18 Ιαν 2016

Γιατί πολεμοῦν τὸν Ἅγιο Χριστόφορο τὸν Παπουλάκο;

Σύγκρουση μεταξὺ δυτικοῦ καὶ ἀνατολικοῦ πνεύματος 
καὶ κριτικὴ στὸ ἐπαίσχυντο βιβλίο «ἅγιος ἀγύρτης»
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναδεικνύει στὶς κρίσιμες στιγμὲς τῆς Ἐκκλησίας μεγάλους Πατέρας καὶ Ἁγίους γιὰ ν΄ ἀντιμετωπίσουν πλάνες, αἱρέσεις, σχίσματα κτλ. Τὸ δυτικὸ πνεῦμα τρεῖς Ἅγιοι μέχρι σήμερα τὸ πολέμησαν καὶ τὸ ἀντιμετώπισαν ἐπάξια. Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ.
Ὁ Ἅγιος Χριστόφορος πολέμησε τὸ δυτικὸ πνεῦμα ποὺ εἰσῆλθε στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν Θεόκλητο Φαρμακίδη καὶ τὸν Θεόφιλο Καΐρη, τὸ ὁποῖο ξαναζεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὶς ἡμέρες μας καὶ ὑπερασπίζεται ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «ἕνας ἀγύρτης ἅγιος». Ἰδιαίτερα ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ΠΟΛΕΜΗΘΗΚΕ ἀπὸ τὴν τότε ἐξουσία καὶ ΠΟΛΕΜΕΙΤΑΙ ἀπὸ τὸν συγγραφέα τοῦ βιβλίου «ἕνας ἀγύρτης ἅγιος» διότι:
Ά) Ἀντιτάχθηκε στὸ αὐτοκέφαλό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὁποίαν ὑποδούλωσαν στὸ Κράτος, ἀφοῦ οἱ Βαυαροὶ βιαίως τὴν ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης. Ὁ ἅγιος ζητοῦσε τὴν κατάργηση τοῦ αὐτοκεφάλου καὶ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.
Β) Ἀντιτάχθηκε στὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Παιδείας, διότι οἱ Βαυαροὶ προσπαθοῦσαν ὅ,τι ἦταν χριστιανικὸ νὰ τὸ ἀπομακρύνουν μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία τῶν σχολείων...
καὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ προσπάθησαν νὰ εἰσάγουν τὸ εὐρωπαϊκὸ δυτικὸ πνεῦμα στὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων.

Γ) Ἀντιτάχθηκε στοὺς Βαυαροὺς καὶ στὸν Βασιλέα Ὄθωνα, διότι ἀνακήρυξαν μὲ βασιλικὸ διάταγμα ὡς ἀρχηγὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸν ἑκάστοτε Βασιλέα τῆς Ἑλλάδος καὶ τοποθέτησαν στὴν Ἱερὰ Σύνοδο βασιλικὸ ἐπίτροπο, τοῦ ὁποίου χωρὶς τὴν ὑπογραφὴ καὶ ἔγκρισή του οὐδεμία ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἦταν ἰσχυρὴ ἡ ἐφαρμοστέα. Κάτι ποὺ ἰσχύει κατὰ παρόμοιο τρόπο μέχρι καὶ σήμερα, ἀφοῦ γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ ἕνας ἐπίσκοπος σὲ μία Μητρόπολη ἢ ἕνας ἱερέας σὲ μία ἐνορία, πρέπει ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας πρῶτα νὰ ὑπογράψει τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ κατόπιν νὰ ἐκδοθεῖ τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα. 

Ἕως σήμερα ἰσχύει ἐπίσης ὅτι πολλὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρέπει πρῶτα νὰ ἐγκριθοῦν ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση γιὰ νὰ ἔχουν ἰσχύ. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἐξαρτᾶται τρόπον τινὰ ἕως καὶ σήμερα ἀπὸ τὸ Κράτος. Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου εἶναι παντελῶς ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸ Κράτος. Οὔτε πρό, οὔτε μετά, ἐνημερώνει γιὰ τυχὸν ἀποφάσεις της ἢ ἐκλογὲς Ἐπισκόπων κτλ. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ δυτικὸ πνεῦμα πολέμησε ὁ Παπουλάκος, γι΄ αὐτὸ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὶς ἀρχές, ὅπως κάποτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Τὸ βιβλίο τοῦ δημοσιογράφου Δημητρίου Καμπουράκη, «ἕνας ἀγύρτης ἅγιος» ὑβρίζει, συκοφαντεῖ, γελοιοποιεῖ τὸν Παπουλάκο, ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόταν ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἰδανικά. Ἀντίθετα δὲ τὸ ἐπαίσχυντο βιβλίο ὑπερασπίζεται τὸν Ἀρχιμ. Θεόκλητο Φαρμακίδη, γραμματέα τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὸν Θεόφιλο Καΐρη, ὡς προοδευτικούς, καὶ κατηγορεῖ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς ἐπισκόπους, τὰ Μοναστήρια καὶ τοὺς Μοναχοὺς ὡς διεφθαρμένους καὶ φονταμενταλιστᾶς (φανατικούς). Ἂς εἰσέλθουμε ὅμως σὲ μία ἀναλυτικὴ κριτικὴ τοῦ βιβλίου.

Μὲ τὸν προκλητικὸ τίτλο «Ἅγιος ἀγύρτης» κυκλοφορήθηκε λίγο πρὶν τὴν ἐμπορικὴ περίοδο τῶν Χριστουγέννων τὸ βιβλίο τοῦ γνωστοῦ δημιοσιογράφου-παρουσιαστῆ τοῦ καναλιοῦ MEGA Δ. Καμπουράκη, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγ. Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου.
Ἔχοντας κυρίως δημοσιογραφικὸ-πολιτικὸ καὶ ὄχι θεολογικὸ χαρακτήρα, τὸ βιβλίο ἀποτελεῖ ὕμνο στὸ φιλοδυτικὸ «προοδευτισμό», ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὶς παραδοσιακὲς τάσεις τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐμφανίζουν σκοταδιστικὴ ἀθλιότητα.

Ἐνισχύοντας οὐσιαστικὰ τὸν γνωστὸ ἐπίπλαστο διπολισμὸ ποὺ καλλιεργεῖ τὸν φανατισμὸ καὶ τὴ σύγκρουση, ὁ συγγραφέας ἀδυνατεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν ὠφέλεια μίας διακριτικῆς, ἐπιλεκτικῆς λύσης, καθὼς δὲν αἰσθάνεται τὴν διπλὴ ἀλήθεια, τὴν ἁρμονία μεταξὺ πραγματικῆς ἐπιστήμης καὶ ἀληθινῆς πίστης. Πέφτει λοιπὸν στὴν παγίδα τῆς ἀναμασημένης συνταγῆς ποὺ μεροληπτεῖ χαρακτηριστικὰ ὑπὲρ τῆς “προοδευτικής” τάσης καὶ ἀποπειρᾶται νὰ δηλητηριάσει τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση τοῦ ἀναγνώστη ἐπαναλαμβάνοντας δύο κυρίαρχες ἀθεολόγητες ἰδέες: α) Ἕνας χασάπης δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ἅγιος καὶ β) ἕνας ἀγράμματος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κήρυκας...

