Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἐξαγιασμοῦ της;

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, Γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

(Σχόλιο σὲ σχετικὸ παπικὸ δημοσίευμα)

Ὁ Παπισμὸς παραμένει δυστυχῶς μέχρι σήμερα ἀπόλυτα ἀμετανόητος, «γαντζωμένος» καὶ ἀμετακίνητος στὸ ἐφιαλτικὸ μεσαιωνικὸ παρελθόν του. Ἀπὸ τότε ποὺ ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἔπαψε νὰ εἶναι Ἐκκλησία, δὲν ἄφησε τίποτε ὄρθιο σ’ αὐτή. Καμιά, ἀπὸ τὶς πάμπολλες πλάνες, ποὺ συσσώρευσε, μετὰ τὴν ἀπόσχισή του τὸ 1054 μ.Χ., δὲν ἀποκήρυξε. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ἐφεῦρε αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ εἰσήγαγε καινοτομίες, ποὺ διαστρέφουν ἐκ θεμελίων τὴν βιβλικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ὁποῖες φροντίζει νὰ προβάλλει καὶ νὰ «ντύνει» μὲ «ἁγιογραφικὸ» μανδύα καὶ νὰ ὑπεραμύνεται γι’ αὐτές! Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ περὶ «Ἀσπίλου Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου», γιὰ τὴν ὁποία ἤδη κάναμε λόγο σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας. Θέσπισε ἐπίσης καὶ μία σειρὰ ἑορτῶν, ἄσχετες καὶ ἐν πολλοῖς ἀντίθετες μὲ τὸ πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας τῆς πρώτης χιλιετίας, ὅπως εἶναι ὁ θεσμὸς τῶν ἰωβηλαίων ἐτῶν, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπίσης ἀναφερθήκαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας.

Σὲ ἕνα σχετικὰ πρόσφατο σχόλιο στὴν ἐφημερίδα τῶν ἐν Ἀθήναις Οὐνιτῶν «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (φ.167,31-12-2015), μὲ τίτλο: «Ἡ Ἄσπιλη Σύλληψη τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας», γίνεται καὶ πάλι λόγος γιὰ τὸ «Ἔκτακτο Ἰωβηλαῖο τῆς Εὐσπλαχνίας», τὸ ὁποῖο κήρυξε, ὡς γνωστὸν...
ὁ πάπας Φραγκίσκος, ὁ ὁποῖος καθόρισε τὴν ἔναρξή του στὶς 8 Δεκεμβρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς «Ἡ Ἄσπιλη Σύλληψη τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας». Στὸ σχόλιο αὐτὸ μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος τὸ ἑξῆς περίεργο: «Πραγματικά, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία προσκαλεῖται νὰ γίνει μία μέρα “χωρὶς κηλίδα, ἢ ρυτίδα, ἢ τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτά, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἁγία καὶ ἄψογος”. Ἡ μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Ἄσπιλης Σύλληψης, ἰδιαίτερα κατὰ τὸ ἔκτακτο αὐτὸ Ἰωβηλαῖο, προσκαλεῖ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν κάθε πιστὸ νὰ ἀνεβοῦν ψηλότερα στὴν σκάλα τῆς πνευματικῆς ὡραιότητας, πλησιάζοντας περισσότερο στὴν ὡραιότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ»! 

Κατὰ τὸν σχολιαστὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀκηλίδωτη καὶ ἀμόλυντη, ἀλλὰ φέρει ἐπάνω της τὶς κηλίδες καὶ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας! Γι’ αὐτὸ καὶ «προσκαλεῖται νὰ γίνει μία μέρα» ἀκηλίδωτη, καὶ ἀμόλυντη! Προσπαθεῖ, μάλιστα, νὰ θεμελιώσει τὴν κακόδοξη αὐτὴ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μεμιασμένης καὶ ρυτιδωμένης, στὸ γνωστὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του: «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἴνα αὐτὴν ἁγιάση καθαρίσας τῷ λουτρῶ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἴνα παραστήση αὐτὴν ἐαυτῶ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τί τῶν τοιούτων, ἄλλα ἴνα ἢ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἔφ.5,25-27). Προφανῶς ἐδῶ ὁ σχολιαστὴς παρερμηνεύει τὰ ρήματα «ἁγιάση» καὶ «παραστήση», ἐπειδὴ ἐκφέρονται σὲ χρόνο μέλλοντα, γιὰ νὰ βγάλει τὸ ἐσφαλμένο συμπέρασμα, ὅτι ὁ καθαρισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς κηλίδες τῆς ἁμαρτίας δὲν ἔχει γίνει ἀκόμη, ἀλλὰ  θὰ ἐπιτευχθεῖ στὸ μέλλον!

Ὡστόσο ἡ ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, ἐπετεύχθη καὶ ἐπερατώθη ἅπαξ διὰ παντὸς καὶ στὸ διηνεκὲς μὲ τὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τὴν φράση «ἴνα παραστήση αὐτὴν ἐαυτῶ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν», παρατηρεῖ: «Οὒχ ἁπλῶς αὐτὴν ἐκόσμησεν, ἀλλ’ ἔνδοξον ἐποίησε», δηλαδὴ δὲν τὴν ἐκόσμησε μόνο μὲ τὶς ἀρετές, ἀφοῦ προηγουμένως τὴν ἐκαθάρισε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον τὴν κατέστησε καὶ ἔνδοξη. Ἐδῶ ὁ ἅγιος παρουσιάζει τόσο τὸν καθαρισμὸ καὶ τὴν διακόσμηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ τὸν δοξασμὸ της ὡσὰν ἕνα τετελεσμένο γεγονὸς καὶ ὄχι ὡς κάτι τὸ ἀναμενόμενο. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σχολιάζοντας τὸν ἴδιο στίχο λέγει: «Αὐτὰ λοιπὸν τὰ πάθη εἶχεν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ ἅγιον βάπτισμα ὅλα τὰ ἐκαθάρισε, καὶ ἁγίας καὶ ὡραίας ἔκαμε τὰς ψυχᾶς τῶν ἀνθρώπων». Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁμιλῶν περὶ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος συμπληρώνει: «Νεκρὸς ἐν ἁμαρτίαις καταβάς, [στὸ νερὸ τῆς κολυμβύθρας], ἀναβαίνεις ζωοποιηθεῖς ἐν δικαιοσύνη», «καὶ τρόπον τινὰ ἐν τοῖς ὕδασι ταφεῖς, ὥσπερ ἐν τὴ πέτρα, [ὅπως στὸ μνῆμα], Ἰησοῦς ὁ τὰς οἰκουμενικᾶς ἁμαρτίας ἀναλαβῶν, ἐγείρη πάλιν ἐν καινότητι ζωῆς περιπατῶν».

Μὲ βάση τὰ παραπάνω πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ἁγία καὶ ἄμωμος, χωρὶς ποτὲ νὰ κηλιδωθεῖ καὶ νὰ ἐκπέσει στὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητας, ἐπειδὴ εἶναι τὸ ἴδιο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι Ἐκεῖνος, (Ἔφ.5,23), ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος, ὁ μόνος καθαρὸς καὶ ἀμόλυντος. Ἂν συμβαίνει πολλὲς φορὲς τὰ μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, ἀνταγωνιζόμενα πρὸς τὴν ἁμαρτία, νὰ ὑφίστανται τὶς κηλίδες τῶν ἁμαρτημάτων, ἔχουν ὅμως τὴν δυνατότητα, δυνάμει τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καὶ διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, ποὺ ἐπέχει θέση δευτέρου βαπτίσματος, νὰ καθαρίζονται καὶ πάλι ἀπὸ τοὺς ρύπους τῶν ἁμαρτημάτων. Οἱ προσωπικὲς ἁμαρτίες τῶν μελῶν της δὲν αἴρουν τὸ ἄμωμο καὶ ἀμόλυντο τῆς Ἐκκλησίας, χάρις τῆς κεφαλῆς της, τοῦ Χριστοῦ.

Προφανῶς ὁ ἀρθρογράφος ἔχει ὑπόψη του τὴν ἰδικὴ του «ἐκκλησία», τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία βαρύνεται μὲ «σπίλους καὶ ρυτίδες» καὶ ἀποτελεῖ τὸ «ἄχθος» τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, φορτωμένη μὲ πλῆθος κακοδοξίες καὶ ἐγκλήματα. Φτάνει νὰ ἀναφέρουμε ἐδῶ τὴν γνωστὴ φράση τοῦ ἁγίου καὶ μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, Ἰουστίνου τοῦ Πόποβιτς, ὅτι ἡ πτώση τοῦ πάπα καὶ κατ’ ἐπέκταση τοῦ Παπισμοῦ, εἶναι ἡ τρίτη τραγικὴ πτώση τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Ἰούδα!

Περαίνοντας, θεωροῦμε, μὲ πραγματικὸ πόνο ψυχῆς, πὼς  αὐτὴ ἡ πεσμένη καὶ ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένη ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ «ἐκκλησία» τοῦ Παπισμοῦ, ἔχει σαφῶς ἀνάγκη νὰ καθαρισθεῖ, γιὰ νὰ καταστεῖ καὶ πάλι ἁγία καὶ ἄμωμος, ὅπως ἦταν πρὸ τῆς ἀποσχίσεώς της ἀπὸ τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία καὶ πρὸ τῆς ἐκπτώσεώς της στὴν κατάσταση τῆς αἱρέσεως. Νὰ ἀνεβεῖ «ψηλότερα στὴν σκάλα τῆς πνευματικῆς ὡραιότητας, πλησιάζοντας περισσότερο στὴν ὡραιότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος ὥστε νὰ γίνει ξανὰ Ἐκκλησία, τὸ σεβάσμιο Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως, ἡ «Προκαθημένη τῆς Ἀγάπης». Ὄχι βεβαίως μὲ συναισθηματισμούς, «παχιὰ λόγια», καὶ «Ἰωβηλαῖα», ἀλλὰ μὲ εἰλικρινῆ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν της. Ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε νὰ συγχωρήσει καὶ τὴν χιλιόχρονη πτώση της, ἀλλὰ καὶ τὰ διαχρονικὰ ἐγκλήματά της κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας! Περιμένουμε προσευχόμενοι!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν