Ὅταν τὸ μίσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας φθάνει στὸ ἀποκορύφωμά του

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, 

γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Παρακολουθώντας τὰ τεκταινόμενα στὸ χῶρο τῆς ἀθεϊστικῆς ἰδεολογίας καὶ γενικότερα τοῦ ὀργανωμένου ἀντιεκκλησιαστικοῦ ἀγῶνος τὸν τελευταῖο καιρό, ἔρχεται καὶ πάλι στὸ νοῦ μας ὁ αἰσώπειος μύθος τοῦ ποντικοῦ ποὺ βρυχᾶται, θέλοντας μὲ αὐτὸν τὸν «ἀνορθόδοξο» τρόπο νὰ φοβίσει τὰ λιοντάρια, νὰ τὰ διώξει καὶ νὰ τοὺς πάρει τὴν περιοχή! Αὐτὸ γίνεται καὶ στὸ χῶρο τῶν ἀθεϊστῶν καὶ ἐκκλησιομάχων, οἱ ὁποῖοι «βρυχῶνται» κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ καὶ ἑκατοντάδες χρόνια, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν ἐκφοβίσουν καὶ νὰ τὴν τρέψουν σὲ φυγή, χωρὶς ὅμως νὰ κατορθώνουν τὸ στόχο τους! Πασχίζουν μὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν διασύρουν ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἀνηθικότητα, τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν φιλοχρηματία κληρικῶν τῆς ἐποχῆς μας. Ἐπικαλοῦνται τὴν κοινὴ λογικὴ ἀλλὰ στὸ τέλος φθάνουν στὸ σημεῖο νὰ παραλογίζονται.

Δυστυχῶς σ’ ἕνα τέτοιο συμπέρασμα πρέπει νὰ καταλήξουμε, ἂν κρίνουμε ἀπὸ ἕνα πρόσφατο δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (8-10-2016), μὲ θέμα: «ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ». Συντάκτης ὁ δημοσιογράφος κ. Θωμὰς Τσαλαπάτης. Διαβάζοντας τὸ ἄρθρο πονέσαμε ψυχικὰ καὶ προσευχηθήκαμε γιὰ τὸν συντάκτη, τὸν ἀγαπητὸ καὶ κατὰ τὰ ἄλλα ἀξιοσυμπάθητο κ. Τσαλαπάτη. Παρακαλέσαμε τὸν Κύριο νὰ παραβλέψει ὅσες ὕβρεις ξεστόμισε μὲ τὸ ἄρθρο αὐτό, πάνω στὸν ἀναβρασμὸ καὶ στὴν ὀργή του. Παρακαλέσαμε νὰ....
τὸν φωτίσει μὲ τὸ φῶς τῆς Χάριτός Του καὶ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸ σκότος τῆς πλάνης, ὥστε νὰ ἐπιτύχει καὶ αὐτὸς τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Ὁ λόγος τοῦ κ. Τσαλαπάτη δυστυχῶς… «τσαλαπατάει» καὶ ἰσοπεδώνει τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες, χωρὶς νὰ ἑξαιρεῖ κανέναν, οὔτε ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μοιάζει μ’ ἕνα ἡφαίστειο ποὺ ἐκρήγνυται καὶ βγάζει μία λάβα ποὺ καίει καὶ καταστρέφει, ὅ,τι βρεῖ μπροστά της καὶ δὲν ἀφήνει τίποτα ὄρθιο στὸ πέρασμά της. Μία πρωτοφανὴς ὀργὴ καὶ ἕνα ἄσβεστο μίσος γιὰ κάθε τι, ποὺ θυμίζει Χριστὸ καὶ Ἐκκλησία, ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς γραμμὲς τοῦ παρὰ πάνω ἄρθρου. Ἕνας ὀχετὸς ὕβρεων, ποὺ στρέφεται μὲ πολλὴ μανία ἀπέναντι τοῦ κλήρου, ἰδίως τῶν ἐπισκόπων, ξεχύνεται μέσα ἀπὸ τὴν σκοτισμένη καὶ ταλαίπωρη ψυχή του. Ποιὸς ξέρει ἄραγε, ποιὲς καταβολές, ποιὲς κακὲς ἐπιδράσεις, ποιὰ κακὰ παραδείγματα ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ κοινωνικό του περιβάλλον, στὸ ὁποῖο ἔζησε καὶ ἀνετράφη, ἐπέδρασαν, μὲ τρόπο καθοριστικὸ στὴν τρυφερὴ νεανική του ψυχή, ὥστε νὰ φθάσει, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, σ’ αὐτὸ τὸ ἀξιοθρήνητο κατάντημα;

Ἀρχίζει τὸ σύντομο, συνθηματικοῦ τύπου, ἄρθρο του, μὲ ἀναφορὰ σὲ ἕναν δεδηλωμένο ἄθεο ἰσπανὸ καλλιτέχνη, τόν Λουὶς Μπουνιουέλ καὶ τὸ ἰδιότυπο σλόγκαν του: «δόξα τῷ Θεῷ εἶμαι ἀκόμη ἄθεος». Ὁ καλλιτέχνης δοξάζει τὸν Θεό! Ἀλλὰ ποιὸν Θεὸ δοξάζει, ἀφοῦ πιστεύει ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι παραλογισμός, τότε τί εἶναι; Θαυμάζει καὶ ἐγκωμιάζει τὸν ἰσπανὸ ἀθεϊστή, ἐπειδὴ ἐξέφρασε μέσα ἀπὸ τὶς καλλιτεχνικές του δημιουργίες «ἱερὴ ὀργὴ ἀπέναντι στὴν ὑποκρισία τοῦ κλήρου». Λησμονεί ὅμως κάτι πολὺ σημαντικό. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὡς ἰσπανός, ἔζησε σὲ μία χώρα ὅπου κυριαρχεῖ ὁ αἱρετικὸς Παπισμός, ὁ ὁποῖος κατάντησε μία καρικατούρα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀλλοτριωμένη καὶ ἀπογυμνωμένη, ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀνθρώπινη ὀργάνωση, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ σώσει καὶ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο. Βίωσε τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴν ἰησουίτικη ὑποκρισία τοῦ παπικοῦ κλήρου καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι, ὡς ἕνα σημεῖο δικαιολογημένη ἡ «ἱερὴ ὀργή» του. Τὸ λάθος τοῦ συντάκτη εἶναι ὅτι  βάζει στὸ «ἴδιο τσουβάλι» καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἀπέχει ὅσο ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴ γῆ, ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ παπικὴ καὶ προτεσταντικὴ Δύση. Εἶναι ἄλλωστε προσφιλὴς ὁ τρόπος τῶν ἀθέων καὶ ὅλων τῶν χριστιανομάχων νὰ καταφεύγουν στὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό, γιὰ νὰ ἀντλήσουν ἐπιχειρήματα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Καὶ ἡ τραγικὴ εἰρωνεία εἶναι τὸ νὰ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀπολογούμαστε γιὰ παρεκτροπὲς ποὺ δὲν εὐθυνόμαστε!

Παρὰ κάτω παρουσιάζει τὴν προσωπικὴ πινακοθήκη τοῦ ἰσπανοῦ ἀθέου καλλιτέχνη: «Ἕνας ἀναρχικὸς πυροβολεῖ τὸν Πάπα, δίπλα σὲ δύο ταξιδιῶτες ἁπλώνεται μία λαοθάλασσα αἵρεσης, ἐνσαρκωμένη στὶς διάφορες ἐκδοχές της, ἕνας ἄντρας τραβάει ἕνα πιάνο μὲ δύο νεκρὰ βόδια πάνω του καὶ δεμένοι πίσω του δύο παπάδες, κάποιος πετάει ἕναν ἐπίσκοπο ἀπὸ τὸ παράθυρο, ἐνῶ ἕνας ἄντρας μὲ ὄψη παρόμοια τοῦ Χριστοῦ συμμετέχει σὲ μία σκηνὴ ἀπὸ τὶς ‘120 μέρες στὰ Σόδομα’ τοῦ Μαρκησίου Ντὲ Σάντ….».

