“Οἱ προδότες ἦταν μᾶλλον μαθητές μας…” (ἡ ἐπιστολή μιᾶς Μακεδόνισσας δασκάλας)

"Εἶμαι δασκάλα, τὸ Σάββατο μοῦ ἔστειλε ἡ ΔΟΕ μία ἀνακοίνωση νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν μὴ ἀξιολόγηση. 

Τοὺς ἀπάντησα: 

Καλοί μου συνάδερφοι, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ δασκάλες μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους ἔδιναν μάχη γιὰ τὰ ἰδανικά τους, στὴν Μακεδονία. 

Η Παιδεία ἦταν αὐτὴ ποὺ σήκωσε ἕνα μεγάλο βάρος ἀπὸ τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα. 

Ἑλληνίδες δασκάλες σκοτωθῆκαν ἀκόμα καὶ μέσα στὰ σχολεῖα (Λίλη Βλάχου, Σουλτάνα Κανδηλιάρη) προσυπογράφοντας μὲ τὸ αἷμα τους ὅσα πίστευαν κι ὅσα...
δίδασκαν στὰ ἑλληνόπουλα. 

Και τώρα στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα, ποῦ ἡ Μακεδονία μας προδίδεται ξανὰ, τί κάνουν οἱ Ἕλληνες δάσκαλοι; 

ΔΕΝ ὀργανώσαμε συλλαλητήρια. 

ΔΕΝ κάναμε στάσεις ἐργασίας. 

ΔΕΝ ὀργανώσαμε ἡμερίδες καὶ διαλέξεις σὲ γονεῖς καὶ παιδιά, γιὰ τὴν Μακεδονικὴ ἱστορία. 

ΔΕΝ κάναμε ἐκδηλώσεις, θεατρικά, γιορτές, ἀφιερώματα στὴν Μακεδονία. 

Το συνδικαλιστικό μας ὄργανο διαμαρτύρεται μόνο γιὰ μισθοὺς , γιὰ ἀξιολογήσεις, γιὰ λιγότερες ὧρες. 

Ποιὲς εἶναι οἱ ἀξίες ποῦ ὑπηρετοῦμε; 

Ποιὰ ἰδανικά; 

Λυπᾶμαι διπλὰ σήμερα, πρῶτον γιὰ τὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας καὶ δεύτερον γιατί οἱ προδότες ἤτανε μᾶλλον μαθητές μας. 

Μὲ θλίψη 

Μ. Π. 

Μακεδόνισσα Δασκάλα 
aktines