Γράφει ο Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος Κιλκίς
Στὴν τρέχουσα ἐπικαιρότητα, ποὺ ἤδη προβάλλουν σκληρὰ καὶ ἀδυσώπητά τα ἐπερχόμενα δεινὰ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, βρίσκουμε κάτι ἀνάλογο νὰ συνταιριάζει ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, μὲ τὸν καταδυναστευόμενο ἀπὸ τοὺς Αἰγυπτίους λαὸ τῶν Ἑβραίων.
Ὅταν ἄρχισε νὰ αὐξάνεται καὶ νὰ γίνεται πολὺ ἰσχυρός, ὄντας ὑποταγμένος καὶ ἐξορισμένος, τότε ὁ βασιλιὰς Φαραώ, ποὺ δὲ γνώριζε τίποτε γιὰ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴν προσφορά του στὴν Αἴγυπτο, ὑπὸ τὸ φόβο τῆς ἐπικράτησής τους, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ συντριβεῖ τὸ ἔθνος τοῦ Ἰσραήλ. Διέταξε τὴ γενοκτονία του. (Βιβλίο Ἐξόδου)
Δυὸ μεθόδους σοφίστηκε ὁ Φαραὼ γιὰ τὴν ἐξόντωσή του, γιὰ τὴ γενοκτονία αὐτή. «Δεῦτε οὒν κατασοφισώμεθα αὐτούς», εἶπε (Ἐξ.1,10).Τί σημαίνει «κατασοφισώμεθα»; Κατασοφίζομαι, σημαίνει ἐξαπατῶ, κάνω κακὸ μὲ τεχνάσματα, μὲ μεθόδους κρυφές. Πῶς ὅμως;
Ἡ πρώτη ἦταν σὲ μορφὴ καταπίεσης, τυραννίας καὶ βασανιστηρίων. Διέταξε νὰ τοὺς βάλουν σὲ καταναγκαστικὰ ἔργα καὶ νὰ χτίζουν ἀσταμάτητα πολιτεῖες. Οἱ ἐπιστάτες τοὺς πίεζαν στὴν ἐργασία ὅλο καὶ περισσότερο καὶ....
ἔκανα τὴ ζωὴ τοὺς πιὸ ὀδυνηρή. Ὅσο ὅμως τοὺς πίεζαν, τόσο οἱ Ἰσραηλίτες πείσμωναν. Δὲ λύγιζαν. Συνέχιζαν νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ δυναμώνουν. (Ἕξ.1,10-14)
Γιατί ὅμως διάλεξε αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ Φαραώ; «Διότι δὲν ἔδωσαν καμία ἀφορμὴ καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ τοὺς καταπιέσουν φανερά, μήπως καὶ ξεσηκωθοῦν σὲ ἐπανάσταση» (Ἄδηλος).Δὲ χρησιμοποίησαν βίαιο τρόπο γιὰ νὰ τοὺς ἐξοντώσουν, ἀλλὰ τὴ βαριὰ ἐργασία, ἀναβαθμίζοντας τὴν σταδιακὰ σὲ βαρύτερη καὶ ἐξοντωτική. Ὅλα ἔγιναν μὲ δαιμονικὸ τρόπο. Ἔτσι, δὲ μποροῦσε νὰ διαμαρτυρηθεῖ ὁ λαός, διότι φαινόταν λογικὴ ἡ μεταχείριση αὐτή.
Ἀλλὰ λειτούργησε καὶ ἡ θεία οἰκονομία. «Ὁ Θεὸς ἐπέτρεπε νὰ γίνεται αὐτό, γιὰ νὰ μισήσουν οἱ Ἑβραῖοι τοὺς θεοὺς τῶν Αἰγυπτίων καὶ μὲ προθυμία νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Αὐτὸ βέβαια(νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο) δὲ θὰ τὸ ἀνέχονταν οἱ Ἑβραῖοι, ἐὰν εἶχαν ἀπολαύσεις καὶ εἰρήνη στὴν Αἴγυπτο. (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας)
Στὸ ἀμοιβαῖο αὐτὸ μίσος Ἑβραίων καὶ Αἰγυπτίων ἐξυπηρετοῦνταν τὸ θεῖο σχέδιο. Τὸ σχέδιο τῆς Ἐξόδου καὶ τῆς ἀναχώρησης πρὸς τὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.
Ἡ δεύτερη μέθοδος ἦταν πιὸ καταστροφική, ἀπάνθρωπη, ἀλλὰ καὶ δαιμονική. Διέταξε τὶς μαμές, ποὺ ξεγεννοῦσαν τὶς Ἑβραῖες, νὰ σκοτώνουν ὅσα παιδιὰ γεννιοῦνταν ἀγόρια. Δηλαδὴ νὰ κάνουν ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα ἔκτρωση. Τί σημαίνει ἔκτρωση. Ἔκτρωση = (ἐκ+ τιτρώσκω): Τρυπῶ καὶ βγάζω τὸ σκοτωμένο ἔμβρυο.
Τί ἔκανα ὅμως οἱ μαμές; Ἔκαναν ἀνυπακοὴ στὴν ἀσεβῆ καὶ θηριώδη διαταγὴ τοῦ βασιλιά, ποὺ προφανῶς θὰ τὶς εἶχε ὑποσχεθεῖ ἀμοιβὲς ἢ τιμωρίες ἀνάλογα μὲ τὴ στάση τους. Λέει ἡ Γραφή: «ἐφοβήθησαν δὲ αἳ μαῖαι τὸν Θεὸν καὶ οὐκ ἐποίησαν καθότι συνέταξεν αὐταῖς ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτου, καὶ ἐζωογόνουν τὰ ἄρσενα». ( Ἐξ.1,17)Φοβήθηκαν τὸ Θεό, λέει καὶ δὲν διέπραξαν τὸ ἔγκλημα. Ἄφηναν τὰ παιδιὰ νὰ ζοῦν. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». (Πρ. 5,29)
Καὶ ὁ Θεὸς τὶς εὐλόγησε. Τὶς ἔδωσε πολλὰ ἀγαθά. Ἐπίσης τὶς ἔδωσε συζύγους, παιδιά, ἀπογόνους. Τὸ γένος τοὺς αὐξήθηκε πολύ. Ἀλλὰ καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ γεννοῦσαν τὶς εὐεργετοῦσαν μὲ κάθε τρόπο.
***************
Ποιὰ σημασία μπορεῖ νὰ ἔχουν γιὰ μᾶς ὡς ἔθνος δοκιμαζόμενο καὶ χειμαζόμενο, ἀπὸ τὴ μιὰ ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἐπιπολαιότητας καὶ ἀνυπακοῆς στὴν ἱστορικὴ παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐξαιτίας τῆς ἀντιπάθειας, τῆς ζήλειας καὶ τοῦ φθόνου τῶν κατὰ καιροὺς ἀποκαλούμενων φίλων μας καὶ ἐν τέλει καθιστάμενων προδοτῶν αὐτῆς τῆς «φιλίας»; Διότι οἱ δυνάστες μας καὶ σήμερα ἐπαναλαμβάνουν: «Δεῦτε κατασοφισώμεθα αὐτούς».
Ὁ πρῶτος κατασοφισμός, παρόμοιός τοῦ Φαραώ, συνίσταται στὴν περικοπὴ τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν ἐπιβίωση, μὲ προσπάθεια ἐκλογίκευσης τῆς ἀπανθρωπιᾶς, στὸν ἐκβιασμό, τὸν ἐκφοβισμό, τὶς ἀπειλὲς γιὰ περαιτέρω στερήσεις. Ὅλα μὲ τρόπο κλιμακωτὸ καὶ ἐναλλασσόμενο, γιὰ τὴ δημιουργία κλίματος ἀβεβαιότητας καὶ μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ταπείνωσή μας.
Δὲν μπορεῖ. Ἡ ἀντιπάθεια αὐτὴ τῶν συνεταίρων μας κρύβει μιὰ διαχρονικότητα. Δὲν περιορίζεται καὶ δὲν προκύπτει μόνο ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς δοσοληψίες ἀλλὰ κι ἀπὸ ὅλη τὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ Γένους μας. Αὐτοὶ τὸ γνωρίζουν πολὺ καλά, γὶ΄αὐτὸ μὴ μᾶς φαίνεται παράξενο. Εἴμαστε Ἀνατολή. Εἴμαστε οἱ πραγματικοὶ φιλελεύθεροι (φίλοι τῆς ἐλευθερίας). Δὲν μποροῦν νὰ φανταστοῦν, νὰ διανοηθοῦν αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἐννοοῦμε ὡς ἐλευθερία. Τὸ κακὸ εἶναι πὼς δὲν ὁμολογεῖται εὐθέως καὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοὺς δικούς μας αὐτὴ ἡ ἀλήθεια πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαό. Ἀφήνουν νὰ αἰωρεῖται ἡ ἐντύπωση πὼς ἔχουμε οὐσιώδη κοινά. Ὅμως δὲ συμβαίνει αὐτό σε καμιὰ περίπτωση.
Κληρονομήσαμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ὅσα καλὰ καὶ ὅσα στραβά. Δὲν προσέξαμε ὅμως. Θελήσαμε νὰ γίνουμε κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ἀφοῦ πιστέψαμε καὶ στὶς ὑποσχέσεις τῶν σωτήρων μας καὶ μπήκαμε στὸ σακί τους. Ἀπαρνηθήκαμε πολλά, ἀκολουθώντας τὸ δυτικὸ τρόπο ζωῆς. Οἱ νεότερες γενιὲς ἔμειναν πλήρως ἀμέτοχές των πατρικῶν μας παραδόσεων. Δηλαδὴ τῶν βιωματικῶν ἐμπειριῶν τῆς ρωμαίικης ἀσκητικῆς καθημερινότητας καὶ ὄχι ἁπλῶς κάποιων προεκτάσεών της, ποὺ ἀπὸ μόνες τους διασκεδάζουν, ἀλλὰ δὲν ψυχαγωγοῦν (ἄγουν τὴν ψυχὴ = καθοδηγοῦν τὴν ψυχή).
Τώρα ὁ Φαραὼ στέκει ἀπειλητικὸς ἀπὸ πάνω μας κι ἐμεῖς πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος τοῦ χρέους μας, ὅταν τὸ καλέσει ὁ καιρὸς καὶ ἡ πατρίδα. Αὐτὲς οἱ δοκιμασίες πρέπει νὰ μᾶς πεισμώσουν, ὥστε νὰ παραμείνουμε στὸν τόπο μας καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ πάτρια, στὰ παραδεδομένα. Δὲ θὰ λυγίσουμε, ὅπως καὶ οἱ Ἰσραηλίτες καὶ μὲ θέλημα Θεοῦ, θὰ ἔλθει καὶ ἡ ποθητὴ «Ἔξοδος».
Ὁ δεύτερος κατασοφισμὸς κι αὐτὸς παρόμοιός τοῦ Φαραώ, δυστυχῶς εἶναι καθαρὴ αὐτοχειρία. Ἐμεῖς, μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια, βαλθήκαμε νὰ ἐξοντώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι γενοκτονία ἡ δολοφονία τῶν ἐμβρύων μέσα ἀπὸ τὶς κοιλιὲς τῶν μητέρων τους. Εἶναι ἄτιμη, ἄνανδρη καὶ ἀπάνθρωπη πράξη ἡ ἔκτρωση. Τὸ χέρι ποὺ κάνει ἔκτρωση, μπορεῖ νὰ κάνει καὶ ὅλα τα ἄλλα ἐγκλήματα.
Οἱ μαμὲς τοῦ Φαραὼ ἀρνήθηκαν μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους νὰ ὑπακούσουν στὴ διαταγὴ καὶ ἐμεῖς γιὰ τὸ κέφι μας, γιὰ τὸ καπρίτσιο μας, σκοτώνουμε ἀπροστάτευτα πλάσματα καὶ τὰ πετᾶμε μαζὶ μὲ τὶς κοπριὲς στοὺς ὑπονόμους. Εἶναι δυνατὸν ἔτσι νὰ ἔχουμε εὐλογία; Μόνοι μας ἀποκλείουμε τὴν «Ἔξοδο» ἀπὸ τὸ σημερινὸ Φαραώ, ἀποκλείοντας πρῶτα το δρόμο τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἀλλαγῆς πορείας. Μᾶς κρατάει στὸ χέρι ὁ μεγάλος Φαραώ, τὸ ἀφεντικό, ὁ Διάβολος καὶ κάνουμε τὸ θέλημά του.
Αὐτὴ ἡ γενοκτονία ποὺ διαπράττουμε, εἶναι δικό μας ἔργο ἀπεχθέστατο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ σταματήσει ὁπωσδήποτε, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας ἀπὸ τοὺς ἐπίβουλους πανταχόθεν ἐχθρούς της πατρίδας μας ἀλλὰ καὶ τοῦ καθενός μας.
Ἀπομένει νὰ βρεθεῖ ὁ νέος Μωυσῆς (δύσκολο νὰ βρεθεῖ βέβαια μὲ τόσες ἐκτρώσεις, ποὺ δίνουν καὶ παίρνουν), ποὺ θὰ μπεῖ μπροστὰ καὶ θὰ ἀναλάβει τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐξόδου. Αὐτὸ εἶναι καθαρὰ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ φανεῖ στὴν κατάλληλη ὥρα. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι.
Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 17-7-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου