18 Ιουλ 2016

Νά δώσουμε τά χέρια ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία...

Ἱερά μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπί τῶν αἱρέσεων καί παραθρησκειῶν
Τίς ἡμέρες πού συγκλήθηκε καί συνεδρίαζε ἠ Αγία καί Μεγάλη Συνοδος στην Κρήτη, παρατηρήσαμε ἕνα πρωτόγνωρο γιά τήν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία καί παράδοση φαινόμενο: νά εὔχονται διακαῶς οἱ αἱρετικοί γιά τήν ἐπιτυχία της!
Εἶναι ὅπως ἀναφέραμε ἕνα φαινόμενο καινοφανές, τό ὁποῖο οὐδέποτε στό παρελθόν ἐπαναλήφθηκε. Στήν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ αἱρετικοί ἦταν ἀπολογούμενοι καί καταδικάζονταν οἱ κακοδοξίες τους. Γι’ αὐτό καί δέν γινόταν αὐτές ἀποδεκτές ἀπό ἐκείνους. Ἔστω γιά παράδειγμα οἱ Μονοφυσίτες, οἱ ὁποῖοι καταδικάστηκαν ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, δέν τήν ἀναγνώρισαν, ὅπως καί τίς κατοπινές Συνόδους καί γι’ αὐτό ἀποκαλοῦνται καί «Ἀντιχαλκηδόνιοι».
Στή Σύνοδο τῆς Κρήτης γίναμε μάρτυρες ἀλγεινῶν φαινομένων. Κατ’ ἀρχήν τῆς ἀφαιρέθηκε ὁ τίτλος τῆς «Οἰκουμενικῆς Συνόδου» γιά τό λόγο ὅτι δέ μποροῦσαν νά συμμετάσχουν σέ αὐτή «οἱ δυτικοί ἀδελφοί» μας, κατά τή ρήση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή τῶν αἱρετικῶν. Ἀλλά ὅμως ὅταν εἶχαν συγκληθεῖ οἰ Μεγάλες Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπῆρχαν αἱρετικές κοινότητες, ὅμως οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία διανοήθηκε νά μήν πραγματοποιήσει Σύνοδο ἤ νά μήν τήν ὀνομάσει Οἰκουμενική, ἐπειδή δέν λάμβαναν μέρος οἱ αἱρετικοί! Στή συνέχεια...
εἴδαμε νά παρίστανται στή Σύνοδο τῆς Κρήτης ἀντιπρόσωποι ὅλων τῶν αἱρετικών  ὁμολογιῶν, τούς ὁποίους ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης τούς «καλωσόρισε» ὡς «ἐκπροσώπους τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»!

Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ἡ στάση τῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς καί ἰδίως τοῦ καταληψία τοῦ πάλαι ποτέ σεβάσμιου Πατριαρχείου τῆς Δύσης «πάπα» Φραγκίσκου, ὁ ὁποῖος, ὅπως δήλωσε ἐπανειλημμένως, ποθοῦσε διακαῶς καί ἐναγωνίως τήν πραγματοποίηση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης! Αὐτό εἶναι ἕνα καινοφανές ἀρκετά παράδοξο φαινόμενο, σέ ὅσους δέν γνωρίζουν καλά τά πράγματα, αἱρετικός νά ἀποζητᾶ τήν ἐπιτυχῆ πραγματοποίηση Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας! Μάλιστα, θεατρινικῷ τῷ τρόπω, προσευχήθηκε δημόσια στό Βατικανό, ἐνώπιον χιλιάδων ὀπαδῶν του, γιά τήν ἐπιτυχία τῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας!

Τό «μυστήριο» αὐτό ξεδιαλύθηκε σύντομα καί φάνηκε ἡ παπική σκοπιμότητα σέ ὅλο της τό βάθος καί τό πλάτος, μέ τίς δηλώσεις τοῦ κ. Φραγκίσκου κατά τή «θρονική ἑορτή» τῆς «ἐκκλησίας» του (29 Ἰουνίου). Στό μήνυμά του πρός τήν ἀντιπροσωπία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔδωσε τό στίγμα αὐτῆς τῆς σκοτεινῆς σκοπιμότητας, ἡ ὁποία δημοσιοποιήθηκε στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο.

Δημοσίευμα στήν ἐφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» (9-7-2016), μέ τίτλο: «ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΣ ΦΑΝΑΡΙ: Ἄς δώσουμε τά χέρια», ἀποκαλύπτει πλήρως τούς διακαεῖς πόθους τοῦ κ. Φραγκίσκου γιά τήν ἐπιτυχία τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας. Σέ αὐτό παρατίθενται ἀποσπάσματα ἀπό τό μήνυμα τοῦ «πάπα», μέ χαρακτηριστική του ρήση: «Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ δεσμός πού ἑνώνει τίς Ἐκκλησίες, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού παράγει τήν κοινωνία, ἀλλά ποτέ τήν ὁμοιομορφία»! Κατ’ ἀρχήν θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τήν ἔκπληξή μας γιά τήν θεολογική ρηχότητά του. Δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέ την «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἔχει σχέση μέ τήν ἀγάπη Του γιά τόν πλανεμένο ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο δέχεται, κατόπιν μετανοίας του, ὅπως ὁ στοργικός πατέρας τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.

Ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἤ ἤ «παραγωγή κοινωνίας» ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, ἔχει νά κάμει μέ τήν ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἔχει σώζουσα σημασία γιά τήν Ἐκκλησία καί ὄχι μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μπορεῖ νά τό κατανοήσει ἀκόμα καί ὁ πρωτοετής της Θεολογίας! Στό τέλος τῆς φράσης του ὁ κ. Φραγκίσκος δίνει καί τό στίγμα τῆς οὐσίας τῶν προθέσεών του. Κατ’ αὐτόν, τό Ἅγιο Πνεύμα «παράγει τήν κοινωνία, ἀλλά ποτέ τήν ὁμοιομορφία». Ἐδῶ δέν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἱκανότητα νά διαγνώσουμε τήν σκέψη του. Χρησιμοποιεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα γιά νά στηρίξει τίς ἰδεοληψίες τίς δικές του καί τῆς δικῆς του θρησκευτικῆς κοινότητος, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες δέν χρειάζεται πλήρης ταύτιση πίστεως (μή ὁμοιομορφία), ἀλλά κάποια στοιχεῖα κοινά, μέ μία ὅμως προϋπόθεση: τήν «κοινωνία μέ τόν διάδοχο τοῦ Πέτρου», δηλαδή τήν ἀναγνώρισή του ὠς «πρώτου τῆς Ἐκκλησίας»!

Ὁ ἀμετανόητος παπισμός συνεχίζει ἐδῶ καί ὀκτώ αἰῶνες, (Σύνοδοι Λυῶνος καί Φεράρας – Φλωρεντίας) νά λανσάρει τό «μοντέλο» τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» αὐτό τῆς Ουνίας. Μᾶς κάνει τή χάρη νά μείνουμε «ὀρθόδοξοι», ἀλλά νά ὑποταχτοῦμε στό «πετρίνειο πρωτεῖο» τοῦ «ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ στή γῆ» πάπα! Τό «μοντέλο» αὐτό τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» στηρίχτηκε στίς δύο προαναφερόμενες ψευδοσυνόδους, οἱ ὁποῖες γιά τόν παπισμό εἶναι «οἰκουμενικές» καί οἱ ἀποφάσεις τους ἐφαρμοστέες καί γι’ αὐτό τίς προωθεῖ τό Βατικανό. Στή συγκεκριμένη περίπτωση ὁ κ. Φραγκίσκος ἐξέφρασε τήν πίστη τῆς ὁμολογίας του, μέ τήν παραπάνω φράση τοῦ μηνύματός του πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Στή φράση αὐτή τοῦ κ. Φραγκίσκου, «ποτέ ὁμοιομορφία», κρύβεται καί ἕνα ἄλλο μεγάλο ζήτημα. Ἡ παντελής διάθεση τοῦ παπισμοῦ νά ἀποκηρύξει τίς δεκάδες αἱρετικές κακοδοξίες καί πλάνες, τίς ὁποῖες συσσώρευσε στήν ἀποκοπεῖσα θρησκευτική του κοινότητα, ἀπό τήν μία καί ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, τά τελευταία χίλια χρόνια. Πολλές ἀπό αὐτές ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό Συνόδους, ὡς αἱρέσεις καί ἔχουν ἀναθεματισθεῖ, ὅπως το φιλιόκβε (Σύνοδος 879-880), κτιστή χάρη, ἄζυμα, κλπ (Σύνοδοι 1341,1347, 1351, 1484, 1848, κλπ). Φτάνει δέ στό σημεῖο ὑπεροψίας, ὥστε νά μήν θεωρεῖ αὐτή τήν πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν του ὡς αἱρέσεις, ἀλλά ὠς «διαφορετική παράδοση», ὡς ἁπλή «μή ὁμοιομορφία»!

Θέλει ἴσως νά λησμονεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος, πώς οὐδέποτε ἡ ἀληθινή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐφάρμοσε ἰσοπεδωτική τακτική καί πρακτική στήν δισχιλιόχρονη ἱστορία της. Σεβάστηκε καί συνεχίζει νά σέβεται τήν ἰδιομορφία τῶν λαῶν καί τῶν πολιτισμῶν τους, τίς συνήθειές τους, τή γλώσσα τους, τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους, ἀφήνοντας ἔτσι μεγάλα περιθώρια δημιουργίας τοπικῶν παραδόσεων, ὑπό μία ὅμως προϋπόθεση: τήν μή παραχάραξη τῶν ἀρχῶν τῆς πίστεως! Κάτι πού ἡ δική του θρησκευτική κοινότητα καταπάτησε καί καταπατεῖ βάναυσα ὡς τώρα καί δημιούργησε στό παρελθόν ἀληθινά δράματα! Τό νά μιλᾶ ὁ κ. Φραγκίσκος τώρα γιά «μή ὁμοιομορφία» στήν Ἐκκλησία, χωρίς νά ἀποκηρύξει τό ἰσοπεδωτικό παρελθόν τῆς κοινότητός του, ἀποτελεῖ τουλάχιστον ὑποκρισία καί βάναυση κακοποίηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης ὅσων ὑπέφεραν ἀπό τόν «παπικό ὁδοστρωτήρα»!

Σέ ἄλλα σημεῖο ὁ κ. Φραγκίσκος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ἀναγνωρίζοντας ὅτι ἡ ἐμπειρία τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ δεσμός πού μᾶς ἑνώνει σημαίνει ὅτι θά πρέπει ὅλο καί περισσότερο νά κάνουμε τό ἔλεος κριτήριο καί μέτρο τῆς σχέσης μας. Ἐάν, ὡς Καθολικοί καί Ὀρθόδοξοι, θέλουμε νά διακηρύξουμε μαζί τά θαύματα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, δέν μποροῦμε νά συνεχίσουμε νά τρέφουμε αἰσθήματα καί συμπεριφορές ἀντιπαλότητας, δυσπιστία καί μνησικακία. Τό θεῖο ἔλεος, μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τό βάρος συγκρούσεων τοῦ παρελθόντος καί μᾶς ἐπιτρέπει νά εἴμαστε ἀνοικτοί γιά τό μέλλον στό ὁποῖο τό Πνεῦμα μᾶς καθοδηγεῖ». 

Καί ἐδῶ θέλουμε νά γνωρίσουμε στόν κ. Φραγκίσκο, ὁ ὁποῖος κατέχει καί τόν δογματικό θεσμό τοῦ «ἀλάθητου», ὅτι δέν μᾶς ἑνώνει κανένας δεσμός «θαυμάτων τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ», αὐτά εἶναι ἀστήρικτα θεολογικά λεκτικά σχήματα, ἄνευ οὐσίας. Ἐκεῖνο πού ἑνώνει τήν Ἐκκλησία εἴναι η κοινή πίστη καί ὡς ἐκ τούτου ἡ κοινή μετοχή στό Ἅγιο Ποτήριο. Αὐτά δέν ὑπάρχουν, διότι ὁ παπισμός ἔπαψε νά εἶναι Ἐκκλησία, ἀφότου ἀποσχίστηκε ἀπό Αὐτή (1054). Διέστρεψε τήν κοινή πίστη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, μέ τίς δεκάδες αἱρετικές προσθῆκες καί ὡς ἐκ τούτου δέ μποροῦμε νά ἔχουμε κοινό Ποτήριο. Ἄρα δέν ὑπάρχει ἑνότητα. Ἡ ἑνότητα θά συντελεστεῖ ὅταν ὁ παπισμός ἀποβάλλει τήν πληθώρα τῶν παρείσακτων πλανῶν του, πού συσσώρευσε τά χίλια τελευταῖα χρόνια καί ἐπιστρέψει μέ εἰλικρινῆ μετάνοια στήν Ἐκκλησία καί κοινωνήσουμε ἀπό τό ἴδιο Ποτήριο. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἑνότητα καί ὄχι «τά θαύματα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ», δηλαδή τά «λόγια τοῦ ἀέρα»!

Ἀναφέρει πώς «δέν μποροῦμε νά συνεχίσουμε νά τρέφουμε αἰσθήματα καί συμπεριφορές ἀντιπαλότητας, δυσπιστία καί μνησικακία». Συμφωνούμε. Ἀλλά θά ἔπρεπε πρίν μιλήσει, νά ἐρευνήσει σέ ποιά πλευρά ὑπάρχουν τέτοια αἰσθήματα. Νά «ξεσκονίσει» τήν ἱστορία τῆς θρησκευτικῆς του παραδοχῆς, νά δεῖ τόν ὀρυμαγδό καί τίς ἀνείπωτες καταστροφές καί κύρια τά ἑκατομμύρια θύματα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τίς δολοφονικές ὀρδές τῶν «καθολικῶν», (σταυροφόρων, ἀποικιοκρατῶν, οὐνιτῶν, κλπ)! Ἄς ψάξει νά βρεῖ ἀπό μέρους τῆς Ὀρθοδοξίας ἔστω καί μία περίπτωση βιαιότητας κατά τοῦ παπισμοῦ (πού νά τήν προκάλεσε ἡ Ἐκκλησία)!  Τό «βάρος συγκρούσεων τοῦ παρελθόντος» δέ θά τό ἄρει «τό θεῖο ἔλεος» κατά τρόπο μαγικό, ὅπως ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος, ἀλλά ἠ ειλικρινής μετάνοια, ἀποβολή τῶν πλανῶν καί ἐπιστροφή στήν Ἐκκλησία! Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει, ὅσο καί νά ψάχνει! Στήν ἀντίθετη περίπτωση «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» δέ θά ὑπάρξει, ἀλλά ἐξουνιτισμοί κάποιων ὀρθοδόξων, δηλαδή τίποτε! 

Στή συνέχεια ἐπαναλαμβάνει μία σκόπιμη διαχρονική παραπλάνηση.«Μία συμβολή στό νά ξεπεράσουμε τά ἐμπόδια καί νά ἐπαναφέρουμε τήν ἑνότητα πού μοιραστήκαμε τήν πρώτη χιλιετία – μία ἑνότητα πού δέν ἦταν ποτέ ὁμοιόμορφη ἀλλά πάντα μία κοινωνία μέ σεβασμό στίς νόμιμες διαφορές – παρέχεται ἀπό τό θεολογικό διάλογο». Λάθος μέγα καί παγίδα ἐπικίνδυνη! Τά ἴδια ἔλεγαν οἱ παπικοί καί στό παρελθόν, ὅτι δῆθεν ὑπήρχαν «διαφορετικές παραδόσεις» στήν Ἀνατολή καί στή Δύση. Διαφορετικές παραδόσεις ὑπῆρχαν σέ ἐπουσιώδεις πρακτικές (γλώσσα, συνήθειες, λειτουργικοί τύποι, ἑορτές κλπ) καί ὄχι στά θέματα πίστεως!

Ὡς τό 1009 ὑπῆρχε κοινή πίστη σέ Ἀνατολή καί Δύση. Ὀφείλουμε νά ἀναγνωρίσουμε πώς ἡ Δύση, σέ πολλές περιπτώσεις, κατέστη θεματοφύλακας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀνέδειξε πολλούς Ἐπισκόπους Ρώμης ὁμολογητές. Αὐτά ὡς τό 1009 ἀφότου ἡ Δυτική Ἐκκλησία, ἐπι πάπα Σεργίου εἰσήγαγε τήν καταδικασμένη ἀπό τή Σύνοδο τοῦ 879-880 αἱρετική κακοδοξία τοῦ φιλιόκβε, ὁπότε καί ἔχουμε τήν ἀρχή τῆς ἀκοινωνησίας μέ τήν Ἀνατολή. Ἀπό τότε ἄρχισαν νά προστίθενται καί συνεχίζουν νά προσθέτονται, πλῆθος πλανῶν καί κακοδοξιῶν! Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἐδῶ θά θέλαμε νά ρωτήσουμε τόν κ. Φραγκίσκο: ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, πόσες δοξασίες εἰσήγαγε μετά τό «σχίσμα»; Καμία!

Κάνει λόγο για «σεβασμό στίς νόμιμες διαφορές». Κάνει καί πάλι τό λάθος ἄν μήν διδάσκεται ἀπό τήν ἱστορία. Ἡ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στήν Ἀνατολή (680) καταδίκασαν τόν αἱρετικό πάπα Ὀνώριο (625-638), ὁ ὁποῖος εἶχε εἰσαγάγει στή Δύση τήν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Γιατί δέ θεώρησαν ὅτι αὐτή ἤταν «διαφορετική παράδοση», ἤ «μή ὁμοιομορφία», γιατί δε «σεβάστηκαν αὐτή τή νόμιμη διαφορά»; 

Τονίζει πώς ἡ «ὁμοιόμορφη ἀλλά πάντα μία κοινωνία μέ σεβασμό στίς νόμιμες διαφορές – παρέχεται ἀπό τό θεολογικό διάλογο». Δυστυχῶς ἔχει δίκιο. Οἱ βαλτωμένοι, ἀτέρμονοι καί ἀναποτελεσματικοί θεολογικοί διάλογοι ἔχουν τό χαρακτήρα τοῦ «σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας», καινοφανές ἀλγεινό φαινόμενο, πρακτική ἄγνωστη στήν Ἐκκλησία. Ἀντί νά δοθεῖ μία ξεκάθαρη ὁμολογιακή κλήση στούς αἱρετικούς γιά ἐπιστροφή στήν καθάρια σώζουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας, συζητοῦν, σοφιστικῷ τῷ τρόπω, πῶς νά θεωρηθοῦν οἱ αἱρετικές κακοδοξίες ὠς «διαφορετική ἐκκλησιαστική παράδοση»! Τρανό σύγχρονο παράδειγμα ἡ «ἑρμηνεία τοῦ παπικοῦ πρωτείου στήν ἀρχαία Ἐκκλησία»!

Περαίνοντας τό σχόλιό μας, θέλουμε νά τονίσουμε γιά πολλοστή φορά τήν ἄποψή μας ὅτι ὁ παπισμός, ὑπό τήν ὡς τώρα μορφή του, παραμένει ἀπόλυτα ἀμετανόητος καί ἀμετακίνητος στίς πλάνες του. Ἡ ἰσχυρή ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας μας νά «φραγκέψει» τά τελευταία χίλια χρόνια, τόν ἀνάγκασε νά ἀκολουθήσει διαφορετική μέθοδο, τήν ὁδό τῆς Οὐνίας. Νά κρατήσουμε τή δική μας Παράδοση, ἀλλά νά ὑποταχτοῦμε στήν ἐξουσία τοῦ «πάπα»! Αὐτό εἶναι καί τό νόημα τοῦ ἀνωτέρω μηνύματός του πρός τήν Ὀρθοδοξία μας.

Τείνει χείρα συμφιλίωσης, μέ προσποιητή ἀγάπη. Θέλει νά λησμονεῖ ὅμως ὅτι πρώτη ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μᾶς ἔχει τεταμένη τή χείρα της ἐδῶ καί χίλια χρόνια καί περιμένει τόν ἀποκομμένο ἀπό Αὐτή παπισμό νά γυρίσει στήν σώζουσα ἀγκαλιά Της. Τό νά «δώσουμε τά χέρια», νά γίνει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», ὅπως τό ἐπιθυμεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος, χωρίς τήν ἀλήθεια, εἶναι μία οὐτοπική χίμαιρα, μία πράξη καταδικασμένη νά ἀποτύχει, διότι θά εἶναι ἕνωση ψεύδους καί φθηνῶν σκοπιμοτήτων, ἀντίθετη μέ τό θέλημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13) καί ὄχι στό συγκερασμό καί συγκρητισμό «ἀνομοιόμορφων παραδόσεων»! 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί Παραθρησκειῶν

2 σχόλια:

  1. Εμείς οι Οικουμενιστές, δίνουμε τα χέρια, αλλά μέσα στο πλιάτσικο που προκύπτει από όσα μας δίνουν τα ισχυρά διεθνή αφεντικά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σωστά όλα αυτά που αναφέρονται στο άρθρο.Μία μικρή παρατήρησις,παρακαλώ,να διαβάζη κάποιος άλλος τα γραφόμενα ,για να μήν ξεφεύγουν ορθογραφικά αβλεπτήματα ,όπως "Η Πατέρες.....-Οι Πατέρες ....." και μερικά άλλα. Σημειώνω ότι η καταδίκη του Πάπα Ονωρίου έγινε στην Στ΄Οικουμενικήν Σύνοδον 680-681 και το αξιοσημείωτον είναι ότι και ο διάδοχος του Πάπα Αγάθωνος Πάπας της Ρώμης Λέων Β΄682-3 λάμβάνοντας την Εγκύκλιον Επιστολήν, που του απηύθυνεν ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Δ΄που συνεκάλεσε την Σύνοδον, δέχθηκε την καταδίκην του Πάπα Ονωρίου και μάλιστα ανέφερε στην δική του επιστολή ,που έστειλε στον Αυτοκράτορα ότι καταδικάζει ονομαστικώς τους αρχηγούς των αιρέσεων και μεταξύ αυτών περιλαμβάνει και αναθεματίζει και τον Πάπα της Ρώμης Ονώριον,για τον οποίον έγραφεν χαρακτηριστικώς ότι:"qui hanc (i.e Romanum)Apostolicam Ecclesiam non apostolicae traditionis doctrina immaculatam fidem subvertire conatus est" δηλαδή:"ο οποίος (Ονώριος) αυτή την (Ρωμαϊκήν) Αποστολικήν Εκκλησίαν δεν εφώτισε με την διδασκαλία της Αποστολικής Παραδόσεως,αλλά άφησε την άσπιλη Πίστιν να μιανθή με τη βέβηλη προδοσία".Mansi xi,733A,(βλ.Δρ.Δεσποίνης Δ.Κοντοστεργίου, Η Στ΄Οικουμενική Σύνοδος και η Θεολογία της (διδ. δ. πλήρης τίτλος στη Σερβική γλώσσα, Το Χριστολογικό Δόγμα στον Ζ΄αιώνα -Η Στ΄Οικουμενική Σύνοδος και η Θεολογία της, Xristoloski Dogmat u Sedmom Veku,Sesti Vaseljenski Sabor i njegova Bogoslovija Beograd 1987),Εκδ.Π.ΠΟΥΡΝΑΡΑ ,Θεσσαλονίκη,σελ.:261 κ.ε. και 333 υπ.4.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.