Extra Ecclesiam Nulla Salus

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β' 1-11)

Ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα γεγονότα τῆς πίστεώς μας σὲ Παγκόσμια κλίμακα εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Δηλ. ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἵδρυσις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ “ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου”. Ἐφωτίσθηκαν καὶ ἔλαβαν τὰ ἐφόδια τῆς χάριτος γιὰ νὰ γίνουν οἱ διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης    καὶ φυσικὰ οἱ πρῶτοι ἱερουργοὶ τῶν μυστηρίων τῆς σωτηρίας ποὺ κατὰ ἀποκλειστικὸ τρόπο κατέχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ἤδη ὅμως μὲ τὴν καταγραφὴ τῶν χαρακτηριστικῶν αὐτῶν περάσαμε στὸ θέμα μας ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Καὶ προβάλλει τὸ ἐρώτημα τί εἶναι Ἐκκλησία;

Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ κεφαλὴν του ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ μέλη αὐτοῦ τοῦ Σώματος εἶναι οἱ βαπτισμένοι καὶ πιστεύοντες στὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ σὲ ὅ,τι ἀκριβῶς διδάσκει αὐθεντικῶς ἡ Ἐκκλησία, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί. Ὅπου εὑρίσκονται τὰ μέλη τοῦ Σώματος συγκεντρωμένα “ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό”, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ νὰ λατρεύσουν ὀρθῶς τὸν Θεὸ καὶ νὰ δεχθοῦν τὴν χάριν Του διὰ...

τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἐκεῖ ἔχουμε “Ἐκκλησίαν Θεοῦ ζώντος”. Ἐκεῖ εὑρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ ὁ Πατήρ, ἐκεῖ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιὰ νὰ φωτίσει καὶ ἁγιάσει τοὺς πιστούς. Ἀκριβῶς ἐκεῖ μὲ κέντρο τὴ θεία λατρεία οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ καταρτίζονται σὲ Σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.

Ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζεται ΜΙΑ. Καὶ εἶναι ὄντως μία διότι ὁ ἱδρυτής της καὶ ἀρχηγός της, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας καὶ μία εἶναι ἡ ἀλήθεια τὴν ὁποία κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία. Ἐὰν ἕνας ἀρνεῖται νὰ παραδεχθεῖ τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ θεωρεῖ τὶς δογματικὲς αὐτὲς ἀλήθειες ξεπερασμένες· ἐὰν κηρύσσει δικά του ὀθνεία διδάγματα καὶ ἀλλοιώνει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, αὐτὸς εἶναι αἱρετικὸς καὶ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ἐπίσης δυνάμει αἱρετικοὶ ἔχουν καταντήσει οἱ οἰκουμενιστὲς ποὺ κακοδόξως διδάσκουν ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς σώζουσες Ἐκκλησίες.

Καὶ μόνο ποὺ θὰ κηρύξει ἕνας “ὀρθόδοξος ποιμένας” τέτοιου εἴδους ἀπαράδεκτες δοξασίες καὶ οἰκουμενιστικὲς ἀνοησίες, προσωπικῶς ἔχει χάσει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καίτοι τὰ μυστήρια ποὺ τελεῖ εἶναι ἔγκυρα. Ἑπομένως ὁμιλοῦμε περὶ κακοῦ ποιμένος, πλανεμένου καὶ λύκου ἐν δορὰ προβάτου.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι ἡ σωτηρία τόσο αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐπιμένουν νὰ τὸν ἀκολουθοῦν ἀντὶ νὰ τὸν ἐλέγξουν καὶ νὰ τὸν ἀποκόψουν, καθίσταται προβληματική. Αὐτὰ μᾶς διδάσκει ἡ Ἱερὰ Ἀποστολικὴ παράδοσις, αὐτὰ διασαλπίζουν ἐπὶ τοῦ θέματος οἱ Ἅγιοι καὶ αὐτὰ πιστεύουμε καὶ ὁμολογοῦμε ἔστω κι ἂν ὁρισμένοι δυσαρεστοῦνται, ποὺ μακάρι νὰ συμβαίνει αὐτό, μήπως καὶ κάποιες ψυχὲς ἀφυπνιστοῦν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς πνευματικῆς ραστώνης καὶ τοῦ ἐπάρατου συμβιβασμοῦ. Ὁ πιστὸς λοιπὸν Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἑνωμένος μὲ τὴν Ἐκκλησία του καὶ καθοδηγούμενος ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ ἀπὸ τοὺς φωτισμένους καὶ θεούμενους ποιμένες καὶ μοναχοὺς πιστεύει καὶ ἀκολουθεῖ ἐπακριβῶς ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Ζεῖ στὸ φῶς, ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ποικίλης πλάνης καὶ τῶν ἐκφραστῶν αὐτῆς , ὅποια θέση καὶ ἂν κατέχουν τὰ τέκνα τοῦ σκότους καὶ προσανατολίζει τὴν ζωή του στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εὑρίσκεται ἐντός τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας ἁπλῶς καὶ μόνον. Φυσικά, αὐτὸ εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ. Χρειάζεται ἐπιπλέον νὰ ὑπακούει στὰ κελεύσματα τῆς ἀληθείας ἐφαρμόζοντας αὐτὰ σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς. Καὶ τοῦτο διότι, ναὶ μὲν τὸ σκάφος, παρὰ τὶς θύελλες καὶ τὰ κύματα ποὺ ἀντιμετωπίζει, παρὰ τὶς συμπληγάδες τῶν αἱρέσεων καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ φθάσει στὸν προορισμό του, στὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ὅσοι ὅμως ἐπιβαίνουν ἐπὶ τοῦ σκάφους δὲν εἶναι βέβαιον ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ προσορμισθοῦν καὶ θὰ λάβουν τὸ ποθούμενον. Καὶ αὐτὸ ὄχι διότι ὑπάρχει πρόβλημα εἰς τὸ σκάφος-Ἐκκλησία, ἀλλὰ διότι αὐτοὶ ὡς ἐπιβάτες, ἀντὶ νὰ ὑπακούσουν στὶς ἐντολὲς τῶν Ἁγίων, ὑψώνουν τὴν θρασείαν κεφαλὴν τοῦ ἐγωισμοῦ, νομίζοντες ὅτι θὰ διορθώσουν τὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια.

Ναί, ἡ Ἐκκλησία εἶναι  ἡ σώζουσα  διότι εἶναι ΑΓΙΑ. Ὁμολογοῦμε ὅλοι μας πίστιν “εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν”. Αὐτό, διότι ὁ ἀρχηγός της, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι Ἅγιος. Ὁ Ἅγιος τῶν ἁγίων. Καὶ ἅγιος εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας. Παρὰ τὰ ἀνθρώπινα λάθη, παρὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἐλλείψεις, ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἁγία καὶ μόνο ἐντὸς Αὐτῆς καθαρίζουμε ἑαυτοὺς “ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ Πνεύματος καὶ ἐπιτελοῦμεν ἁγιοσύνην ἐν φόβω Θεοῦ”. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὄχι μόνο σεβόμαστε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ μὲ τὴν σφενδόνην τοῦ Πνεύματος εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅσους ἔρχονται ἔξωθεν μὴ φέροντες τὴν διδαχήν, ἢ ὅσους ἔχει παρασύρει ὁ Σατανᾶς ἔσωθεν γιὰ νὰ ἀλλοιώσουν τόσο τὸ δόγμα ὅσο καὶ τὸν ἁγιαστικὸν τρόπον ζωῆς ποὺ κατέχει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Πεντηκοστὴ λοιπόν. Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἐπιβάλλεται ὡς καθῆκον ἱερὸ ἡ ἐγκάρδιος δοξολογία καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Παράκλητον – τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ ἱερὰ ἀπόφασις νὰ παραμείνουμε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς ἀληθείας ὅποιο καὶ ἂν εἶναι τὸ κόστος.

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ τὸν καταπληκτικὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ.

Extra Ecclesiam nulla salus. Δηλ. ἐκτὸς Ἐκκλησίας (Ὀρθοδόξου) οὐκ ἔστι σωτηρία.

Ἀμήν.