25 Φεβ 2018

Μητροπολίτης Κέρκυρας: «Παιδεία μὲ Θρησκευτικὰ ποὺ θὰ ἔχουν πυρῆνα τους τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ»

Παρουσία τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο, ἑορτάστηκε σήμερα Κυριακή της Ὀρθοδοξίας ἡ ἀνάμνηση τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἀθηνῶν. 
Τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας προεξῆρχε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος. 
Ἐπίσης συλλειτούργησαν οἱ Μητροπολίτες, Σύρου Δωρόθεος, Σιατίστης Παῦλος, Νέας Σμύρνης Συμεών, Δράμας Παῦλος, Θήρας Ἐπιφάνιος, Κερκύρας Νεκτάριος, Γλυφάδας Παῦλος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Λαγκαδὰ Ἰωάννης, Πρεβέζης Χρυσόστομος, Χίου Μάρκος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Μεθώνης Κλήμης. 
Τὸν πανηγυρικό της ἡμέρας ἐκφώνησε ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στὰ δύο στοιχεῖα ποὺ ἀναδεικνύουν τὴν κομβικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. 
Στὴ συνέχεια πραγματοποιήθηκε ἡ Λιτάνευση τῶν....
Ἱερῶν Εἰκόνων σὲ ἀνάμνηση τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ ἔτος 843, προεξάρχοντος τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κ. Ἱερωνύμου. 
Τὴ Λειτουργία παρακολούθησαν ὑπουργοὶ τῆς κυβέρνησης, βουλευτὲς ἀπ’ὅλα τὰ κόμματα, οἱ στρατιωτικὲς ἀρχὲς καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ δήμου. 
Τὸν πανηγυρικὸ ἐκφώνησε ὁ Μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος ο ὁποῖος ὑπογράμμισε: «Ἡ Ὀρθοδοξία ἔδωσε ταυτότητα στοὺς Ἕλληνες. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι κατήργησε τὴν Ἱστορία τῶν προγόνων μας, τὴν δίψα γιὰ ἐλευθερία, τὴν γλώσσα τὴν φιλοσοφία, τὸ ὅραμα πολιτισμοῦ τὸ ὁποῖο διαδόθηκε μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο τὸν Μακεδόνα, τὸν Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴν πίστη ὅτι στὸ πρόσωπό του ἕνωνε ὅλους τους Ἕλληνες, ἔστω καὶ ἀρχικῶς πλὴν Λακεδαιμονίων». Γιὰ νὰ ὑπογραμμίσει ὅτι: «Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ὡς εἰς ἐξ ἠμῶν, προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση μας, δώσαμε στὸν Ἑλληνισμὸ τὴ δυνατότητα νὰ ὑπερασπίζεται τὰ δίκαιά του καὶ τὴν ἐλευθερία του, μὴ ἀρνούμενος ὅμως τὴν συνύπαρξη μὲ τοὺς ἄλλους λαούς». 
Γιὰ τὴν παιδεία ὁ Μητροπολίτης Κέρκυρας εἶπε: «Παιδεία με Θρησκευτικά τα ὁποία θὰ ἔχουν ὡς πυρήνα τοὺς τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι, ὅπως ἔχει εἰσαχθεῖ δυστυχῶς στὰ σχολεῖα, ἕναν πανθρησκειακὸ συγκρητισμό, διότι δὲν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μία θρησκεία ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἀνθρωποκεντρικὲς φιλοσοφίες, ἀλλὰ τὸ πολύτιμον τζιβαϊρικόν, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦμε νὰ συνυπάρξουμε, μὲ ἐπίγνωση τῆς διαφορετικότητάς μας, ἀλλὰ ὄχι νὰ ἀπορροφηθοῦμε ἀπὸ φόβο μήπως καὶ χάσουμε τὶς ἐξελίξεις. Παιδεία ἡ ὁποία δὲν θὰ μᾶς ἀπομονώνει ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ θὰ μᾶς κάνει νὰ ἔχουμε κριτήρια οἰκειώσεως τῶν σπουδαίων ἀλλὰ καὶ ἀπορρίψεως νοοτροπιῶν, ὅπως αὐτὲς οἱ ὁποῖες καταρρακώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ψυχή του, ἀποϊεροποιοῦν τὴν οἰκογένεια, ἀποχρωματίζουν ἀπὸ Χριστό, Ἀγάπη, Ἀνάσταση τὸν κόσμο μας. Ἂς δοῦμε τὴν παιδεία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τὴν παιδεία τῶν Ἁγίων μας, τὴν παιδεία τῶν ποιητῶν μας, τοῦ Σολωμοῦ καὶ τοῦ Κάλβου, τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ Σεφέρη, τοῦ Ἐλύτη καὶ τοῦ μέγιστου Παπαδιαμάντη. Κυρίως ὅμως τὴν παιδεία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία μὲ τὰ νοήματα, τὴν γλώσσα, τὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Ἄλλο κάνει τὰ πάντα πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί»! 

