«Ὁ Θεὸς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ βοηθᾶ!»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Βίος Γέροντος Παϊσίου  τοῦ Ἁγιορείτου» τοῦ Ἱερομονάχου ΙΣΑΑΚ (σελ. 266-267)

Μαρτυρία κ. Ταμιωλάκη Ἐλευθερίου ἀπὸ τὴν Κρήτη: "Βρέθηκα κάποτε σὲ δύσκολη θέση ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μου ὑποχρεώσεων, καὶ πῆγα νὰ δῶ τὸν Γέροντα γιὰ νὰ μὲ στηρίξη. Μέσα στὰ χιόνια μὲ πολὺ ἄσχημο καιρὸ ἔφθασα καὶ χτύπησα τὴν πόρτα. Μοῦ ἄνοιξε ἀμέσως ὁ Γέροντας καὶ μὲ ἔβαλε μέσα γρήγορα. "Σὲ περίμενα", μοῦ εἶπε. Ἐγὼ φυσικὰ δὲν τὸν εἶχα ἐνημερώσει. Μὲ ἔβαλε νὰ καθήσω κοντὰ στὴ σόμπα καὶ ἄρχισε μὲ ὑπομονὴ νὰ μοῦ φτειάχνη τσάι. Ἔβαλε νερὸ στὸ μπρίκι καὶ ἔκανε τὸν σταυρὸ του λέγοντας, "δόξα σοὶ ὁ Θεός !" Ἔβαλε τὸ τσάι στὸ μπρίκι,  ξανάκανε τὸν σταυρό του καὶ ξαναεῖπε "δόξα σοὶ ὁ Θεός!" Ἔβαλε τέλος τὸ μπρίκι στὴν φωτιὰ καὶ ξανὰ πάλι τὸν σταυρό του καὶ ξανά, "δόξα σοὶ ὁ Θεός!"

 Μέχρι τότε δὲν μοῦ εἶχε πεῖ λέξη ἐκτὸς ἀπὸ τὸ "σὲ περίμενα". Ἐγὼ τὸν παρακολουθοῦσα καὶ ἄρχισα νὰ νευριάζω μὲ τὴν ἀπάθειά του, γιατί ἐμένα μὲ καίγανε τὰ δικά μου. Ὅταν ἔβρασε τὸ τσάι, μοῦ ἔδωσε τί κύπελλο, μὲ κοίταξε μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀθῶο καὶ συμπονετικὸ βλέμμα του καὶ μὲ ρώτησε ἤρεμα τί εἶχα καὶ γιὰ τὸ φαινόμουν ἀνήσυχος. Ἐγὼ νευριασμένος ἄρχισα νὰ τοῦ ξεφουρνίζω τὰ προβλήματά μου μὲ ἔμφαση, τονίζοντας ὅτι....

ὁ κόσμος ἔξω ἔχει πολλὲς σκοτοῦρες. Ἐκεῖνος μισοχαμογέλασε, ἤπιε μιὰ γουλιὰ ἀπὸ τὸ δικό του τσάι καὶ μοῦ εἶπε ἀπαθέστατα: "Ε, καὶ τὸ ἀνησυχεῖς; θὰ βοηθήσει ὁ Θεός". Ἐγὼ νευρίασα ἀκόμη περισσότερο καὶ μὲ τὸ θάρρος πού τοῦ εἶχα, γιατί τὸν ἀγαποῦσα καὶ πολύ, τοῦ εἶπα: "Ε, καλὰ τώρα, Γέροντα, ὁ Θεὸς βοηθάει μιά, βοηθάει δύο. Ὑποχρεωμένος εἶναι νὰ βοηθάει συνέχεια ;"

Τότε μὲ κοίταξε σοβαρὰ καὶ μοῦ εἶπε κάτι ποῦ μὲ κεραυνοβόλησε κυριολεκτικά: "Ναί" , μοῦ εἶπε, "ὑποχρεωμένος εἶναι ". Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ σιγουριά το καὶ ἦταν τόσο φανερὸ ὅτι αὐτὸ τὸ ἤξερε ἀπὸ πρῶτο χέρι ποῦ ξαφνικά μου ἦλθαν τὰ πάνω κάτω. Μοῦ ἔφυγαν τὰ νεῦρα , ἠρέμησα,  ἔνιωσα μιὰ ἀπέραντη γαλήνη καὶ εἶχα μόνο μιὰ ἀπορία ποῦ τοῦ τὴν εἶπα: "Καλά, καὶ γιατί εἶναι ὑποχρεωμένος ὁ Θεὸς νὰ μᾶς βοηθᾶ ;" Τὴν ἀπάντηση ποῦ μου ἔδωσε, μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποῦ νιώθει πραγματικὰ σὰν παιδὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει παρρησία στὸν πατέρα του μποροῦσε νὰ δώση. Μοῦ εἶπε : "Ὅπως ἐσὺ ποῦ ἔκανες παιδιά, νιώθεις τώρα τὴν ὑποχρέωση νὰ τὰ βοηθήσης καὶ ξεκινᾶς ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἔρχεσαι ἐδῶ μὲ τέτοιον καιρὸ γιατί ἀνησυχεῖς, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ποῦ μᾶς ἔφτειαξε καὶ μᾶς ἔχει παιδιὰ Του ἐνδιαφέρεται καὶ αὐτὸς γιὰ μᾶς, καὶ νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ μᾶς βοηθήση. Ναὶ ὑποχρεωμένος εἶναι !"

Ἡ ἀμεσότητα αὐτῆς τῆς ἀπάντησης ἦταν τέτοια ποῦ ξαφνικά μου ἔφυγε κάθε βάρος καὶ ἔπαψα ἀπὸ τότε ὁριστικὰ νὰ ἀνησυχῶ γιὰ τὸ μέλλον".