"Οἱ ἄνθρωποι τῆς Κόνιτσας εἶδαν πολλὲς φορὲς τὸν Ζυλιὲν νὰ ἀνηφορίζει μὲ τὰ πόδια τὸ βουνὸ καὶ νὰ πηγαίνει στὴν Ι.Μ Στομίου"

«Εὐχαριστῶ τὴν Ἑλλάδα ποὺ μὲ στήριξε. Εὐχαριστῶ ὅλους ἐδῶ στὴν Κόνιτσα, ποὺ μὲ βοήθησαν νὰ σταθῶ στὴ ζωὴ καὶ νὰ προχωρήσω». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια, ὁ 20χρονος Ζυλιέν, ποὺ «δραπέτευσε» ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ τὸν Νοέμβριο τοῦ 2011 καὶ σήμερα εἶναι πρῶτος εἰσακτέος στὸ ΤΕΙ Ἠλεκτρολόγων Μηχανικῶν Πειραιᾶ μὲ 18.500 μόρια, μιλᾶ στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ γιὰ τὸν δικό του προσωπικὸ ἀγώνα στὴ νέα πατρίδα του, ὅπως ἀποκαλεῖ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ Ζυλιὲν διαμένει τὰ τελευταῖα τρία χρόνια στὸ....
Κέντρο Προστασίας Ἀνηλίκων Προσφύγων τῆς Κόνιτσας. 

Ἡ χαρά του γιὰ τὴν πρωτιὰ ξεχειλίζει. 

«Θέλω νὰ ἀφιερώσω αὐτὴ τὴν ἐπιτυχία στοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια μου, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιὰ στὴ ζωὴ» λέει καὶ προσπαθεῖ νὰ κρύψει τὰ δάκρυα ποὺ κυλοῦν ἀπὸ τὰ μάτια του. 

Ὅταν ἔφτασε στὴν Ἑλλάδα ἦταν 16 χρόνων. Τὸν πρῶτο καιρὸ ἀντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες. Ὡς «παράνομος» μετανάστης, ἔμεινε γιὰ τρεῖς μῆνες στὰ κρατητήρια τοῦ Ἔβρου καὶ στὴ συνέχεια περιπλανήθηκε στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, ὥσπου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012, μὲ εἰσαγγελικὴ παραγγελία, φιλοξενήθηκε στὸ Κέντρο τῆς Κόνιτσας.

Οἱ ὑπάλληλοι τοῦ Κέντρου θυμοῦνται πὼς τότε ὁ Ζυλιὲν δὲν μίλαγε ἑλληνικά, ἦταν πάντα θλιμμένος, σκεπτικὸς καὶ τὸ μοναδικὸ αἴτημά του ἦταν νὰ πάει σὲ σχολεῖο. Οἱ ὑπεύθυνοι ἀποφάσισαν νὰ ἐγγράψουν τὸν νεαρὸ πρόσφυγα ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ στὸ ΕΠΑΛ τῆς Κόνιτσας.

«Οἱ γονεῖς μου, πάντα μου ἔλεγαν ὅτι τὸ πιὸ σημαντικὸ στὴ ζωὴ εἶναι ἡ παιδεία. Ἐγὼ αὐτὸ τὸ κράτησα» ἐξηγεῖ ὁ Ζυλιὲν μιλώντας γιὰ τὴ θέλησή του νὰ συνεχίσει στὸ σχολεῖο, ποὺ ἀπρόσμενα εἶχε διακόψει στὴν πατρίδα του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ δύσκολη ἑλληνικὴ γλώσσα, τὴν ὁποία μὲ ἐπίπονες καὶ ἐπίμονες προσπάθειες κατάφερε νὰ μάθει. 

Ὅπως ἀναφέρει, στὸ Κέντρο τῆς Κόνιτσας, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, καθὼς ἡ καθηγήτρια-φιλόλογος Γιάννα Νίκου τοῦ παρέδιδε μάθημα Ἑλληνικῶν τα ἀπογεύματα.

Στὶς περισσότερες κουβέντες του, ὁ Ζυλιὲν ἐπικαλεῖται τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει, προσεύχεται καθημερινά. Πάνω στὸ γραφεῖο του, μᾶς δείχνει τὴν Καινὴ Διαθήκη, «φυλαχτὸ» ἀπὸ τὴ μητέρα του, πρὶν τὴν ἀποχωριστεῖ γιὰ πάντα, βίαια. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Κόνιτσας λένε πὼς πολλὲς φορὲς εἶδαν τὸν Ζυλιὲν νὰ ἀνηφορίζει μὲ τὰ πόδια τὸ βουνὸ καὶ νὰ πηγαίνει στὴν Μονὴ Στομίου, τὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Παϊσιου.

Τὸ ΕΠΑΛ τῆς Κόνιτσας ἦταν γιὰ τὸν νεαρὸ μία οἰκογένεια, γιατί, ὅπως μᾶς περιγράφει, οἱ συμμαθητὲς καὶ οἱ καθηγητὲς τοῦ τὸν ἀγκάλιασαν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Ἦταν ὁ πρῶτος μαθητὴς στὴν τάξη, κάθε χρόνο, καὶ τὸ ἀπολυτήριό του γράφει 19,8.

Τὸν περασμένο Αὔγουστο, ὁ Ζυλιὲν ἔκανε αἴτηση γιὰ χορήγηση προσφυγικοῦ ἀσύλου. «Θέλω νὰ νιώθω ἀσφαλὴς καὶ νὰ ἔχω διεθνῆ προστασία, σύμφωνα μὲ τὴ συνθήκη τῆς Γενεύης. Θέλω νὰ προχωρήσω γιὰ νὰ γίνω χρήσιμος καὶ σημαντικὸς ἄνθρωπος γιὰ τὴν κοινωνία. Νὰ προσφέρω, ὅσο μπορέσω, στὴν Ἑλλάδα ποὺ μὲ βοήθησε» εἶναι ἡ ἀπάντησή του στὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ πῶς βλέπει τώρα τὸ μέλλον του.

Τὸν ἐλεύθερο χρόνο του, ὁ νεαρὸς ζεῖ μὲ ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν οἰκογένεια ποὺ ἔχασε καὶ τὸν τόπο του. Γιὸς πολιτικοῦ, ἂν καὶ γύρισε σελίδα στὴ ζωή, δὲν διαγράφει ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ τὸν ἀγώνα τοῦ πατέρα του καὶ τῶν συμπατριωτῶν του γιὰ τὴ δημοκρατία.

Newsroom ΔΟΛ, μὲ πληροφορίες ἀπο ΑΠΕ-ΜΠΕ