Μεταξὺ ἄλλων ὁ Μητροπολίτης Κέρκυρας Νεκτάριος τόνισε: «Καὶ εἶναι χαρὰ αὐτὴ ἡ ὁμολογία διότι συνδέει τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν Ἱστορία. Δὲν εἶναι μόνο μνήμη τοῦ παρελθόντος, τὴν ὁποία χρειαζόμαστε νὰ διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, ὄχι μόνο διότι ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς ἔδωσε ταυτότητα καὶ διαφορετικότητα καὶ ἄνευ τούτων δὲν θὰ ὑπήρχαμε ἐν ἐλευθερία. Εἶναι καὶ γιατί ἡ Ὀρθοδοξία θὰ σώσει τὸν κόσμο, ὅσο κι ἂν αὐτὸς ἀρνεῖται νὰ παραδώσει ἐν ταπεινώσει τὸ θέλημά του στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Καὶ σωτηρία δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ὑπόσχεση τοῦ μέλλοντος ἢ τῆς ἄλλης ζωῆς. Σωτηρία εἶναι ἡ ἀκεραιότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Τὸ πάτημα στὴν γῆ καὶ ἡ θέαση τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ἁρμονία τῆς συμφυΐας ψυχῆς καὶ σώματος. Εἶναι ἡ εὕρεση τῆς αὐθεντικῆς κοινωνικότητος ἡ ὁποία περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸν τρόπο καὶ τὸ ἦθος τῆς κοινότητος». 
Ἐπιπλέον ὑπογράμμισε: «Ας σταθοῦμε σ' αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα - κλειδιά, τὰ ὁποῖα ἀναδεικνύουν τὴν κομβικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ταυτότητα καὶ Διαφορετικότητα. 

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔδωσε ταυτότητα στοὺς Ἕλληνες. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι κατήργησε τὴν Ἱστορία τῶν προγόνων μας, τὴν δίψα γιὰ ἐλευθερία, τὴν γλώσσα, τὴν φιλοσοφία, τὸ ὅραμα πολιτισμοῦ τὸ ὁποῖο διαδόθηκε μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο τὸν Μακεδόνα, τὸν Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴν πίστη ὅτι στὸ πρόσωπό του ἕνωνε ὅλους τους Ἕλληνες, ἔστω καὶ ἀρχικῶς πλὴν Λακεδαιμονίων. Ὁ Χριστιανισμὸς συνάντησε τὸν Ἑλληνισμό, δοκίμασε τὰ πάντα καὶ κατέσχε τὸ καλόν. Ἀξιοποίησε καὶ ἀνανέωσε ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητος καὶ προσέθεσε σ? αὐτὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ δύο δρόμους καὶ τρόπους μοναδικὰ λυτρωτικούς: τὴν Ἀγάπη καὶ τὴν Ἀνάσταση. Ἔκανε τοὺς Ἕλληνες ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν διάδοση τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς γλώσσας, τῆς σκέψεως, ἀλλὰ νὰ νοιάζονται γιὰ τὴν ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τοὺς ἔκανε ἱεραποστόλους τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλους τους λαούς, τοὺς ὁποίους μποροῦσαν νὰ συναντήσουν. Δὲν χρησιμοποίησε ὡς ὄχημα τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ παράδοση, ἀλλὰ ἔδωσε γλώσσα καὶ νόημα μὲ τὸν τρόπο τὸν ὁποῖο οἱ λαοὶ μποροῦσαν νὰ ἀντιληφθοῦν. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῷ Μοραβῶν καὶ τῶν Σλάβων. Τὸ ἀλφάβητο τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου. Τὴν ἐνθάρρυνση γιὰ τὴν δημιουργία Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ἀποτέλεσαν τὸν συνδετικὸ κρίκο τῆς Ἐλλληνικῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου μὲ τοὺς λαοὺς ἐκείνους. Τὴν ἀντίσταση στὸν ἐκφραγκισμὸ τῆς Ἀνατολῆς». 

Καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἐζωοποίησε τὸν Ἑλληνισμὸ δίδοντας στὸν ἄνθρωπο τὴν προοπτική της Ἀναστάσεως. Αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ διανοηθοῦν οἱ σπουδαιότατοι τῶν φιλοσόφων, τὴν σωτηρία ἀκέραιής της ὑπάρξεως καὶ ὄχι μόνο τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ἦρθε ὁ χριστιανισμὸς γιὰ νὰ προσφέρει. Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου Ἅδη τὸ νίκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι. Στὸ ὅριο τῆς φιλοσοφίας ἦρθε ἡ ὑπέρβαση τῆς πίστεως. Καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς συνεζεύχθη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη καὶ στὴν κάθ? ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἔλαβε καινούργια ταυτότητα, τὴν ὁποία προσπαθοῦμε νὰ διατηρήσουμε μέχρι σήμερα. 

Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία βοήθησε τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ συνειδητοποιήσει καὶ τὴν διαφορετικότητά του σὲ σχέση μὲ τὴν Δύση. Τὸ ὅτι πιστεύουμε στὸν Χριστὸ δὲν σημαίνει ὅτι Ὀρθόδοξοι καὶ Δυτικοὶ εἴμαστε ἴδιοι. Τὸ ὅτι ἀγαποῦμε τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους, τὸν Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη, δὲν σημαίνει ὅτι μιλοῦμε τὴν ἴδια γλώσσα ἢ τοὺς κατανοοῦμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ περιεχόμενο. Παραμένουμε μία Ἐκκλησία δημοκρατική, στὴν ὁποία ὑπάρχει μὲν πρωτεῖο, αὐτὸ τῆς τιμῆς, ἀλλὰ δὲν γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ ὁδὸς τῆς ἐξουσίας, τοῦ καταναγκασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, τῆς καθυποτάξεως τῆς ἐλευθερίας τους στὸ ὄνομα τῆς σωτηρίας. Ἀλλὰ εἴμαστε καὶ διαφορετικοὶ σὲ σχέση μὲ παραδόσεις ὅπως τὸ Ἰσλὰμ καὶ οἱ μονοφυσίτες χριστιανοί. Τιμοῦμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, διότι σ? αὐτὲς ἀπεικονίζεται τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν πιστεύουμε σὲ ἕναν θεὸ ἀσώματο ἢ μόνο πνευματικό. Ἀκολουθοῦμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία γίνεται ἐπιείκεια, συγχωρητικότητα, ἀποδοχὴ τῆς τρωτότητος τοῦ πλησίον ὅπως καὶ τῆς δικῆς μας, ὄχι διότι θέλουμε νὰ δικαιολογοῦμε καὶ νὰ ἀμνηστεύουμε τὶς πτώσεις μας, ἀλλὰ διότι «ἐν τὴ ταπεινώσει ἠμῶν ἐμνήσθη ἠμῶν ὁ Κύριος». Δὲν προηγεῖται ἡ δικαιοσύνη στὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε «ὡς εἰς ἐξ ἠμῶν», προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση μας, δώσαμε στὸν Ἑλληνισμὸ τὴν δυνατότητα νὰ ὑπερασπίζεται τὰ δίκαιά του καὶ τὴν ἐλευθερία του, μὴ ἀρνούμενος ὅμως τὴν συνύπαρξη μὲ τοὺς ἄλλους λαούς. Νὰ εἶναι χαρούμενος γιὰ τὰ ἐπιτεύγματά του, ὄχι ὅμως αὐτάρκης καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὸν πόνο τοῦ ἄλλου. Νὰ θέλει νὰ κρατᾶ ἀνόθευτη τὴν πίστη, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἄρχοντας πρὸς τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ νὰ ἔχει «τόπο ἐν τῷ καταλύματι» καὶ νὰ μὴν βλέπει τὰ πάντα μὲ μόνο γνώμονα τὸ στενῶς νοούμενο συμφέρον. Νὰ σέβεται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ δὲν κάνει τὴν ζωὴ μᾶς τόσο εὔκολη. 

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς συμπορευτήκαμε σὲ δύσκολους χρόνους. Στὸ καντήλι, τὴν εἰκόνα, στὸ σταυροκόπημα ὁ Ἕλληνας ἔβρισκε τὸ ἀποκούμπι του. Στὸ σχολειὸ τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ μοναστηριοῦ ὁ ἁπλὸς παπὰς μάθαινε γράμματα στὰ ἑλληνόπουλα καὶ κρατοῦσε ἄσβεστη τὴν φλόγα τῆς πίστεως ἡ ὁποία συνοδεύονταν ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐλευθερίας. Στὴν “Κυρὰ Δέσποινα τὴν πολυδακρυσμένη” ἔμενε ζωντανὴ ἡ ἐλπίδα ὅτι “πάλι μὲ χρόνους μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θὰ ?ναί”. Στὰ λείψανα καὶ τὶς εἴκονες τῶν Ἁγίων καὶ μετὰ τὴν λειτουργία τῆς Κυριακῆς καὶ τῆς γιορτῆς ὁ Ἕλληνας ἔκανε τὸ πανηγύρι του, ἐξέλεγε τοὺς προεστούς του, συζητοῦσε γιὰ τὴν ἀντίστασή του, ἔβρισκε τὴν γυναίκα του, παντρεύονταν καὶ ἔκανε τὴν οἰκογένειά του, ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ ξεκινοῦσε τὴν ζωή του καὶ σ? αὐτὴν ἔμπαινε γιὰ νὰ δηλώσει τὸ “Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν! 

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς μείναμε μαζὶ στὴν νίκη καὶ τὴν ἥττα, στὴν ἀντίσταση στὸν κάθε ἐπίβουλο ἐχθρό, στὴν ἀπελευθέρωση καὶ στὴν προσφυγιά, στὰ μεγάλα ΟΧΙ, στὸν ἀγώνα ἀνασυγκροτήσεως τῆς πατρίδος. Μαζὶ νικήσαμε καὶ μαζὶ χάσαμε. Καὶ ὅσοι ἐπεχείρησαν νὰ διασπάσουν αὐτὸν τὸν ἀκατάλυτο δεσμὸ σκόνταψαν μπροστὰ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ἰδέες, συστήματα, θεσμούς, ἐκσυγχρονισμοὺς σὲ ὅλα, ἀλλὰ δὲν δέχεται νὰ ἀρθεῖ αὐτὴ ἡ συναλληλία Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ὄχι γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἐπιβιώσει, ἀλλὰ γιατί κάθε τέτοια ἀπόπειρα θὰ εἶναι ξερίζωμα τῆς καρδιᾶς τοῦ λαοῦ. Διότι ἡ παράδοση δὲν εἶναι μόνο χθές, μόνο ἱστορία, μόνο ἤθη καὶ ἔθιμα, ἀλλὰ “λάλον ὕδωρ”, τὸ ὁποῖο “ἄλλεται εἰς ζωὴν αἰώνιον. 

