14 Νοε 2016

"Τὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν εἶναι μιὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση, ποὺ ἀφοροῦν μόνο τους ἐπισκόπους μας"

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 14ῃ  Νοεμβρίου 2016.
ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
     Ὅπως εἶναι γνωστὸ στὶς 23 καὶ 24 Νοεμβρίου ἐ. ε. ἔχει προγραμματισθεῖ νὰ συγκληθεῖ ἔκτακτη Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νὰ συζητήσει καὶ νὰ ἀποφανθεῖ ἐπὶ ὅλων ὅσων ἐπράχθησαν καὶ ἀπεφασίσθησαν στὴ «Σύνοδο», ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο Ἰούνιο (ἀπὸ 16 ἕως 27 Ἰουνίου)  στὴν Κρήτη, καθότι τὸ θέμα τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης δὲν συζητήθηκε ὅπως εἶχε ἀρχικὰ προγραμματιστεῖ στὴν τακτικὴ σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ περασμένου Ὀκτωβρίου, ἐπειδὴ στὴν ἐν λόγω «Σύνοδο» κυριάρχησε ἡ συζήτηση γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ἡ προσεχὴς Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μας καλεῖται νὰ  ἀσχοληθεῖ μὲ ἕνα θέμα κατ’ ἐξοχὴν κρίσιμο καὶ σημαντικό, μὲ ἕνα θέμα καθοριστικῆς σημασίας γιὰ τὴν ζωὴ τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Καὶ τοῦτο διότι ἀπὸ τὴ στάση ποὺ θὰ κρατήσουν οἱ Ἀρχιερεῖς ἀπέναντι στὴν ἐν λόγω «Σύνοδο», θὰ κριθεῖ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου πορείας τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ ἄμεσο καὶ ἀπώτερο μέλλον. Ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις ποὺ θὰ λάβουν, θὰ φανεῖ, ἂν οἱ Ἐπίσκοποί μας εἶναι ὄντως θεματοφύλακες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τηροῦν τὶς φρικτὲς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσαν κατὰ τὴν χειροτονία τους, ἢ συμπορεύονται ἑκουσίως, ἢ ἀκουσίως μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀντὶ νὰ.....
καταδικαστεῖ, νομιμοποιήθηκε συνοδικὰ  στὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. 
   Θεωρήσαμε χρέος μας νὰ κάνουμε μιὰ σύντομη παρέμβαση μὲ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας, ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι τὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν εἶναι μιὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση, ποὺ ἀφοροῦν μόνο τους ἐπισκόπους μας. Τὰ θέματα τῆς πίστεως ἀφοροῦν ὅλους μας, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι κοινὸ κτῆμα ὅλων μας καὶ ὅλοι μας, κλῆρος καὶ λαός, ἔχουμε χρέος νὰ ἐνδιαφερόμεθα καὶ νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴν διαφύλαξή της ἀπὸ κάθε νόθευση καὶ παραχάραξη καὶ ἀπὸ κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία. Ἐξ ἄλλου τὸ Συνοδικὸ Σύστημα, γιὰ τὸ ὁποῖο καυχώμεθα ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔναντί τς παπικῆς ἀπολυταρχίας, δὲν θὰ πρέπει νὰ νοεῖται καὶ νὰ λειτουργεῖ μόνον ὑπὸ τὴν στενὴ ἔννοια τῶν ἐπισκοπικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τὴν εὐρύτερή της ἔννοια, ὑπὸ τὴν ἔννοια δηλαδὴ τῆς συμμετοχῆς συνόλου τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορᾶ ὅτι στὴν μακραίωνη πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας ὁ κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ὁ θεματοφύλακας καὶ ὑπερασπιστῆς τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας• εἶναι ὁ ἔσχατος κριτὴς τῆς ὀρθότητος καὶ τῆς ἐγκυρότητος τῶν ἀποφάσεων ὁποιασδήποτε Συνόδου• εἶναι αὐτός, ποὺ μὲ τὴν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστικὴ καὶ δογματική του συνείδηση ἐπικυρώνει, ἡ ἀπορρίπτει αὐτὰ ποὺ ἀποφαίνονται οἱ Σύνοδοι.
    Δὲν ἔχουμε τὴν πρόθεση νὰ κάνουμε ἐκτενῆ ἀνάλυση καὶ ἀξιολόγηση τῶν ὀκτῶ κειμένων ποὺ ἐγκρίθηκαν στὴν «Σύνοδο» αὐτή. Γιὰ τὰ κείμενα αὐτὰ ἔχουν δημοσιευθεῖ πολυάριθμες μελέτες στὸ διαδίκτυο καὶ τὰ ΜΜΕ ἀπὸ ἀρχιερεῖς, ἀπὸ τὴν «Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», ἀπὸ χριστιανικὰ σωματεῖα καὶ ὀργανώσεις, ἀπὸ  κληρικούς, καθηγητὲς Θεολογικῶν καὶ ἄλλων Σχολῶν, ἁγιορεῖτες μοναχοὺς καὶ ἄλλους φορεῖς. Ὅλες οἱ μελέτες αὐτές, ποὺ ἀναλύουν, ἐκτιμοῦν καὶ ἀξιολογοῦν τὶς ἐπὶ μέρους πλευρὲς καὶ παραμέτρους τῆς «Συνόδου» αὐτῆς, συγκλίνουν σ’ ἕνα γενικὸ συμπέρασμα:  Ὅτι ἡ «Ἁγία καὶ μεγάλη Σύνοδος», ὅπως τὴν ὀνόμασαν οἱ θιασῶτες της, δὲν ἦταν τελικὰ οὔτε Ἁγία οὔτε Μεγάλη, ἀλλὰ μιὰ οἰκουμενιστικῆ «Σύνοδος». Στὸ σύντομο σχολιασμὸ ποὺ ἐπακολουθεῖ, θὰ προσπαθήσουμε νὰ συνοψίσουμε ἐπιγραμματικὰ καί, τρόπον τινά, νὰ κωδικοποιήσουμε τὶς παρὰ πάνω μελέτες, ὥστε νὰ δώσουμε στοὺς ἀρχιερεῖς μας μιὰ γενικὴ καὶ  συνοπτικὴ εἰκόνα τῆς ἐν λόγω «Συνόδου», ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ τοὺς φανεῖ χρήσιμη στὶς ἀποφάσεις ποὺ θὰ λάβουν στὴν προσεχῆ ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. 
1. Ὁ τρόπος συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας  τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης ἦταν ξένος πρὸς τὴν Συνοδικὴ καὶ Κανονική μας Παράδοση, ἐπειδή: α) Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐπισκόπων της Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπουσίαζαν οἱ περισσότεροι, ἀφοῦ κατὰ μοναδικὴ πρωτοτυπία στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ προφανῆ ἀντικανονικότητα ἔγινε ἐπιλογή, μικροῦ ποσοστοῦ ἐπισκόπων μὲ περιφρόνηση ὅμως τῆς ἰσότητος ὅλων των ἱεραρχῶν καὶ β)  Δὲν διαφυλάχθηκε ἡ ἑνότης καὶ ἡ ἰσότης οὔτε καὶ αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴν «Σύνοδο», ἀφοῦ τοὺς ἀφαιρέθηκε ἡ δυνατότης νὰ ψηφίζουν. Ἔπαυσε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν συνοδικὴ ἱστορία καὶ στὴν Κανονική μας Παράδοση νὰ ἰσχύει ἡ ἰσότιμη καὶ ἰσόκυρη συμμετοχὴ ὅλων των ἐπισκόπων.
2. Ἡ «Σύνοδος» αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν ἁγίων ἐννέα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον ἐξ’ αἰτίας της μὴ συμμετοχῆς ὅλων των ἐπισκόπων καὶ τοῦ καινοφανοῦς τρόπου τῆς λήψεως τῶν ἀποφάσεων, ἀλλὰ καὶ διότι: α) Καμία αἵρεση δὲν ἐπεσήμανε, οὔτε κατεδίκασε,  (ἡ λέξη αἵρεση εἶναι ἄγνωστη στὰ κείμενά της), ἀντίθετα μάλιστα κατοχύρωσε καὶ νομιμοποίησε συνοδικὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. β) Καμία  ἀπὸ τὶς δογματικὲς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν ἐπεκύρωσε. Καὶ τοῦτο διότι, ἂν τὸ ἔπραττε, θὰ ἦταν ἀναγκασμένη νὰ ἀνανεώσει τὴν καταδίκη των ἑτεροδόξων ὡς αἱρετικῶν, πράγμα ποὺ δὲν τὸ ἤθελε ἐπ’ οὐδενὶ λόγω. Ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι διακηρύσσουν ὅτι ἀκολουθοῦν τὸ σταθερὸ ὀρθόδοξο ἀξίωμα «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», ὅτι δὲν καινοτομοῦν, δὲν προσθέτουν οὔτε ἀφαιροῦν ἀπὸ ὅσα καθόρισαν οἱ προηγούμενοι Ἅγιοι Πατέρες. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης τὰ ἄλλαξε ὅλα στὸν τρόπο συγκλήσεως καὶ λειτουργίας της. Διέσπασε τὴν ἑνότητά της μὲ τὶς προηγούμενες συνόδους. Εἶναι ὁλοφάνερα ἄλλου εἴδους σύνοδος, «διαφορετικὸ εἶδος συνόδου», ὅπως μὲ εἰλικρίνεια καὶ καύχηση παραδέχθηκε μέσα στὴν «Σύνοδο» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος. γ) Κατεπάτησε καὶ ἀκύρωσε στὴν πράξη θεοπνεύστους Ἱεροὺς Κανόνες διαχρονικοῦ κύρους, ὅπως αὐτοὺς ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς καὶ τοὺς μεικτοὺς γάμους καὶ τὸν 37ο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ ἔχει οἰκουμενικὴ ἐπικύρωση ἀπὸ τὸν Α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὸν Β΄ τῆς ΣΤ΄. δ) Προσκάλεσε ἐκπροσώπους τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν, καὶ Μονοφυσιτῶν ὡς τιμώμενα πρόσωπα, κάτι ποὺ εἶναι μιὰ πρωτοφανὴς καινοτομία, ξένη πρὸς τὴν Συνοδική μας Παράδοση. Ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων δὲν ὑπῆρξε τὸ φαινόμενο νὰ προσκαλοῦνται αἱρετικοὶ ὡς τιμώμενα πρόσωπα, ἀλλὰ πάντοτε ὡς ὑπόδικοι καὶ ὡς ἀπολογούμενοι, ὡς ἔνοχοι αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. ε) Δὲν ἀποτίμησε τοὺς μέχρι σήμερα διεξαχθέντας Θεολογικοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους Παλαιοκαθολικοὺς κ.λ.π.
3. Ἡ «Σύνοδος» στερεῖται Κανονικότητος καὶ Νομιμότητος. Συγκλήθηκε κατὰ παράβαση τοῦ Κανονισμοῦ Ὀργανώσεως καὶ Λειτουργίας, ποὺ ὑπογράφηκε κατὰ τὴν Σύναξη τῶν Προκαθημένων τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2016. Ὁ ἐν λόγω Κανονισμὸς μεταξὺ ἄλλων προέβλεπε, ὅτι ἡ Σύνοδος «συγκαλεῖται ὑπὸ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, συμφρονούντων καὶ τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασῶν των ὑπὸ πάντων ἀνεγνωρισμένων κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (ἄρθ.1). Ὡστόσο τέσσαρες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, δὲν συμμετεῖχαν διότι  ζήτησαν τὴν ἀναβολὴ τῆς «Συνόδου», μὲ σκοπὸ τὴν ἐκ νέου μελέτη τῶν προσυνοδικῶν κειμένων. Ἑπομένως δὲν πληροῦται ὁ ὅρος τοῦ ἄρθρου 1 τοῦ Κανονισμοῦ. 
4. Εἶναι μιὰ οἰκουμενιστικὴ «Σύνοδος» ἐπειδὴ εἰσάγει μιὰ αἱρετικὴ Ἐκκλησιολογία. Καὶ τοῦτο διότι α) Τὸ δογματικοῦ περιεχομένου κείμενο μὲ τίτλο: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» εἶναι γεμάτο ἀσάφειες, ἀντιφάσεις καὶ κακόδοξες διατυπώσεις. Ἀντὶ νὰ ἀνανεώσει τὴν καταδίκη των ἑτεροδόξων ὡς αἱρετικῶν καὶ ἀντὶ νὰ τοὺς καλέσει σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία, ἀναγνώρισε τὴν ἱστορικὴ ὀνομασία τους ὡς «Ἐκκλησιῶν»,  νομιμοποιώντας συνοδικά, καὶ ἀποδίδοντας σ’ αὐτοὺς ἐκκλησιαστικότητα καὶ διαγράφοντας ἔτσι μιὰ Συνοδικὴ Παράδοση δέκα αἰώνων. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς φράσεως τοῦ κειμένου «ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν», ποὺ ἀναγνώριζε τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες, μὲ τὴν φράση «ἄλλων χριστιανικῶν κοινοτήτων καὶ ὁμολογιῶν», ποὺ πρότειναν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι ἄλλων ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀπέρριπτε ὀρθοδόξως τὴν χρήση τοῦ ὄρου «ἐκκλησίες» γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικούς, συνάντησε λυσσώδη ἀντίδραση. Δυστυχῶς ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πλὴν ἑνός, ἐγκατέλειψαν τὴν Ὀρθόδοξη πρόταση, χωρὶς συνοδικὴ ἐξουσιοδότηση, καὶ δέχθηκαν νὰ προτείνουν τὴν παραλλαγμένη, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς ἀντιφατική, καὶ ἀπαράδεκτη φράση: «ἱστορικὴ ὀνομασία ἄλλων ἑτεροδόξων ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν».
β) Ἐπαινεῖται καὶ ἐγκρίνεται ἡ παραμονὴ καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Π.Σ.Ε., ἡ ὁποία ὅμως κρινόμενη μὲ βάση τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες εἶναι παράνομη καὶ ἀντικανονική. 
γ) Στὸ κείμενο μὲ τίτλο: «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνω κόσμω. Ἡ Συμβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξύ των λαῶν καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καὶ λοιπῶν διακρίσεων» εἰσάγεται ὁ Διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμός. Γίνεται προσπάθεια νὰ κατανοηθοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ περὶ εἰρήνης βιβλικὲς καὶ πατερικὲς ἀναφορὲς μὲ τὴν κοσμική τους σημασία, προκειμένου ἔτσι νὰ δικαιολογηθοῦν οἱ Διαθρησκειακὲς Συναντήσεις γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης.
5. Ἡ «Σύνοδος» αὐτὴ ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι συγκροτήθηκε γιὰ νὰ διατρανώσει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τελικὰ ἔφερε τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Προκάλεσε διαιρέσεις καὶ σχίσματα στὸ σῶμα της. 
6. Κατὰ παράβαση τοῦ Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς σημειώθηκαν ἀντικανονικὲς ἐνέργειες καὶ πράξεις. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἀπὸ τὴν εἰκοσιπενταμελὴ (25) ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας οἱ δεκαεπτὰ (17) ἀρνήθηκαν νὰ ὑπογράψουν τὸ πιὸ προβληματικὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον»• ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐψήφισε ὁ προκαθήμενος, θεωρήθηκε ψηφισμένο ἀπὸ ὅλους, μολονότι ἡ πλειοψηφία τὸ ἀπέρριψε.
   Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς Ἱεράρχες μας νὰ ἀναλογιστοῦν τὶς εὐθύνες τους καὶ νὰ πράξουν τὸ καθῆκον τους. Νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ ἐπισημάνουν τὶς παθογένειες τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, τὶς ἀντικανονικές της πρακτικὲς καὶ ἐπιλογές. Νὰ ἀναδείξουν τὴν διαφοροποίησή της καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή της ἀπὸ τὴν δισχιλιόχρονη Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τρέφουμε τὴν  ἐλπίδα ὅτι θὰ ἀφουγκραστοῦν τὴν ἐκπεφρασμένη ἀγωνία καὶ ὀδύνη τοῦ Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος γιὰ τὴ διαφύλαξη ὡς «κόρης ὀφθαλμοῦ» τῆς σώζουσας πίστεως τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

3 σχόλια:

  1. Οι συνειδητοί Ορθόδοξοι πιστοί, δέχονται ΜΟΝΟ, ό,τι ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ δεχόταν και δέχεται η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ (στο χρόνο και στο χώρο) Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Θεός φωτίζει μόνο όσους υποτάσσουν και παραδίδουν ελεύθερα και αβίαστα το προσωπικό θέλημα τους, στο θέλημα του Θεού. Διότι ο Θεός σέβεται την προσωπική ελευθερία όλων των δημιουργημάτων του, σε αντίθεση με ό,τι κάνουν πολλοί άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. H OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΒΆΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΎΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΞΕΝΟΔΟΥΛΟ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΕΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΑΛΩΝΙΖΕΙ.ΑΣ ΓΝΩΡΊΖΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΆΡΧΕΣ ΑΥΤΟΙ, ΟΤΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΑΜΆΡΤΗΜΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.