Ἐπιτέλους χριστιανοί! Ἃς ξεκόψουμε πιὰ ἀπὸ τὰ ἄδικα ἀντίχριστα κόμματα ποὺ μᾶς κατάντησαν παλιοψάθα τῆς Εὐρώπης!

Γράφει ὁ Βελισσάριος Γ. Γκεζερλὴς, Ἱεροψάλτης – Κατηχητὴς, Δρ. Πληροφορικῆς

Μέ ἀφορμὴ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ἐναρκτήριο Πάσχα τῆς χριστιανοσύνης, τῆς Σωτηρίας ἠμῶν τὸ Κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τὴ φανέρωση, δύο σκέψεις θὰ θέλαμε νὰ παραθέσουμε πρὸς προτροπὴ γιὰ ἐκκλησιαστικὸ ἀγώνα, τόσο προσωπικό, ὅσο καὶ κοινωνικό.

Ἡ Ὑπεραγία μας Θεοτόκος, κατὰ τὴ στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἦρθε ἀντιμέτωπη μὲ τὴν πρόκληση ποὺ τῆς ἀνήγγειλε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ Παναγία μας συλλογίστηκε ὅλες τὶς ἀρνητικὲς συνέπειες ποὺ τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει γιὰ τὴν προσωπική της ζωή, ὅπως τὸ νὰ τὴν λιθοβολήσουν, ἢ νὰ τὴν διαπομπεύσουν, διότι ἔτσι πρόσταζε ὁ Μωσαϊκὸς νόμος γιὰ τὶς γυναῖκες ἐκεῖνες ποὺ ἐνῶ δὲν ἦταν παντρεμένες βρισκόντουσαν σὲ κατάσταση ἐγκυμοσύνης. Ὡστόσο, ἀφοῦ ἐξέτασε τὸν ἄγγελο, γιὰ τὸ πῶς θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐπαγγελία, ἀποφάσισε θαρρετὰ καὶ μὲ παρρησία εἶπε: « Ἰδού η δουλη Κυρίου, γένοιτο μοὶ κατὰ τὸ ρῆμά σου». 

Μὲ ἄλλα λόγια, ἀποφάσισε ὄχι ὅπως θὰ ἦταν τὸ «προσωπικό της συμφέρον» σύμφωνα μὲ τὰ δικά μας δεδομένα, νὰ εἶναι δηλαδὴ ἀρνητικὴ στὴν πρόταση τοῦ ἀγγέλου καὶ νὰ....

μὴ δεχτεῖ τὸν Εὐαγγελισμό, ὥστε χωρὶς νὰ θέσει τὸν ἑαυτό της σὲ κίνδυνο νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ δημιουργήσει μία «φυσιολογικὴ οἰκογένεια», μὲ σιγουριὰ καὶ ἀσφάλεια. Ἀντίθετα, ἀφήνεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, κάτι ποὺ γνώριζε νὰ τὸ κάνει ἀπὸ τὴν βρεφική της ἡλικία, ἀψηφώντας τὸν ὅποιο κίνδυνο θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή της. 

Αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔπραξε τὴν ὥρα ποὺ ἐναγωνίως προσευχόταν στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆς πρὶν ἀπὸ τὰ φρικτὰ Πάθη του, συναισθανόμενος τὸ μέγεθος τοῦ μαρτυρίου ποὺ θὰ ἀκολουθήσει καὶ τὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ πάθει ὡς ἄνθρωπος. «Πλήν ουχ ως ἐγώ θελω αλλ' ὡς σύ». Ἀκούγεται ἡ γλυκεία φωνή του! Ὄχι ὅπως θὰ μὲ βόλευε ἐμένα, ὡς ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὅπως θέλεις ἐσὺ Πάτερ, ὥστε νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. 

Καὶ στὴ συνέχεια ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὁ Χριστός μας, ἀνατρέποντας κάθε λογικὴ προσδοκία, κάθε «φυσιολογική», πάλι γιὰ τὰ δικά μας δεδομένα ἀντίδραση, ἐκφράζεται  μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του πρὸς τοὺς σταυρωτές Του: «Πάτερ ἅφες αὐτοῖς• οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιούσι». Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δὲν γνωρίζουν τί κάνουν. Ἔτσι ὁ Χριστός μας μὲ τὴν κάθετη ἀγάπη πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (πλήν ουχ ὡς ἐγώ θελω αλλ' ὡς σὺ) καὶ τὴν ὁριζόντια ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους (Πάτερ ἅφες αὐτοῖς• οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιούσι) θέτει τὴν κάθετη καὶ ὁριζόντια δοκὸ τοῦ Σταυροῦ του. 

Αὐτὸς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ποὺ σώζει! Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Οἱ δύο φτεροῦγες ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Πατροκοσμᾶς, ποὺ ὅταν τὶς ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀνασταίνεται καὶ μεταμορφώνεται σὲ ὑψιπέτη. Αὐτὴ τὴ διπλὴ ἀγάπη εἶχε καὶ ἡ Παναγιὰ μας ὅταν δέχτηκε μὲ τὸ ὁποιοδήποτε προσωπικό της κόστος νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ ἀγωνιστὲς πρόγονοί μας, ἡ ἥρωες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Θὰ μποροῦσαν καὶ αὐτοὶ  νὰ παραμείνουν στὴν κατάσταση ποὺ βρίσκονταν, νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ τὸν Τοῦρκο κατακτητή, κι ἃς ἐκμουσουλμανιστοῦν, ἃς χάσουν τὴ γλώσσα καὶ τὴν πίστη τους καὶ τὸν ἑαυτό τους, γιὰ νὰ περάσουν καλά! Προτίμησαν ὅμως καὶ αὐτοὶ νὰ ξεβολευτοῦν καὶ νὰ ριχτοῦν στὸν πόλεμο, στὴν Ἐπανάσταση, νὰ ριχτοῦν σὲ μιὰ τρέλα, γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία, ὅπως ἔλεγε ὁ Γέρος τοῦ Μοριά, ἀρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης. Μὲ τὴν Πίστη στὸ Θεὸ καὶ μὲ τὴ θυσία γιὰ τὴν Πατρίδα. Νὰ πάλι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ! Ὁ Σταυρὸς ποὺ ἔχει αὐτὲς τὶς δύο ἀγάπες ποὺ καὶ τότε ὁδήγησε στὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους.

Νὰ λοιπὸν τὸ ἐπίκαιρο μήνυμα γιὰ τὸ σήμερα! Ἂν θέλουμε ὡς Ἕλληνες, ὡς Ἐκκλησία, ὡς ἐνορίες, ὡς οἰκογένειες νὰ δοῦμε τὴν πατρίδα μας ἐλεύθερη καὶ νὰ ἔρθει τὸ πραγματικὸ Ρωμαίικο ποὺ ἔχει προφητέψει ὁ Πατροκοσμᾶς, θὰ πρέπει νὰ θεμελιώσουμε ἐπάνω σε αὐτὲς τὶς δύο ἀγάπες. Καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, ὁ καθένας προσωπικὰ τί πιστεύουμε, σὲ ποιὸν πιστεύουμε, τί θέλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε καὶ ποιὸν θέλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε. Τὸν Χριστό μας; Τὰ κόμματα μήπως πού μᾶς ἔφεραν στὴ δεινὴ αὐτὴ ἀνέλπιδη κατάσταση; Τὴ βόλεψή μας; Τὴν ἡσυχία μας, ἀδιαφορία μας καὶ τὴν καλοπέρασή μας; Τὸν ἑαυτούλη μας;

Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀναφέρει ρητά: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, νὰ σηκώσει τὸν Σταυρό του καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει». Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ρήση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ μας θέτει τὶς 4 παρακάτω ἐνέργειες ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε, ἂν θέλουμε πραγματικὰ νὰ βάλουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζωή μας:

α) Νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι πιστεύουμε στὸν Χριστό μας, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα πρεσβεύει ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἀπὸ αὐτὸν καὶ μόνο αὐτὸν περιμένουμε τὴν Σωτηρία. Νὰ πιστέψουμε ὅτι αὐτὸς μπορεῖ νὰ βοηθήσει καὶ νὰ βρεῖ διέξοδο στὴν ὅποια ἀνέλπιδη κατάσταση ζοῦμε. 

β) Νὰ ἀποκόψουμε κάθε σχέση καὶ προσωπικὴ μετοχή μας στὴν κοινωνικὴ ἀδικία ποὺ μᾶς περιβάλλει. Καὶ αὐτὴ ἡ σχέση εἶναι κατὰ κύριο λόγο πρὸς τὰ ἀρρωστημένα καὶ σεσαπισμένα ἀντιχριστα ΚΟΜΜΑΤΑ (δεξιά, ἀριστερά, κέντρα, πράσινα, κόκκινα, μπλέ, κίτρινα, φούξια κ.λπ.) ἀπὸ τὰ ὁποῖα «ἐλπίζουμε» νὰ «πετύχουμε», νὰ βολευτοῦμε, νὰ τακτοποιηθοῦμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας. Ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐλπίζουμε νὰ ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Νὰ ἀποκόψουμε κάθε σχέση μὲ τὰ μικρo-μεγαλo-συμφέροντά μας, ποὺ σπεύδουμε νὰ πατήσουμε τὸν πλησίον μας προκειμένου νὰ τὰ ἱκανοποιήσουμε. Νὰ ἀποκόψουμε κάθε σχέση μὲ τὴν προσωπικὴ ἀδικία ποὺ ἐμεῖς ἐπιτελοῦμε στοὺς γύρω μας.

γ) Ἔχοντας θέσει τὴν κάθετο δοκὸ τοῦ Σταυροῦ μας (τὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀδικία καὶ τὴν ἀγάπη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό μας), νὰ θέσουμε τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μας καὶ νὰ σχετιστοῦμε μὲ ἄλλους ἀδελφούς μας ποὺ βρίσκονται στὴν οἰκογένειά μας, στὴν ἐνορία μας, στὸν Δῆμο μας, στὴν Ἐκκλησία μας, στὴν Πατρίδα μας, ποὺ καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὰ ἴδια πιστεύω καὶ ἔχουν ἀποκόψει κάθε σχέση μὲ τὴν ἀδικία. Καὶ σχετιζόμενοι, νὰ ἀγωνιστοῦμε ὅπου ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ νὰ ἐργαστοῦμε.

δ) Θέτοντας τὶς παραπάνω προϋποθέσεις, ζοῦμε πλέον ταυτισμένοι μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς γίνεται ἕνας μικρὸς ἢ μεγάλος Σταυρὸς Χριστοῦ, μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Οἱ οἰκογένειές μας γίνονται Σταυρὸς Χριστοῦ. Οἱ ἐνορίες μας γίνονται Σταυρὸς Χριστοῦ. Οἱ Δῆμοι μας καὶ οἱ πολιτεία μας μποροῦν τότε νὰ γίνουν Σταυρὸς Χριστοῦ. Ἡ Ἑλλάδα μας μπορεῖ νὰ γίνει Σταυρὸς Χριστοῦ! Καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε στὴν Ἀνάσταση! Διότι Ἀναστημένος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι Σταυρὸς Χριστοῦ!

Χρειάζονται λοιπόν, ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοί, Σταυροὶ Χριστοῦ, μὲ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ στὸ συνάνθρωπο, ποὺ μὲ τὸν ἀγώνα τους θὰ ἐμπνεύσουν, θὰ φωτίσουν, θὰ ἁλατίσουν καὶ ὡς προζύμι θὰ φουσκώσουν τὸ ψωμί. Καὶ τότε ὁ ἀγαθὸς Θεός μας θὰ δώσει τὴν λύση. Θὰ δώσει τὴ διέξοδο. Θὰ δώσει τὸ ξημέρωμα, θὰ δώσει τὸ φῶς καὶ τὴν Ἀνάσταση!

Διότι, ἀγαπητοί, σὲ διαφορετικὴ περίπτωση ἐὰν ὑποθέταμε ὅτι μᾶς ἐμφάνιζε τώρα ὁ Θεὸς τὴ διέξοδο, μᾶς ἐμφάνιζε ἕναν σωτήρα, ἕναν ἄνθρωπο, πλήρη πνεύματος ἁγίου, ὅπως ὃ Ἅγιος Στέφανος, γιὰ νὰ τὸν ἐκλέξουμε γιὰ νὰ διακονήσει ταῖς ἀναγκαῖες χρεῖες μας, στὴν πολιτεία μας, εἶναι σίγουρο ὅτι πολὺ λίγοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ δεχόμασταν τὸ δῶρο αὐτὸ καὶ θὰ εἴχαμε τὴν ἁπλὴ διάκριση νὰ στηρίξουμε τὸν ἄνθρωπο αὐτό. Ἀντίθετα ἡ πλειοψηφία τῶν χριστιανῶν Ἑλλήνων, ἀκόμα καὶ «πνευματικῶν» θὰ τὸν λιθοβολοῦσε, ὡς καὶ τὸν τότε Στέφανο, εἴτε διότι δὲν ἔχουμε ἀποκόψει ἀκόμα τὴ σχέση μας μὲ τὰ ΑΔΙΚΑ-ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΑ-ΚΟΜΜΑΤΑ ποὺ βάζουν σὲ δεύτερη μοίρα τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ἀγάπη τοῦ συνανθρώπου, εἴτε διότι μᾶς μάθανε μεθοδικὰ πὼς ὁ χριστιανὸς ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ κοινωνικά, λὲς καὶ δὲν εἴμαστε Ὀρθόδοξοι ἀλλὰ Ἰνδουιστές! 

Εἶναι γνωστὴ πιὰ αὐτὴ ἡ καραμέλα ποὺ μᾶς σερβίρουν πολλοὶ πνευματικοί μας ἀκόμη καὶ Ἐπίσκοποί της Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἀντὶ νὰ καλέσουν τὸ ποίμνιό τους εἰς ἑνότητα καὶ ἀποκοπῆ ἀπὸ τὰ ἀντιχριστα ΚΟΜΜΑΤΑ, μᾶς προτείνουν νὰ στηρίζουμε ἀνθρώπους «χριστιανοὺς» σὲ ὅποια κομματικὴ παράταξη κι ἂν βρίσκονται. Καθοδηγώντας μας ἔτσι ὡς ἄβουλο καὶ ἀνώριμο ποίμνιο νὰ στηρίξουμε πάλι τὴν καταδίκη μας! Μὰ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὸ πρόσωπο χάνεται μέσα στὸ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΟΜΜΑ; Καὶ ἡ ψῆφος πού θὰ δοθεῖ σὲ ἕνα πρόσωπο θὰ καταλήξει στὸ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΟΜΜΑ πού θὰ πράξει ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα πρεσβεύει ὁ Χριστός μας; Γιατί δὲν μᾶς προτείνουν καλύτερα τί νὰ μὴν στηρίζουμε;

Καὶ μάλιστα βλέπουμε φαινόμενα ποὺ μᾶς καταθλίβουν κυριολεκτικὰ ὅταν ἀκόμα καὶ αὐτὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος καλοδέχεται μὲ καμπανοκρουσίες καὶ ἐπευφημεῖ μὲ κολακευτικὰ λόγια ἕνα ἀπὸ τὰ βδελύγματα καὶ ὄργανα τῆς ἐρημώσεως, ποὺ στάθηκε σὲ τόπο Ἅγιο, ὡς λαοπλάνος γιὰ νὰ θηρέψει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τοὺς ψήφους τῶν Χριστιανῶν!

Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἂν θέλουμε ἀληθινὰ νὰ ἀναστηθεῖ ἡ Ἑλλάδα μας, ἃς κάνουμε ἐμεῖς τὸ πρῶτο βῆμα, πιστεύοντες εἰς Χριστὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστημένο, παράλληλα μὲ τὸν προσωπικὸ-πνευματικό μας ἀγώνα, νὰ ἀποκόψουμε τὴν κάθε σχέση μας μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ΑΔΙΚΟΥΣ ποὺ μᾶς ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ καὶ μᾶς κατάντησαν παλιοψάθα τῆς Εὐρώπης καὶ ξευτέλισαν ἕναν λαὸ μὲ περηφάνια καὶ ἔνδοξη ἱστορία. Νὰ μὴν τοὺς δώσουμε ἄβουλα καὶ ἀνεγκέφαλα γιὰ ἄλλη μιὰ ἀκόμα φορᾶ τὴν ἱερὴ ψῆφο μας, συνευδοκόντας ἔτσι στὸν ἐπακόλουθο λιθοβολισμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέσα στὸν ὁποῖο ἀνήκουμε κι ἐμεῖς. Νὰ μήν, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορᾶ, ταΐσουμε τὰ θηρία αὐτὰ τοῦ ψεύδους, τῆς προδοσίας, τῆς διαπλοκῆς καὶ τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἀλλὰ ὡς πνευματοφόροι χριστιανοὶ ποὺ κοινωνοῦμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ μὲ ὡριμότητα, σωφροσύνη καὶ ἁγιότητα νὰ πράξουμε! 

Τότε καὶ μόνο τότε ὁ Θεός, ποὺ δύναται νὰ ἐγείρει τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ἀπὸ αὐτὲς τὶς πέτρες, θὰ μᾶς δώσει τὸ δῶρο ποὺ θὰ εἴμαστε πλέον σὲ θέση νὰ τὸ ἐκτιμήσουμε καὶ νὰ τὸ ἀγκαλιάσουμε! Τότε ὁ Θεὸς θὰ Ἀναστήσει τὴν Ἑλλάδα μας!