Ἡ ὀρθόδοξη παράδοση ἔχει πολλὰ νὰ πεῖ στοὺς καιρούς μας. Τρία εἶναι τὰ στοιχεῖα στὰ ὁποῖα θὰ μπορούσαμε νὰ δώσουμε ἔμφαση. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀσκητικότητα, ἡ ὁποία δὲν ἔχει νὰ κάνει μόνο μὲ τὸ μέτρο καὶ τὴν λιτότητα, ἀξίες τὶς ὁποῖες ἀφήσαμε κατὰ μέρος στὸν βωμὸ τῆς ἀπληστίας καὶ τῆς αὐτάρκειας τῶν καιρῶν μας. Εἶναι καὶ ἡ στροφὴ στὸν ἔσω ἄνθρωπο. Αὐτὸν ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται τὴν αἰχμαλωσία του στὰ πάθη, δηλαδὴ στὴν κυριαρχία τοῦ ἐγώ του, ἡ ὁποία τοῦ φορὰ ἕνα προσωπεῖο. Τὸν κάνει νὰ πιστεύει ὅτι τὰ πάθη εἶναι δικαίωμά του καί, ταυτόχρονα, ὅτι κρύβοντας τὰ μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν καλὴ εἰκόνα πρὸς τὰ ἔξω. Μὲ τὴν ἀσκητική της πρόταση ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς δείχνει τὴν ὁδὸ τῆς ταπεινώσεως, νὰ φτάνουμε ὡς τὰ μέτρα μας, νὰ παραδεχόμαστε τὰ λάθη καὶ νὰ ἀναλαμβάνουμε τὶς εὐθύνες μας καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ παλεύουμε νὰ εἴμαστε ἀληθινοί. Νὰ εἶναι τὸ πρόσωπό μας ἡ εἰκόνα ἡ ὁποία παλεύει νὰ μοιάσει τοῦ Θεοῦ. Νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν προτεραιότητα τοῦ δικαιώματος καὶ νὰ προτάξει τὴν ἀγάπη στὸν πλησίον. Νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν προτεραιότητα τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ἐπιθυμίας γιὰ ἐκδίκηση καὶ νὰ προτάξει τὴν συγχωρητικότητα ἡ ὁποία γίνεται πηγὴ δημιουργικότητος γιὰ ὅλους. Νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν προτεραιότητα τοῦ ἐφήμερου, τὸ ὁποῖο νομίζουμε ὅτι δὲν θὰ παρέλθει, στὴν ἐπίγνωση ὅτι κληθήκαμε τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, δηλαδὴ «οἱ εἰς τὴν μέλλουσαν πόλιν ἐλπίζοντες» καὶ ἐργαζόμενοι διὰ τῆς ἀρετῆς νὰ λάβουμε εἰς χείρας τὰ κλειδιὰ τῆς ἀγάπης τὰ ὁποία τὴν ἀνοίγουν. Ἂς δοῦμε τὰ μοναστήρια μας, τὰ ὁποῖα δὲν διασώζουν μόνο λατρευτικὰ τυπικά, πολιτιστικοὺς θησαυροὺς ἢ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ φανερώνουν τὴν χαρὰ καὶ τὴν χάρη τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ Θεὸ καὶ πλησίον». 
Ἀναφερόμενος στὴν παιδεία τόνισε: «Παιδεία, ἡ ὁποία ἔχει ὡς κέντρο τῆς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ποιότητά του, τὴν ἀξία του ὡς εἰκόνα Θεοῦ, τὴν ἀξιοπρέπειά του ὅταν δὲν παραδίδεται στὴν φθήνεια τῆς ἁμαρτίας καὶ στὴν ἀλαζονεία τῆς εὐκολίας, ὅπως μᾶς ἔχει δώσει ὁ τεχνολογικὸς πολιτισμός. Παιδεία ἀξιῶν. Παιδεία μνήμης καὶ ὄχι λήθης τῆς Ἱστορίας. Παιδεία μὲ Θρησκευτικὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἔχουν ὡς πυρήνα τοὺς τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι, ὅπως ἔχει εἰσαχθεῖ δυστυχῶς στὰ σχολεῖα, ἕναν πανθρησκειακὸ συγκρητισμό, διότι δὲν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μία θρησκεία ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἀνθρωποκεντρικὲς φιλοσοφίες, ἀλλὰ τὸ πολύτιμον τζιβαϊρικόν, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦμε νὰ συνυπάρξουμε, μὲ ἐπίγνωση τῆς διαφορετικότητάς μας, ἀλλὰ ὄχι νὰ ἀπορροφηθοῦμε ἀπὸ φόβο μήπως καὶ χάσουμε τὶς ἐξελίξεις. Παιδεία ἡ ὁποία δὲν θὰ μᾶς ἀπομονώνει ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ θὰ μᾶς κάνει νὰ ἔχουμε κριτήρια οἰκειώσεως τῶν σπουδαίων ἀλλὰ καὶ ἀπορρίψεως νοοτροπιῶν, ὅπως αὐτὲς οἱ ὁποῖες καταρρακώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ψυχή του, ἀποϊεροποιοῦν τὴν οἰκογένεια, ἀποχρωματίζουν ἀπὸ Χριστό, Ἀγάπη, Ἀνάσταση τὸν κόσμο μας. Ἂς δοῦμε τὴν παιδεία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τὴν παιδεία τῶν Ἁγίων μας, τὴν παιδεία τῶν ποιητῶν μας, τοῦ Σολωμοῦ καὶ τοῦ Κάλβου, τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ Σεφέρη, τοῦ Ἐλύτη καὶ τοῦ μέγιστου Παπαδιαμάντη. Κυρίως ὅμως τὴν παιδεία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία μὲ τὰ νοήματα, τὴν γλώσσα, τὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Ἄλλο κάνει τὰ πάντα πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί». 

Καὶ ἀναφερόμενος στὴν Κέρκυρα ὁ Μητροπολίτης Κέρκυρας τόνισε: «Στὴν Κέρκυρα, τόπο τῆς ἐπισκοπικῆς μας διακονίας, τεθησαύρισται, μεταξὺ ἄλλων, τὸ λείψανο τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς Αὐγούστης, τῆς αὐτοκράτειρας ἡ ὁποία ἀναστήλωσε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, ἀπέδειξε τὴν συναλληλία Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας καὶ ἀντάλλαξε πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς της τὴν αὐτοκρατορικὴ πορφύρα μὲ τὸ μοναχικὸ τριβώνιο. Καθὼς ἐνθυμούμεθα σήμερα τὴν Ὀρθοδοξία τὴν ὁποία περιφρούρησε ὄχι μόνο μὲ τὴν διακονία της ὡς αὐτοκράτειρα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ζωὴ τῆς ἁγιότητος, ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸ χρέος μας: ὅλοι μας, ὁ καθένας ἔφ’ ὢ ἐτάχθη νὰ διαφυλάξουμε τὴν ἑνότητα καὶ συμπόρευση Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ὄχι ἀπὸ φόβο μήπως χαθοῦν προνόμια ἢ ἀπὸ ἄγχος γιὰ νὰ μὴ γίνουν ἀλλαγὲς στὴν ζωή μας, ἀλλὰ γιατί ὅ,τι ἔχει δοκιμαστεῖ, ὅ,τι ἔχει δώσει ταυτότητα, ὅ,τι μᾶς κρατᾶ διαφορετικοὺς καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἀνταποκρίνεται στὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν εἶναι ἡ ρίζα μας. Ἂν ξεραθεῖ, τότε τὸ δένδρον παύει ὄχι ἁπλῶς νὰ δίδει καρπούς, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑφίσταται». 

2 σχόλια:


  1. – «Ζητεῖτε καὶ θὰ λάβετε» , εἶπε ὁ Χριστός. Ἂν αὐτὸ ποὺ ζητᾶς εἶναι
    καθαρὸ καὶ γιὰ τὸ συμφέρον σου, θὰ τὸ λάβης. Ἂν ζητᾶς ἀπὸ τὸν Θεὸ δύναμη, γιὰ νὰ
    προσεύχεσαι νὰ συγχωρήση τὶς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ βοηθήση τοὺς ἄλλους, αὐτὸ εἶναι
    καλὸ καὶ θὰ σοῦ τὸ δώση.
    Ἂν ὅμως ζητᾶς νὰ σοῦ δοθῆ τὸ χάρισμα τῆς προσευχῆς, γιὰ
    νὰ νιώθης εὐχαρίστηση, χαρὰ στὴν προσευχή, πῶς νὰ σοῦ τὸ δώση;
    – Γέροντα, μερικὲς φορὲς εὔχομαι νὰ μοῦ δώση ὁ Θεὸς θεῖο φωτισμό· εἶναι
    σωστὸ τὸ αἴτημά μου;
    – Νὰ προσπαθήσης πρῶτα κι ἐσὺ καὶ μετὰ νὰ ζητᾶς καὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸν θεῖο
    φωτισμό, γιατὶ ὁ Θεὸς θέλει πρῶτα τὴν δική μας προσπάθεια καὶ ὕστερα δίνει ὅ,τι Τοῦ
    ζητᾶμε. Νὰ σκέφτεσαι, νὰ προσεύχεσαι, νὰ προσέχης καὶ νὰ ἐνεργῆς μὲ σύνεση, καὶ
    μετὰ θὰ ἔρθη ὁ θεῖος φωτισμός.
    Ὅταν, ἂς ὑποθέσουμε, σὲ ρωτοῦν γιὰ ἕνα θέμα, νὰ μὴ
    βιάζεσαι νὰ ἀπαντήσης, ἀλλὰ νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σὲ φωτίση.
    .. «Θεέ μου, νὰ λές,
    φώτισέ με νὰ πῶ αὐτὸ ποὺ πρέπει», καὶ ὁ Θεὸς θὰ σοῦ δίνη λόγο ἀνάλογα μὲ τὴν
    περίπτωση.
    > Ἡ βιαστικὴ ἀπάντηση εἶναι τοῦ μυαλοῦ· ἐνῶ ἡ ἀπάντηση ποὺ περνᾶ μέσα
    ἀπὸ τὴν προσευχή, εἶναι τοῦ Θεοῦ.

    ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
    ΛΟΓΟΙ
    ΣΤ’
    ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΞΙΟΣ!!! ΑΞΙΟΣ!!! ΑΞΙΟΣ!!! Ο Μητροπολίτης της Κέρκυράς μας κ.κ.Νεκτάριος!!! Εδώ στην Κέρκυρα τον αγαπούμε όλοι γι΄αυτό. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιον Επίσκοπο!!!
    ΜΩΡΑΙΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ-ΚΕΡΚΥΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.