Ἀπαιτεῖται ἄμεση συσπείρωση γιὰ μία νέα ἀρχὴ στὴν παιδεία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ἡ πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στὴν Ἀλβανία καὶ ἡ μετανάστευση ἑνὸς μεγάλου μέρους τῶν Ἑλλήνων τοῦ τόπου μας σὲ πόλεις τῆς Ἑλλαδικῆς ἐπικράτειας, συντέλεσαν ὥστε ἡ γῆ μας νὰ ἐρημώσει καὶ οἱ προσαρμογὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν στὴν Ἑλλάδα, νὰ εἶναι ἀρκετὰ δύσκολη. Μολαταύτα σιγὰ – σιγὰ ἄρχισαν καὶ αὐτοὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὸ ρητὸ τῶν ἀρχαίων προγόνων μας,  «Ὅπου γὴς καὶ πατρὶς» καὶ νὰ  ἀφομοιώνονται στὸν τρόπο ζωῆς τῶν ὑπόλοιπων Ἑλλαδιτῶν. Ἀπ’ τὴν ἄλλη τὰ παιδιά τους, τὰ ὁποία μέχρι πρότινος εἶχαν φοιτήσει ἐλάχιστα ἢ καθόλου στὰ τοπικὰ Ἑλληνικὰ σχολεῖα, δὲν εἶχαν σχεδὸν κανένα πρόβλημα ὥστε νὰ προσαρμοστοῦν στὸ Ἑλλαδικὸ μοντέλο ἐκπαίδευσης, τὸ ὁποῖο καὶ αὐτὸ μὲ τὴ σειρὰ του ἔχει ἀρκετὰ προβλήματα (τὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἀναφέρω γιατί θὰ μακρηγορήσω) ποὺ περιορίζουν τὴν ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητάς τους. Μολονότι ἔφυγε τόσος πολὺς κόσμος, τὰ σχολεῖα τῆς Ε.Ε.Μ δὲν σταμάτησαν νὰ λειτουργοῦν.  Αρχικά  ἐπικράτησε κάποια ζωντάνια στὸν ἀριθμὸ τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ...

καὶ στὴν ἀνταπόκριση τῶν ἐκπαιδευτικῶν στὶς ἀνάγκες τους. Βέβαια τότε τὸ λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα» ἦταν τῆς «μόδας». Δόθηκε μεγάλη βαρύτητα ἀπὸ Ἑλλαδικῆς πλευρᾶς σὲ θέματα ἐνίσχυσης  τῶν σχολείων μας, ἀλλὰ καὶ σὲ πιέσεις ποὺ ἀσκήθηκαν πρὸς τὴν τότε ἀλβανικὴ κυβέρνηση (1994). 

Ἐπίσης πολλοὶ σύλλογοι ἀπ’ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο ἐνίσχυσαν τὰ σχολεῖα μας μὲ διάφορα βοηθήματα καὶ ἄλλα ἐγχειρίδια. Πράγμα ποὺ γιὰ κάποια χρόνια τόνωσε τὸ ἠθικὸ τῶν ἐκπαιδευτικῶν, ὥστε νὰ εἶναι συνεπέστατοι στὰ καθήκοντά τους. Ἐκείνη τὴν περίοδο ἀρκετὰ παιδιὰ ἀπ’ τοὺς ἐναπομείναντες Ἕλληνες στὴ Βόρειο Ἤπειρο, κατάφεραν νὰ εἰσαχθοῦν στὰ Ἑλληνικὰ Ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα καὶ νὰ διαπρέψουν ὁ καθένας στὸν τομέα του. Ὡστόσο στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 ἀλλὰ καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αιώνα, ἕνα νέο μεταναστευτικὸ ρεῦμα θὰ χτυπήσει  ξανὰ στὴν «καρδιὰ» τὸν τόπο μας.  Ξαφνικά ἄρχισαν νὰ συγχωνεύονται τὰ σχολειὰ πολλών  χωριῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ περιορίζεται ἄμεσα ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκπαιδευτικῶν οἱ ὁποῖοι ἀπασχολοῦνταν. Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ γνωστὸς κοινωνιολόγος Θεοφάνης Μαλκίδης στὸ βιβλίο του «Ἡ Ἐθνικὴ Ἑλληνικὴ Μειονότητα τῆς Ἀλβανίας», ἡ ἐκπαίδευση νέων δασκάλων γιὰ τὴν ὁποία ἡ Ἀλβανία ἔχει ὑπογράψει  μία σειρὰ διεθνῶν συμβάσεων ὅτι θὰ ἐφαρμόσει, δὲν ἔγινε σχεδὸν πότε ἢ τουλάχιστον δὲν πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ κύρος τὸ ὁποῖο πράττουν ἄλλες χῶρες παγκοσμίως. Συγκεκριμένα στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τῆς Ε. Ε.Μ, τὰ μαθήματα τὰ ὁποῖα διδάσκονται, εἶναι σὲ ποσοστὸ 70 – 80 % στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα. Πράγμα ποὺ αὐτόματα γεννᾶ τὸ ἐρώτημα κατὰ πόσο οἱ ἐκπαιδευτικοί μας εἶναι καταρτισμένη νὰ διδάξουν σωστὰ στὴν μητρικὴ γλώσσα τῶν μαθητῶν. Τὸ μοναδικὸ Πανεπιστημιακὸ Ἵδρυμα στὴν περιοχή μας τὸ ὁποῖο προετοιμάζει ἐκπαιδευτικοὺς γιὰ τὴν Ε.Ε.Μ, εἶναι τὸ «Ἑλληνικὸ Τμῆμα Γλώσσας Ἱστορίας καὶ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ» στὸ Πανεπιστήμιο Ἀργυροκάστρου. 

Πρὶν τὴ μεταβατικὴ περίοδο στὴν Ἀλβανία, λειτουργοῦσε καὶ ἡ «Μέση Παιδαγωγικὴ Σχολὴ Ἀργυροκάστρου», ἡ ὁποία σχετίζονταν ἄμεσα μὲ τὶς λεγόμενες Παιδαγωγικὲς Ἀκαδημίες ποὺ λειτούργησαν στὴν Ἑλλάδα πρὶν τὸ 1980 καὶ ἀργότερα ἀναβαθμίστηκαν σὲ Πανεπιστημιακὲς Παιδαγωγικὲς Σχολὲς μὲ τὴ νομοθεσία τοῦ Ἀνδρέα Γ. Παπανδρέου (1989).  Το πρόβλημα ὅμως εἶναι πὼς ἡ συγκεκριμένη  Πανεπιστημιακὴ σχολὴ δὲν παρέχει σχεδὸν καμία παιδαγωγικὴ κατάρτιση στοὺς σπουδαστές της, παρὰ μόνον γνώσεις σὲ θέματα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Φιλολογία. Οἱ μαθητὲς ἑνὸς Δημοτικοῦ Σχολείου, θὰ πρέπει ἐκτός της Ἑλληνικῆς μητρικῆς τους Γλώσσας, νὰ μάθουν Μαθηματικά, Φυσική, Μελέτη Περιβάλλοντος καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλα μαθήματα τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὶς Φυσικὲς  καὶ Κοινωνικὲς Ἐπιστῆμες. Ἀπ’ τὴν ἄλλη ὁ μαθητὴς αὐτῆς τῆς ἡλικίας εἶναι μία ἐν δυνάμει κοινωνικὴ προσωπικότητα, ἡ ὁποία σὲ αὐτὸ τὸ στάδιο τῆς ἀνάπτυξής της, χρήζει ψυχολογικῆς ὑποστήριξης. Ἄρα ὁ ἐκπαιδευτικὸς πέραν τῶν ὑπόλοιπων ἀκαδημαϊκῶν γνώσεων θὰ πρέπει νὰ ‘χεῖ γνώσεις Ψυχολογίας καὶ Κοινωνιολογίας. (Λόγω τῆς πολυπολιτισμικῆς ἐποχῆς στὴν ὁποία ζοῦμε, ὁ μαθητὴς θὰ πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ ὁμαλὰ στὴ σύγχρονη κοινωνία). 

Ὡς ἐκ τούτου τὰ παιδιὰ τὰ ὁποία διαμένουν μόνιμα στὸ τόπο μᾶς ἔχουν δεχθεῖ μία βάναυση προχειρότητα στὴν ἐκπαίδευσή τους, σὲ σημεῖο νὰ κάνουν τεράστια λάθη σὲ ἐπίπεδο σύνταξης καὶ ὀρθογραφίας τῆς μητρικῆς τους γλώσσας. Δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ κρούσματα περιθωριοποίησης καὶ αὐταρχισμοῦ κατὰ τὴν ἐπικοινωνία  τους μὲ τὸ δάσκαλο. Πράγμα ποὺ συνεπάγεται μὲ τὴν ἀπομόνωση τοὺς ἀπ’ τὸ ὑπόλοιπο σχολικὸ «σῶμα». Πότε ὅμως δὲν εἶναι ἀργά. Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη καὶ ὑποχρέωση ἀπὸ ὅλους ὅσους σχετιζόμαστε μὲ τὰ θέματα τῆς ἐκπαίδευσης καὶ καταγόμαστε  ἀπ’ τὰ αἱματοβαμμένα χώματα τῆς Βόρειας Ἠπείρου, νὰ συσπειρωθοῦμε  ὥστε νὰ συμβάλλουμε  ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὶς δυνάμεις ποὺ διαθέτει, μὲ σκοπὸ νὰ κλείσει  ἄμεσα τὸ «κεφάλαιο» τῆς κοροϊδίας, ἡ ὁποία παίζεται τόσα χρόνια εἰς βάρος τῆς μόρφωσης  τῶν Ἑλλήνων τῆς Διεθνῶς ἀναγνωρισμένης Βορείου Ἠπείρου. Ἂς βρεθοῦμε ἀπέναντί τους καὶ ἂς ποῦμε «ΣΤΟΠ» σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κτηνωδία καὶ τὴν ἀπανθρωπιὰ κάποιων γνωστικῶν ἡγετῶν. Εἴμαστε ὑπόλογοι ἀπέναντι στὴ νέα γενιά, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ ζήσει στὴ γῆ τὴν ὁποία «ὅρισε» γὶ αὐτὴν ὁ Πύρρος. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ καὶ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ τὰ αὐτονόητα. Ὅσα στέρησαν  ἀπ’ τοὺς γονεῖς μας, δὲ θὰ τὰ στερήσουν καὶ ἀπό ‘μας.

ΓΚΟΤΖΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Τελειόφοιτος Π.Τ.Δ.Ἐ Ἰωαννίνων 2012

dervitsani.blogspot.gr