διαβάζεις κι ἀπό μία, ἤ τήν ἴδια, ξανά καί ξανά – ἔτσι ἡ καρδιά σου θά στραφεῖ πρός τό Χριστό, ὅπως τό ἡλιοτρόπιο πρός τόν ἥλιο. Ἀναζήτησε τόν παπά τῆς ἐνορίας σου καί ἐξομολογήσου σ’ αὐτόν. ΑΓΩΝΙΣΟΥ. Συγχώρεσε τούς ἐχθρούς σου – καί, ἄν δέ μπορεῖς, ζήτα ἀπ’ τό Χριστό τή δύναμη, νά σέ βοηθήσει νά συγχωρέσεις. Κι ἔτσι θά μπορεῖς νά Τοῦ ζητήσεις νά σέ συγχωρέσει κι Ἐκεῖνος γιά ὅλα τά λάθη ἤ τίς παραλείψεις σου. Θά χρειαστεῖς ἀγώνα, ἀλλά ΘΑ ΔΩΘΕΙ ΛΥΣΗ!
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΘΕΛΕΙ ΘΑΡΡΟΣ, ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου