Τῆς Γερόντισσας Ὁλυμπιάδος Ντίτορα
Ὁ Κωνσταντῖνος δὲν γκρέμισε τὴ Ρώμη, ἀλλά, ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ, τὴ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη. Γι᾿ αὐτὸ συντηροῦσε στὴ νέα πόλη τὸ ρωμαϊκὸ ὄνομα, τὸ κράτος τῶν Ρωμαίων, τὴ ρωμαϊκὴ πολιτεία. Τὸ ὄνομα Ρώμη σήμαινε τὸ ἔδαφος τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, ποὺ συχνὰ οἱ Βυζαντινοὶ τὸ ἔλεγαν ‹‹Ρωμανία››. Ὁ ὅρος ‹‹Ρωμανία›› δήλωνε στὸ σύνολό της τὴν Αὐτοκρατορία. Οἱ Δυτικοὶ συγγραφεῖς ὀνόμαζαν ‹‹Ρωμανία›› τὸ Ἀνατολικὸ μέρος τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους.
Ἀνάμνηση αὐτῶν τῶν ἱστορικῶν ἀρχῶν εἶναι σήμερα οἱ ὅροι ‹‹Ρωμηός›› καὶ ‹‹Ρωμηοσύνη››. Σημαίνουν τὸ σύγχρονο Ἕλληνα, τὸ σύγχρονο Ἑλληνισμό, τὴ συνέχεια τοῦ ρωμαϊκοῦ καὶ ἑλληνικοῦ κόσμου. Ἡ λαϊκὴ ποίηση χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο ‹‹Ρωμηός››, γιὰ νὰ δηλώσει τὸ λαό, ποὺ ἐπέζησε μετὰ τὴν πτώση τῆς πόλεως.
Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἡ Ρωμηοσύνη, γεννήθηκε ἀπὸ τὴ μεταμόρφωση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος αὐτοκράτορας, γιατί δὲν τελείωσε ἡ Ρώμη, εἶναι ὁ ἱδρυτὴς καὶ....
ὁ πρῶτος αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Ρωμηοσύνης. Δὲν ἔκτισε τὴ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία στὰ ἐρείπια τῆς ρωμαϊκῆς κληρονομιᾶς, ἀλλὰ τὴ συντήρησε μὲ δύο νέες δυνάμεις. Ἔτσι ἡ ρωμαϊκὴ κληρονομιὰ -δίκαιο, ὀργάνωση, πειθαρχία- τροφοδοτήθηκε ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἑλληνικῆς παιδείας -ἰδέες, ἀξίες, ἦθος- καὶ ἀνακαινίστηκε ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ χριστιανισμοῦ -πίστη, ἀγάπη, ἐγκράτεια- ὥστε νὰ ἀποτελέσουν καὶ τὰ τρία μαζὶ τὴ βυζαντινὴ πολιτικὴ ἰδεολογία, τὴ Ρωμηοσύνη.
Ἑπομένως δὲν κατάργησε τὴ Ρώμη ὁ Κωνσταντῖνος, ὅπως τὸν κατηγοροῦν, ἀλλὰ ἄλλαξε τὸν πολιτικὸ καὶ θρησκευτικὸ προσανατολισμό της. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Κωνσταντῖνος κατάφερε νὰ διασώσει ὅλα τὰ ὑγιῆ καὶ αἰώνια στοιχεῖα τῶν ἀρχαίων πολιτισμῶν, κυρίως τοῦ ἑλληνικοῦ καὶ ρωμαϊκοῦ ἀπὸ τὰ βάρβαρα κύματα, ποὺ ἀπειλοῦσαν τὴ Δύση ἀπὸ Βορρᾶ καὶ τὴν Ἀνατολὴ ἀπὸ τὰ Ἀνατολικά. Γερμανικὰ φύλα κατέβαιναν πρὸς τὴ Ρώμη ὁλοταχῶς καὶ θὰ ἐξαφάνιζαν μὲ τὶς βαρβαρότητές τους τὴν αἰώνια πόλη καὶ τὸν πολιτισμό της. Ἐπίσης οἱ Πέρσες καὶ ἄλλοι ἀπολίτιστοι λαοὶ ἀπειλοῦσαν τὴν κοιτίδα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὰ Ἀνατολικά. Ὁ Κωνσταντῖνος μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διέσωσε καὶ τὰ δύο. Στὸ ‹‹ὄστρακο›› τοῦ Ρωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἔκλεισε τὴν ὑψηλὴ ἑλληνικὴ σκέψη καὶ τὸ ἀφιέρωσε ὡς ἀνάθημα ἀθάνατο στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Συμπερασματικὰ ἀναφέρομε ὅτι ὁ Ρωμαϊκὸς πολιτισμὸς μετασχηματίστηκε ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο σὲ Βυζαντινὸ πολιτισμό. Ἰσχυροὶ παράγοντες μετασχηματισμοῦ ἦταν δύο, ἡ κλασσικὴ σκέψη καὶ ἀρετὴ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία, ποὺ πρόσφερε μοναδικὴ δύναμη στὸν πολιτισμὸ καὶ τὸν συντήρησε στὸν αἰῶνα. Αὐτὲς οἱ δύο δυνάμεις ἔχοντας ὡς βάση τὸ μοναδικὸ ρωμαϊκὸ δίκαιο πρόσφεραν μεγάλη ἱστορικὴ ὑπηρεσία στὸν πολιτισμό μας.
Τὰ δύο αὐτὰ μεγέθη, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ρώμη, ἑνώθηκαν ἄρρηκτα ἀπὸ τὴν ἑνοποιὸ δύναμη τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ οἰκοδόμησαν τὸ λαμπρὸ μνημεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ ἰσχύει μέχρι σήμερα. Ἡ Δύση ἦταν σχεδὸν πεθαμένη, ὅταν τὸ Βυζάντιο ἐξακολουθοῦσε νὰ προσφέρει στὸν πολιτισμό. Θὰ ἀνακάμψει ἡ Δύση μόνο, ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολη, ἡ Ρωμηοσύνη θὰ ἐνταφιαστεῖ στὴν ὀθωμανικὴ τέφρα καὶ οἱ φορεῖς τοῦ πολιτισμοῦ, οἱ Λόγιοι τοῦ Βυζαντίου θά μετακομίσουν στή Δύση.
Αὐτὸν τὸν κύκλο ἔκαναν τὰ πολιτισμικὰ ἀγαθά. Γεννήθηκαν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Διαδόθηκαν ἀπὸ τὸν Ἕλληνα στρατηλάτη Ἀλέξανδρο στὸν Ἀνατολικὸ κόσμο. Διασκορπίστηκαν στὴ Δύση μὲ τὴ ρωμαϊκὴ κυριαρχία. Σὲ μία κρίσιμη καμπή, ὅταν ἔτειναν νὰ χαθοῦν ἐξαιτίας τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς βαρβαρότητος, διαφυλάχτηκαν ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο στὸ χιλιετὲς Βυζάντιο. Ἔπεσε τὸ Βυζάντιο καὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ μετακόμισαν πάλι στὴν Δύση μὲ τοὺς Λογίους, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν σταθερὴ βάση καὶ θεμέλιο τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ.
Σὲ αὐτὴ τὴ διαδρομὴ τοῦ πολιτισμοῦ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖ κανένας τὴν ἀφετηρία καὶ τὸ λίκνο του, τὴν Ἑλλάδα, καὶ τοὺς Μεγάλους, ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὴ διάδοση καὶ διαφύλαξή του. Αὐτοὶ ἦταν ὁ Μακεδὼν Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος, ποὺ ἦταν ὁ πατέρας τῆς Ρωμηοσύνης καὶ ὁ ἱδρυτὴς τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους. Ἡ ἱστορία ἐκτιμώντας αὐτὴ τὴ συμβολή τους στὴ διακίνηση καὶ διαφύλαξη αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ τοὺς ὀνόμασε Μεγάλους.
Ὅποιοι τοὺς ἀμφισβητοῦν ἢ τοὺς καταργοῦν, εἶναι ἀγνώμονες, ‹‹μικροί›› καὶ ἀπολίτιστοι.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010
Να προσθέσω ότι εμείς σήμερα νομίζουμε ότι οι Ρωμαίοι ήταν πολιτισμένοι και αγαπούσαν τους Έλληνες.Αυτό δεν είναι αλήθεια.Οι Ρωμαίοι ήταν αγροίκοι στη συμπεριφορά,τέλειοι στα οργανωτικά και σε ότι είχε να κάνει με κρατική δομή,στρατιωτική πειθαρχία.Ήταν άνθρωποι της πράξης,σε αντίθεση με τους Έλληνες που ήταν άνθρωποι του λόγου.Έμαθαν πολλά από τους Έλληνες σε σημείο να τους μισούν που ημέρωσαν τον αγροίκο του Λατίου.Ο Κωνσταντίνος έκανε πρωτεύουσα το σημείο της πόλης του Βυζαντίου επειδή η πόλη της Ρώμης απείχε από το κέντρο βάρους της αυτοκρατορίας,ελεγχόταν η επικράτεια πολύ καλύτερα από τα στενά του Βοσπόρου η ανατολή και η δύση.Είχε μεγάλη οξυδέρκεια,δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο ο Κωνσταντίνος,ήταν πολιτική πράξη η επιλογή του συγκεκριμένου σημείου.Το όνομά του προέρχεται από τη λατινική λέξη constantia που σημαίνει σταθερότητα,μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του κράτησε το τίτλο του pontifix maximus τίτλος ιερέα του Δία,αλλά λίγο πριν φύγει από τη ζωή έγινε χριστιανός,τιμήθηκε από την εκκλησία επειδή ήταν ο κατ΄ εξοχήν εκείνος που τη σεβάστηκε και στάθηκε αρωγός της στα πρώτα βήματα μετά τους τρομερούς διωγμούς και σφαγές που προηγήθηκαν,ήταν και ο πρώτος αυτοκράτορας από τη πλευρά της κοσμικής εξουσίας που παραβρέθηκε στην οργάνωση και άριστη λειτουργία της πρώτης οικουμενικής συνόδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν Ρωμαίος στην συνείδηση, έστω και αν ήταν Έλλην εθνολογικώς κατά το ήμισυ ( από την μητέρα του Αγία Ελένη ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έγινε Αυτοκράτωρ, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η σταθερότητα και η επιβίωση της Αυτοκρατορίας.
Προφανώς είδε στον ανερχόμενο Χριστιανισμό την ενοποιητική δύναμη που θα κρατούσε μαζί το εθνολογικό μωσα'ι'κό του απέραντου κράτους.
Επίσης είδε ότι το στρατηγικό κέντρο βάρους της Αυτοκρατορίας ήταν η Ανατολή, και αποφάσισε την μεταφορά της πρωτεύουσας στο (Ελληνικό) Βυζάντιο.
Άρα διέθετε τεράστια πολιτική και στρατηγική οξυδέρκεια...αυτά τα δύο στοιχεία τον καθιστούν όντως Μεγάλο.
Όμως ο Κωνσταντίνος δεν αρκέστηκε σε αυτά.
Είναι αλήθεια ότι κράτησε ως το τέλος τον τίτλο του Μεγάλου Αρχιερέα του Θεού Ήλιου, θέλοντας να δείξει σεβασμό στα πατροπαράδοτα έθιμα και να μην έρθει σε απότομη ρήξη με την παλαιά θρησκεία ( που ήταν ακόμα πλειοψηφούσα ).
Όμως εσωτερικώς είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται την Αλήθεια και να αναζητά τον Αληθινό Θεό.
Αυτή η εναγώνια αναζήτησή του τον έκανε να βαπτιστεί Χριστιανός λίγο πριν αποβιώσει, και αυτή η εναγώνια αναζήτησή του είναι που τον καθιστά Άγιο.
Αυτό δεν καταλαβαίνουν οι σημερινοί άθεοι, οι οποίοι λένε ότι ο Κωνσταντίνος μπορεί να ήταν Μέγας, αλλά δεν μπορεί να λέγεται Άγιος διότι διέπραξε εγκλήματα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι στην Ορθοδοξία η έννοια της Αγιότητος δεν έχει "ηθικολογικό", αλλά Πνευματικό περιεχόμενο.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση δεν ονομάζεται Άγιος ο "καλός" άνθρωπος - με την συνηθισμένη κοσμική έννοια - αλλά αυτός που εναγωνίως και ειλικρινώς αναζητά την ένωση με τον Θεό.
Έτσι, στην Ορθοδοξία έχουμε Αγίους που υπήρξαν πρώην μάγοι, ληστές, δολοφόνοι, πόρνες κλπ κλπ.
Αυτό δεν μπορούν να το κατανοήσουν οι σύγχρονοι δυτικοθρεμμένοι "ορθολογιστές", που νομίζουν ότι η Αγιοσύνη ταυτίζεται με την συμβατική "καλοσύνη" ( δηλ. το να είμαστε ευγενικοί, να μην βλάπτουμε, να κάνουμε φιλανθρωπίες κλπ κλπ ).
Η καλοσύνη και η φιλανθρωπία βεβαίως είναι επιθυμητές ιδιότητες του Χριστιανού, αλλά δεν ταυτίζονται και δεν αρκούν από μόνες τους για αυτό που ονομάζουμε "Αγιότητα".
Ο Κωνσταντίνος πάλεψε με την ανατροφή του, πάλεψε με τους προσωπικούς του δαίμονες και στο τέλος της ζωής του αποδέχτηκε την Αλήθεια του Χριστού.
Αυτό είναι που τον καθιστά Άγιο.
Τωρα πώς απο αυτα τα σωστα και ωραια, πεφτουμε στην καταστροφικη πλανη του ''Ελληνοχριστιανικου πολιτισμου'' ειναι μαθημα για το σπιτι [κατα προτιμηση με τη βοηθεια του αειμνηστου π. Επιφανειου Θεοδωροπουλου]. Και το πώς διακρινεται αυτη η πλανη απο το ''Νεορωμέικο'' χρηζει σοβαροτερης εξετασης.
ΑπάντησηΔιαγραφή