Σχόλια στὸ ψήφισμα τοῦ τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ. σχετικὰ μὲ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, 

γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Θύελλα ἀντιδράσεων, διαμαρτυριῶν καὶ πολλῶν ἀρνητικῶν σχολίων δημιουργήθηκε ἀπὸ πολλοὺς ἀρχιερεῖς, κληρικούς, ἀκαδημαϊκοὺς Θεολόγους καὶ λαϊκούς, ἀκόμη καὶ ἀπὸ ὁρισμένους προκαθημένους μετὰ τὶς ἀποφάσεις πέντε τοπικῶν ἐκκλησιῶν, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Γεωργίας, τῆς Σερβίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας, καὶ προσφάτως καὶ τῆς Ρωσίας, ὅτι δὲν θὰ συμμετάσχουν στὴν προσεχῆ Σύνοδο τῆς Κρήτης. ΄Ἔντονη ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀντίδραση τῶν καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. οἱ ὁποῖοι, δημοσίευσαν ψήφισμα, στὸ ὁποῖο ἐκφράζουν τὴν κάθετη διαφωνία τους μὲ ἀφορμὴ τὶς ἐν λόγω ἀποχωρήσεις. 

Ὡστόσο ἡ ἀντίδραση τῶν καθηγητῶν αὐτῶν δὲν δικαιολογεῖται, διότι  οἱ ἀποχωρήσεις τῶν ἐν λόγω τοπικῶν ἐκκλησιῶν δὲν ἔγιναν ἄνευ λόγου καὶ χωρὶς νὰ προηγηθοῦν συνοδικὲς ἀποφάσεις. Οἱ ὡς ἄνω δηλαδὴ τοπικὲς ἐκκλησίες μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ μελέτη τῶν προσυνοδικῶν κειμένων διαπίστωσαν κενά, ἀσάφειες, ἀντιφατικὲς καὶ διφορούμενες ἐκφράσεις καὶ κακόδοξες διατυπώσεις. Καὶ πολὺ ὀρθὰ στὴ συνέχεια ἀναθεώρησαν τὴν στάση τους καὶ ζήτησαν νὰ ἀναβληθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης προκειμένου νὰ γίνουν οἱ ἀναγκαῖες διορθώσεις. Σημαντικὸ δὲ καὶ καταλυτικὸ ρόλο στὴν ἀναθεώρηση αὐτῆς τῆς στάσεως ἔπαιξε ἡ Θεολογικὴ - Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα ποὺ ἔγινε στὸν Πειραιὰ τὸν περασμένο Μάρτιο, διότι ἡ ἐν λόγω Ἡμερίδα εἶχε πανορθόδοξη...

ἀπήχηση. Ἔγινε γνωστὴ καὶ στὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα καὶ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, οἱ δὲ εἰσηγήσεις τῶν ὁμιλητῶν καὶ τὰ πορίσματα δημοσιεύθηκαν στὰ ΜΜΕ. Ὅπως δὲ ἦταν ἑπόμενο ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν ἀνακοινωθέντων εἰσηγήσεων, προέκυψε ἔντονος προβληματισμὸς σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο. 

Τὸ ψήφισμα τῶν καθηγητῶν ἀρχίζει μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι ὑφίσταται ἕνα «ἀνησυχητικὸ κλίμα πρὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», καὶ στὴ συνέχεια ἀναφέρει: «Οἱ Σύνοδοι ἀπὸ τὴν Α΄ Ἀποστολικὴ καὶ ἐφεξῆς συγκαλοῦνται, ὅταν προκύπτουν σοβαρὰ προβλήματα γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ μαρτυρία της στὸν κόσμο, τὰ ὁποία λύνονται μὲ συνοδικὲς ἐργασίες καὶ ἀποφάσεις».

Ὁ κύριος λόγος τῆς συγκλήσεως τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἦταν ἡ ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ καταπολέμηση αὐτῶν «μὲ συνοδικὲς ἐργασίες καὶ ἀποφάσεις». Σήμερα τὸ κατ’ ἐξοχὴν μεγάλο πρόβλημα, τὸ πανπρόβλημα, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἐκκλησία εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Ὁ πρῶτος λοιπὸν καὶ κύριος σκοπὸς τῆς συγκλήσεως τῆς ἐν λόγω Συνόδου θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ἡ καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὴ συνέχεια ὅλων τῶν ἄλλων συγχρόνων αἱρέσεων. Κάτι τέτοιο ὅμως δὲν φαίνεται ἀπὸ τὰ προσυνοδικὰ κείμενα. Τὸ κείμενο μὲ τίτλο: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον» εἶναι ἔτσι διατυπωμένο, ὥστε νὰ νομιμοποιεῖται ἀντὶ νὰ καταδικάζεται ἡ παναίρεση. Πουθενὰ δὲν χαρακτηρίζονται ὡς «αἱρέσεις» οἱ κατεγνωσμένες σύγχρονες αἱρετικὲς κοινότητες, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο: χαρακτηρίζονται ὡς «ἐκκλησίες»!

Παρὰ κάτω ἀναφέρει: «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, ὕστερα ἀπὸ μακροχρόνια διαδικασία, ἀποφασίστηκε νὰ συγκληθεῖ ἀπὸ τὴν ὁλομέλεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὶς Συνάξεις Φαναρίου 2014 καὶ Σαμπεζὺ 2016». Ἡ ἀπόφαση τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου ἐλήφθη ἀπὸ τὶς Συνάξεις τῶν Προκαθημένων, (τὸ 2014 καὶ τὸ 2016), καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ὁλομέλεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως λανθασμένα διατυπώνεται στὸ κείμενο, διότι προφανῶς οἱ Προκαθήμενοι δὲν ἀποτελοῦν τὴν ὁλομέλεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Παρὰ κάτω ἀναφέρει: «Οἱ πρόσφατες παλινωδίες καὶ ἀρνητικὲς δηλώσεις προσβάλλουν τὴν ἀνεκτίμητη συνοδικότητα καὶ ἀπειλοῦν τὴν πολυτίμητη ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Στὴν προκειμένη περίπτωση δὲν ἔχουμε «παλινωδίες καὶ ἀρνητικὲς δηλώσεις» τῶν Προκαθημένων, ἀλλὰ Συνοδικὲς ἀποφάσεις τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Συνοδικὲς ἀποφάσεις ποὺ ἐλήφθησαν μετὰ ἀπὸ μελέτη τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, ἀπὸ τὴν ὁποία μελέτη διαπιστώθηκαν κενά, ἀντιφάσεις, κακόδοξες διατυπώσεις κλπ. Καὶ ὅπως ἦταν πολὺ φυσικό, μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις, οἱ ἐν λόγω πέντε τοπικὲς Ἐκκλησίες, ζήτησαν τὴν ἀναβολὴ τῆς προσεχοῦς Συνόδου, μέχρι νὰ γίνουν οἱ ἀναγκαῖες διορθώσεις στὰ κείμενα.

Ἡ ἐνεργοποίηση λοιπὸν τῶν συνοδικῶν διεργασιῶν ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀποτελεῖ προσβολὴ στὴν «ἀνεκτίμητη συνοδικότητα», ἡ κατάφαση καὶ καταξίωση τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ; Δὲν ἀποτελεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, (καὶ ὄχι ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς), τὸ ἀνώτατο ὄργανο διοικήσεως τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση; Ἡ κάθε Ἐκκλησία ἀποφαίνεται ἐν Συνόδω καὶ ἐκφράζεται διὰ τῆς Συνόδου, χωρὶς νὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὶς ὅποιες ἀποφάσεις, τὶς ὁποῖες ἔλαβαν οἱ προκαθήμενοι στὶς παρὰ πάνω μνημονευθεῖσες Συνάξεις τοῦ 2014 καὶ τοῦ 2016. Ἔπρεπε λοιπὸν οἱ καθηγητὲς νὰ χαροῦν γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς ἐνεργοποιήσεως τῶν συνοδικῶν διαδικασιῶν καὶ τῆς ἐν Συνόδω ἐκφράσεως τῶν ὡς ἄνω τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ τῶν προσυνοδικῶν κειμένων καὶ ὄχι νὰ ὁμιλοῦν γιὰ δῆθεν προσβολὴ στὴν «ἀνεκτίμητη συνοδικότητα», οὔτε βεβαίως γιὰ ἀπειλῆ τῆς «πολυτίμητης ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν».

Παρὰ κάτω ἀναφέρουν: «Ἡ σύγκληση τῆς Συνόδου ἀποφασίστηκε ἀπὸ Σύναξη Προκαθημένων καὶ μόνον ἀπὸ Σύναξη Προκαθημένων μπορεῖ ν’ ἀποφασιστεῖ ἡ ἀκύρωσή της». Ρωτᾶμε: Ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων ἀποτελεῖ Σύνοδο καὶ νομιμοποιεῖται νὰ λειτουργεῖ ὡς Σύνοδος; Κατ’ ἀρχὴν ὁ θεσμὸς τῶν Συνάξεων τῶν Προκαθημένων εἶναι ἕνας καινοφανὴς θεσμός, ἄγνωστος στὴ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὸν νῦν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Ἀπὸ πότε λοιπὸν καὶ ἐπὶ τὴ βάσει ποιῶν Ἱερῶν Κανόνων δικαιοῦνται οἱ Προκαθήμενοι νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν σύγκληση, ἡ τὴν ἀκύρωση Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐρήμην της συμφώνου γνώμης τῶν Ἱεραρχιῶν, τῶν ὁποίων προΐσταται ἕκαστος ἐξ’ αὐτῶν; Δικαιοῦνται οἱ Προκαθήμενοι νὰ ἀθετοῦν τὸν 34ο Ἀποστολικὸ Κανόνα, ὁ ὁποῖος προβλέπει: «μηδὲ ἐκεῖνος (ὁ Πρῶτος κάθε Τοπικῆς Συνόδου) ἄνευ τῆς πάντων γνώμης, (τῆς γνώμης δηλαδὴ τῶν ἱεραρχῶν τῶν ὁποίων προΐσταται), ποιείτω τί»;

Πέραν τούτου ρωτᾶμε: Δικαιοῦται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Σύνοδος νὰ ἐπιμένουν στὴ σύγκληση τῆς προσεχοῦς συνόδου τῆς Κρήτης παρὰ τὴν ρητὴ ἄρνηση  πέντε τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νὰ μὴν συμμετάσχουν, διότι μὲ αἰτιολογημένες δηλώσεις  των θεωροῦν ἀναγκαία τὴν ἀναβολή της;  Ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τὸ 2014 ἐπιβεβαίωσε: «Ἀπασαι αἳ ἀποφάσεις, κατὰ τὲ τὴν Σύνοδον καὶ κατὰ τὸ προπαρασκευαστικὸν αὐτῆς στάδιον, λαμβάνονται καθ’ὁμοφωνίαν» (ἄρθ. 2α). Ἡ ἴδια ἀρχὴ κατοχυρώθηκε στὸν Κανονισμὸ Ὀργανώσεως καὶ Λειτουργίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, τὸν ὁποῖο ἐκπόνησε ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2016.

Ὁ ἐν λόγω Κανονισμὸς μεταξὺ ἄλλων προβλέπει ὅτι ἡ Σύνοδος «συγκαλεῖται ὑπὸ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, συμφρονούντων καὶ τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασῶν τῶν ὑπὸ πάντων ἀνεγνωρισμένων κατὰ τόπους αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (ἄρθ.1). Ὥστε λοιπὸν τώρα ποὺ διανύουμε «τὸ προπαρασκευαστικὸν αὐτῆς [τῆς προσεχοῦς Συνόδου] στάδιον», κατὰ τὸ ὁποῖον δὲν ὑπάρχει «ὁμοφωνία» τῶν Προκαθημένων, ἀλλὰ πέντε ἐξ’ αὐτῶν ζητοῦν τὴν ἀναβολή της καὶ ἐπὶ πλέον δὲν ὑφίσταται ὁ ὅρος: «συμφρονούντων καὶ τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων», δὲν δικαιοῦται (βάσει τοῦ ὡς ἄνω Κανονισμοῦ), οὔτε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, οὔτε ὅλες μαζὶ οἱ ὑπόλοιπες τοπικὲς Ἐκκλησίες νὰ συγκροτήσουν τὴν προσεχῆ Σύνοδο, ἂν θέλουν βέβαια νὰ εἶναι συνεπεῖς μὲ τὸν Κανονισμό.

Παρὰ κάτω ἀναφέρουν: «Οἱ  παρατηρήσεις καὶ προτάσεις  τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν στὰ πρὸς ἐπικύρωση κείμενα ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο δὲν ἀποτρέπουν τὴ σύγκλησή της. Ἀντιθέτως τὴν καθιστοῦν ἐπιτακτική, προκειμένου ἐν Συνόδω νὰ συζητηθοῦν λύσεις, διευκολύνοντας τὸν ἐνδορθόδοξο διάλογο». Οἱ παρὰ πάνω πέντε Ἐκκλησίες δὲν ζήτησαν τὴν ἀκύρωση τῆς προσεχοῦς συνόδου, ἀλλὰ τὴν ἀναβολή της. Ἑπομένως εἶναι μὲν ὀρθὸ ὅτι «οἱ  παρατηρήσεις …. δὲν ἀποτρέπουν τὴ σύγκλησή της», ἐπιτρέπουν ὅμως τὴν ἀναβολή της. Καὶ μὲ βάση τὸν ὡς ἄνω Κανονισμὸ ὑποχρεοῦνται οἱ ὑπόλοιπες τοπικὲς Ἐκκλησίες νὰ σεβαστοῦν τὴν γνώμη τῶν πέντε καὶ νὰ ἀναβάλουν τὴν σύγκλησή της.     

Παρὰ κάτω ἀπευθύνουν ἔκκληση «πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους πνευματικοὺς ἡγέτες νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὴν ὑποτίμηση τῆς συνοδικότητας καὶ τὴν ὑπονόμευση τῆς ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Κατ’ ἀρχὴν ἡ «ἔκκληση» δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπευθύνεται μόνον πρὸς τοὺς Προκαθημένους, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλες τὶς Ἱεραρχίες, τῶν ὁποίων αὐτοὶ προΐστανται. Διότι ὅλοι οἱ Ἱεράρχες καὶ ὄχι μόνον οἱ Προκαθήμενοι, φέρουν «εὐθύνη» γιὰ τὴν συγκρότηση καὶ ἐπιτυχῆ ἔκβαση τῆς προσεχοῦς Συνόδου. Ἔτσι ὅπως ἐκφράζονται, παραμερίζοντας τὸν ρόλο καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὑποτιμοῦν τὴν Συνοδικότητα καὶ ὄχι οἱ προκαθήμενοι.

Ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὑπονομεύεται, ὅταν ὑπονομεύεται ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως. Καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως ὑπονομεύεται, ὅταν τὰ πρὸς ψήφιση προσυνοδικὰ κείμενα περιέχουν κακόδοξες καὶ ἀντιφατικὲς διατυπώσεις. Ἂν τὰ πρὸς ψήφιση προσυνοδικὰ κείμενα εἶχαν θεολογικὴ πληρότητα, ὀρθότητα καὶ σαφήνεια καὶ δὲν περιεῖχαν κακόδοξες διατυπώσεις, θὰ εἶχαν καθολικὴ ἀποδοχὴ καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀντιδράσεις καὶ διαφωνίες, οὔτε θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη ἀναβολῆς τῆς προσεχοῦς Συνόδου. Ἑπομένως στὰ ἴδια τὰ κείμενα θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουν οἱ καθηγητὲς τὴν ὑπονόμευση τῆς ἑνότητος καὶ ὄχι στοὺς προκαθημένους.

Πέραν τούτου  ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μόνος αὐτὸς στηλίτευε τὴν περὶ τὸν ἀρειανὸ «ἀρχιεπίσκοπο» Κωνσταντινουπόλεως Δημοφίλο «ἱερὰ» Σύνοδο, ὑπονόμευε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες δὲν δέχτηκαν σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία τοὺς λατινόφρονες οὐνίτες τοῦ προδότη Πατριάρχη Ἰωάννου Βέκκου καὶ θυσίασαν τὴ ζωὴ τοὺς γι’ αὐτὴ τὴν ἐμμονή τους, ὑπονόμευαν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς εἶχε ἐναντιωθεῖ μέχρις ἐσχάτων στὴν ληστρικὴ ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας ὑπονόμευε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν ὁ νεοφανῆς Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ἀσκοῦσε δριμύτατη κριτική, σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἱεραρχία τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας, σχετικὰ μὲ τὴ σύγκληση αὐτῆς τῆς Μεγάλης Συνόδου, ὑπονόμευε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;

Παρὰ κάτω ἀναφέρει ὅτι «τὸ consensus οὐδόλως νομιμοποιεῖ ἀκύρωση Συνόδου ποὺ ἔχει ἤδη ἀποφασισθεῖ, χρησιμοποιώντας τὴ τακτική τῆς μεθοδευμένης ἀποχῆς ἀπὸ τὶς ἐργασίες». Τὸ consensus μπορεῖ νὰ μὴν νομιμοποιεῖ τὴν ἀκύρωση τῆς Συνόδου νομιμοποιεῖ ὅμως τὴν ἀναβολή της. Ἡ ἀναβολὴ αὐτὴ οὔτε τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας ὑπονομεύει, οὔτε «συγκεχυμένη εἰκόνα τῆς Ὀρθοδοξίας» δίδει, οὔτε «κλονισμὸ τοῦ πνευματικοῦ κύρους της» προξενεῖ, οὔτε «διασπαστικὲς ἐνέργειες ἐθνοφυλετικοῦ χαρακτήρα» δημιουργεῖ. Ἀλήθεια, ποῦ βλέπουν ἐθνοφυλετισμὸ οἱ καθηγητὲς στὶς παρατηρήσεις τῶν πέντε ἐκκλησιῶν ἐπὶ τῶν προσυνοδικῶν κειμένων;

Τέλος τὸ κείμενο καταλήγει: «Ἡ τακτικὴ ‘ἀποφασίσαμε νὰ πᾶμε, ἀλλὰ τελικὰ δὲν πᾶμε καὶ ἔτσι τραυματίζουμε τὸ κύρος της’ ὑποδηλώνει ἀτομικὲς ἀποσχιστικὲς σκοπιμότητες, ἐγκλωβισμὸ στὸν ἑαυτό μας καὶ ἄρνηση τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας νὰ εὐαγγελίζεται τὴν εἰρήνη εἰς τοὺς ἐγγὺς καὶ εἰς τοὺς μακρὰν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Οἱ πέντε τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν ἀποφάσισαν νὰ μὴν πᾶνε ἐπειδὴ ἔτσι «τοὺς κάπνισε», ἀλλ’ ἐπειδὴ τὰ προσυνοδικὰ κείμενα πάσχουν σοβαρότατα, ὅπως ἐξηγήσαμε προηγουμένως. Αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ κείμενα, ἐπειδὴ τραυματίζουν, ἢ μᾶλλον ἀκυρώνουν, τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, στὴ συνέχεια «τραυματίζουν» καὶ τὸ κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς δικαιολογεῖται νὰ τρομάζουν οἱ καθηγητὲς ἀπὸ τὴν μὴ συμμετοχὴ πέντε Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ μὴν τρομάζουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο νοθεύσεως τῆς πίστεως, ἀπὸ τὸν κίνδυνο νὰ καταντήσει ἡ προσεχὴς Σύνοδος σὲ μία ψευδοσύνοδο;

Κλείνοντας τὸ σχόλιό μας, ἐκφράζουμε τὴν ἀπογοήτευσή μας γιὰ τὸ ἄστοχο καὶ ἀποτυχημένο αὐτὸ κείμενο. Ἀπὸ μία ἐπιστημονικὴ ὁμάδα καθηγητῶν Θεολογικῆς Σχολῆς εἰλικρινὰ ἐκεῖνο ποὺ περιμέναμε, ἦταν νὰ τοποθετηθεῖ ἐκ νέου πάνω στὰ προσυνοδικὰ κείμενα, ἀφοῦ γιὰ τὰ κείμενα αὐτὰ ἔγινε τόσος πολὺς θόρυβος, ἀκούσθηκαν τόσα πολλὰ ἀρνητικὰ σχόλια, καὶ ἔγιναν τόσες πολλὲς δημοσιεύσεις. Ἐπίσης νὰ τοποθετηθεῖ πάνω στὶς εἰσηγήσεις τῆς Ἡμερίδος ποὺ ἔγινε στὸν Πειραιὰ τὸν περασμένο Μάρτιο καί, ἢ νὰ τὶς ἀποδεχθεῖ, ἢ νὰ τὶς ἀπορρίψει μὲ ὑπεύθυνο θεολογικὸ λόγο ἐρειδόμενο πάνω στὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Κανονικὴ καὶ Πατερική μας Παράδοση. Ἔτσι μόνον θὰ καταξιωνόταν στὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀληθινοὶ θεολόγοι, συνεχιστὲς τῶν μεγάλων καὶ οἰκουμενικῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι» καὶ ὄχι ὡς θιασῶτες μίας ἀμφιλεγόμενης Συνόδου μὲ οἰκουμενιστικὲς προδιαγραφὲς καὶ προοπτικές.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν