Γράφει ὁ Θεοφάνης Μαλκίδης
Ἡ χυδαιότητα τῆς ἀποδόμησης
Στὴν ἀρχὴ ἡ ἀποδόμηση ξεκίνησε ἔγινε μὲ τὴ «θεωρία» πὼς Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες, δηλαδὴ καταπιεστὲς καὶ καταπιεζόμενοι περνοῦσαν καλὰ καὶ πὼς κάτι «ἐθνικιστὲς ποὺ δὲν ἦταν ἀλλὰ ἐπέλεξαν νὰ εἶναι Ἕλληνες (!)» κατέστρεψαν τὴν εἰδυλλιακὴ αὐτὴ εἰκόνα. Μετὰ γράφτηκε ὅτι οἱ Σουλιῶτες «πουλοῦσαν προστασία» στὰ ἑλληνικὰ χωριὰ καὶ πὼς τὸ Ζάλογγο δὲν ἔγινε ποτέ. Ὕστερα ἦρθαν τὰ σχολικὰ βιβλία ποὺ ἀναφέρονται στὴν 25η Μαρτίου τοῦ Βαγγελάκη ποὺ «εἶχε τὴν ἐθνική του ἑορτή», στὸ «τραγουδήσαμε τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ στὴ σκορδαλιά», στοὺς «κάτι Κολοκοτρώνηδες καὶ στὶς κάτι σημαῖες» στὴ λογοκρισία τῆς ὁμιλίας του Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα, ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται ὅτι πλούτισε κατὰ τὴν Ἐπανάσταση, κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὸν Καποδίστρια ὁ ὁποῖος χρηματιζόταν.
Καὶ στὸ τέλος ἔστειλαν τὰ Ἑλληνόπουλα παραμονὲς τῆς 25ης Μαρτίου ἐπίσκεψη στὸ μουσεῖο τοῦ Μοχάμετ Ἄλι, πατέρα τοῦ Ἰμπραήμ, τοῦ σφαγέα τῶν Ἑλλήνων καὶ τοῦ βιαστῆ τῶν Ἑλληνίδων καὶ τῶν παιδιῶν!
Στοὺς ἀπελευθερωτές μας, στοὺς νεομάρτυρες, στοὺς ἁγίους μας, στοὺς ἥρωές μας;
Ἐπιτρέπεται νὰ νὰ μιλᾶμε, νὰ σκεφτόμαστε, νὰ γράφουμε γιὰ τὸ 1821;
Ἡ ἱστορία μας
Εἶναι γενικῶς ἀποδεκτό, ἀντιληπτὸ καὶ εὐρέως κατανοητό, πλὴν θλιβερῶν ἐξαιρέσεων οἱ ὁποῖες δυστυχῶς ἀσχημονοῦν ἀκόμη καὶ μέσω τῶν σχολικῶν βιβλίων (!) ὅτι ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἀποτελεῖ ἕνα πρωταγωνιστικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία. Ὅτι ἔχει ἕνα σημαντικότατο καὶ κεντρικὸ ρόλο στὴν πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Στὴν τελευταία περίοδο ἔχουμε ἀνοίξει ἕναν κύκλο ἀναζητήσεων καὶ διεκδικήσεων ποὺ ἔφτασαν στὸ νὰ ἀναδειχθοῦν ψηφίδες τοῦ μεγάλου ψηφιδωτοῦ τῆς Ἐπανάστασης. Μεταξὺ αὐτῶν ὁρισμένοι πρωταγωνιστὲς τῆς πράξης ἀπελευθέρωσης καὶ ἐμπειρίας χειραφέτησης τῶν Ἑλλήνων ὅπως εἶναι ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ὁ Ἰωάννης Μακρυγιάννης, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ὁ καθένας μὲ τὸ μερίδιο ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ξεκίνησε, ἀνέδειξε καὶ διέσωσε τὴν Ἐπανάσταση.
Παρὰ τὴν πίκρα, τὴν προδοσία, τὶς ἄθλιες κατηγορίες καὶ τὶς καταδικαστικὲς ἀποφάσεις, τὴν ἀγνωμοσύνη, τὶς διώξεις, ἀκόμη καὶ τὴν ἀπειλὴ θανάτου ἢ καὶ τὸν ἴδιο το θάνατο ποὺ ἐκτόξευσαν οἱ ἀντίπαλοί τους, αὐτοὶ παρέμειναν ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀγωνιστὲς τῆς Ἐλευθερίας: Μεγαλόψυχοι, ἀνιδιοτελεῖς, ὑπομονετικοί, θαρραλέοι, ἡρωικοὶ καὶ ὅταν χρειάστηκε σκληροὶ ἀλλὰ δίκαιοι.
Τὸ 1821 μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα καὶ τὰ ἔργα τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, τοῦ Ἰωάννη Μακρυγιάννη καὶ τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ἀποτελεῖ μία ἰδιαίτερη συμβολὴ ἡ ὁποία συνδυάζει τὸ χθὲς μὲ τὸ σήμερα. Τὴν ἱστορικὴ καὶ πολιτικὴ καταγραφὴ ἀλλὰ τὴ σημερινὴ προσέγγιση, ἀφοῦ τὸ ἐπίμετρο μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν πρωταγωνιστῶν της ἀπὸ τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον.
Πάντοτε ἡ Ἐπανάσταση καὶ οἱ ἀγωνιστὲς της μᾶς ὁδηγοῦσαν καὶ μᾶς ἔδιναν ἔμπνευση. Αὐτὴ ἡ ἔμπνευση εἶναι ἀκόμη πιὸ ἔντονη σήμερα, ἀφοῦ τὴν ἔχουμε ἀνάγκη γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὸ σεβασμὸ στὶς προηγούμενες γενιὲς καὶ γιὰ τὴν Ἐλευθερία τῶν ἑπόμενων γενεῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου