Ποιοὶ θέλουν τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ἑλληνισμὸ χωρὶς μνήμη καὶ ἱστορία; Ἡ μία ὄψη ἑνὸς παλιοῦ νομίσματος

Τοῦ Λεωνίδα Παππᾶ

Ὁ τρόπος ποὺ τὸ Ἀλβανικὸ κράτος ἀντιμετώπιζε τὴν ἑλληνικὴ μειονότητα δὲν ἦταν ποτὲ ἴδιος. Ἂν κάποιος θέλει νὰ δεῖ μονόπλευρα τὴν ἱστορία τῶν τελευταίων 100 χρόνων τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, θὰ δεῖ ὅτι «τὸ ἀλβανικὸ κράτος σκότωσε, φυλάκισε καὶ δίωξε μὲ κάθε τρόπο, αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὰ δίκαια τοῦ ἑλληνισμοῦ. 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ ἀλβανικὴ πλευρὰ ποὺ λέει ὅτι «Ἡ ἑλληνικὴ μειονότητα χαίρει ὅλα τὰ δικαιώματα στὴν Ἀλβανία,  ζεῖ σὲ ἴδιες καὶ σὲ καλύτερες συνθῆκες ἀπὸ τοὺς ἀλβανούς, ἀπὸ τὴν κοινότητα αὐτὴ ἔχει ἀναλογικὰ περισσότερη ἐκπροσώπηση στὴν κεντρικὴ ἐξουσία μὲ βουλευτές, ὑπουργοὺς κλπ».

Κάποιος θὰ ἔλεγε πὼς εἶναι οἱ δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος. Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ δύο ὄψεις ἀλλὰ μὲ μία. Εἶναι ἡ ὄψη ἑνὸς νομίσματος καὶ μάλιστα παλιοῦ. Τὸ ἀλβανικὸ κράτος ἀπὸ τὴ δημιουργία του, δὲν δίστασε ποτὲ νὰ ἐντάξει στὴν ἐξουσία τοὺς ἕλληνες, ὄχι βέβαια ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὴν ἑλληνικὴ μειονότητα ἀλλὰ γιὰ δύο ἄλλους λόγους: Πρῶτον γιὰ τὴν ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία ὅτι δηλαδὴ σέβεται τὰ δικαιώματα τῶν ἑλλήνων καὶ δεύτερον γιὰ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὶς ἱκανότητές του ἐφόσον βέβαια θὰ συμφωνοῦσε νὰ ὑπηρετεῖ ἕνα κράτος ποὺ ἦταν καὶ ἀνθελληνικό.  

Ἀπὸ τὸ 1913 μέχρι σήμερα ἄλλαξαν πολλὰ καθεστῶτα καὶ ἀκόμα...

περισσότερες πρακτικὲς ποὺ τὸ ἀλβανικὸ κράτος ἀντιμετωπίζει τοὺς ἕλληνες. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἄλλαξε καὶ δὲν σταμάτησε ποτέ, εἶναι ὁ στόχος τῆς συρρίκνωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ.  Συρρίκνωση Γεωγραφική, περιορίζοντας τὴν ΕΕΜ στὰ 99 χωριὰ τοῦ Βούρκου, τῶν Ριζῶν, τῆς Δρόπολης καὶ τοῦ Πωγωνίου. Συρρίκνωση Δημογραφικη, προσπαθώντας πάντα νὰ μειώνει τὸν ἀριθμὸ τῶν Ἑλλήνων. Συρρίκνωση Ιστορικη, βαπτίζοντας ὅλα τὰ μνημεῖα ἐντός του χώρου τῆς Βορείου Ἠπείρου σὲ ἀλβανικὰ καὶ σβήνοντας ἢ ἀλλοιώνοντας τὴν ἱστορία.  Συρρίκνωση πολιτισμική, ἀποκόπτοντας τοὺς δεσμοὺς μὲ τὸ ὑπόλοιπο τμῆμα τῆς Ἠπείρου καὶ τὴν Ἑλλάδα γενικότερα.

Σήμερα;

Ἡ σύγχρονη πρακτική, δὲν εἶναι νέα ἀλλὰ κληρονομιὰ τοῦ κομουνιστικοῦ καθεστῶτος (ἐξοῦ καὶ τὸ παλιὸ νόμισμα). Γιὰ τὸ 45χρονο καθεστώς, τὸ πλαίσιο τοῦ «σωστοῦ» ἕλληνα (αὐτοὺς ποὺ ἀναγνώριζε ὡς τέτοιους καὶ ὄχι ὅσοι αἰσθάνονταν) ἔχει ὡς ἑξῆς: Μπορεῖ νὰ μιλάει καὶ νὰ διδάσκεται τὴ γλώσσα του ἀλλὰ ἡ ἀναφορὰ καὶ οἱ δεσμοὶ μὲ τὴν παλιὰ ἱστορία καὶ τὸν ὑπόλοιπο ἐθνικὸ κορμὸ εἶναι ἀπαράδεκτη, ἐξτρεμιστικὴ καὶ δικάσιμη, καλλιεργώντας ἔτσι τὴ συνείδηση τοῦ «σωστοῦ» μειονοτικοῦ (καὶ ὄχι τοῦ ἕλληνα) ἢ ὅπως μᾶς λένε οἱ ἴδιοι τοῦ μινοριτάρι.

Οἱ πολιτικοὶ ἐκπρόσωποι τῆς ΕΕΜ (ἀλβανικῶν ἀλλὰ μειονοτικῶν κομμάτων) τιμοῦν τὴν ἱστορία τοῦ ἀλβανικοῦ ἔθνους μὲ δηλώσεις καὶ καταθέσεις στεφάνων, τιμοῦν μὲ ἀνάλογο τρόπο καὶ τὶς ἐθνικὲς γιορτὲς τῆς Ἑλλάδος, δὲν τολμοῦν ὅμως νὰ τιμήσουν τὴν ἱστορία τῆς ἰδιαίτερής τους πατρίδας, συνδράμοντας ἔτσι στὸν ἀλβανικὸ σκοπὸ ποὺ θέλει μία ἑλληνικὴ μειονότητα χωρὶς ἱστορία.  Ἡ μόνη ἀνησυχία ποὺ ἔχουν εἶναι πῶς θὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τοῦ ἀλβανικοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ἕνα σύστημα ποὺ θέλει μία μειονότητα χωρὶς ἱστορία καὶ ἕνα βορειοηπειρώτη μὲ μινοριτάρικη συνείδηση. Ἡ φυλάκιση καὶ δίκη τῶν πέντε ἡγετῶν τῆς Ὁμόνοιας, ἦταν κορυφαῖο γεγονὸς στὴν σύγχρονη ἱστορία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ ἐνῶ τὸ θέμα αὐτὸ δὲν πῆρε μόνο πανελλήνια καὶ παναλβανικὴ ἀλλὰ παγκόσμια διάσταση, κάποιοι «δικοί» μας φροντίζουν νὰ τὸ ἀποσοβήσουν! Οἱ ἀποφυλακισθέντες τῆς Ὁμόνοιας, ὄχι μόνο δὲν ὑποδέχτηκαν ὡς ἥρωες ἀλλὰ ὑπῆρχαν φωνὲς ἀκόμα καὶ στὸ  Γ.Σ. πού τοὺς ἔβλεπαν ὡς ἀνθρώπους τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ κώδικα καὶ τοὺς ζητοῦσαν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν Ὁμόνοια γιὰ νὰ διευκολυνθεῖ τὸ «ἔργο» τους!!! Εὐτυχῶς τότε δὲν ἐπικράτησε αὐτὴ ἡ ἄποψη ἀλλὰ ἡ συνέχειά τους ποιὰ ἦταν;  Αὐτό, δὲν μαρτυρᾶ μόνο τὴν ἔλλειψη ἐθνικῶν ἐλατηρίων ἀλλὰ καὶ πολιτικῶν. Πῶς μπορεῖ κάποιος νὰ παράγει πολικὴ χωρὶς ἀναφορές, σύμβολα καὶ πρότυπα;! Αὐτοὶ ποὺ δὲν τὰ ἔχουν τὰ δημιουργοῦν ἐνῶ γιὰ κάποιο λόγο κάποιοι «δικοί» μας προσπαθοῦν νὰ τὰ κρύψουν! 

Στὴν 50χρονη κομουνιστικὴ δικτατορία ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρνήθηκαν καταγωγή, συγγενεῖς, ἀκόμα καὶ γονεῖς γιὰ νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τοῦ κόμματος. 23 χρόνια μετά, ἡ «νέα τάξη πραγμάτων» δὲν ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς πόλεμο τάξεων ἀλλὰ τὴν ἄρνηση τῆς ἱστορίας μας γιὰ νὰ εἴμαστε «μετριοπαθεῖς» καὶ ὄχι «ἐξτρεμιστές».  

Ἡ Ἐξέγερση τοῦ Λυκουρσίου, ὁ Αὐτονομιακὸς Ἀγώνας τοῦ 1914,  τὸ Σχολικὸ Κίνημα τοῦ 1934-35, ἀλλὰ καὶ σπουδαῖες προσωπικότητες τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅπως οἱ Ζαπαῖοι, ὁ Λίτσας, ὁ Θ. Λώλης, Ὁ Σαχίνης, ὁ Σπυρομήλιος, ἡ Οἰκογένεια Λαμποβιτιάδη κ.α. περιμένουν στὸ χρονοντούλαπο κάποιους νὰ τοὺς ἀντικρίσει. Ὄχι γιατί τὸ ἔχουν ἀνάγκη οἱ ἴδιοι ἀλλὰ γιατί τὸ ἔχουμε ἀνάγκη ἐμεῖς καὶ ἡ κοινωνία μας.

ΣΦΕΒΑ