"Νά ἀναδυθεῖ, μέσα ἀπό τά ἀποκαΐδια τῆς κρίσης, ὁ καλός μας ἑαυτός μέ τά ἐθνικά μας προτερήματα: τή φιλοθεΐα καί φιλοπατρία, τό κοινοτικό πνεῦμα και τό φιλότιμο"

Bρισκόμαστε καί πάλι μπροστά σέ ἐκλογές, τῆς 20ῆς Σεπτεμβρίου 2015. Ἄν θά ἔψαχνε κάποιος νά βρεῖ τίς κατάλληλες λέξεις, γιά νά ἐκφράσει τό τί αἰσθάνεται ὁ μέσος ψηφοφόρος, ἴσως οἱ καταλληλότερες θά ἦταν «τό αἴσθημα τοῦ γιά μιά ἀκόμη φορά προδομένου». Ἡ «μάχη τῆς διαπραγμάτευσης» μέ τούς δανειστές, πού γιά ἕξι μῆνες ὑποτίθεται ὅτι ἔδινε μιά κυβέρνηση μέ χαρακτηριστικότερο ἐκφραστή της τόν «Γιάνης (μέ ἕνα ν) Βαρουφάκης», χωρίς κανένα σχέδιο παρά μόνο μέ τή «δημιουργική ἀσάφεια», ἔληξε μέ παταγώδη ἀποτυχία καί συντριπτική ἧττα γιά τήν Ἑλλάδα.

Τό νέο (τρίτο κατά σειρά) μνημόνιο εἶναι πολύ χειρότερο ἀπό τά δύο προηγούμενα. Οἱ ἀντοχές τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐξαντλοῦνται. Καί δέν ἐννοοῦμε μόνο τίς οἰκονομικές. Ὁ Ἑλληνισμός, γιά πρώτη φορά στήν Ἱστορία του, βρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τήν ὁρατή ἐφιαλτική προοπτική νά μήν ἔχει βιολογική συνέχεια. Αὐτό εἶναι τό ἀποτέλεσμα ἀφ᾽ ἑνός τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης (οἱ Ἕλληνες, γιά πολλούς λόγους, δέν κάνουν παιδιά καί, ὅταν κάνουν, «τιμωροῦνται» γι᾽ αὐτό ἀπό τό κράτος!) καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς σταδιακῆς ἀντικατάστασης τοῦ ντόπιου πληθυσμοῦ ἀπό ἀλλόφυλους καί....

ἀλλόθρησκους λαθρομετανάστες (σχέδιο Coudenhove–Kalergi, γιά τό ὁποῖο γράψαμε στό τεῦχος 100 τῆς Παρακαταθήκης).

Ἡ μεταπολίτευση, ὡς πολιτικό καί κοινωνικό φαινόμενο, μέ ὅλα τά στοιχεῖα πού τήν προσδιόριζαν, φθάνει, σύμφωνα μέ ὅλες τίς ἐνδείξεις, στό τέλος της. Τά βασικά στοιχεῖα ἦταν ὁ παρασιτισμός στήν οἰκονομία καί ὄχι μόνο σ᾽ αὐτήν, ἡ χρεωκοπία τῶν ἡγεσιῶν, ἡ γενικευμένη διαφθορά, στήν ὁποία, οἱ κυβερνῶντες ἀπό τό 1974 καί μετά, ἐξώθησαν καί ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ μέσῳ τῶν πελατειακῶν σχέσεων, καί ἐν τέλει ὁ γενικευμένος μηδενισμός καί ναρκισσισμός, ἐκφραζόμενος κυρίως ἀπό συμπεριφορές, πού ὑλοποιοῦν, τρόπον τινά, τά συνθήματα τοῦ λεγομένου ἀναρχοαυτόνομου χώρου: «Ἑλλάδα σκάσε», «Ἑλλάδα ψόφα, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς» (!) κ.ἄ. παρόμοια.

Μιά κοινωνία καί κυρίως μιά νεολαία, πού ἐντέχνως τήν ἔχουν κάνει νά

πατᾶ σέ ἕνα μετέωρο «τώρα», χωρίς σύνδεση μέ τό χθές καί χωρίς προοπτική καί ὅραμα –καί τό πιό τραγικό– χωρίς κἄν ἐπιθυμία γιά τό αὔριο. Τά σπέρματα τῆς διάλυσης εἶναι ἤδη στήν αὐλή μας. Οἱ σπορεῖς τοῦ κακοῦ ἔχουν κάνει πολύ καλά τό σατανικό τους ἔργο.

Μόνο πού ἡ παραπάνω εἰκόνα εἶναι ἐντέχνως μεγεθυσμένη καί προβαλλόμενη ὡς ἡ κυρίαρχη.

Στήν ἑλληνική κοινωνία καί στήν ἑλληνική ψυχή ὑπάρχουν ὑγιεῖς καί δημιουργικές δυνάμεις, πού στενάζουν κάτω ἀπό αὐτή τήν κυριαρχία τοῦ κακοῦ καί τῆς παρακμῆς, πού μολύνει τά πάντα. Πέρα ἀπό τό στενό πολιτικό ἐρώτημα στίς ἐγγίζουσες ἐκλογές, τό σημαντικό εἶναινά ἀναδειχθοῦν αὐτές οἱ δυνάμεις τῆς

δημιουργικῆς παράδοσης αὐτοῦ τοῦ τό-

που, πού καί σήμερα ἀναδεικνύει Ἁγίους, καί ἄν τό καλέσουν οἱ περιστάσεις καί ἥρωες. Ἀπόδειξη οἱ νέοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ κυριώτερους καί πιό γνωστούς τόν Ἅγιο Παΐσιο καί τόν Ἅγιο Πορφύριο.

Ἐάν δέν σκύψουμε νά δοῦμε, νά γνωρίσουμε καί νά ἀγαπήσουμε τά δικά μας

πράγματα (ὀρθόδοξη καί ἐθνική παράδοση, ἱστορία, λαϊκό πολιτισμό, γλῶσσα, μουσική, τέχνη καί τόσα ἄλλα), ἄς μήν ἐλπίζουμε νά βγοῦμε ἀπό τήν πολυεπίπεδη κρίση. Ἄρα, αὐτό πού κυρίως μᾶς χρειάζεται εἶναι μιά βαθειά μετάνοια, μέ τή βαθύτερη καί πρωταρχική σημασία τοῦ ὅρου. Μᾶς χρειάζεται ἀλλαγή νοός. Αὐτό πού λέγει ἁπλᾶ ὁ λαός «νά ἄλλάξουμε μυαλά», δηλαδή στάση ζωῆς. Νά ἀναδυθεῖ καί πάλι, μέσα ἀπό τά ἀποκαΐδια τῆς κρίσης, ὁ καλός μας ἑαυτός μέ τά ἐθνικά μας προτερήματα: τή φιλοθεΐα καί φιλοπατρία, τό κοινοτικό πνεῦμα, τό φιλότιμο καί ὅλα αὐτά τά σπουδαῖα, μέ τά ὁποῖα πορευθήκαμε καί μεγαλουργήσαμε μέσα στή μακραίωνη ἱστορία μας.

Ὅσο γιά τίς ἐπικείμενες ἐκλογές, ἄς ἐφαρμόσουμε αὐτό πού ἔλεγε ὁ Τσῶρτσιλ: «Κάνε αὐτό πού πρέπει, καί ἄς γίνει ὅ,τι θέλει». Ἤ, γιά νά τό ποῦμε μέ τή γλῶσσα τῆς δικῆς μας παραδόσεως: «Κάνε αὐτό πού σοῦ ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή σου, καί τά ὑπόλοιπα ἄστα στόν Θεό»!

Καί, προσοχή! Ἐπειδή εὔκολα ξεχνᾶμε! Ἄς μή μείνουμε μόνο στά παχειά λόγια, πού ἀκοῦμε, ἀλλά −κυρίως− ἄς δοῦμε τί ἔκαναν καί τί κάνουν ὅλοι αὐτοί, πού διεκδικοῦν τήν ψῆφο μας καί ὑπόσχονται «νά μᾶς σώσουν»!

Πηγή: ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, ΤΕΥΧΟΣ 103