Γιὰ τὸ ὅτι δὲν πρέπει νὰ κρίνουμε τὸν πλησίον μας - Γ΄

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀββᾶ Δωροθέου» ἔργα ἀσκητικά, ἐκδόσεις «Ἑτοιμασία» Ι. Μονὴ Τ.Προδρόμου Καρέας.

76- Ἀπὸ ποιὸν ἄλλο λόγο τὰ παθαίνουμε αὐτά, παρὰ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἔχουμε ἀγάπη; Γιατί, ἂν εἴχαμε ἀγάπη καὶ συμπαθούσαμε καὶ πονούσαμε τὸν πλησίον μας, δὲν θὰ εἴχαμε τὸ νοῦ μας στὰ ἐλαττώματα τοῦ πλησίον, ὅπως ἀκριβῶς λέει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Ἡ ἀγάπη σκεπάζει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α΄ Πέτρ. 4, 8). Καὶ ὅπως λέει ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ ἀγάπη δὲν βάζει στὸ νοῦ της τὸ κακό, ὅλα τὰ σκεπάζει» κ.τ.λ. (Α΄ Κορ. 13, 5-6). Καὶ ἐμεῖς λοιπόν, ὅπως εἶπα, ἂν εἴχαμε ἀγάπη, ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη θὰ σκέπαζε κάθε σφάλμα, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ ἅγιοι ὅταν βλέπουν τὰ ἐλαττώματα τῶν ἀνθρώπων. Γιατί μήπως εἶναι τυφλοὶ οἱ ἅγιοι καὶ δὲν βλέπουν τὰ ἁμαρτήματα; Καὶ ποιὸς μισεῖ τόσο πολὺ τὴν ἁμαρτία ὅσο οἱ ἅγιοι; Καὶ ὅμως δὲν μισοῦν ἐκεῖνον ποὺ ἁμαρτάνει, οὔτε τὸν κατακρίνουν, οὔτε τὸν ἀποστρέφονται, ἀλλὰ ὑποφέρουν μαζί του, τὸν συμβουλεύουν τὸν παρηγοροῦν, τὸν γιατρεύουν ὡς ἄρρωστο μέλος τοῦ σώματός τους. Κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν σώσουν. Ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ ψαράδες. Ὅταν ρίχνουν τὸ ἀγκίστρι στὴ θάλασσα καὶ πιάνουν μεγάλο ψάρι καὶ καταλαβαίνουν ὅτι χτυπιέται δυνατὰ καὶ κουνιέται πέρα-δώθε, δὲν τὸ τραβᾶνε ἀμέσως καὶ ἀπότομα –γιατί κόβεται ἡ πετονιὰ καὶ χάνεται τελείως τὸ ψάρι- ἀλλὰ μὲ ἐξυπνάδα χαλαρώνουν τὴν πετονιὰ καὶ τὸ ἀφήνουν νὰ πάει ὅπου θέλει. Καὶ ὅταν καταλάβουν ὅτι ἐξαντλήθηκαν οἱ δυνάμεις του καὶ ἡσύχασε ἡ ὁρμή του, τότε ἀρχίζουν πάλι σιγὰ-σιγὰ νὰ τὸ τραβοῦν. Ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι. Μὲ τὴ μακροθυμία καὶ τὴν ἀγάπη τραβοῦν τὸν ἀδελφὸ καὶ δὲν τὸν ἀπωθοῦν, οὔτε τὸν...
σιχαίνονται. Καὶ ὅπως ἡ μητέρα ποὺ ἔχει ἄσχημο παιδί, δὲν τὸ σιχαίνεται, οὔτε τὸ ἀποφεύγει, ἀλλὰ μὲ εὐχαρίστηση τὸ στολίζει καὶ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ τὸ ὀμορφύνει, ἔτσι κάνουν πάντα καὶ οἱ ἅγιοι: Σκεπάζουν, στολίζουν, φροντίζουν, ὥστε καὶ αὐτὸν ποὺ ἁμαρτάνει νὰ διορθώσουν, τὴν κατάλληλη στιγμή, καὶ νὰ μὴν ἀφήσουν νὰ πάθει κανένας ἄλλος κακὸ ἐξαιτίας του, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι νὰ προκόψουν περισσότερο στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Τί ἔκανε ὁ ἀββὰς Ἀμμωνᾶς ὅταν ἦλθαν ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοὶ ταραγμένοι καὶ τοῦ εἶπαν «ἔλα νὰ δεῖς, Γέροντα, ὅτι βρίσκεται γυναίκα στὸ κελλὶ αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ ἀδελφοῦ»; Πόσο μεγάλη εὐσπλαχνία ἔδειξε! Πόση ἀγάπη εἶχε ἡ ἁγία ἐκείνη ψυχή! Ἐπειδὴ βέβαια κατάλαβε ὅτι ἔκρυψε ὁ ἀδελφὸς τὴ γυναίκα μέσα στὸ πυθάρι, πῆγε καὶ κάθισε πάνω ἀπ΄ αὐτὸ καὶ τοὺς εἶπε νὰ ψάξουν σ΄ ὅλο τὸ κελλί. Καὶ ἀφοῦ δὲν τὴν βρῆκαν τοὺς λέει: «Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρέσει». Καὶ τοὺς ντροπίασε καὶ τοὺς βοήθησε νὰ μὴν πιστεύουν εὔκολα κατηγορίες γιὰ τὸν πλησίον. Καὶ ἐπιπλέον συνέτισε ἐκεῖνον, ἐπειδὴ ὄχι μόνο κάλυψε, μετὰ τὸν Θεό, τὴν ἁμαρτία του, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ τὸν διόρθωσε, μόλις βρῆκε τὴν κατάλληλη εὐκαιρία. Γιατί μόνο ποὺ τοῦ κράτησε τὸ χέρι, ἀφοῦ ἔβγαλε ὅλους τούς ἄλλους ἔξω, καὶ τοῦ εἶπε «φρόντισε γιὰ τὴν ψυχή σου, ἀδελφέ μου», ἀμέσβως ντράπηκε, ἦρθε σὲ συναίσθηση καὶ κατανήχθηκε ὁ ἀδελφός. Ἀμέσως ἐπέδρασε στὴν ψυχή του ἡ φιλανθρωπία καὶ ἡ συμπάθεια τοῦ Γέροντα.

A΄ Μέρος, B΄ Μέρος