Μία ἁπλὴ καί σύντομη ἑρμηνεία τῆς Εὐχῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με»

Εἶναι σὲ ὅλους μας γνωστὴ ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», καθὼς καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ μὴ λείπει ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ στόματος καὶ τῆς καρδίας μας. Ποιὰ εἶναι τὰ σωτήρια μηνύματα ποῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὶς πέντε λέξεις τῆς εὐχῆς; Ἀπαντᾶ, μέσω ἐπιστολῆς[1],  ὁ Γέροντας Ἐφραίμ, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους, ποὺ σήμερα ἐγκαταβιεῖ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν Ἀριζόνα τῆς Ἀμερικῆς.

«Τὸ ὅτι δὲ τὰς λέγομεν συνεχῶς, αὐτὸ δὲν μᾶς κουράζει, εἰς τὴν ἀρχὴν πρέπει νὰ ἐπιμείνη κανεὶς ὀλίγον, μετὰ ὅμως συνηθίζει καὶ λέγει μὲ μεγάλην εὐκολίαν τὴν εὐχὴν καὶ δὲν θέλει νὰ τὴν σταματήση. Λέγοντάς την δὲ κανεὶς νοιώθει...

τόσην ψυχικὴν ἀγαλλίασιν, πού καὶ εἰς τὰς πλέον δυσκόλους στιγμᾶς, ἐὰν ὑπάρξουν, δὲν ταράσσεται, οὔτε στενοχωρεῖται, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴν καταφεύγει εἰς τὸν Χριστόν, τὸν Ὁποῖον παρακαλεῖ νὰ τὸν ἐλεήση καὶ ὁ Χριστὸς τὸν παρηγορεῖ καὶ τοῦ δίδει χαράν. Τί ὡραιότερον νὰ παρακαλῆ κανεὶς κάθε λεπτὸν τὸν Χριστὸν καὶ νὰ λέγη τὸ ἅγιον ὄνομά Του μὲ τὰ χωματένια του χείλη; Ὑπάρχει μεγαλυτέρα τιμή;

Εἰς τὰς λέξειας αὐτᾶς ὑπάρχει ὁλόκληρη ἡ θρησκεία μας. Λέγοντας «Κύριε», πιστεύομεν ὅτι ἠμεῖς εἴμεθα δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ Ἐκεῖνος κύριός μας, καὶ αὐτὸ τιμᾶ τὸν Χριστόν, ποὺ Τὸν κάνομεν κύριόν μας, ἀλλὰ τιμᾶ καὶ ἠμᾶς, ὅπου εἴμεθα ὑπηρέται ἑνὸς τοιούτου κυρίου, ὁποῖος εἶναι Θεός.

Λέγοντας «Ἰησοῦ», ποὺ εἶναι τὸ ἀνθρώπινον ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἔρχεται εἰς τὸν νοῦν ὅλη ἡ ἐπὶ τῆς γὴς ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν γέννησιν μέχρι τὴν ἀνάληψίν Του.

Λέγοντας «Χριστὲ» ποὺ σημαίνει κεχρισμένος ἀπὸ τὸν Θεόν, βασιλεὺς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, δηλαδὴ σημαίνει Θεὸς μὲ ἄλλους λόγους, ὁμολογοῦμεν καὶ πιστεύομεν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός μας, ὅστις ἐδημιούργησε τὰ πάντα καὶ εἶναι εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ θὰ ἔλθη πάλι νὰ κρίνη τὸν κόσμον.

Λέγοντας «ἐλέησόν με», παρακαλοῦμεν τὸν Θεὸν νὰ στείλη εἰς ἠμᾶς τὴν βοήθειάν Του καὶ τὸ ἔλεός Του, διότι παραδεχόμεθα ὅτι χωρὶς τὴν θείαν βοήθειαν εἶναι ἀδύνατον νὰ κάμνωμεν τίποτε. Αὔτη ἐν ὀλίγοις εἶναι ἡ ἐξήγησις τῶν ἁγίων αὐτῶν λέξεων. Ὅποιος τὰς λέγει, δοκιμάζει πολλὰ πράγματα.

Εὔχομαι ὁλόψυχα ὁ γλυκύς μας Ἰησοῦς νὰ χαρίζη αὐτὴν τὴν προσευχὴν μέσα εἰς τὴν ψυχήν, διὰ νὰ γεύεται τὴν πνευματικὴν ἀμβροσίαν της πρὸς γενικὸν ἀνεφοδιασμόν της».

[1] Δημοσιευμένη στὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, «Πατρικαὶ νουθεσίαι», Ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους.

ΡΩΜΝΙΟΣ