Κοινοβούλιο ἐξωγήινων ὑποκριτῶν

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Αὐτὲς τὶς μέρες ζήσαμε τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ὑποκρισίας, τῆς ἀσχετοσύνης καὶ τῆς ἐκτὸς πραγματικότητας λειτουργίας ἑνὸς κοινοβουλίου ποὺ ἔχει ἤδη ἐξευτελιστεῖ καθὼς λειτουργεῖ χωρὶς βουλευτές, μὲ προεδρικὰ διατάγματα καὶ μὲ διάφορες θεατρικὲς παραστάσεις χωρὶς ἀκροατήριο, παρὰ μόνο τοὺς ἴδιους τους «ἠθοποιοὺς» νὰ καμαρώνουν τὴν μαύρη του κατάντια. Ἂν αὐτὴ εἶναι δημοκρατία, τότε οἱ ἴδιοι εἶναι ἐξωγήινοι καὶ ὁ λαὸς τοὺς ζεῖ κάπου στὸ φανταστικὸ ὑπερπέραν.

Ἐπὶ τρεῖς μέρες συζητήσεις ἐπὶ συζητήσεων, διαξιφισμοί, διάφορα λεκτικὰ κόλπα καὶ ὑποκριτικὲς κορῶνες, θεατρικὰ σκέτς, σὲ μία αἴθουσα ποὺ συχνὰ ἦταν μὲ ἄδεια ἕδρανα, χαρακτήρισαν τὸ δράμα αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ βουλιάζει στὴν ἔνδεια καὶ στὴν ἀνεργία, ἐνῶ οἱ νέοι της φεύγουν μαζικὰ σὲ ἄλλες πατρίδες. Ὄχι μόνο δὲν συναισθάνονται τὸ τί πραγματικὰ συμβαίνει, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἱκανοποιημένοι γιατί τὸ μόνο ποὺ βλέπουν εἶναι ὁ καθρέπτης τῶν «κατορθωμάτων» τους καὶ σὰν ξιπασμένοι πετεινοὶ κοκορεύονται ὅτι νίκησαν οἱ μὲν τοῦ δὲ καὶ οἱ δὲ τοὺς μέν. Ἐντυπωσιακὸ εἶναι πὼς τὴν ἑπομένη ὅλοι εἶναι νικητές, ὅλοι θριάμβευσαν, ὅλοι κατατρόπωσαν τὸν ἀντίπαλο, ὅλοι ἐπέτυχαν μὲ τὴν λεκτική τους εὐφράδεια αὐτὸ ποὺ σκόπευαν, δηλαδὴ τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἄλλου. Ἀλλὰ ὁ κύριος ἀφανισμένος εἶναι ὁ κοσμάκης ποὺ δὲν ἔχει τὴν δυνατότητα οὔτε νὰ τοὺς παρακολουθεῖ στὸ ξέφρενο ὀλίσθημα τοὺς γιατί εἶναι ἤδη στὸν πάτο καὶ ψυχορραγεῖ. Τὴν ἴδια ὥρα τὸ «τέρας» τῆς τρόικας ἀνενόχλητο καγχάζει εἰρωνικὰ βλέποντας τοὺς κοινοβουλευτικοὺς τσαρλατάνους νὰ ξοδεύονται στὶς κοκορομαχίες τοὺς ἐνῶ ἑτοιμάζει τὰ καινούργια ἐθνοκτόνα μετρᾶ χωρὶς κανένα ἔλεος, χωρὶς καμία αἰδῶ, χωρὶς καμία διάκριση γιὰ....

ἕνα κόσμο ἀπροστάτευτο ποὺ ἡ ἡγεσία τοῦ τὸ μόνο ποὺ ξέρει εἶναι νὰ παίζει ἐπικοινωνιακὰ μονόπρακτα σὲ ἄδειες αἴθουσες.

Αὐτὸ τὸ κοινοβούλιο ὑποτίθεται ὅτι εἶναι τὸ κοινοβούλιο τῶν Ἑλλήνων, ὅτι εἶναι τὸ κοινοβούλιο τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας. Αὐτὸ τὸ κοινοβούλιο ἔχει καταντήσει νὰ εἶναι τὸ κοινοβούλιο τῶν ἐξωγήινων πολιτικῶν, τῶν ὑποκριτῶν ποὺ ἔχουν τόσο μεγάλες τσίμπλες στὰ μάτια τους ποὺ τοὺς βολεύει νὰ μὴν  βλέπουν τίποτα, ἢ νὰ βλέπουν αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι θέλουν, αὐτὸ ποὺ τοὺς βολεύει νὰ βλέπουν, τοὺς κλέφτες καὶ τοὺς ἀπατεῶνες νὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καὶ ὡραῖοι, νὰ βλέπουν τὴν μεγάλη «ἀνάπτυξη» τῆς οἰκονομίας καὶ τοὺς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας νὰ πλέουν στὰ πελάγη τῆς εὐτυχίας γιατί τοὺς «ἔσωσαν» ἀπὸ τὸ ναυάγιο πού… οἱ ἴδιοι τους ὁδήγησαν.

Ἀλλὰ τὸ μεγάλο δυστύχημα δὲν εἶναι αὐτοὶ καὶ ἡ μαύρη τους κατάντια, δὲν εἶναι οἱ «κοινοβουλευτικοὶ ἐκπρόσωποι» τῶν δικῶν τοὺς ἀνομημάτων. Τὸ μεγάλο δράμα αὐτῆς τῆς χώρας εἶναι ὅτι δὲν ἐμφανίζεται ἕνα φῶς νὰ δώσει  ἔστω καὶ κάποια ἐλπίδα στὸν ἄρρωστο. Δὲν κινεῖτε κάνεις, οὔτε ἀπὸ τὴν ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα, οὔτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ πλευρά, οὔτε ἀπὸ τὶς ἔνοπλες δυνάμεις, οὔτε ἀπὸ τὸ δικαστικὸ σῶμα. Ὅλοι ἔχουν πιεῖ τὸ ἀμίλητο νερὸ ἐνῶ βλέπουν τὴν χώρα νὰ γκρεμίζεται σὲ ἕνα μαῦρο βάραθρο.

Ἀλλὰ ἂν νομίζουν ὅτι ἔτσι, μὲ τὰ ἐπικοινωνιακά τους μονόπρακτα μπορεῖ νὰ συνεχιστεῖ αὐτὴ ἡ κατάσταση τῆς ἄκρατης ὑποκρισίας καὶ οὐσιαστικῆς ἀσέλγειας πάνω στὸ κατάντημα τῆς πατρίδας μας, τότε καλύτερα θὰ εἶναι νὰ ἐξαφανιστοῦν γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἱστορία σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν ποτέ. Ὁ τόπος αὐτὸς ἐπέζησε καὶ ἀπὸ χειρότερες καταστάσεις καὶ χωρὶς αὐτοὺς καὶ ὅπως εἶπε κάποιος γέροντας, «ἔχουν αὐτοὶ τὰ σχέδια τοὺς ἔχει ὅμως καὶ Ὁ Θεὸς τὰ δικά του».