«Ἐξῆλθε νικών καὶ ἴνα νικήση»

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Κυριακὴ Α' Νηστειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας (Ἰωάννου Α' 44-52)

Ὅσο περισσότερο βιώνει ὁ πιστὸς τὴν ἀλήθεια τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, τόσο καὶ περισσότερο συνειδητοποιεῖ τοὺς ἱεροὺς σταθμοὺς τῶν ἑορτῶν τοῦ ἐνιαύσιου κύκλου καὶ ἰδίως αἰσθάνεται τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὸν θρίαμβο αὐτόν, ποὺ ἐπιστεγάζει διαχρονικῶς τὴν Νίκη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν, καὶ ἐναντίον τῶν πολυαρίθμων φανερῶν καὶ σκοτεινῶν ἀντίχριστων δυνάμεων. Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖο προξενεῖ εὐλογημένη τὴν ἐντύπωση καὶ δημιουργεῖ ρίγη συγκινήσεων στὴν μελέτη τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀγώνων ἀνὰ μέσω τῶν αἰώνων, εἶναι ἡ σπουδαία καὶ σωστικὴ ὁμολογία.
 Ἡ ὁμολογία τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογία ἡ ὁποία δὲν εἰσῆλθε ἔξωθεν καὶ σὲ κάποιον αἰώνα, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς καὶ μεταφερόταν ἀπὸ τὴν μιὰ Χριστιανικὴ γενεὰ πρὸς τὴν ἄλλη, μεταλαμπαδεύουσα τὴν ὁμολογία τοῦ Ναθαναήλ. Αὐτὸ δηλ. πού γεμάτος Ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ εἶπε καὶ....

ὁμολόγησε ὁ Ἀπόστ. Ναθαναήλ, ὅταν γνώρισε ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

“Ραββί, σὺ εἶ  ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ”!

Τὰ λόγια λοιπὸν αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν ὁπωσδήποτε τὸ κέντρο καὶ τὴν οὐσία τῆς πίστεώς μας, οἰκοδομοῦν τὴν χρυσὴ βάση τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τῆς ὁποίας τὸν θρίαμβο πανηγυρικῶς ἑορτάζουμε τὴν Α' Κυριακή των Νηστειῶν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ὅμως, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὴν Σκέπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τὶς εὐλογίες πάντων των Ἁγίων μας, ἃς ἐμβαθύνουμε λίγο στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας.

Ἂν ρίξουμε μιὰ ματιά, μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἀμέσως θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας δίνει πρωταρχικὴ σημασία στὴν ὁμολογία τῶν πιστῶν του ὀπαδῶν πρὸς τὸ Θεανδρικὸ του Πρόσωπο. Αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν βλέπουμε νὰ γίνεται καὶ μὲ τὸν Ἀπ. Πέτρο, ὅταν ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὁμολόγησε καὶ εἶπε: “Συ εἶ  ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος”; (Ματθ. ΙΣΤ' 16). Καὶ ἀκριβῶς, διότι αὐτὴ ἡ ὁμολογία ταυτιζόταν μὲ τὴν πραγματικότητα, ὁ Κύριος τὴν δέχθηκε καὶ μακάρισε τὸν Πέτρο διὰ τὴν πίστη του καὶ τὴν ὀρθή του ὁμολογία.

Τούτη λοιπὸν τὴν θεόπνευστη ὁμολογία κατέχει διαχρονικῶς ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν κηρύσσει, τὴν διαφυλάσσει καὶ τὴν ἑρμηνεύει μέσω τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν πατερικῶν συγγραμμάτων. Αὐτὴ τὴν παμμέγιστη δογματικὴ ἀλήθεια βιώνει τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καθημερινῶς, μέσω τῶν Ἱερῶν ἀκολουθιῶν μὲ κέντρο φυσικὰ τὴν Θεία Λατρεία, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μυστήριο τῶν Μυστηρίων καὶ τὸν πυρήνα τῆς πίστεως στὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὴν βιώνει ἡ Ἐκκλησία καὶ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἀποσκοποῦν νὰ κτυπήσουν οἱ ἐχθροί του Χριστοῦ.

Πράγματι, εἶπαν, καὶ τί δὲν εἶπαν οἱ κακόδοξοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ πλανεμένοι, καὶ τὰ τέκνα τοῦ σατανᾶ. Πόσες καὶ τί ἀσέβειες ξεστόμισαν γιὰ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ ἐχθροί του Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν μὲ περισσότερη λύσσα νὰ κοάζουν ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν Θεότητά Του.

Εἶπαν ὁ Ἄρειος, ὁ Νεστόριος, ὁ Σαβέλλιος, ὁ Εὐτύχης, οἱ Μονοθελῆτες, οἱ Εἰκονομάχοι καὶ τόσοι ἄλλοι τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα λησμονήθηκαν καὶ “ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτών” (Ψάλμ. Θ' 7).

Εἶπαν, ἔγραψαν καὶ συνεχίζουν νὰ διαδίδουν ὅσα ὁ σκοτισμένος τοὺς νοῦς ἐξέφραζε ὡς ἀποκυήματα νοσηρᾶς καὶ δαιμονικῆς φαντασίας. Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μειώσουν ἢ νὰ ἀμφισβητήσουν τόσο τὴν Θεότητα, ὅσο καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου μας. Φυσικά, ὅλος αὐτὸς ὁ συρφετός, τὰ παραρτήματα τοῦ Ἅδου, ἔλαβε ἀποστομωτικὴ τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὴ συμφωνία τῶν πατέρων, καὶ κονιορτοποιήθηκαν οἱ αἱρετικὲς καὶ δαιμονικές τους διδασκαλίες, διὰ παντός, ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἑρμηνεύουν καὶ ἀποκρυσταλλώνουν τὴν διατύπωση τῆς διδασκαλίας “τη ἅπαξ παραδοθείση τοῖς ἁγίοις πίστει” (Ἰούδα 3).

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι ἐντός των ἀποφάσεων τῶν Οἴκ. Συνόδων, καταδικάζονται αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες ποὺ ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους ἀργότερα, τῶν ὁποίων ἡ διδασκαλία ἔχει ἤδη καταδικαστεῖ, ὅπως π.χ. τῶν Παπικῶν μὲ τὸ filioque, ποὺ καταδικάζεται ἡ προσθήκη αὐτὴ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀπὸ τὴν Β' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἐπίσης ὁλόκληρό το φάσμα τῶν Προτεσταντῶν, ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ κηρύσσουν ἀντίθετα μὲ ὅσα ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ σὲ ὅσα δόγματα διατύπωσαν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Σὲ ὅσα δηλ. πρεσβεύει καὶ ἀποδέχεται ἡ συνείδησις τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία φυλάσσει ὡς θησαυρὸ πολύτιμο καὶ ἀνεκτίμητο τὴν Ἁγίαν Παρακαταθήκην.

Τέλειος λοιπὸν Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴ εἶναι συνοπτικῶς καὶ σὲ μία φράση ἡ ὀρθὴ πίστης περὶ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος πρὸς χάριν μᾶς ἄφησε τὴ Θεϊκή του δόξα καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, ἐκ Παρθένου Μαρίας, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀλλά, ὅπως βλέπουμε, ὁ Ἰησοῦς εἶναι καὶ ὁ “Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ”, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ Ναθαναήλ.

Ὁ Βασιλεὺς ὅσων πρὸ τῆς Ἐνανθρωπήσεώς Του, προσμονοῦσαν τὴν Λύτρωση καὶ δέχονταν τὶς ἐπισκέψεις, τὶς ἀποκαλύψεις καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Ἄσαρκου Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ Νέου Ἰσραὴλ τῆς Χάριτος, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ δηλ., στὸν εὐλογημένο χῶρο τῆς Καινῆς του Διαθήκης. Εἶναι βασιλεύς, ὄχι ἐπίγειος καὶ κοσμικός. Ἔχει Βασιλεία οὐράνια.

“Η Βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου” (Ἰωάν. ΙΗ' 36), ἀποκρίθηκε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς πρὸς τὸν Πιλάτο. Εἶναι Βασιλεὺς σὲ ἀσύγκριτα ἀνώτερα ἐπίπεδα. Βασιλεύει στὶς ψυχὲς ὅλων ὅσων τὸν δέχονται, τὸν ἀγαποῦν καὶ τὸν λατρεύουν, σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἁγίων καὶ τῶν πιστῶν ἀπ' ἀρχῆς, ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων. Ἐπιβάλλεται καὶ βασιλεύει χωρὶς ἴχνος βίας καὶ ὁποιοδήποτε ἐξαναγκασμό. Κυβερνᾶ μόνο αὐτοὺς ποὺ ἐλεύθερα καὶ μὲ ἀγάπη τοῦ ἀνοίγουν διάπλατα τὴν θύρα τῆς καρδιᾶς καὶ τὸν καθιστοῦν Κύριο καὶ Θεό τους, ἕτοιμοι νὰ τὸν ὁμολογήσουν καὶ ἀκόμα νὰ θυσιαστοῦν.

Καὶ ἡ Βασιλεία αὐτὴ ἡ οὐράνια καὶ ἡ ἐπίγεια ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι μία καὶ μοναδική, περιλαμβάνει τὴν ἄυλη δημιουργία τῶν ἀσωμάτων δυνάμεων, τῶν μυριάδων ψυχῶν τῶν ἁγίων καὶ τῶν σεσωσμένων καὶ ταυτοχρόνως περιλαμβάνει τὴν ἐπὶ γῆς Ἐκκλησίαν ἡ ὁποία παρὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τῶν μελῶν της, συνεχίζει νὰ παραμένει ζῶσα, ἀκμαία καὶ ἀήττητη!

Ἀδελφοί μου. Δὲν εἶναι μόνο οἱ πλάνες καὶ οἱ αἱρέσεις. Δὲν εἶναι μόνο ὁ ἑσμὸς τῶν σχισμάτων μὲ τὴν διάτρητη ἐκκλησιολογία τους, ποὺ καλύπτουν τοὺς ἐγωισμοὺς κι τὶς ἀρρωστημένες ψυχικὲς καταστάσεις καὶ τὰ ὁποῖα τελικῶς καταλήγουν σὲ αἱρέσεις, ποὺ σχίζουν τὸν ἄρραφο χιτώνα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε καὶ αὐτοὶ οἱ ἐξωτερικοὶ ἐχθροὶ ποὺ ἀσταμάτητα ταλαιπωροῦν τὴν Ἐκκλησία μας.

Ἤδη σὲ πολλὲς χῶρες, ἐπισήμως διώκεται ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ ἴσως νὰ ἀποτελεῖ ἀλήθεια δραματικὴ αὐτὸ ποὺ ἤδη ἐλέχθη, ὅτι δηλ., σύμφωνα μὲ ἀκριβῆ στοιχεῖα σὲ παγκόσμια κλίμακα, “ὁ 21ος αἰώνας, θὰ εἶναι ὁ αἰώνας τῶν διώξεων τῶν Χριστιανών”!...

Ὅπως καὶ νὰ 'χει ἡ κατάστασις, καὶ ὅπως κι ἂν ἐπιτρέψει νὰ ἔρθουν τὰ πράγματα, ἐμεῖς λαμβάνουμε καὶ βιώνουμε τὸ μήνυμα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅτι “πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτοίς” δηλ. τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς (Ματθ. ΙΣΤ'). Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, ὅσον ἀφορᾶ τὴ μανία ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν πιστῶν καὶ αὐτὴ ἡ πραγματικότητα μᾶς ἐμπνέει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ.

Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια νομοτελειακῶς θὰ βιώνει ὁ κόσμος, εἴτε ὡς θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ὡς ἐξευτελισμὸ τῶν “υἱῶν τῆς γεένης” (Ματθ. ΚΓ' 15).

Καὶ αὐτοὶ μέν, ποὺ ἀπεργάζονται τὴν καταδίκη τους, τόσο διὰ τοῦ μίσους ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ὅσο καὶ διὰ τῶν διαιρέσεων, μέσω τῶν κακοδοξιῶν καὶ τῶν σχισμάτων, ἐὰν ἐπιμείνουν στὴν τακτική τους, θὰ δεχθοῦν αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἐργάστηκαν, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο. Ἐμεῖς τώρα, κλείνοντας τὸ θέμα αὐτὸ ποὺ μόλις ἀγγίξαμε, τοῦ θριάμβου δηλ. τῆς φίλτατής μας Ὀρθοδοξίας, θὰ ἀνοιχθοῦμε μέσω τῶν Βιβλικῶν σελίδων στοὺς χώρους τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως μὲ καθοδηγητὴ μᾶς τὸν “Υἱὸν τῆς Βροντής” καὶ “ἐπιστήθιον” φίλον τοῦ Χριστοῦ, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. Ἃς φέρουμε λοιπὸν στὸ κάτοπτρο τῆς πνευματικῆς μας καρδίας τὰ ὅσα παρουσιάζει τὸ 6ο κεφάλαιο τοῦ τελευταίου αὐτοῦ Βιβλίου τοῦ Κανόνος τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἰκόνα πανθαύμαστη καὶ ἐκθαμβωτική. Τὸ ἀρνίον, τὸ ἐν τῷ οὐρανῶ ἐστηκὸς ὡς ἐσφαγμένον, ἀνοίγει τὴν πρώτη ἀπὸ τὶς ἑπτὰ σφραγίδες καὶ ἀναφαίνεται ἐν μέσω βροντώδους φωνῆς ἡ ὁποία ἀναγγέλλει θριαμβευτικῶς τὴν ἐμφάνισην αὐτοῦ. Ἱππεὺς θριαμβευτής, καθήμενος ἐπὶ λευκοῦ ἵππου, κρατώντας δὲ στὸ χέρι αὐτοῦ τόξο “καὶ ἐδόθει αὐτῶ στέφανος”, σύμβολον τῆς νίκης, τὴν ὁποία ἤγαγε καὶ ἠκούσθη στεντορεία φωνή: ¨Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήση¨

Ἀδελφοί μου. Ὄχι μόνο δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε ἀπὸ τὰ σκιάχτρα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ ἀπὸ “τῶν δύο ξύλων τῶν δαυλῶν τῶν καπνιζομένων (Ἠσαία Ζ' 4), τῶν αἱρέσεων δὴλ καὶ τῶν διαφόρων σχισμάτων, ἀλλὰ βιώνουμε καὶ χαιρόμαστε τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τὸν θρίαμβο τῆς Νίκης τοῦ Ἀρνίου. Τὸν θρίαμβο καὶ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του.

Καὶ ἡ Νίκη αὐτὴ θὰ ἐπέρχεται διηνεκῶς ἕως τὴν τελικὴ καὶ ὁριστικὴ Νίκη τῆς ἐνδόξου καὶ Δευτέρας Παρουσίας Του.

Ἀμήν.