Οἱ στόχοι τοῦ βιβλίου εἶναι προφανεῖς: Ἡ ἀπαξίωση τοῦ Παπουλάκου, ἡ ἔνταξή του στὶς γραφικὲς ὀπισθοδρομικὲς μορφὲς τοῦ φονταμενταλισμοῦ, ἡ περιθωριοποίησή του, ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο στὰ σημερινὰ δρώμενα. Βασικὸς στόχος εἶναι ἡ καταστολὴ κάθε ἀντίδρασης στὸ παγκόσμιο “προοδευτικὸ” ὁδοστρωτήρα. Ἐπίσης ἡ ἐξαγωγὴ ἀπὸ τὸν ἀναγνώστη τοῦ συμπεράσματος ὅτι ἀνέκαθεν ὁ λαὸς τῶν Ἑλλήνων δῆθεν πλανᾶται, χτίζοντας τὴ ζωή του σὲ φανατικὰ καὶ λανθασμένα καλούπια. Ἡ ἑνότης τοῦ λαοῦ μας γύρω ἀπὸ τὶς ἔννοιες τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ὀρθοδοξίας, πρέπει νὰ θεωρηθεῖ στενόμυαλη καὶ ὀπισθοδρομική. Ὡς ἐπιμέρους στόχους μποροῦμε νὰ ἐπισημάνουμε τὴ συμβολὴ στὴ σύγχρονη προσπάθεια διαχωρισμοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴν ἀπόλυτη ἀπελευθέρωση τῆς ἐκπαίδευσης ἀπὸ κάθε θρησκευτικὸ δόγμα.

Τὸ κίνημα τοῦ Παπουλάκου περιγράφεται στὸ βιβλίο ὡς ἰδιόμορφη στάση τῶν καταφρονημένων πληθυσμῶν ποὺ περιλάμβανε θρησκευτικὰ αἰτήματα μὲ μοιραῖες πολιτικὲς προεκτάσεις. Αἰτήματα καὶ ἀντιδράσεις ἀνεπιθύμητες γιὰ τοὺς κρατοῦντες καὶ τὰ σχέδιά τους, φωνὲς ἀντίθεσης ποὺ ἔπρεπε νὰ κατασταλοῦν, μία εἰκόνα σταθερὰ ἐπαναλαμβανόμενη στὴ νεώτερη καὶ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία.

Οἱ σημερινὲς ἐξελίξεις μὲ τὴν ὁλοφάνερη ἀποχριστιανοποίηση τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, τῆς πατρίδας μας, τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς, ἐμφανίζουν σημαντικὲς ὁμοιότητες. Κάθε σύγχρονη φωνὴ ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη καὶ ἀντιστέκεται στὴ λαίλαπα τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς διεστραμμένης ψευδοπροόδου, τῆς ἐπιβολῆς μίας νέας διεφθαρμένης ἠθικῆς καὶ μίας ἀνθρωπιστικῆς παγκόσμιας θρησκείας ποὺ θεοποιεῖ τὴν ἐπιστήμη, τὴν οἰκολογικὴ συνείδηση, τὴ συμπαντικὴ “ἐνέργεια” κλπ. πρέπει νὰ σωπάσει, κάθε σύγχρονος Παπουλάκος πρέπει νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὴν ἐνημέρωση, νὰ γελοιοποιηθεῖ, νὰ καθηλωθεῖ, ἀνίκανος νὰ ἐπηρεάσει τὶς λαϊκὲς μάζες.

Γι΄ αυτοὺς τοὺς λόγους ὁ Παπουλάκος χαρακτηρίζεται ἤδη ἀπὸ τὸν τίτλο ὡς ἀγύρτης, τρελόγερος, φανατικός, τσαρλατάνος ποὺ παραμυθιάζει τοὺς ἀδαεῖς καὶ τοὺς ἀμόρφωτους. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὸ κείμενο στερεῖται θεολογικῆς κατάρτισης, ἀγνοεῖ τὴν πνευματικὴ διάσταση τῶν γεγονότων, ἀντιδρᾶ βίαια στὴν ἱερότητα, ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ διαχειριστεῖ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρις μέσα ἀπὸ ἕνα τόσο ταπεινὸ σκεῦος ἐκλογῆς Της, ὅπως ἦταν ὁ Παπουλάκος. 

Ἡ ὀρθολογιστικὴ ἀμφισβήτιση κυριαρχεῖ, αὐτὴ ἡ ἄκαμπτη στάση ποὺ κατὰ προέκταση δὲν θὰ ἀναγνώριζε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ στὸ βίο κανενὸς Ἁγίου, οὔτε στὰ θαύματα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ στάση ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσει πὼς ὁ ἀγράμματος Χριστὸς καὶ οἱ ψαράδες μαθητὲς Του ἄλλαξαν τὸν κόσμο μὲ τὸ ἀνυπέρβλητο Εὐαγγελιό Του, καθὼς ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴ λογική τῆς ἀκολουθίας τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, τὴν πιθανότητα τῆς Θείας παρέμβασης στὰ ἀνθρώπινα.

Ἔτσι, ἐνῶ ὁ συγγραφέας παραδέχεται ὅτι ὁ Παπουλάκος “ἦταν ἀνέκαθεν θεοσεβούμενος, ἥσυχος ἄνθρωπος, φρόντιζε τὶς ἐκκλησίες, ἦταν γεμάτος σέβας γιὰ τὰ “θεοτικά”, ποτὲ δὲν ἔδειξε ροπὴ πρὸς τὴν καλοπέραση, ὅλα τὰ δῶρα ποὺ ἔπαιρνε τὰ μοίραζε στοὺς φτωχούς, ἡ πίστη καὶ μόνο καθόριζε τὴν ἐπιρροή του, ἡ ἐπίδραση τοῦ κηρύγματός του ἦταν εὐεργετικὴ κ.ἄ”, ἐντούτοις λοιδωρεῖ ἀνελέητα τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ τὸν ἐξώθησε στὴ ζωὴ τῆς ἀφιέρωσης καὶ τοῦ κηρύγματος, θεωρώντας τὸ αὐθαίρετα ὡς παραλήρημα ἀσθένειας!

Ἐπίσης ἀναφέρεται στὰ θαύματα τοῦ Παπουλάκου χαρακτηρίζοντας τὰ ὡς “ἀναπόδεικτα” (ὑπάρχουν ἄραγε ἀποδεδειγμένα θαύματα;) καὶ γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν οἱ ἄθεες ἀπόψεις του ἐπιλέγει τὶς συνήθεις ἐκφράσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς πίστεως στὶς περιγραφές, π.χ. Τὸ θαῦμα ὑποτίθεται ὅτι ἔγινε”, “σύμφωνα μὲ τὶς φήμες”, “παρίστανε ὅτι ἀκούει τὴν Παναγία” κ.α.

Ἔπειτα, ἐνῶ ὁμολογεῖ τὴ θετικὴ ἐπίδραση τοῦ κηρύγματος τοῦ Παπουλάκου γιὰ τὰ ἤθη τῶν πιστῶν καὶ παραδέχεται ὅτι τὸ περιεχόμενό του ἦταν θρησκευτικὸ καὶ δὲν εἶχε στόχο τὴν κατάληψη τῆς ἐξουσίας, ἐπιμένει νὰ ἀρνεῖται τὴν ἁγιότητά του καὶ θεωρεῖ τὸ προφητικό του χάρισμα ὡς ἀνοησία, ὑποτιμώντας ἔτσι τὴ νοημοσύνη τοῦ ἀναγνώστη μὲ τὸ νὰ προβάλλει τὸ μορφωτικὸ ἐπίπεδό του καθενὸς ὡς μοναδικὸ κριτήριο γιὰ τὴν ἀπόφαση περὶ ἀγυρτίας ἡ ἁγιοσύνης. Ἐξετάζει δηλαδὴ ἕνα κατεξοχὴν θεολογικὸ θέμα ὅπως εἶναι ἡ ἁγιότητα, μὲ καθαρὰ κοσμικὰ κριτήρια, θεοποιώντας τὴν ἀνθρώπινη γνώση καὶ μόρφωση καὶ παραβλέποντας τὴν ὕπαρξη τῆς θεϊκῆς βούλησης, τὴν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ φωτίζει καὶ ἐνεργεῖ μέσα ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀνθρώπους καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὶς φιλαλήθεις καὶ καθαρὲς ψυχές.

Ἀναφέρεται ἀκόμη σὲ περιστατικὰ βλάσφημα γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Παπουλάκου, χωρὶς ἀναφορὰ στὶς πηγὲς ποὺ τὰ τροφοδοτοῦν, ἐξάγοντας ἔτσι ἀναξιόπιστα συμπεράσματα. Κι ὅμως, γιὰ τὸν “ὑποψιασμένο” ἀναγνώστη ποὺ βιώνει τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται στὸ βιβλίο εἶναι ὑπεραρκετὰ γιὰ νὰ ἀναγωρίσει τὸν αὐθορμητισμὸ καὶ τὴν ἐσωτερικὴ φλόγα τῆς ἀληθινῆς πίστης ποὺ ἐξώθησε σὲ προχωρημένη ἡλικία τὸν Παπουλάκο ν αγωνιστεῖ γιὰ τὸ καλό του Ἑλληνικοῦ γένους.

Γιατί ὁ ἀγράμματος γέροντας ἦταν πραγματικὰ φωτισμένος κήρυκας ποὺ πολέμησε μὲ σθένος, ὄχι τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν πρόοδο, ἀλλὰ τὰ “ἄθεα γράμματα” ποὺ ὁδήγησαν στὸν ξεπεσμὸ τῶν ἀξιῶν, στὴ φθορὰ τῶν ἠθῶν, στὴν ἐγωκεντρικὴ ζωὴ ἑνὸς τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ στερημένου ἀπὸ πνευματικὴ ἀνάσα. Ἀγωνίστηκε νὰ ἐνσταλάξει στὸ λαὸ τὸ Φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἀληθινὴ πρόοδο τῆς κοινωνίας, ποὺ χρειάζεται ἀγάπη καὶ ἀρετὴ καὶ ποὺ δὲν κατακτᾶται μόνο μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια, ἀλλὰ εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο.

Ὁ συγγραφέας σκανδαλίζεται ἀπὸ τὴν εὐθύτητα τοῦ λόγου τοῦ Παπουλάκου, ὅπως ἀκριβῶς σκανδαλίζονταν οἱ Φαρισαῖοι ἀπὸ τὸν καυστικὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ. Ἀρνεῖται νὰ δεχθεῖ τὴν ὀξύτατη διορατικότητα καὶ προορατικότητα τοῦ Ἁγίου, χαρίσματα ποὺ ἀνάγκασαν τὰ πλήθη νὰ τὸν ἀκολουθοῦν μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἀποφεύγει νὰ ἐξηγήσει πὼς συμβαίνει οἱ ἐκπληκτικὲς προφητεῖες του νὰ βρίσκουν ἐκπλήρωση, συνταυτιζόμενος ἁπλῶς μὲ τοὺς μορφωμένους ποὺ χωρὶς νὰ τὸν ἔχουν δεῖ ποτέ, τὸν περιγελοῦσαν ἀπὸ τὰ σαλόνια τους.

Ἡ ἄρνηση τοῦ Παπουλάκου εἶναι ἄγνοια τῆς ἴδιας τῆς ἁγιότητας, τοῦ βιώματος τῆς θεοπτείας, τῆς γνώσης τῶν γνώσεων ποὺ εἶναι ἡ γνώση περὶ Θεοῦ, μία βιωματικὴ κατάσταση πολὺ γνωστὴ στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἄγνωστη ὅμως στὴν ἐκκοσμικευμένη διανόηση.

Ἐξάλλου στὸ “φιλοσοφικό του παραρτημα” ὁ συγγραφέας θέτει καθαρὰ τὸ ψευδοδίλημμα τῆς ἀναγκαστικῆς ἐπιλογῆς μεταξὺ χριστιανικῆς παράδοσης καὶ ὀρθολογιστικῆς προόδου, ἀπορρίπτοντας ἐσφαλμένα κάθε σύνδεσμο μεταξὺ τῶν δύο μεγεθῶν, ξεχνώντας ὅτι ὁ Δυτικὸς πολιτισμὸς προόδευσε στηριζόμενος παράλληλα σὲ δύο πυλῶνες, τὴ λογικὴ καὶ τὸν χριστιανισμὸ μαζί. Κατηγορεῖ τὸν Παπουλάκο γιὰ ἀφελῆ ἄγνοια, ἐπειδὴ ὑποτίθεται ὅτι ταύτιζε κάθε πρόοδο μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Διαβόλου, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἴδιος λαμβάνει ἀκραία θέση ἀπὸ τὴν ἀντίπερα ὄχθη, μιλώντας γιὰ “σκοτεινοὺς αἰῶνες τῆς θεοκρατίας” καὶ τελειότητα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφίας”, ἀπαξιώνοντας τόσο ὁλόκληρο τὸν ἑλληνοχριστιανικὸ πολιτισμό, ὅσο καὶ τὸν ἴδιο τὸν Σωτηριολογικὸ ρόλο τοῦ Χριστοῦ.

Θεοποιεῖ ὁ συγγραφέας τὴ διεύρυνση τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ πρὸς τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν εὐημερία, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη του τὴν ἠθικὴ τάξη ποὺ ἔχει θέση ὁ Θεὸς ὡς Δημιουργός τῆς φύσης, ὡς Πηγὴ τῆς Ζωῆς, ὡς Αἰώνιος Νομοθέτης γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Παπουλάκος ὑπερασπίσθηκε αὐτὴ τὴν ἠθικὴ τάξη ποὺ γνώριζε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Παράδοση, ἐλέγχοντας τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξουσιαστικὴ ἀλαζονεία τῆς Βαυαροκρατίας ποὺ ἔπληττε τόσο τὸ ἐθνικὸ ὅραμα, ὅσο καὶ τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων. 

Ὑπερασπίσθηκε ἐπίσης τὴ Μεγάλη Ἰδέα καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἦταν καὶ παραμένει ὁ πνευματικὸς σύνδεσμος ὁλοκλήρου του Ἑλληνισμοῦ. Ὑπερασπίσθηκε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ποὺ διατήρησε τὴν Ἐθνική μας ταυτότητα κατὰ τοὺς αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας καὶ ὁδήγησε στὴν ἱστορικὰ ἀπίθανη ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασης τοῦ  21, μία πίστη ποὺ ἦταν σωτηρία γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ παραλογισμὸς γιὰ τοὺς ὀρθολογιστὲς Βαυαρούς.

Ἡ θριαμβευτικὴ πορεία τοῦ Παπουλάκου, ἡ καταδίκη του ἀπὸ τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ προδοσία, ἡ σύλληψη καὶ ἡ φυλάκισή του, θυμίζουν ἔντονα τὴν πορεία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴ Βαϊοφόρο ὡς τὸν Γολγοθά. Ὅμως, ἡ ἁγία του μορφὴ καθόλου δὲν πέρασε στὴ λήθη. 150 χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του, μένει ὁλοζώντανος καὶ τιμᾶται ὡς Ἅγιος καὶ προφήτης τοῦ Χριστοῦ στὴ μνήμη τοῦ λαοῦ τῆς Πελοποννήσου, ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἀναμένει μὲ λαχτάρα καὶ τὴν ἐπίσημη κατάταξή του στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τώρα ποὺ οἱ καιροὶ κάνουν αὐτὴ τὴν πράξη πιὸ ἐπιτακτική.

Ὡς κατακλείδα τοῦ βιβλίου ἐπιφυλάσσεται ἕνας ἔντεχνος, θλιβερὸς ὕμνος στὸ μηδενισμό. Ἡ θυσία ὡς ὑπέρτατη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀδιανόητη γιὰ τὸν ἄθεο ἄνθρωπο. Εἶναι δεδομένη ὅμως γιὰ τὸ πιστὸ χριστιανό, ποὺ ξέρει ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ πέρασε φρικτὰ πάθη γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ποὺ ξέρει, ὅτι οἱ Ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν σηκώνουν τὸν προσωπικό τους σταυρὸ προτοῦ φθάσουν στὴν Ἀνάσταση.

Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα γίνεται, πιστεύουμε, κατανοητὸ τὸ γιατί ἐπιστρατεύθηκε ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος κ. Καμπουράκης, αὐτὴ τὴν ἐποχή, γιὰ νὰ προωθηθεῖ μέσω ἑνὸς μεγάλου τηλεοπτικοῦ διαύλου ἕνα τέτοιο βιβλίο. Ὁ Παπουλάκος εἶναι σύμβολο καὶ τέτοια σύμβολα εἶναι ἐπικίνδυνα καὶ σήμερα. Στὴν ἐποχὴ τῆς χειραγώγησης τῶν λαῶν ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, κάθε ὑγιὴς ἐπαναστατικὴ φωνὴ εἶναι ἐπικίνδυνη. Καὶ ἕνα ἔθνος ποὺ περνᾶ μία βαθειὰ-πνευματικὴ κατὰ κύριο λόγο-κρίση καὶ στερεῖται προτύπων, ἡρώων καὶ ἀξιῶν, κοιμᾶται καλὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ ξυπνήσει. Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει πολλὲς ἐλπίδες νὰ ξυπνήσει ὅσο ἡ Ἐκκλησία καθηλώνεται μὲ ἀνύπαρκτα καὶ ὑπαρκτὰ σκάνδαλα... Ὅσο ἀκόμα ἕνας ἅγιος, βαπτίζεται «ἀγύρτης»!

6 σχόλια:

  1. Μήπως και ο αθεολόγητος διαφωτιστής Αδαμάντιος Κοραής δεν αποκαλούσε ΄γραΐδιο΄ τον πνευματικό γίγαντα Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο ο οποίος ξεσκέπαζε τον διαφωτισμό; Η Ιστορία επαναλαμβάνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Αρχιμανδρίτης και καθηγητής Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου Βελιγραδίου: Ορθόδοξος Χριστιανικός τρόπος ζωής και Δυτικός τρόπος ζωής.

    http://www.impantokratoros.gr/B8B062D6.el.aspx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βιβλιοπαρουσίαση:
    Αγίου Αθανάσιου του Παρίου: Απολογία Χριστιανική.
    Ορθόδοξη κριτική στον διαφωτισμό.

    Προλεγόμενα: πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ομότιμος καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών.

    Εκδόσεις: Γρηγόρη.

    http://www.grigorisbooks.gr/product/1679/απολογία-χριστιανική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπορούμε να προτείνουμε το κλασικό ιστορικό μυθιστόρημα "Ο Παπουλάκος" του Κωστή Μπαστιά. Μεταφέρουμε μερικά από τα σχόλια που ανάρτησε το ιστολόγιο "Βιβλιοπωλείο Πολιτεία", επισημαίνοντας ότι έχει εξαντληθεί από τον εκδότη: 1.«Ο συγγραφεύς του "Παπουλάκου" έβαλε την πέννα του στην υπηρεσία του Χριστού καταφρονώντας τη φήμη και τον εγωισμό που υπάρχει μέσα στην επιδίωξη της τεχνικής ικανότητας» (Φώτης Κόντογλου, Περιοδικό Κιβωτός, Μάιος 1952)
    2.«Ο "Παπουλάκος" του Κωστή Μπαστιά ενισχύει την ήδη σημαντική σειρά των έργων, όσα πάνε να ζωντανέψουν την πρόσφατη ιστορία» (Κ. Δημαράς, Εφ. Βήμα, 20-7-53)
    3.«Με τον "Παπουλάκο" του ο Κωστής Μπαστιάς κατορθώνει τούτο το σημαντικό: Πιστεύουμε και δεν ερευνούμε όσο διαβάζουμε τις σελίδες του» (Πέτρος Χάρης, Ελευθερία, 26-7-53

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όπως έλεγε και ο άγιος πατέρας Νικόλαος Πέττας ο πραγματικός διαφωτισμός αποτελείτο από τους Κολυβάδες και τους Παπουλακίζοντες πατέρες, οι Αδαμάντιος Κοραής, Ιωσήπος Μοισιόδακας, Θεόφιλος Καΐρης αποτελούσαν τον σκοταδισμό για τους Έλληνες !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τον τελευταίο καιρό εχουμε γεμίσει απο ''ξερόλες'' ψευτοσυγγραφείς,που λόγω ανδουλειών το έχουνε κάνει επαγγελμά .Απορώ με το θράσος τους να πιάνουν στο στόμα τους ενάρετους ζηλωτές της Ορθοδοξίας μας , που στην συνείδηση του λαου μας είναι Super Αγιοι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.