Τί ἔγινε στὰ 1204 καὶ μᾶς τὸ κρύβουν;

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Εἶναι πολὺ παρήγορο, ἀλλὰ καὶ τιμητικὸ γιὰ τὸν Λαό μας, ποὺ δὲν ξεχνᾶ ποτὲ τὴν Πόλη του καὶ τὸν Αὐτοκράτορά του καὶ ποὺ κάθε χρόνο, στὶς 29 Μαΐου, τιμᾶ καὶ μνημονεύει μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια τοὺς μάρτυρες τῆς Ἅλωσης. 

Ἐκεῖνο, ὅμως, πού, ὅταν γίνεται, γίνεται κάπως δειλὰ καὶ συγκαλυμμένα, εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὸν ρόλο ποὺ ἔπαιξαν οἱ Δυτικοὶ σὲ σχέση μὲ τὰ λυγμικὰ γεγονότα τῆς πτώσης, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀνάδειξη τῆς ὀντολογίας αὐτῶν τῶν γεγονότων, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης. (1)

Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸν ρόλο τῶν Φράγκων, τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά, ἀλλά, δυστυχῶς, ἀποσιωποῦνται σκοπίμως.

Διακόσια πενήντα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, οἱ λεγόμενοι Σταυροφόροι -οἱ τότε δυτικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις- ἀναδεικνύονται, μὲ τὴν δράση τους, ὡς οἱ πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι τῶν Τούρκων. Διότι, μὲ τὴν παρότρυνση καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ τότε πάπα καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἁγίων Τόπων, καταλύουν τὴν Ρωμανία/Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἐγκαθιστοῦν Φράγκους ἡγεμόνες στὰ διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ὁλοσχερῶς τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν λεηλατοῦν καὶ φορτώνουν στὰ καράβια τους ὅλα της...

τὰ τιμαλφῆ.

Ὁ ἱστορικὸς Νικήτας Χωνιάτης, αὐτόπτης μάρτυρας τῆς λεηλασίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204, περιγράφει λεπτομερῶς τὴν καταστροφὴ καὶ τὶς ἁρπαγὲς τῶν θησαυρῶν τῆς Βασιλεύουσας: ’’...Ἔβλεπε κανεὶς ὄχι μόνον τὶς ἱερὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ νὰ θραύονται μὲ ἀξίνες καὶ νὰ ρίπτονται στὸ χῶμα καὶ τὰ στολίδια τους νὰ ἀποσπῶνται χωρὶς φειδὼ καὶ προσοχὴ καὶ νὰ ρίχνονται στὴ φωτιά, ἀλλὰ καὶ τὰ σεπτὰ καὶ πανάγια σκεύη νὰ ἁρπάζονται μὲ θράσος ἀπὸ τοὺς ναούς, νὰ ρίχνονται στὴ φωτιὰ καὶ νὰ παρέχονται στὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα ὡς ἁπλὸς ἄργυρος καὶ χρυσός’’. (2)

Ἡ καθηγήτρια Βυζαντινῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κυρία Ἀθηνᾶ Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τὸν ἀπολογισμὸ τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀπογύμνωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της, γράφει:

’’Ἡ Κωνσταντινούπολη ἂδειασε ἀπὸ κάθε πλοῦτο δημόσιο, ἰδιωτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό... τεράστια ἀπώλεια γιὰ τὴν τέχνη ἦταν ἡ καταστροφὴ σημαντικοῦ ἀριθμοῦ χάλκινων ἀγαλμάτων καὶ συμπλεγμάτων, τὰ ὁποία οἱ νέοι κύριοι τῆς Αὐτοκρατορίας τεμάχισαν καὶ ἔλιωσαν, γιὰ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ νομίσματα’’ (2). Τουτέστιν, τὰ ἰδρυτικὰ κεφάλαια τῶν Τραπεζῶν τῶν σημερινῶν μας ἑταίρων.

Ἀπὸ τότε καὶ μετά, ἡ Ρωμανία, ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ ξανασταθεῖ στὰ πόδια της. Ἡ καταστροφή, ποὺ ὑπέστη στὰ 1204 ἀπὸ τοὺς Φράγκους σταυροφόρους, ἦταν τόσο μεγάλη, πού, στὴν κυριολεξία, τὴν παρέλυσε ἐντελῶς.  

Ἔτσι λοιπόν, ὅταν οἱ Τοῦρκοι τὸ 1453 φτάνουν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν πολιορκοῦν, δὲν βρίσκονται πλέον ἀπέναντι σὲ μία πανίσχυρη αὐτοκρατορία, ἀλλὰ μπροστὰ σὲ μία Πόλη ἀδύναμη καὶ ἀπομονωμένη. 

Ὅπως γίνεται κατανοητό, στὴν πραγματικότητα, ἡ Ρωμανία δὲν καταλύθηκε τὸ 1453 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ τὸ 1204 ἀπὸ τὰ παποκίνητα δυτικὰ συμμαχικὰ στρατεύματα. Τὸ 1453, μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, ζήσαμε ἁπλῶς τὸ τελευταῖο ἐπεισόδιο ἑνὸς πολυχρόνιου δράματος.

Αὐτὰ τὰ πράγματα ἂς τὰ θυμόμαστε καλά, διότι μονάχα ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύουμε σὲ βάθος καὶ τὰ σημερινὰ καμώματα τῶν Δυτικῶν καὶ ἀναλόγως νὰ προφυλαγόμαστε.

4/6/2015

(1)

(α). Τὸ Πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι τὸ Πνεῦμα τῶν ἡσυχαστῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δηλαδή, τῶν ἐραστῶν τῆς Φιλοκαλίας καὶ τῶν ἀθλητῶν τοῦ σωτηρίου ἀθλήματος τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θέωσης.

(β). Ρωμηοσύνη = Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός. (Καθηγητής, π. Γεώργιος Μεταλληνὸς)

(γ). Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅσοι δὲν ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα ἐκείνων, ποὺ ἐφράγκευσαν καὶ ἐτούρκευσαν. (Καθηγητής, π. Ἰωάννης Ρωμανίδης)

(2). 

http://users.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/sacking_constantinople.htm

ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακὴ 18-04-2004, Κωδικὸς ἄρθρου Β14142C081