Μέσα ὅμως ἀπὸ τοὺς παρὰ πάνω πίνακες ὁ καλλιτέχνης, προφανῶς, θέλει νὰ ἐκφράσει τὴν χρεοκοπία τοῦ κλήρου καὶ τὴν σαθρότητα τῆς αἱρετικῆς δυτικῆς χριστιανικῆς παραδόσεως, ἡ ὁποία, εἰρήσθω, ἔπαψε πιὰ νὰ συγκινεῖ τοὺς εὐρωπαίους καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ἀπορρίπτουν ἀσυζητητί. Ἡ Εὐρώπη αὐτὴ τὴ στιγμὴ πασχίζει νὰ ἀποτινάξει καὶ τὸ τελευταῖο ἴχνος αὐτοῦ τοῦ παραφθαρμένου Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος εὐθύνεται τὰ μέγιστα γιὰ τὴν κακοδαιμονία, τόσο τῆς Εὐρώπης, ὅσο καὶ ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμὸς καὶ ὁ ἄθεος εὐρωπαϊκὸς Οὐμανισμὸς εἶναι τὸ τραγικὸ ἀποτέλεσμα τοῦ παπικοῦ καὶ προτεσταντικοῦ «χριστιανικοῦ» μοντέλου, τὸ ὁποῖο βύθισε τὴν Εὐρώπη στὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ σήψη, τὴν ὁδήγησε σὲ μακροχρόνιους πολέμους, σὲ πρακτικὲς ἀπίστευτου θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, (Ἱερὰ Ἐξέταση), σὲ γενοκτονίες (σφαγὲς Οὐγενότων καὶ Σέρβων), στὴν ἀποικιοκρατία, τὴν οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη, κλπ. Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος νόμισε ὅτι, ἀρνούμενος τὸ «θεὸ» τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ ἀπορρίπτοντας τὴν τυραννία τους, θὰ ἀπελευθερώνονταν. Ἀλλὰ δυστυχῶς κατάντησε στὸ τέλος δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν του, καθ’ ὄτι «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὁμοιώθη αὐτοῖς», (Ψαλμ. 48,13).

Ὁ συντάκτης στὴ συνέχεια προσπαθεῖ, μὲ μεγάλη δόση ἀφέλειας καὶ δογματικοῦ φανατισμοῦ, νὰ μεταφέρει τὴν ὄντως ἐφιαλτικὴ θρησκευτικὴ κατάσταση τῆς Δύσης καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Παρουσιάζει μία ἄλλη ἰδική του, «τσαλαπάτεια», «πινακοθήκη», πιὸ πλούσια σὲ ὕβρεις καὶ σαρκασμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θὰ ζήλευε καὶ ὁ ἰσπανός  Μπουνιουέλ: «Παπάδες νὰ πλανεύουνε γιαγιάδες καὶ νὰ ἀνταλλάσσουν τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους μὲ διαθῆκες, διαπλοκὲς μὲ μαφίες καὶ δίκτυα, τὴν ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου μαυρίλα τῆς πρωινῆς ὁμαδικῆς προσευχῆς στὰ σχολεῖα, τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ νὰ μᾶς κοιτᾶ εἰρωνικὰ σὲ τοίχους σχολείων, πανεπιστημίων καὶ νοσοκομείων, εὐλογημένες μπίζνες μὲ νηστίσιμο ἀστακό, βρώμικες ἀνάσες καὶ ἔξαλλα μάτια, γενειοφόρους παιδεραστὲς νὰ χαμογελοῦν μὲ ἐκεῖνο τὸ μειδίαμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὴ σκαπούλαρε, τὸν ἅγιο Παΐσιο νὰ προβλέπει πολέμους, νὰ κατεβάζει ἰστοσελίδες καὶ νὰ παίζει καράτε μὲ σαολὶν μοναχούς,….»! 

Δεν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ  ὅλο αὐτὸ τὸν ὀχετὸ τῶν ὕβρεων, οἱ ὁποῖες ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ἐπεκτείνονται στὸν σύγχρονο ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας, τόν ἅγιο Παΐσιο, παίρνουν «σβάρνα» κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμίδων καὶ καταλήγουν στὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ! Διερωτώμεθα: μήπως ὅσα γράφει ὁ συντάκτης εἶναι ποινικῶς κολάσιμα, ὡς ὑποκίνηση θρησκευτικοῦ μίσους καὶ ρατσιστικῆς ρητορικῆς, τὰ ὁποία ἐμπίπτουν, κατὰ τὴν γνώμη μας, στὶς διατάξεις τοῦ πρόσφατα ψηφισθέντος ἀντιρατσιστικοῦ νόμου;

Τὸν ἐνοχλοῦν τὰ σκάνδαλα τῶν κληρικῶν. Σύμφωνοι. Σὲ τί τοῦ ἔφταιξε ὅμως ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Πίστεώς μας, ὁ Ὁποῖος, ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἔχυσε τὸ αἷμα Του πάνω στὸ σταυρὸ γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων μας καὶ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου; Τὸ μειλίχιο καὶ γεμάτο ἀγάπη βλέμμα τοῦ Χριστοῦ μας τὸ βλέπει «εἰρωνικό»! Ἀλλά, ὅπως εὔστοχα διδάσκουν οἱ ψυχολόγοι, ὁ κάθε ἄνθρωπος βλέπει καὶ κρίνει τὰ πράγματα γύρω του, ἀνάλογα μὲ τὴν ὑγεία τῶν ψυχικῶν του ὀφθαλμῶν.  Ὅπως, δηλαδή, ἀλλιῶς βλέπει τὸ περιβάλλον ὁ ὑγιὴς σωματικὸς ὀφθαλμός, ἀλλιῶς ὁ μύωπας, καὶ ἀλλιῶς ὁ ἔχων ἀσθενῆ ὅραση, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμούς. Ἐν προκειμένω, ὁ συντάκτης «καθρεφτίζει» στὸ θεϊκὸ βλέμμα τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀσθένεια τῶν πνευματικῶν του ὀφθαλμῶν.

Τὸ γεγονός, βεβαίως, ὅτι ὁ συντάκτης ἐκφράζεται μὲ τόση μανία καὶ τόσο μίσος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν σημαίνει ὅτι στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλα εἶναι ρόδινα καὶ ἀγγελικά. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀντικειμενικοί, ὅτι καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία παρατηροῦνται ἀπαράδεκτα φαινόμενα. Ὅτι διαπιστώνονται περιπτώσεις κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ ναυαγῆσαν πνευματικά. Ἄλλοι παρασύρθηκαν ἀπὸ τὸ χρῆμα, ἄλλοι ἔπεσαν θύματα αἱρέσεων, ἄλλοι βυθίστηκαν στὶς ἡδονὲς καὶ ἄλλοι ζοῦν μία, πέρα γιὰ πέρα, κοσμικὴ ζωή, ἐνῶ παριστάνουν τοὺς ποιμένες, ἢ τοὺς καλοὺς χριστιανούς. Καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ οἰκοδομοῦν, σκανδαλίζουν τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κοινωνία. Πάντα ὑπῆρχαν μέσα στὴν Ἐκκλησία τέτοια φαινόμενα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία κάστα ἁγίων, ἀλλὰ νοσοκομεῖο ψυχῶν. Ἕνας τόπος μετανοούντων καὶ μεταποιούμενων ἁμαρτωλῶν.

Ἂν ὅμως ἤθελε νὰ εἶναι ἀντικειμενικὸς ὁ συντάκτης ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία καὶ κυρίως στὴν ἀλήθεια, θὰ ἔπρεπε νὰ παραθέσει καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τῶν πραγμάτων. Νὰ τονίσει δηλαδὴ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει νὰ παρουσιάσει  μία πληθώρα περιπτώσεων ἁγίων καὶ ἐνάρετων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ μὲ τὴν ποιμαντική τους διακονία καὶ τὴν ἁγία ζωὴ τους δόξασαν τὴν Ἐκκλησία, εὐεργέτησαν τὴν κοινωνία καὶ ἔγιναν παραδείγματα ἄξια πρὸς μίμηση. Ἔγιναν ποιμένες ἀληθινοί, ποὺ θυσίασαν τὴν ζωὴ τους ὑπὲρ τῶν λογικῶν τους προβάτων. Δὲν θὰ ἔπρεπε ἐπίσης νὰ παραβλέψει τὸ τεράστιο πνευματικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖ ἡ Ἐκκλησία αὐτὲς τὶς δύσκολες ἥμερες γιὰ τὸ Ἔθνος καὶ λαό μας, κάτι ποὺ ἐπαινεῖ καὶ μεγάλη μερίδα ἀντικειμενικῶν ἀντιπάλων Της. Ἡ σημερινὴ τραγικὴ πραγματικότητα εἶναι, ὅτι τὸ κράτος καὶ οἱ ἄλλοι δημόσιοι φορεῖς, ἐγκατέλειψαν στὴν Ἐκκλησία τὴ διακονία ἑκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι τρέφονται καθημερινά, ντύνονται, στεγάζονται, περιθάλπονται, λαμβάνουν τὴν ἀπαραίτητη φαρμακευτική τους ἀγωγή, ἐξοφλοῦνται λογαριασμοί τους, στηρίζονται πνευματικὰ καὶ ψυχολογικὰ καὶ γενικὰ ἐπιβιώνουν χάρις σ’ Αὐτήν.

Θὰ κλείσουμε, παραθέτοντας ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν θεόπνευστο λόγο τῆς Γραφῆς, τὸ ὁποῖο βρίσκει πλήρη ἐφαρμογὴ στὴν προκειμένη περίπτωση: «ἰδοὺ ἦλθε Κύριος ἐν ἁγίαις μυριάσιν αὐτοῦ, ποιῆσαι κρίσιν κατὰ πάντων καὶ ἐλέγξαι πάντας τοὺς ἀσεβεῖς αὐτῶν περὶ πάντων τῶν ἔργων ἀσεβείας αὐτῶν ὧν ἠσέβησαν καὶ περὶ πάντων τῶν σκληρῶν ὧν ἐλάλησαν κατ’ αὐτοῦ ἁμαρτωλοὶ ἀσεβεῖς» (Ἰούδ.14,15). Θὰ ἔρθει ὁ Κύριος, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Β΄ Παρουσίας Του, συνοδευόμενος ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀγγέλων Του, γιὰ νὰ κρίνει ὅλους τούς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ ἐλέγξει ὅλους τούς ἀσεβεῖς γιὰ ὅλα τὰ ἔργα τῆς ἀσεβείας, τὰ ὁποία διέπραξανκαι ἐπίσης γιὰ ὅλους τους σκληροὺς καὶ βλάσφημους λόγους καὶ διδασκαλίες ποὺ ἐλάλησαν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Αλλοίμονο σὲ κείνους ποὺ τώρα ὑβρίζουν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία. Θὰ βρεθοῦν ἀναπολόγητοι τὴ φοβερὴ ἐκείνη ἡμέρα!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν