22 Φεβ 2014

«Ἃς ξαναγαπήσουμε τὴν... ΑΓΑΠΗ»

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ. ΚΕ' 31-46)  
Μὲ τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ μᾶς μεταφέρει στὴν ἔσχατη πνοὴ τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας. Μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ συγκλονιστικὸ ἐκεῖνο γεγονός, τῆς δευτέρας τὸ Κυρίου Παρουσίας, ὅπου μας διαπερνᾶ στὸν χῶρο τῆς ἀτελεύτητης αἰωνιότητας. Ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, καταγράφει μὲ ἁπλότητα ἀλλὰ καὶ ρεαλιστικὰ τὴν εἰκόνα τῆς ἐσχάτης κρίσεως καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, λαμβάνει τὴν θεόπνευστη αὐτὴ παρουσίαση καὶ τὴν τοποθετεῖ τὴν συγκεκριμένη Κυριακή των Ἀπόκρεω, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε  ἀλήθειες μεγάλες ποὺ ἀναπόδραστα θὰ ἀντιμετωπίσει ὁ κάθε ἄνθρωπος. 
Καὶ τὸ  μὲν γεγονὸς τῆς Ἐσχάτης Κρίσεως, εἶναι μιὰ πραγματικότητα ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀγγίζει καὶ νὰ συγκινεῖ τὸν κάθε ἄνθρωπο “ἔχοντα νουν”. Ὅμως, ἃς ἐμβαθύνουμε ἔστω καὶ ἐλάχιστα στὸν ὠκεανὸ τῶν θείων λόγων, ὥστε νὰ δρομολογήσουμε τελικῶς τὴν ζωή μας στὴν ὁδὸ τῆς χάριτος καὶ τῆς τελικῆς εὐτυχίας.
Νὰ βρεθοῦμε δηλ. μὲ τὴν μερίδα τῶν σωζέμενων, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ ἀκούσουν τὸ “δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλεία ἀπὸ....
καταβολῆς κόσμου” (Ματθ. ΚΕ΄ 34).
Ἐπιβάλλεται λοιπὸν νὰ σταθοῦμε στὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ παίζει καθοριστικὸ ρόλο, στὸ πού τελικῶς θὰ βρεθοῦμε, δηλ. στὰ “πρόβατα ἐξ δεξιῶν αὐτοὺ” ἢ στὰ “ἐρίφια ἐξ' εὐωνύμων”, καὶ τὸ ὁποῖο  ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπὸ τὴ δική μας συμπεριφορὰ στὸν “ἀνθρωπο”. Καὶ τοῦτο, ὄχι μόνο διότι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ τὴν κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας. Ὄχι μόνο διότι εἶναι τὸ θεοτεϋκτον μεθόριον  δημιούργημα μεταξύ το ὑλικοῦ καὶ τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, ἀλλ' ἰδίως καὶ κυρίως διότι ὁ ἄνθρωπος τιμήθηκε τόσο ἀνυπέρβλητα μὲ αὐτὴ τὴν θεία ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ!
Νά, λοιπόν, ποὺ ὁ Εὐαγγελικὸς λόγος μᾶς τοποθετεῖ στὸ κέντρο τοῦ θέματος. Ὁ ἄνθρωπος, «αὐτὸ τὸ ἄγνωστον», ἀλλὰ καὶ τὸ τόσο ἐξαγιασμένο δημιούργημα, ποὺ θὰ σταθεῖ μπροστά του τόσο ὁ πιστός, ὅσο καὶ ὁ ἀρνητὴς καὶ ἄπιστος. 
Ὁ πιστός, ἀτενίζει καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν ἄνθρωπο, διότι γνωρίζει ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὸ λατρευτὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, δὲν περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν θάλασσα τῶν συλλογισμῶν ἢ ἀπὸ τὴν ριψοκίνδυνη σκαλωσιὰ τοῦ στοχασμοῦ καὶ τὶς ποικίλες μετρήσεις, οὔτε βεβαίως ἀπὸ κάποια ἰδιόμορφη καὶ ἀνεξιχνίαστη “μυστικιστικὴ πνευματικότητα”, ἀλλὰ ἀνοίγεται μέσα ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἀδελφοῦ. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ βλέπουμε, ποὺ καλημερίζουμε καὶ συνεργαζόμαστε τὴν κάθε μᾶς ἡμέρα.
Ὁ ἀρνητὴς πάλι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀποκαλυπτικῆς του ἀγάπης, θὰ σταθεῖ καὶ αὐτὸς μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο. Θὰ σταθεῖ, ὄχι βεβαίως γιὰ νὰ δεῖ τὴν ὕπαρξη ποὺ φιλοξενεῖ τὴν ἀθάνατη ψυχή, οὔτε γιὰ νὰ ἐμβαθύνει στὸ πνεῦμα του καὶ νὰ τοῦ προσφέρει λύσεις στὶς ὑπὲρ τὴν ὕλην ἀναζητήσεις του, ἀλλὰ γιὰ νὰ δεῖ πῶς μπορεῖ νὰ τὸν ὀργανώσει, ὥστε νὰ ἐπέλθει μιὰ “ἤσυχη” καὶ “δημιουργικὴ” κοινωνικὴ συμβίωση. Ἔτσι, στὴν καλύτερή των περιπτώσεων, ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, καταντᾶ μιὰ καλοκουρδισμένη καὶ καλολιπαρισμένη μηχανή, ποὺ θὰ ἐργάζεται γιὰ κάποιο γενικὸ καὶ ἀόριστο “κοινωνικὸ καλὸ” καὶ μιὰ “πανανθρώπινη εὐημερία”, κάτω βεβαίως ἀπὸ μία «παγκόσμια ἀρχή»....
Ὁ πιστός, ὄχι  ὁ γενικὰ πιστὸς (αὐτὸ δὲν λέει τίποτε στὸν «τελικὸ ἀπολογισμό»), ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέρχεται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα τὸ δύσκολο ἀλλ' ὄμορφο μονοπάτι μὲ τὴν ἐπίγνωσή του ὅτι, «ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἂπ΄αὐτοῦ, ἴνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ». (Ἃ' Ἰωάν. 4.20).
Ἑπομένως, ὡς ἀδιάσειστο θεμέλιό τς “ἐνεργουμένης ἀγάπης”, ὑφίσταται καὶ φανερώνεται ἡ πίστις στὸν Θεό, ὅπως αὐτὴ βεβαίως ἐκφράζεται διὰ τῶν Ἁγίων το Θεοῦ, καὶ ὄχι ἡ κάποια “ἀγαθοεργία” ποὺ ἀναπτύσσεται βάσει κάποιου «ἀνθρωπισμοῦ», ἄγευστου καὶ ἄοσμου ποὺ οὐδεμία οὐσιαστικὴ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὴν ζωντανὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωσις, ποὺ δείχνει ὅτι κάποια λυχνία καλῶν ἔργων, μισοφέγγει μέσα ἀπὸ εἰλικρινῆ καρδιακὴ διάθεση, χωρὶς τὴ συνειδητὴ πνευματικότητα. Αὐτά, δὲν εἶναι παρὰ τὰ σπέρματα τῆς ἀγάπης ποὺ ἔχει ἐμφυτεύσει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ «κὰτ΄εἰκόνα», μέσα στὴν κάθε ψυχή.
Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔλεγε κάποιος Ἅγιος, ὅτι, ὑπάρχουν καταπράσινες πεδιάδες ποὺ δὲν βλέπεις νὰ τὶς διασχίζουν ποτάμια, καὶ ὅμως, στὸ ὑπέδαφός τους ὑπάρχει καὶ κυλάει ἥσυχά το ὕδωρ ποὺ ζωογονεῖ τὰ δένδρα καὶ ἀποδιώκει τῆς ξηρασίας τὴν καταστροφή.
Συμβαίνει λοιπὸν καὶ αὐτό, μὲ ὅσους δείχνουν διάθεση ὄντως εὐεργετικὴ γιὰ τοὺς συνανθρώπους, δὲν ἔχουν ὅμως ἀκόμα γνωρίσει τὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει ὅμως καμμία ἀμφιβολία πώς, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ φέρει τὶς περιστάσεις ἔτσι, ὥστε οἱ καλοπροαίρετες αὐτὲς ψυχές, νὰ συναντήσουν τὸν Ἰησοῦ στὸν δρόμο τους “πρὸς τὴν Δαμασκό”, καὶ νὰ μεταβληθοῦν σὲ συνειδητοὺς πιστοὺς καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ἡ διάθεση γιὰ προσφορὰ καὶ ἡ παροχὴ ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφοὺς “ὑπὲρ οὐ Χριστὸς ἀπέθανεν” (Ρωμ. ΙΔ' 15), τοποθετεῖται στὰ σωστὰ πλαίσια καὶ ἑδράζεται στὴν βάση τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ.
Κατανοοῦμε λοιπὸν ὅτι ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κρίσεως, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιεῖται ὡς “συγχωροχάρτι” ἀπὸ ὅσους ἁπλῶς ἐνεργοῦν κάπου καὶ πού ἀγαθοεργίες ἢ ἔστω ἐργάζονται αὐτὴ τὴν ἀγαθοεργία συστηματικά, ἀλλὰ ἀπουσίαζει ἀπὸ τὴ ζωή τους ἡ προσωπικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ. Ἄνευ αὐτῆς τῆς μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεό, τοῦ ὀργανικοῦ δηλ. συνδέσμου μὲ τὴν Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ αὐθεντικὴ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως πάλι, ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι τρέφουν στὴν καρδιὰ τοὺς τὴν πίστη τοῦ Ἰησοῦ, ἀρνοῦνται ὅμως τὴν πρακτικὴ συμπεριφορὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο, τὸ μόνο ποὺ ἀποδεικνύουν μὲ τὴν “ἀνέξοδη πίστη” τους, εἶναι, ὅτι οὐσιαστικὰ δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν Κύριο, καὶ ἡ πίστη τους, παρὰ τὰ ἐξωτερικὰ σχήματα ἢ ἔστω τὴ “μυστηριακὴ συμμετοχή”, εἶναι ἁπλὰ μιὰ “ἰδεολογία” ἢ ἕνας ἁπλὸς συναισθηματισμός, χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς χάριτος.
Ἀλλὰ εἶναι καὶ τοῦτο ἀκόμα. Μόνο μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πραγματικότητα καὶ στὸ ἀνέκφραστο μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ὅταν ἀντικρίζουμε τὸν ἀνήμπορο ἄνθρωπο – ἀδελφό μας, μποροῦμε νὰ ἀναχθοῦμε στὸ οὐράνιο ἐπίπεδό τς ἀγάπης Θεοῦ. Στὴ σάρκωση καὶ στὴ μεγάλη Θυσία. Καὶ μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ πλαίσιο καὶ μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις ἀναμένουμε νὰ ἀκούσουμε τὸν Παντοκρατορικὸ λόγο “δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου” (Ματθ. ΚΕ' 34).
Ἀδελφοί μου. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς ποὺ παρὰ τὶς ἀδυναμίες μᾶς ἀποδεχόμαστε τὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἡ προσφορὰ πρὸς τοὺς ὁποιουσδήποτε πάσχοντες, εἶναι κάτι τὸ δεδομένο καὶ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ.
Καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ποτέ, ὅτι ὁ Κύριος “διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου” (Πράξ. Ἰ΄ 38). Σκόρπισε παντοῦ τὴν εὐεργεσία Του καὶ θεράπευσε ὅλους ποὺ τοὺς δυνάστευε ὁ διάβολος μὲ τὶς βασανιστικὲς ἀσθένειες καὶ τὶς ἀφύσικες ἐπιρροές του. 
Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ ἄνθρωποι γενικῶς καὶ οἱ πιστοὶ εἰδικῶς, ἐπιβάλλεται νὰ ἀντλοῦν ἀπὸ τὰ ἀποθέματά της πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἀγάπης. Ἄνευ ἀντιρρήσεων ἡ σύγχρονη ἐποχὴ καὶ ἡ ταλαιπωρημένη μᾶς κοινωνία, ἀποτελεῖ “μοναδικὴ εὐκαιρία” γιὰ ν/ ἀποδείξουμε στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας ὅτι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε τὴν ἔκφραση τῆς πίστεως – ἀγάπης, πρὸς τοὺς ἀδελφούς το Χριστοῦ. Καὶ αὐτό, ξεκινᾶ ἀπὸ ἕνα ζεστὸ βλέμμα ποὺ συμπεριλαμβάνει ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, καὶ φθάνει ἕως καὶ αὐτὴ τὴν κορυφὴ τῆς ἀγάπης ποὺ ὀνομάζεται αὐτοθυσία.  Αὐτοθυσία γιὰ τὸν ἀδελφό, καὶ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο κατευθείαν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δηλ. στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ.
Τελικῶς, ὅλοι το βλέπουμε καὶ ὅλοι μας συμφωνοῦμε ὅτι στὸ χέρι μᾶς εἶναι ν' ἀκούσουμε τὴν εὐλογημένη Του φωνή: “Ἀμὴν λέγω ὑμίν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε” (Ματθ. ΚΕ' 40).
Ὁπωσδήποτε, ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνεξάντλητη.
Καὶ σίγουρα, ὁμοιάζει μὲ τὴν σελήνη.  Ὅταν δὲν μεγαλώνει, ἀρχίζει νὰ ἐλαττώνεται. Δὲν ἔχουμε λοιπὸν παρὰ νὰ κλείσουμε μὲ τὸν Ἱερὸ Αὐγουστίνο ποὺ ἔλεγε: “Ἃς ξαναγαπήσουμε τὴν... ΑΓΑΠΗ”! 
 Ἀμήν.

1 σχόλιο:

  1. Ένα σχόλιο πάνω στην εικονογραφία της Κολάσεως. Σε αυτήν εμφανίζονται οι δαίμονες να τυραννούν και να εξουσιάζουν τους δύστυχους κολασμένους. Αυτή η εικονογράφηση δεν είναι ορθόδοξη. Οι δαίμονες δε θα έχουν ΚΑΜΙΑ εξουσία στην Κόλαση. Ίσα-ίσα θα κολάζονται κι αυτοί χειρότερα από όλους τους ανθρώπους στον πάτο της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι η Κόλαση έχει ετοιμασθεί "τωι διαβόλωι και τοις αγγέλοις αυτού".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.